Hoi dames, Ik ben 25 Jan bevallen. Narjis is gehaald onder algehele narcose. Daarna lag ik oo de IC. 2 dagen. Heel heftig allemaal. Ik ben Narjis de bevalling helaas in een prostanale depressie geraakt met een angst stoornis. De huisarts heeft medicatie voorgeschreven en mij doorverwezen naar ren psycholoog. Maar vandaag heeft zij overleg met de huisarts gehad. Zij heeft aangeraden om mij op te nemen samen met de baby in Woerden. Waar ze mama en baby unit hebben. Maar k heb direct geroepen dat ik niet wilde. Dus maandag moet ik naar de pschyater en daar ga ik dus drie weken heen dag delen met narjis. Maar ben nu echt ontzettend bang ook weer een angst. Ik denk elke x zometeen pakken ze m'n dochter van me af. Wil bijna bellen en zeggen dat ik beter ben enzo. Wie herkent dit of heeft dit meegemaakt. Help me maak ik mij zorgen om niks?
Meid, wat heftig voor je en ik snap je angst ook heel erg goed. Ik heb zelf ook een PND doorgemaakt en je hebt die hulp echt nodig, dus ga niet afbellen omdat je bang bent dat ze je kind van je afpakken want dat doen ze echt niet. Dat je niet zit te wachten op een opname kan ik me ook helemaal voorstellen, mij hebben ze het ook voorgesteld destijds maar ik wou het ook niet. Hou gewoon in je achterhoofd dat als het ECHT niet meer gaat dat die optie er dan is en dat je er dan gebruik van zou kunnen maken. Wat voor medicatie slik je als ik vragen mag?
Hoi meid, Bedankt voor je reactie. Ja ik maak m'n man de hele tijd gek. Ik heb sinds vandaag de grote angst dat ze mijn meisje gaan afpakken zonder dat daar aanleiding naar is, maar Gwn die verdomde angst daar word k helemaal naar van. Ja medicatie liggen in de woonkamer k lig in bed. K kijk morgen goed? Maar ze gaan ze soiewso ophogen. Hoelang duurde het dat t gevoel verdwenen is. Ik was maandag bij de Arbo geweest. K ben ziekgemd. Heb het verslag gekregen dat k over enkele maanden weer kan beginnen. Maar s k er alleen aan denk dat ik de deur uit moet dan word k gek. Laat staan werken pfffff. Het is 1 warboel in m'n hoofd. Dit gun je echt niemand toe. Liep jij ook bij een psychiater? Welke medicatie slikte jij?
Spreek je angst ook uit naar je behandelaars, ik snap je angst heel goed, en die snappen hun ook, maar ze gaan echt je meisje niet van je afnemen. Kan je goed met je man praten, steunt ie jou? Wat betreft je werk, spreek dit ook uit naar je behandelaars! Hun kunnen je helpen en advies geven hoe je er mee om moet gaan. Ik kreeg altijd het standaard antwoord: Als ze wat willen weten geef jij hun maar toestemming om contact met ons op te nemen, dit hoef jij nu zelf niet af te handelen. Ik loop inderdaad ook bij een psychiater. Ik heb heel veel verschillende soorten medicatie geslikt omdat het niet goed aansloeg bij mij, een stuk of 6/7. In ieder geval nu sinds een paar weken weer een nieuwe, Mirtazapine. Daarvoor o.a Citalopram, Venlafaxine, Lexapro, Prozac, Amitriptyline..
Ohja. Ik ga dat idd doen. Hun toestemming geven dat ze contact op moeten nemen! Ik slik prozac en 20 mg. Maar het helpt Gwn weg noet. Slik het al 4 weken, maar nog geen verschil. Hoelang heb jij het en heb je t nog steeds. Ik voel me zo ontzettend leeg. Niet normaal. Ik voel me precies zo; "In de schaduw van mijn geluk sta ik hier Van buiten normaal van binnen stuk Mijn kind in mijn armen. Probeer het te verwarmen Maar mijn hart is koud Mijn angsten verbijsterend overheersend Alsof vrees als een tiran in mij regeert En mijn lichaam leert te falen en te kruipen Sta ik hier van vechtlust verstoken. Mijn wil is gebroken Niemand die mijn nood hoort. Ze leven rustig door Geen angst die hun leven verstoort En ik sta hier huilend met mijn kind in mijn armen In de schaduw van mijn geluk"
Ja mijn man steunt me echt heel goed. In het begin riep ik. Abdes help me nou. Dit gaat niet goed zo. Hij is de gene die mij heeft gesleurd naar de huisarts en zo is het balletje gaan rollen
De moeder en kind unit in Woerden is trouwens heel fijn. Ik ben daar een week geweest na de geboorte van onze dochter. Het voelt als een Hotel. Heerlijk om bij te komen en heel veel lieve mensen daar. Ik denk dat het belangrijk is dat jullie (jij en je kindje, maar ook samen met je man) een tijdje jullie zelf terug kunnen trekken, even geen zorgen over de dagelijkse dingen. Gewoon tijd voor jullie zelf. Met goede begeleiding. Schaam je niet, aub. Belangrijkste is dat jullie nu hulp krijgen!
Ja klopt. Ze heeft me naar Woerden verwezen en omdat k niet opgenomen wil worden. Ga ik daar de dagdeelbehandeling doen. Dus ben heel benieuwd. Ja ik schaam idd heel diep, schuldgevoel en ontzettend boos op mijn lichaam. Het heeft me ook in de steek gelaten met de zwangerschap. Vroegtijdige weeën, stuwingen en toen hellp. Het is me echt allemaal teveel geworden. En ben daardoor enorm in de war geraakt.
Prozac was ook het eerste medicijn wat ik kreeg en ik vond het vreselijke rommel. mijn angsten werden nog erger en ik dacht echt dat ik gek werd. Ik snap ook niet waarom huisartsen het nog steeds voorschrijven want er zijn veel modernere antidepressiva. Maar goed, je gaat nu gelukkig naar een psychiater, die hebben er veel meer verstand van. Gelukkig dat je man je steunt en begrijpt, dat is heel fijn. Probeer je niet te schamen. Hier kan jij niks aan doen, dit is je overkomen. En kijk eens naar hoe jij de depressie aanpakt, je vecht er voor om weer beter te worden en gaat niet bij de pakken neer zitten, daar mag je heel trots op zijn!!
Ja, het is niet één ding, maar een heel verhaal wat je hebt meegemaakt. En alles stapelt zich op. En dan ook nog het gevoel dat jouw eigen lichaam je in de steek gelaten heeft, terwijl er een nieuw leven op het spel stond. Als je dat nu allemaal bij elkaar optelt, is het toch niet gek dat je reageert met angst? Als je je eigen lichaam al niet kunt vertrouwen, dat dan wel?? Het is gewoon te snel gegaan om dingen normaal te kunnen verwerken. Te veel heftige dingen te kort achter elkaar. Neem de tijd om tot jezelf te komen..met je kind, met je man. Jullie gaan hier alleen maar sterker uitkomen, weet je dat. Hoe k*t het nu ook voelt.
Ja, klopt ik krijg er nog meer angsten van. Er was een dag dat narjis aan het huilen was en m'n man ging ff snel brood halen bij de bakkerij. Omg door de medicatie ik raakte helemaaaaal in paniek. Ik legde haar rustig in het wiegje en m'n man kwam thuis en hoorde haar huilen en ik zat op de bank. Hij zegt nog steeds jeetje wat was je eng. Je ogen stonden leeg. Ik heb een enorm schuld gevoel tegenover haar. Ze verdiend dit niet echt niet. Soms denk k dat ze door heeft dat k zo ben. Ik hoop echt dat ik snel beter word. Want ben echt bang om gek te worden hierdoor. Ik vind het echt lief wat je zegt. Ik hoop ook dat jij snel beter wordt en dat de medicatie gaan aanslaan. Werk je inmiddels of nog steeds ziek gemeld ? X
Echt heel lief van je. Mijn pscholoog pakte me vandaag ook vast en zei; je komt hier echt uit het blijft niet. En ik heb nu echt 1 doel voor ogen zo snel mogelijk beter worden.
Ja ik herken je schuldgevoel helemaal, ik heb er ook met vlagen nog steeds last van maar nogmaals, dit is jou overkomen, hier kan je niks aan doen. Je kan alleen wat aan de depressie doen en niet bij de pakken neer gaan zitten. Dat doe je, je slikt medicatie en krijgt therapie. Probeer dat echt in je achterhoofd te houden als het schuldgevoel opspeelt, dat je kei hard aan het vechten bent om die depressie de baas te worden! En wat je psycholoog zegt, het komt echt goed, je komt hier weer uit! Het lijkt nu allemaal erg uitzichtloos, ik herken het helemaal, maar er komt een dag dat het beter gaat; Het is nog nooit zo donker geweest of het word weer licht.. Probeer je daar aan vast te houden. Nee ik werk nog steeds niet maar dat komt ook door andere dingen hoor, inmiddels ben ik de PND aardig te boven maar het leven wil mij blijkbaar gevloerd hebben, even kijken hoeveel ik aan kan ofzo