Wanneer stop je en blijf je een wensmama?

Helaas kan ik je vragen niet beantwoorden, maar ik wilde je een hele dikke knuffel geven!

 

Jeetje... Hele dikke knuffel!

 

Och lieve meid.. wat een vreselijk herkenbaar gevoel. Er is niemand die jou daar antwoord op kan geven, waarschijnlijk zelfs jijzelf niet.

In gent kunnen ze je dus ook niet verder helpen? Met andere dingen dan hier in nl? Weten ze ook waar het echt mis gaat?

Dikke knuffel!

 

Dikke knuffel!

 

Ik denk dat jij alleen antwoord kunt geven op die vraag. Mijn beste vriendinnetje liep ook in Gent. 7 jaar in totaal bezig geweest. Eerst IUI, daarna twee ICSI trajecten in Nederland, 3 miskramen en nog 3 ICSI pogingen in Gent waarbij één poging compleet uitliep op een teleurstelling omdat er geen bevruchtingen waren. Maar.........ze is nu over 5 weken uitgerekend. Haar geschiedenis is de reden waarom ik altijd hoop blijf houden voor vrouwen die al zo lang bezig zijn. Heel veel sterkte. Ik hoop zo dat het jullie ook is gegund.

 

Och meis, kippenvel bij het lezen van je verhaal!
Ik heb zelf een lange weg afgelegd, maar kan me bijna niet voorstellen hoe het in jouw situatie moet voelen. Zo lang, zoveel teleurstelling en eigenlijk geen hoopvolle opties meer zien
Meis ik vind je een strijder! Al heb je daar helemaal niets aan, wil het je toch zeggen!
Ik hoop dat Gent alsnog iets voor je kan betekenen.. wij zouden daar starten na onze laatste tp in NL en ik had een goed gevoel bij hen. Proactief...verder kijken! Wat zegt Gent over de situatie?
Helaas kan ik je ook geen antwoord geven op je vraag, maar wil je wel veel kracht en moed toewensen om hier samen met je vriend uit te komen! Sterkte!

 

Wat een verhaal! En wat ontzettend verdrietig en naar en om wanhopig van te worden. Het is mijn schrikbeeld en kan me zodoede denk ik inleven in wat je schrijft.
Ik wil je bovenal een hele dikke knuffel geven!!! Uiteindelijk kunnen jullie alleen zelf hierover een besluit nemen. Eventueel met advies van een arts.

Er kwam nog een gedachte in me op die ik nog met je wil delen.
Mijn man en ik hebben destijds toen we aan het hele circus begonnen, afgesproken dat we altijd tegen elkaar mochten zeggen dat we wilde stoppen, al was het maar tijdelijk. En dat een tijdelijke stopgeen definitieve stop hoefde te zijn.
Zou dat nog een gedachte zijn waar je iets aan hebt. Bijv. dat je ook voor nu jezelf een paar maanden/half jaar o.i.d. bedenktijd mag geven. Om je lijf maar zeker ook je hoofd rust te gunnen. Om weer samen tot elkaar te komen. En dan samen een goed besluit te kunnen nemen, hoe het verder moet???

Ik realiseer me dat dat echt veel makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik moet er niet aan denken om ooit in je schoenen te komen staan. Heel veel sterkte!!!

 

Ik ben dus helaas een wensmama. Het heeft me haast kapot gemaakt toen we stopten met de laatste IVF. Dat was eind 2015. Nu na 2 jaar begint het te slijten. Ik kan er alleen geen vrede mee hebben dat een dokter mijn lichaam heeft verprutst zodat ik geen kindjes kan krijgen.

 

Allereerst wil ik je een dikke knuffel geven! Wat is het toch een zwaar traject, zeker als het einde in zicht aan het komen is.... en helaas zo herkenbaar... wij hebben er inmiddels 5 ivf/icsi-pogingen opzitten, met in totaal maar 4 terugplaatsingen (waarvan 1 keer zwanger wat geëindigd is in een miskraam). De 4e poging in DD gedaan en de 5e poging in Gent. Na deze laatste mislukte poging (weer geen terugplaatsing) werd tijdens het gesprek aangegeven dat onze kansen nihil zijn, vanwege een eicelprobleem. Er zijn drie opties voorgelegd: nog een poging wagen ook al is de prognose slecht, samen verder of eiceldonatie. Wij zitten nu dus in een dal, met een groot verdriet. Nog een poging zien wij beiden niet zitten na alle teleurstellingen en de impact die het ook op mijn lichaam heeft gehad (5x hormonen spuiten, 5x punctie), maar wat dan. Eindigt het dan hier of kiezen we toch nog voor eiceldonatie? Weer een stapje verder, een grens over... Het zijn vragen die alleen wij samen kunnen beantwoorden. Datzelfde geldt natuurlijk ook voor jullie: alleen jullie samen kunnen bepalen tot hoe ver je wilt en kunt gaan. Maar het is zo moeilijk, de wens is zo groot! Heel veel sterkte en ik duim nog even voor je dat deze voor nu laatste kans misschien toch dat ene wondertje zal zijn...

 

Geen tips of adviezen maar kon niet zomaar wegklikken... Een hele dikke knuffel voor jullie!!

 

Ik heb ook geen tips maar wil je een dikke knuffel geven.

 

Ik heb ook geen tips voor je maar wil je wel een digitale knuffel geven! En idd misschien vinden jullie de kracht terug om het over een poos weer eens te proberen...

 

Heb geen tips, wel veel herkenning.
Wij hebben ook drie icsi’s gedaan vanwege zeer weinig zaadcellen. Na drie puncties heb ik in totaal maar twee tp’s gehad die allebei mislukt zijn. Na de tweede poging in Gent geweest en ook daar konden ze niets extra’s voor ons betekenen. Derde poging dus gewoon in Nederland gedaan. Helaas zonder resultaat.
Wij hadden vooraf gezegd dat we een vierde en eventueel vijfde poging zouden overwegen, als het zinvol leek. Maar dat was niet zo, dus toen hield het na drie pogingen op.
En pas dan merk je hoe zwaar het was. Wat je zegt is waar, je wordt steeds teruggeworpen. Eén stap vooruit, twee stappen terug. Je gaat kapot aan al die teleurstellingen.

Adoptie was geen optie voor ons en een donor in eerste instantie voor mij ook niet. Toch hebben we die stap gewaagd. En nu hebben we een dochter van negen maanden.

Ik begrijp dat je hier op zich niets aan hebt, maar kreeg tranen in mijn ogen van je bericht, omdat ik me datzelfde gevoel nog heel goed herinner en wilde je heel veel sterkte wensen,
Uit je bericht begrijp ik dat je in de wachtdagen zit van deze laatste tp. Ik hoop dat dit een plakker is en jullie straks een prachtige baby in je armen hebben.

 

@Chantal86 ik wil je een heel dikke knuffel geven. Wat is het toch verschrikkelijk. Manlief en ik zaten afgelopen februari in een vergelijkbaar schuitje. Alles leek kansloos terwijl we zo graag wilden, de wereld was zwart en zinloos.

Wij hebben toen na een goed gesprek (en huilbui) samen besloten om een pauze in te lassen om alles te laten bezinken. Als die pauze geen eind zou hebben, zou dat ook goed zijn. Bij mij kickte in de daaropvolgende maanden de rouw keihard in. God wat heb ik in het begin veel gejankt. En veel gepraat met iedereen waar dat mee kon. Na de zomer ergens had ik wel het gevoel dat ik vrede zou kunnen hebben als we met z'n 2 zouden blijven. Ik kon zelfs tante worden van een eerste nichtje (eerste kleindochter van mijn ouders) zonder ingewikkelde gevoelens. Ik was op dat moment alleen maar blij voor mijn broertje die ook geen gemakkelijk traject had gehad (hoewel nog geen kwart van wat wij hadden doorstaan).

Toch hebben wij afgelopen maand de draad weer opgepikt. Die geboorte en 2 sterfgevallen in de familie inspireerden ons. We wilden niet over 10 jaar kunnen zeggen: "Wat nou áls die 4e poging toch nog had gewerkt..." (we zijn voor 4 pogingen verzekerd bij UMC).

Mijn advies: neem afstand. Laat het even voor wat het is. Werk aan jezelf, herontdek je relatie. Komt tijd, komt raad. Komt rust. Komt vrede.

Sterkte.

PS: sommigen van jullie die hier reageren ken ik al heel lang! Sommigen inmiddels zwanger/mama, anderen nog steeds niet of zelfs nooit. Ik wil graag iedereen geluk en liefde wensen, hoe onze toekomst er ook uit ziet. Het is wat het is xxx

 

Allereerst een hele dikke knuffel!
Wij waren, mocht het niet gelukt zijn, denk ik doorgegaan tot we het financieel ook niet meer konden behappen en we echt alles geprobeerd hadden, ook via andere klinieken. Waarschijnlijk wel met een pauze overigens.

Wellicht is het gezien je man ook beter om een pauze in te lassen. En het daarna mogelijk te hebben over een laatste zelfbetaalde poging, desnoods nog ergens anders, bijvoorbeeld in Dusseldorf waar ze nog weer andere ervaring en kennis hebben dan in Gent.
Maar jullie moeten er uiteraard ook zelf niet aan onderdoor gaan.

 

Lieve Chantal,

Hoe herkenbaar wat je schrijft.
Vooral het moe zijn. Héél moe zijn.
En wanhopig. Wat was ik wanhopig.
Een weg in moeten slaan die je niet in wíl slaan.

Wij waren met adoptie bezig. Hadden onze beginseltoestemming al binnen.
Maar de wens voor een eigen kind, zwanger zijn, het hele proces mee mogen maken was het grootste verlangen.
En dus gingen wij toen voor nóg een ICSI behandeling. Nummer 9 op dat moment, tp nummer 10. Ook in Gent.
En het wonder geschiedde. Ik werd zwanger en we kregen een fantastische dochter.

Dat is inmiddels alweer 6 jaar geleden.
En hebben we voor een brusje een nog langer traject afgelegd.
De aanhouder wint immers?
Nou niet dus.
Dit keer zullen we het traject moeten afsluiten zonder succes.
Maar ja, dat is vele malen makkelijker dan die eerste keer.

Wat jullie weg wordt weten jullie alleen.
Wat misschien helpt is dat een keuze voor nu niet perse een keuze voor altijd hoeft te zijn.
Misschien zeggen jullie over een tijdje we proberen het toch nog een keer.
Of is er toch nog een alternatieve route naar een kindje.

Denk niet te ver vooruit. Stapje voor stapje.
En wees lief voor jezelf en elkaar.
Het is zo zwaar.
Het is zo verdrietig.
Het is zo oneerlijk.

En toch, uiteindelijk zal het ergens goed zijn.
Waar en wat dat ook is.

Dikke knuffel!

Sikki

 

Wat een verhaal.... Ik kan niet zomaar verder klikken zonder een reactie...

De vragen die je stelt, daar kan niemand anders dan jij en jullie met z'n tweetjes antwoord op geven. Maar ik herken ze wel. Terugplaatsing, na terugplaatsing die mislukt, dat hakt er gewoon enorm in en doet je afvragen waarom de volgende dan wel zou slagen. Maar weet dat elke kans een nieuwe kans is... Bij ons was het nummer 9 die ging innestelen, wie weet is deze nummer 11 van jullie wel degene die uit groeit tot een wondertje. Daar duim ik in elk geval voor!

Verder misschien goed om advies van artsen in te winnen. Zien zij nog kansen voor jullie? Mogelijkheden, opties? Je hebt het over een poging zelf betalen, maar weet dat je je bij UMC kunt verzekeren voor een evt poging 4 en 5 (omdat je aan geeft 3 pogingen te hebben gedaan).
En wat al gezegd is... Je hoeft niet nu een definitieve beslissing te maken. Je kan een pauze inlassen. Na 7 mislukte tp's hebben wij dat ook gedaan. Ook al wilde ik dat ergens helemaal niet, en werd ik door omstandigheden gedwongen, want niets doen betekende voor mij in elk geval niet zwanger en geen kansen hebben. Makkelijk was het niet, maar daarna heb ik wel nieuwe kracht en energie gevonden om verder te gaan.

Veel sterkte! En wees lief voor jezelf!

 

Het moment dat je moet stoppen is vreselijk.
Hier was het geen moeten maar willen.
Zowel man als ik waren klaar met alle teleurstellingen, verdriet en de ongemakken. Leven tussen hoop en vrees.
Wij besloten onze laatste cryo terug te plaatsen en te stoppen daarna.
En het wonder geschiedde...ik werd zwanger, kreeg deze keer géén miskraam en nu moeder.

Moeten stoppen is vreselijk. Willen stoppen ook maar toch iets minder vreselijk. Praat met je man, ipv 2 zelf betaalde pogingen kunnen jullie ook 1 doen. En dat kan ook over een jaar.
Sluit een compromis waar jullie je beide in kunnen vinden.
Sterkte!

 

ach meid, ik voel je verdriet gewoon door je woorden heen..
Ik herken ze ook, alleen wij hadden een vierde poging.. 6 vroege miskramen verder.. Zijn ook in Gent beland maar ook daar weer een miskraam destijds..

Wat jij zegt over het moe zijn, moe van zh in en uit, rekening houden met alles. Je leven staat in het teken van ivf.. Het is echt een ellende.. Als je maar wist of iemand kon zeggen: kom op meid, nog 5 jaar en dan gaat het je lukken.. Dan heb je die kracht om door te gaan. Maar dat kan niemand je geven, helaas. Mijn man was wilde ook niet meer, die zei zelfs dat als het aan mij lag we aan de andere kant van de wereld terecht zouden komen om het voor elkaar te krijgen.

Poging 3 was in Gent en poging 4 wilde ik weg daar. Ik had ook goede berichten gehoord over dusseldorf. Overleg met mijn man gehad om daar alleen op gesprek te gaan. Hij ging er verre van positief in, hij was geloofde er niet meer in. Tot we het gesprek gehad hadden in Dusseldorf (DD). Daar kwamen weer nieuwe dingen uit die ze konden onderzoeken en wat denk je..... Er zat wel degelijk nog veel meer mis bij mij...
(Ik heb overigens ook PCOS, maar niet alleen dat er kwam nog veel meer bij)

Of ik een tip heb weet ik niet.. Dat je doodmoe ben van alles begrijp ik volledig. Maar denk dat je eerst met je man goed moet overleggen om nog een poging te gaan doen en dan is de vraag waar.. Misschien een halfjaar rust, bij de een kan dat helpen en bij de ander niet. Bij mij totaal niet zelfs..

Hoe is het gesteld met het zaad van je man? In DD kunnen ze daar bijvoorbeeld ook wat mee.. Ben je ooit weleens zwanger geweest maar draait het uit op een (vroege) miskraam?

DD is wel goedkoper dan Gent vond ik. Daar moesten wij vooraf 4800 betalen op de dag van de punctie en volgens mij is dat bij DD rond 2500,-.
Ik wil je zeker niet onzeker maken om wel of niet nog verder te gaan.. Soms kan iemand gewoon niet meer en bij sommige is het na de 3e poging klaar omdat ze helaas zelf niet de middelen hebben om het te betalen. Het is hard de MMM..

Uiteindelijk ben ik bij mijn eerste behandeling in DD zwanger geraakt en gebleven. Na de bevalling na 7 maanden weer terug gegaan. Want wellicht dat het weer zoland zou duren dan waren we iig alweer begonnen.. Eerste poging weer raak.. Dit moet echt geluk zijn geweest en denk doordat ik nog zw hormoon in mijn lijf had (gevoel) maar DD is voor mij wel de place to be.. En bij ons was de tunnel ook donker en zag nergens een klein lichtje.. Wij zaten al te denken aan poging 5 om die dan maar zelf te betalen..

Denk goed na meid, praat met je man, luister naar elkaar en verlies elkaar niet uit het oog!
Dit traject is slopend!
Ik wil je ontzettend veel sterkte en kracht wensen en ik hoop echt dat het geluk toch jou kant mag op komen.
Als je vragen hebt, stuur me maar een pb.

Sterkte meid!