Allereerst dit is echt een heel lang verhaal. Maar ik wil het zo goed mogelijk verwoorden. Wij lopen echt vast achtergrond informatie Ik ben al bijna 8 jaar samen met mijn man en wij hebben een dochter 9 maanden oud. Zij is prematuur geboren door zwangerschapsvergiftiging en ik ben zwanger geraakt door een ivf traject in het buitenland. Mijn man komt net uit een burn-out, heeft last van driftbuien en ik zit thuis in de ziektewet door zwangerschap en daarvoor ook andere medische redenen. Mijn dochter heeft veel aandacht en zorg nodig, die ik met liefde geef. Ik kan mezelf heel goed vinden in het attachment parenting. Ik geef borstvoeding, doe aan veilig samen slapen en heb een hekel aan mijn dochter laten huilen. Ik raak er van in paniek. Ik krijg EMDR doordat ik getraumatiseerd ben van de bevalling, het was heel abrupt dat ze besloten mijn dochter te halen en na de geboorte is ze meer als 24 uur van mij verwijderd. Hier heb ik het moeilijk mee en krijg ik hulp voor. De situatie Zoals ik al zei is mijn dochter te vroeg te geboren en door haar prematuriteit had ze allerlei kwaaltjes zoals extreem onrijpe darmen en vernauwde luchtpijp, noem het maar op. Hierdoor ervaarde zij veel pijn en liepen wij hiervoor bij de kinderarts. Ze had een heel team van artsen om haar heen. Echt sinds een maand gaat het beter en heeft ze geen pijn meer( extreem moeilijk was dat om haar in zo veel pijn te zien, maanden lang. De artsen wisten het ook niet meer en wilde maar gaan opereren om te zien waar het aan lag) om haar pijn dragelijk te maken legde ik haar veel aan, dit hielp haar heel erg en sliep ze bij ons in bed volgens de regels van veilig samen slapen. Ze viel alleen in slaap als ik haar voedde en vaak wilt ze alleen nog met m’n tepel in haar mond slapen. Kan je vertellen dat ik het dood vermoeiend vind, maar ik doe het met liefde. Alleen zo kwamen we allemaal een beetje in slaap. Overdag kon ik haar niet wegleggen. Ik moest echt de hele dag met haar rond zeulen. Dit was zo zwaar aangezien ik fysiek ook niet hersteld was en ik niks in het huis gedaan kreeg. Hierdoor stapelde alles zich op. En moet mijn man naast zijn 40 urige werkweek ook nog huishouden oppakken. Nu kan ik haar iets beter zelfstandig laten spelen. Maar dat verschilt per dag. Meestal gaat ze wel al gauw huilen en gaat ze wel echt lang door tot ik haar weer optil. In de draagzak biedt soms een oplossing maar is fysiek soms wel zwaar. Voor de avond hebben we nu al paar maanden een standaard routine. Avondeten, samen douchen, lekker insmeren en verzorgen en pyama aan en dan sussend in bed door papa. We hebben een ledikant op ons kamer, maar daar wilt ze absoluut niet in. Dus slaapt ze bij ons op bed( gevaarlijk, want ze draait) toch krijgen we het niet voor elkaar haar in haar eigen ledikantje te laten slapen, zonder dat het resulteert in een worsteling. Toch nadat we haar in de avond op bed leggen, wordt ze altijd wakker na 30-40 min en lukt opnieuw in slaap sussen niet. Ze gaat dan weer met ons naar beneden en wij moeten dan extra vroeg naar bed met haar, zodat ze dan wel gaat slapen. Dit gaat nu echt al maanden zo. Het breekt ons op maar ook mij want ik slaap eigenlijk al maanden niet echt goed diep. De escalatie hier schaam ik me voor maar ik ga er wel heel eerlijk over zijn. Gister is ons situatie geëscaleerd. Het was de zo veelste avond dat dochter niet naar bed wilde. Mijn man had een lange dag werk achter de rug en was zichtbaar gefrustreerd dat ze weer niet ging slapen en ik er weer aan toe gaf. We besloten naar boven te gaan en ik probeerde haar in slaap te voeden. Lukte niet want ze was al te overprikkeld. Dus probeerde mijn man haar maar in slaap te sussen. En ik zag langzaam dat de gemoederen hij hem hoog opliepen want het hielp niet. Dochter was aan het krijsen en hij had er al een paar keer neergelegd om tot 10 te tellen. Ik weet dat mijn man driftbuien krijgt en ik wilde voorkomen dat hij er een kreeg terwijl ons dochter in zijn armen lag. Ik vroeg om het over te nemen. Dit wilde hij niet maar ik drong echt aan, want ja was als de doods dat het misging. Ons dochter was ondertussen steeds harder huilen. Toen ik erop aandrong en m’n armen uitstak, gooide hij heel ruw mijn dochter in mijn armen. Dit was meteen een trigger voor mij want ja gevoel dat mijn dochter in gevaar was en ik gaf hem een fikse duw. Hij werd natuurlijk boos en maakte een schijnbeweging dat hij me wilde slaan. Hij deed het niet! Maar toch het werd bijna fysiek tussen ons en ben er echt wel van bewust dat ik niet had mogen duwen! In het verleden als mijn man driftbuien kreeg dan sloeg hij hard met deuren en maakte hij schijnbewegingen naar mij of sloeg tegen muren heel hard. Hier heeft hij een tijdje aangemerkt maar deze situatie haalt echt het slechtste in ons omhoog. Ik snauw hem regelmatig af door extreem vermoeidheid en we krijgen zo vaak ruzies. Vervolg Toen het zo escaleerde heb ik mijn man verzocht om op de bank te slapen en ik heb mijn dochter aangelegd en ze viel in slaap. Ze was geschrokken van de situatie. Ik heb natuurlijk geen oog dicht gedaan. Want ja dochter sliep aangelegd aan tepel en huilt als ik m’n tepel er af haal. Op dit punt Raak ik zo in paniek als ze begint te huilen. De volgende dag meteen met mijn man gaan praten dat het echt niet oké was wat er gebeurde en we hebben al ons frustraties op tafel gelegd. Ook ons pijnpunten besproken. Ook ons excuses aangeboden en hij gaf zelf aan om weer aan zijn driftbuien te werken. . Allebei willen we graag vechten voor ons relatie. Ons relatie staat nu op de laatste plek en ons dochter op 1. We hebben een aantal pijnpunten besproken waar we tegen aan lopen. Punt 1 is dat ons dochter een moeilijke slaper is en heel aanhankelijk. Dit breekt ons op Punt 2 is dat ik te snel bemoei met zijn manier van opvoeden. Ik ben dan bang dat hij driftig wordt en dat zij ook in paniek raakt. Vlak na geboorte is ze meteen 24 uur van me gescheiden en ik hier heer vaak nog last van en heb moeite met los laten. Gaat stuk beter omdat ik hulp krijg maar toch blijft een pijnpunt. Hier moet ik hem meer in gaan loslaten en vetrouwen en afspraken in maken. Punt 3 het huishouden. Het loopt extreem achter. Fysiek ben ik nog aan het herstellen van mijn vergiftiging. Maar het is ook gewoon lastig omdat m’n dochter heel aanhankelijk is. Het huishouden moet ik dan gauw verwaarlozen om mijn dochter te entertainen. Ze gaat soms al huilen als ik de vaatwasser inruim en ze kan me gewoon zien. Draagzak helpt soms wel, maar vind ik af en toe fysiek wel zwaar icm opruimen. M’n man wil absoluut geen hulp voor huishouden door schoonmaakste of familielid. Eigenlijk ook niet echt budget voor. Maar het maakt dat een groenige omgeving ook voor kortsluiting in zijn hoofd zorgt Punt 4 tijd voor elkaar/ moeite doen voor elkaar. We hebben eigenlijk weinig tot geen quality time. Waar we voor een baby hadden elke avond pillow talk hadden en knuffelend in slaap vielen. Ligt er nu een kleintje bij ons in bed die constant aan de borst wil slapen. Overdag zijn we alleen maar bezig met to do lijstjes wegwerken en lukt het ons niet om tijd vrij te maken. Ook verzorgen we oons slecht. Niet meer leuk aankleden, scheren ofzo of in mijn geval mijn haar doen of makenup op ofzo. Daar is gewoon zo weinig tijd voor en eerlijk gezegd weinig energie. We slapen allebei slecht. We zijn allebei slecht in hulp vragen en houden eigenlijk best de schijn op. Iedereen ziet hoe goed m’n dochter groeit maar niemand zit hoe pittig wij het hebben en we durven het ook niet te zeggen bang voor reacties als , eigen schuld want je hebt haar verwend of jij wilde dit zelf toch heel graag( al deze reacties paar keer gehad) Zijn familie woont allemaal rond 40-70 min rijden en mijn familie gelukkig wel om de hoek. Ik heb natuurlijk extreem veel moeite met haar af te geven( hier werk ik aan met EMDR) maar soms lukt het me toch om mijn dochter uit handen te geven bij mijn moeder. Oplossing? Heel eerlijk we weten niet zo goed wat we moeten doen. We lopen vast… iemand die met mij wilt sparren hierover?Ik ben het overzicht echt kwijt. Wij allebei. ik voel me een slechte moeder omdat ik zelf niet meer weet wat te doen en mijn dochter te kort schiet. Ik hou zoveel van haar maar ik ben op. Ik typ dit extreem emotioneel en het is echt een hulpkreet.
Jeetje wat hebben jullie veel meegemaakt. Snap heel goed dat jullie beide helemaal op zijn. Is het een optie om (als dat jou lukt) jullie dochtertje een nachtje bij je moeder te laten logeren af en toe? Dan hebben jullie wat tijd voor elkaar en kunnen jullie even bij tanken. Verder heb ik niet echt concrete tips maar wou je topic ook niet zomaar wegklikken. Dikke knuffel ❤️
Jeetje lastig hoor maar ook wel begrjjpelijk dat jullie beiden op zijn. Eerste wat in mij opkomt - een van jullie ik andere kamer slapen zodat je goede nacht kan maken. - of een van jullie niet tegelijk naar bed, heb je even tijd alleen, hoe je die dan maar invult - als je geen huishoudelijk hulp wilt. Kan bijv je moeder overdag komen om met je kindje te zijn en dat je klus voor klus wat achterstallig onderhoud oppakt. Is je kindje ook niet zover weg en voelt misschien beter?
Jemig dat is heel heftig! Onze zoon kwam ook te vroeg. Ik was er nog niet aan toe dat hij al kwam. Lichaam liet me in de steek. Toen hij eenmaal thuis was hebben we ongeveer 1 weekje een gewone week gehad en daarna kwam verborgen reflux om de hoek. Onze schat had mega veel pijn en het enige wat hielp was vasthouden. Het huishouden stond op een laagje pitje en we deden alleen het hoognodige. Nachten liep ik met hem in mij armen tot hij weer sliep. Smorgens in alle vroegte stond ik er weer naast. De eerste weken sliep ik 3 a 4 uur per nacht. Met medicatie 5/6 uur. Het was heel erg zwaar, lichamelijk, geestelijk maar ook als ouders. Wij sloten de dag af met een positief punt van de dag. Soms lijkt alles zo zwart dat je door slaap gebrek niet positief kan zijn. door de focus op iets positiefs te zetten helpt dat wel. De prioriteiten liggen dan eenmaal even anders maarnhet belangrijkste is toch echt dat je blijft communiceren met je man. Overigens is het in slaap vallen ergens anders ook dingen moeten veranderen. Nu is het een gewoonte dat ze met de borst in slaap valt. Misschien proberen om die te ruilen met een speen. Als dat werkt in het bedje. Stapje voor stapje weer je bed terug want dan slaap je ook beter zonder bang te zijn. (Ik werd regelmatig doodsbang wakker omdat ik dacht dat hij nog steeds in mijn armen lag) Snachts sliep hij uiteindelijk in zijn eigen bed (rond de zelfde leeftijd als jullie dochter) en overdag sliep hij meestal in mijn armen. Ook hielp het om rond die tijd te gaan wandelen.
Een heftig verhaal, maar goed dat je opzoek bent naar hulp. Ik werk bij het Centrum voor Jeugd en Gezin en zou eventueel met je mee willen denken wat je zou kunnen doen.
Ik denk echt dat jullie allebei tijd voor jezelf moeten nemen. Vraag toch hulp aan familie, samen kun je misschien je achterstand in te halen.
Tsjonge wat een situatie. Wat ik vooral lees is dat het slecht slapen van je dochter echt het probleem is. Is het een idee om een slaapcoach in te schakelen? Zij kan helpen om je tips te geven om je dochter zelfstandig in slaap te laten vallen. Hopelijk krijgt daardoor iedereen weer meer energie en voelt iedereen zich ook beter. Slaaptekort doet zo ontzettend veel met je!
Lastig situatie en ik herken het deels. Mijn dochter is net zo oud en slaapt echt dramatisch. Ze huilt inmiddels niet meer zo veel maar het slapen blijft een ding en zorgt voor een hoop frustratie. Ik ben doordeweeks alleen met de kinderen en D heeft heel lang naast mij geslapen. Ik ben ondanks dat ik er niet van hou toch begonnen met laten huilen. En ja het breekt mijn hart maar het werkt wel. Ze valt nu vaak na 10 minuten in slaap en ik heb eindelijk mijn avonden weer een beetje terug. ze wordt rond 22:30 nog wakker voor een late voeding en die geef ik op bed, daarna gaat ze weer terug der eigen bed in. En in de nacht zie ik wel wanneer ze weer komt. desnoods even apart slapen van elkaar? Als je man van die driftbuien heb zal ik toch bespreken dat hij het maximaal een 20 minuten probeert met jullie dochter en het daarna overdraagt aan jou. Jij 20 minuten en dan hij weer. Wissel het af.
Pfoeh, kan me heel goed voorstellen dat jullie er doorheen zitten! Klinkt als een hele zware tijd! Het eerste wat in mij opkwam is idd ook de tepel vervangen voor een speentje. Het is waarschijnlijk voornamelijk de zuigbehoefte die ze zo sterk heeft. Verder vind ik het heel knap dat jij en je man toch proberen alles uit te praten en denk dat dat ook echt het belangrijkste is. Heel veel sterkte!
Heftig. Goed dat je eerlijk bent. Zou Home-start misschien een aanvulling kunnen zijn op de psychische begeleiding die je al krijgt? https://www.home-start.nl/ Of contact opnemen met de huisarts of het CB en vragen of zij weten war je moet zijn. Persoonlijk denk ik dat je er zonder hulp of aanpassingen moeilijk uit gaat komen, alleen maar vermoeider raakt enz.
Ik denk dat de kern van de oplossing nu ligt in het verbeteren van haar slapen. Want door het slechte slapen breekt alles op en heb je nergens tijd voor. Nu zij geen last meer ondervindt is het moment om dit aan te pakken. Ze is gewend geraakt aan het in slaap vallen aan de borst en wakker worden en weer gevoed worden. Voor toen een goede oplossing, maar ik zou dit nu afbouwen. Het is denk ik handig om voor jezelf af te wegen of je wil beginnen met het slapen in "een eigen bed" of beginnen met het afleren om alleen aan de borst in slaap te vallen en verder te slapen. Het zijn 2 zaken, maar die kun je niet tegelijkertijd aanpakken, 1 voor 1. Een eigen bed heb ik tussen aanhalingstekens omdat een co sleeper een mooie tussenoplossing is tussen bij jullie in bed en een eigen bed. In de nabijheid, maar toch in een eigen bed. Je laat haar consequent in dat bedje, maar kan er met je hand arm bij om haar te troosten. De borst kun je vervangen door een speen of flesje water. Overdag zou ik ook beginnen met niet hele dagen met haar rond te lopen. Als jij de vaatwasser doet, of bijvoorbeeld poetst kun je haar in de kinderstoel erbij zetten. Op de momenten dat je je handen vrij hebt zou ik haar op de rug/buik leggen en ernaast zitten om te zorgen dat die ontwikkeling ook door kan gaan. Want als ze de hele dag gedragen wordt ontwikkeld ze natuurlijk ook niet goed. Dit alles lukt natuurlijk niet met de 1e poging. Ze zal echt wel huilen, maar dat is ook iets waar je even door heen moet. Alleen in een kamer laten huilen is ook niet mijn manier. Maar in een co sleeper terwijl je er naast ligt/zit met je hand op haar dat vind ik wel goed.
Jullie hebben een hoop meegemaakt en het is sws met kleine kids vaak pittig(hier met de jongste al 2.5jaar nachten dat hij minimaal 3x komt snachts) Wat ik eigenlijk niet lees wat jouw man wil, jij wil dit en dat en ook met je kind jij voelt je goed bij dat, maar wat wil hij. Hij mag het huishouden erbij doen? Hier bijna 2 jaar terug een nekhernia gekregen en toen kleuter en baby en huishouden en werk dus weet wat het is wat pittig is en nog dat ik na die behandelingen van een nekhernia niet alles volledig kan/ wel wil. Maar vind dat je beide moet praten en afspraken moet maken want de verantwoordelijkheid ligt ondanks alles niet bij 1 iemand. Hier de afspraak dat ik de nachten doe maar dat ik wel weer kan liggen als vriend vrij is. Zo voorkom je dat je beide moe en gefrustreerd bent. Huishouden ook aardig verdeeld en de zorg voor de kids ook. En verder is het accepteren dat het huishouden soms wat achter loopt maarja kleine kids en lichamelijke klachten het is soms niet anders, als je maar een basis aanhoud dat het geen tering bende word. Zou mij niet ook alleen maar verschuilen achter een kind want dan huilt ze maar even, de was, wc, koken enz moet toch gedaan worden, hier zette ik ze gerust ook even voor een beeldscherm/loedermoeder. Miss heb je wat aan de tips, vraag ook eens wat je man wil, verdeel het eerlijk en wees aardig voor elkaar het zijn pittige tijden! Succes.
Even wat praktische dingen die wij deden met onze huilbaby’s; Hier kon ik als enige de kinderen in bed leggen, omdat dat hele ritueel zo vervlochten was met borstvoeding geven. Dus we spraken af dat ik dat volledig om me nam. Bij de jongste besloten we ook dat mijn man dan in een logeerbed zou slapen, want hij werkt en als hij ‘s nachts wakker wordt, dan valt hij niet meer in slaap. (Ik wel, als een blok ) Daar stond tegenover dat hij beneden alles netjes maakte als ik boven was ‘s avonds. Vervolgens ben ik zelf (met een beetje hulp van het consultatiebureau dat echt fijn met me mee heeft gedacht!) aan de slag gegaan met ze in hun eigen bedje te laten slapen, stapje voor stapje. Met 11 a 12 mnd sliepen ze volledig in hun eigen bed. Borstvoeding voor het slapen gaan wel nog lang gedaan, maar toen ze in hun eigen bed sliepen, zijn we het avondritueel samen gaan doen. Bv papa doet pyjama en slaapzak aan en leest voor, mama geeft borstvoeding en legt in bed. Wakker in bed leggen ipv in slaap vallen tijdens het drinken, ging eigenlijk vanzelf. Qua huishouden was het beetje bij beetje weer alles bijwerken, en wat dan niet gelukt is, tja - dat is dan maar zo. Maak bv een prioriteitenlijstje; welke dingen moeten gedaan zijn op een dag zodat je de dag erna alles hebt wat nodig is? Hier was dat bv zorgen dat er was was gedaan (zodat je schone kleding hebt om ‘s ochtends aan te trekken), keuken opruimen zodat we eten konden klaarmaken zonder bv eerst af te moeten wassen, zorgen voor een opgeruimde badkamer zodat je vlot kan douchen of een badje kan maken, boodschappen (en dan is het handig om een paar super eenvoudige maaltijden te plannen, zodat je geen stress hebt over wat te eten, plus het kan ook enorm schelen in hoeveel tijd opruimen na het koken kost) het… en de rest dan beetje bij beetje inhalen. Bv ruimte voor ruimte. Hulp vragen kan ook enorm helpen; iemand die 2x even stevig meehelpt met alles, en het is weer behapbaarder. In het weekend maakten we blokjes waarin we tijd voor onszelf hadden. Dan spraken we af of degene die ‘alleen-tijd’ had thuis bleef (de ander ging dan bv wandelen of ergens op bezoek), maar vaak ging ik juist dan even van huis om op te laden. Even de stad in, koffie drinken, of even bij iemand langs, even een uurtje sporten, even door een bos wandelen met fijne muziek, in de bieb een fijn hoekje zoeken om te lezen - etc etc. Zo kon ik écht even opladen. Oh, en we hadden afspraken over wat te doen als het te veel werd. De oudste heeft vooral heel lang heel veel gehuild (geschreeuwd eigenlijk). Dat is me meer dan eens te veel geworden, je kan je zoooo machteloos en alleen voelen. Afspraak was dat we haar dan veilig in bed legden en even afstand namen. Dat
Heftig dat jullie zo worstelen. en wat goed dat je om tips vraagt. ik hoop dat we je een beetje kunnen helpen. ik wil als eerste zeggen dat ik denk dat 99% van de ouders worstelt met dingen, en ik herken delen van je verhaal absoluut. het korte lontje door slaap gebrek, verslofte huishouden omdat je bezig bent met de kleine. Als ik je verhaal lees is het slapen jullie grootste probleem, en vooral het niet slapen, en het constant aandacht vragen door huilen en jullie reactie hierop. Er zijn allerlei methodes te proberen voor het zelfstandig laten slapen. ook in het eigen bedje, zonder je kindje direct een uur te laten huilen. er zijn allerlei boeken over geschreven, maar als de mogelijk Heid er is zou ik ook een kinder slaap coach willen adviseren. slaap is zo belangrijk, ook voor jullie zelf! verder is het belangrijk om met je man te praten. laat hem dit des doods ook gewoon lezen. dan leest hij al waar jij mee worstelt. en leest hij ook de tips van andere dames. misschien gaat er bij hem ook wel een luikje met wat ideeën open! verder voor het huishouden, vraag hulp. vraag je moeder om iedere week een kopje koffie te komen drinken en even mee te helpen met wat stofzuigen. of op ruimen. dan krijg je daar weer wat ritme in. natuurlijk hoeft niet alles direct spic en span te zijn. maar met wat extra hulp kom je er vast wel!
Nee helaas niet, heb bibs speen geprobeerd, prematuur speen en Phillips speen. Ze doet alsof ze kokhalst
Pittige tijd hebben jullie achter de rug en zitten jullie nog steeds in. Ook heftig de escalatie, maar wel goed dat jullie daarna gelijk het gesprek zijn aangegaan dat er dus iets moet veranderen, dus het heeft wel geleid tot iets waardoor jullie hopelijk weer vooruit gaan! Het eerste wat ik dacht bij je verhaal was, ik zou echt een slaapcoach inschakelen, iemand die even objectief gaat meekijken. Ik vind slaaptipsvoorbaby's.nl een hele fijne, hebben ook veel duidelijke artikelen. Ken best wel veel mensen die hulp hebben gehad, en daarbij ook verhalen van mensen die een kind van 9 maanden hadden die al 9 maanden op hun borst sliep, die na 2 nachten even lastig en doorzetten, super in het eigen bed sliep. Dat je 'even' de handvatten krijgt die je nodig hebt om de slaapassociaties te doorbreken. Je bent een sterke mama, je doet het goed! Vraag om hulp, jullie hoeven het niet alleen te doen.
Zoek hulp. Het is echt niet nodig om alles alleen op te lossen. Jullie hebben het hartstikke moeilijk gehad en jullie zijn allebei beschadigd door alle gebeurtenissen en dat is niet meer dan normaal. Loop naar de huisarts, het consultatiebureau of het cjg. En geef daar aan dat jullie hartstikke moe zijn en hulp nodig hebben. En vraag ook hulp bij vrienden of familie, gewoon een keer uithuilen kan al helpen. Een keer iemand een uurtje op jullie baby laten passen en zelf een dutje. Kleine dingen om uit de negatieve spiraal te komen kunnen al veel helpen
Ten eerste ben je absoluut geen slechte moeder. Dat dit gebeurd is niet abnormaal en zegt niks over je kwaliteiten als een moeder! Als ik het zo lees mankeert daar niks aan Slaapgebrek is echt een sluipmoordenaar in een relatie. Ik herken me deels in je verhaal. Ik denk dat daar nu de meeste aandacht in ligt. Eerste mogelijkheden waar ik aan denk: - elkaar gaan afwisselen met slapen. In een andere kamer slapen helpt al erg. Anders sta je constant op scherp. - weet niet of je nog een late voeding geeft? Anders zou je s’ ochtends eens kunnen gaan kolven en dat je man dan die laatste voeding doet zodat jij dan wat langere uren achter elkaar slaap kan pakken. - wat betreft het slapen in eigen ledikantje zou je kunnen gaan trainen. Weet niet of je budget het toelaat maar schakel anders een slaapcoach in. Heb het zelf ook gedaan en is het geld dubbel en dwars waard. Vaak is het een paar dagen tot een week flink doorbijten en afzien maar daarna zie je in heel veel gevallen resultaat en heb je een beetje meer leven en vrijheid terug. (Slaaptipsvoorbabys.nl) Ik denk dat als je de routine en het slapen op de rit gaat krijgen jullie beide je een heel ander mens zullen gaan voelen. En schakel hulp van familie in! Voel je niet bezwaard vaak doen ze het ook graag als ze weten dat je het lastig hebt.
Idd hulp zoeken… Je man ook, zeker met zijn driftbuien ook op deuren of muren slaan is niet normaal. En je baby even in de box leggen als jij de vaatwasser doe daar krijgt ze niks van. Zolang jij het in stand hou als de baby maar een kik geef en jij spring gelijk op voor dr dan denkt ze dat ze dat bij iedereen kan doen dus ook bij je man.