Hallo, Om maar met de deur in huis te vallen.. Ik weet het niet meer .. Tijd geleden ben ik begonnen over een 3e kindje, lijkt/ leek mij hartstikke leuk! Maar sinds mijn man ook enthousiast is, ben ik bang en weet ik het niet meer. Aan de ene kant lijkt het mij geweldig om nog een keer bezig te zijn met zwanger worden, (als het gegund is) om nog een keer zwanger te zijn, te bevallen, genieten van een kleintje, een kleintje op te zien groeien/ op te voeden, een nieuw karaktertje erbij. In mijn gedachten is de babykamer al ingericht, weet ik al welke kinderwagen het wordt en heeft de kleine al een naam . Maar aan de andere kant ben ik bang, bang voor het onbekende (denk ik). Klinkt dat enigszins logisch? Ik weet nu hoe het is met 2 kinderen (4,5 en 6 jaar), wat haal ik mezelf/ ons gezin op de hals met een baby erbij? Is het leeftijdverschil niet te groot? De kinderen zijn zelfstandig, gaan naar school, wil ik "opnieuw" beginnen? We zouden eind van het jaar een nieuwe badkamer kopen en in het voorjaar de tuinen opknappen, maar als we voor een 3e gaan dan zullen we dit moeten uitstellen en een andere auto moeten aanschaffen. We hebben een kamer over en stijging vaste lasten is geen probleem. Ik word de laatste dagen knetter maar dan ook echt knettergek van mezelf. Het ene moment denk ik "JA, we gaan ervoor, we zien wel hoe het gaat" en het andere moment denk ik "je hebt 2 gezonde kinderen, een zoon en dochter, rust in de avonden/ nachten en je kan de klussen in en rondom het huis afmaken". Bedankt voor het lezen van mijn bericht, fijn om mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik snap dat jullie de keus niet kunnen maken voor mij maar mocht je tips of ervaringen willen delen dan hoor ik het graag. Liefs van een warhoofd
Het is een beetje herkenbaar. Mijn man wilde dolgraag een derde, ik vond het wel oke. Als hij niet had gewild, had ik het ook prima gevonden. Maar we hebben samen besloten er voor te gaan. Maar het was heel anders dan bij de andere 2, toen was ik zo enorm overtuigd, vooral bij de eerste, dat ik nergens anders aan kon denken. maar bij die derde voelde het wel meer als een grote stap ofzo. Maar dat komt ook omdat je al weet wat je te wachten staat. Weer die zwangerschap, bevalling, eerste jaar, waar ik allemaal niks aan vind. Terwijl mijn eerste 2 kinderen echt makkelijke en lieve kinderen zijn geweest, er was geen reden om te denken dat het dit keer heel anders zou zijn. Maar toch moest ik even slikken toen ik een positieve zwangerschapstest in handen had, terwijl mijn man echt heel blij was. En direct na zijn geboorte kon ik me niet indenken dat ik ook getwijfeld had of ik het wel wilde. Hij was en is zo'n enorme aanwinst voor ons gezinnetje, hij maakt ons compleet. Zo voelt dat helemaal voor mij. Hij heeft 8 maanden lang heel veel gehuild, is (nog) veel ondernemender dan zijn broer en zus ooit zijn geweest, is veel ondeugender, maar tjonge, wat ben ik ongelooflijk blij met hem. Nu voelt het voor mij wel echt helemaal goed zo. Ik moet nu écht niet meer denken aan nog een kindje. Niet aan een zwangerschap en bevalling, maar ook echt niet aan een vierde kindje. Hoewel mijn man nog steeds best sterk de wens heeft voor nog een kindje. Maar hij legt zich er wel bij neer dat ik het echt niet wil. Maar toch denk ik dat als het 'per ongeluk' wel zou gebeuren, ik er toch weer heel blij mee zou zijn. Maar de tegens wegen nu veel zwaarder dan de voors, in tegenstelling tot bij de derde.
Wat lief en fijn dat je jouw verhaal met mij deelt. Ik hoor en lees inderdaad vaker dat de twijfels bij de geboorte meteen over zijn. De mensen die op de hoogte zijn van mijn/ onze wens zeggen ook dat ik veel te moeilijk denk (leeftijdverschil/ gebondenheid etc.).
Wat betreft het leeftijdsverschil zul je vast wel even wennen moeten aan het opnieuw beginnen. Ik heb yussen de 1e en 2e 7 jaar verschil. Dat was best wel behoorlijk wennen om weer opnieuw te beginnen met een baby. Maar al snel daarna kwam ook onze 3e. En hij is een verrijking van ins gezin. Hij is echt supersnel met alles. Veel sneller dan de andere 2. En aangezien hij de laatste zou zijn had ik hem graag lang baby willen houden. Maar hij liep al met 10 maanden los. De babytijd ben je zo weer door heen.
Hoi Ijsje bedankt voor jouw reactie. Ik snap dat je moest wennen met de overgang van de 1e naar de 2e. Je dochter was toen natuurlijk al zelfstandig en dan begin je weer "opnieuw".
Hier twee kindjes van 4,5 en bijna 2. Toen onze jongste bijna een jaar was zijn we voor een derde gegaan. Ik wou ook heel graag en man wou eerst absoluut niet maar zag het uiteindelijk wel zitten op voorwaarden dat er niet teveel tijd tussen 2 en 3 zou zitten. Zodat onze oudste nog niet naar zwemles zou gaan en onze jongste nog niet naar de peuterspeelzaal. Ik heb namelijk na beide bevallingen zware ischias gehad en ben daar echt maaaaanden zoet mee geweest, soms was het weken zo erg dat ik niet kon lopen, mezelf niet kon aankleden etc. Inmiddels zijn we dus bijna een jaar verder en helaas niet zwanger ( Bij onze eerste was ik in ronde 2 zwanger en bij ons tweede kindje in ronde 3 een miskraam en toen in ronde 2 weer zwanger) Nu hebben we toch de knoop doorgehakt en ben ik weer aan de pil gegaan, bij ons dus definitief geen derde meer. Aan de ene kant vind ik het verdrietig maar ik zie nu ook wel de voordelen, de kinderen worden groter/zelfstandiger. En ik vind het een heerlijk idee om straks weer wat meer tijd voor mezelf te hebben.
Hoe zie je je gezin over 10 jaar? Hoeveel zie je er dan aan de keukentafel zitten? Voor mij was de angst voor het onbekende er ook, maar mijn overtuiging dat er nog iemand bij ons gezin hoorde was veel groter. In een ander topic heb ik al over het leeftijdsverschil geschreven, dus dat hoef ik niet meer te herhalen denk ik.
Zie nu je reactie pas Eppo.. De afspraak van vorige week hadden we afgezegd, zoveel vragen en twijfels. Maar, hij is er alsnog deze ochtend uitgehaald!
Spannend! Ik denk dat die twijfels heel normaal zijn. Een kind is ook niet zomaar iets. Succes met zwanger worden.
Ik heb dat tot nog toe iedere keer gehad als ik een positieve zwangerschapstest had. Dat ik dacht, ow jee, waar ben ik aan begonnen! Maar dat was bij mij gewoon een soort fase of zo. Na een dag was dat weer over.