Nou de juf merkt dus ook absoluut verschil. Ze is niet continue meer bezig met alles om haar heen en springt niet overal bovenop. Hier lijkt het dus echt zn vruchten af te werpen. Ze is ook niet vlak qua emoties, ze is nog steeds heel vrolijk en enthousiast. Alleen het hele heftige is eraf en dat was ook precies de bedoeling.
Super fijn Tuc! Voor jullie dus ook een positief effect. Blij dat we/jullie het een kans hebben gegeven.
Ja echt wel! Ik was er zo bang voor en nu denk ik: dat hadden we veel eerder moeten doen Maar ja als je alles van te voren wist
In overleg hebben we weer opgehoogd. Dinsdag heeft hij gevochten met een jongetje en de leidsters van de bso kregen hem niet uit zijn bui. We merkten zelf natuurlijk ook al dat het minder ging. We hebben opgehoogd naar 25mg en nu weer even afwachten wat dat doet. Q Fijn dat jullie zo veel positieve verschillen merken!
He wat lastig joh! Hopelijk helpt die ophoging. Ik heb er nog niet helemaal verstand van, maar jullie hebben de langwerkende he? Dat betekend dan dat er over de dag verspreid 25 mg wordt afgegeven,maar dan in delen??
We hebben medikinet cr. Het zijn capsules die voor de helft direct werkt en de andere helft wordt later vrijgegeven. Dus ik verwacht dat het gelijk staat aan 2x daags 12,5 mg. En het werkt totaal 8 uur. Wij zijn begonnen met 10mg. We zitten nu op 1 mg per kg, ongeveer want laatste keer woog hij 24,5 (maar was nog niet terug op gewicht na afvallen) Hij heeft natuurlijk ass, dus misschien dat daar ook verschil in zit. En het schijnt ook vaker te gebeuren dat kinderen er na verloop van tijd minder op reageren.
O ja zo snap ik hem. Ben ook benieuwd hoelang ze hiermee vooruit kan en hoelang het goed blijft werken.
Ik ook. Ze had het over een richtlijn van 1 mg per kg, daar zit hij op. Maar ze geven tot max 2 mg per kg en of we daarvoor open staan. Dus daar gaan we nog over nadenken. Tot nu toe merk ik nog weinig
Vraagje aan jullie: wilden jullie kinderen zelf ook aan deze medicijnen? Absoluut geen verwijting, want mijn vraag komt hierdoor: Mijn zoon (9) is nl. steeds onrustiger in de klas en daarom is net de IB-er om de hoek komen kijken. Zijn cijfers, cito’s worden grotendeels slechter (vrnl rekenen en dat is toch wel een belangrijk onderdeel). Als schoolbegeleidingsdienst erbij moet komen kijken en hulp moet gaan bieden, is er een diagnose voor nodig. Ik zei dat dit alleen maar nut heeft als je ook aan medicijnen wil gaan beginnen. Tot die tijd kan je tips en tricks toepassen die er voor een adhd-er zijn. Maar de IB-er zei dat we misschien toch wel aan medicijnen moeten gaan denken, omdat ze denkt dat het niet beter gaat worden. Maar dat wil mijn zoon dus absoluut niet. Ik zei dat ik hem daarin niet ga dwingen, maar ze zei dat hij niet kan weten hoeveel beter het kan gaan worden (de onrust). Maar ik kan hem toch niet dwingen? Dat wil je toch niet als ouder? Hij zegt zelf niet een probleem met zijn onrust te hebben.
Onze zoon heeft zelf ook totaal geen problemen met zijn eigen onrust Heeft ook nog niet goed door dat de onrust terugkomt tussen de middag en eind van de avond. Wat hij wel merkte is dat de meester hem wel vaak waarschuwde, dat hij het meeste boven zat van allemaal en dat hij niet altijd mee mocht spelen buiten. Van alle dingen op school die hij daardoor niet mag (zoals in de plusgroep van rekenen terwijl hij het wel kan) heeft hij geen weet. We hebben hem gezegd dat hij daar zelf niets aan kan doen, maar dat zijn hoofd er soms een rommeltje van maakt. En dat er medicijnen zijn die hem daar misschien bij kunnen helpen. Of hij dat wilde proberen. Dat wilde hij wel. Dus hier geen tegenstand. Wellicht dat we het anders onder het mom van vitamine hadden gedaan, om te kijken of het wel of niet werkte. Maar dat durf ik niet met zekerheid te zeggen.
Ik ben vooral benieuwd wat een 9 jarige tegen de medicatie kan hebben als reden. Want zij kunnen nog echt niet overzien wat dat betekend. Gaat het puur om het slikken van een pilletje...tja hier moeten ze ook wel eens antibiotica terwijl ze daar niet zo'n zin in hebben. Maar hier legde de kinderarts heel goed uit waar die pilletjes voor gingen zorgen en dat wilde ze heel graag. Zij heeft wel degelijk last van het warrige en de chaos in haar hoofd.
Wat fijn dat het bij jullie lijkt te werken tuc en jj1980 Ahverlach bij jullie klinkt het pittig. Zie je het zelf zitten om de dosering op te hogen? Bij accare zijn ze vandaag weer over medicatie begonnen. Volgende week een evaluatie en dan willen ze het er uitgebreid over hebben. Ik vind het een lastige keuze. Vandaag met zn juf erover gehad. Die denkt dat zoonlief meer uitdaging nodig heeft en wil hem graag doortoetsen. Accare denkt meer richting ass/mcdd in combinatie met ADHD. Zn juf vindt hem wel wiebelig/onrustig maar zodra ze hem meer uitdagend werk geeft kan hij zich weer goed concentreren gaf ze aan. Thuis zie ik die drukte ook wel heel erg, zoonlief kan flink stuiteren. Maar stuiteren is op zichzelf niet erg. Lastig dilemma dus.
Mijn zoon is 7, maar in bepaalde dingen ben ik gewoon zijn moeder die bepaald. Wat hierboven ook aangehaald wordt, antibiotica moet soms ook gewoon of ze willen of niet. Daarnaast ligt het er ook aan hoe en wat je vertelt. Als je bijvoorbeeld vertelt dat hij zich misdraagt en daarom medicatie geeft komt het heel anders over dan zoals wij het hebben gedaan. Ik heb uitgelegd dat zijn hoofd zo snel vol zit en dat het zo vervelend is voor hem. Dat we hem een pilletje gaan geven om te proberen of zijn hoofd minder vol word. En dat vond hij gelijk prima. Zelf zegt hij niets te merken, maar wij merken wel verschil. Dat was je vraag, maar ik wil ook reageren op iets anders. Je hebt niet per definitie medicatie nodig om een kind te helpen en handvaten aan te reiken. De normale weg is namelijk altijd eerst kijken of je het zonder medicatie kan oppakken. Zonder dit te proberen geef je een kind, in mijn ogen, geen eerlijke kans. En op school kunnen ze prima dingen toepassen zonder diagnose en zonder medicatie. Een diagnose kan fijn zijn om specifiek iets aan te pakken en scholen kunnen geld vrij maken om een kind met diagnose gerichter te begeleiden. Maar die diagnose is absoluut niet noodzakelijk! Het klinkt nu alsof je 4 stappen voor loopt in gedachten dan dat je daadwerkelijk bent. 1 kijken wat helpt en wat hij nodig heeft. Werkt dat niet - > 2 diagnose laten stellen. 3 plan van aanpak maken met hulp van bijvoorbeeld een ambulant begeleider en kijken welke aanpassingen nodig zijn. Werkt dat niet voldoende - > 4 medicatie. Maar medicatie is een hulpmiddel, geen oplossing. Je moet alsnog juist gedrag begeleiden en aanleren.
Als hij het nodig heeft wel. En zo lijkt het vooralsnog wel, maar heb misschien niet een volledig beeld door alle drukte hier. Als mijn zoon zich verveelt wordt hij vervelend vanuit zijn ass. Geef me de 5 ken je, toch? Niet ingevulde tijd = kliertijd. En te simpel werk is voor mijn zoon ook kliertijd. Geef hem rekensommen voor hogere groepen en hij is best rustig. Geef hem simpele sommen en hij gaat wiebelen, klieren etc. Dus ik zou de gedachten gang van de juf zeker niet zomaar opzij leggen. Bij ons is het gewoon eigenlijk noodzakelijk om zichzelf en anderen in zijn omgeving te beschermen. En daar moet je dus ook naar kijken..
Ik ben het hier trouwens helemaal mee eens. Medicatie is voor mij nooit meteen een stap. En het is ook zeker geen vervanging voor de tips en tricks bij ADHD(structuur, duidelijkheid enz) Mijn schoonmoeder zegt het verschil met een neefje goed te kunnen zien. Die ouders hebben een mega druk chaotisch leven en volgen eigenlijk geen van de handvaten die je ADHD krijgt. Hij slikt ook medicijnen en dat helpt wel wat maar het heeft geen 100% effect omdat de rest niet aangepast wordt. Wij hebben een heel duidelijke structuur in onze dag en houden 1 van de 2 weekenddagen vrij omdat dat voor onze kinderen belangrijk is. Ik denk dat het dus altijd een samenspel van die 2 is. De diagnose is hier nu iets meer dan een jaar. Maar de symtomen al veel langer. De structuur voor de kinderen zit er al van kleins af aan ingebakken. Ook op school zijn ze al langer met haar bezig, en nu kwam het moment dat ze echt vastliep. Gebeurd vaker richting de bovenbouw. En daarom de stap naar medicatie gezet. De kinderarts legde het hier zo uit aan onze dochter: in de bibliotheek staan alle boeken gesorteerd en op de achterkant kun je precies zien wat voor soort boek het is. Bij jou in je hoofd staan alle boeken door elkaar. Dus het is heel lastig en het duurt lang om het goede boek te vinden. De medicijnen zorgen ervoor dat de boeken weer beter op hun plaats komen zodat jij beter en sneller aan het werk kan en je goed overzicht hebt.
Bedankt voor jullie uitleg. Ben het helemaal mee eens dat er nog veel meer bestaat dan medicijnen. Op school hebben ze nog niks tot weinig extra’s gedaan met hem, dus ik ga daar eerst voor strijden. Ben daar al ruim een half jaar mee bezig, maar komt niet van de grond. Ik vond het ook behoorlijk schokkend dat de IB-er zo snel al over medicijnen begon terwijl er nog niet eens over een plan van aanpak is gesproken. Ze is tijdelijk dus ik denk dat ze hem heel snel afgewerkt wil hebben. Na de zomervakantie komt er een vaste IB-er dus daar heb ik meer vertrouwen in. Ik zit me alleen nu al zorgen te maken mocht het steeds slechter gaan op school en medicijnen nodig blijken te zijn en hij dat dus absoluut niet wil. Omdat hij vindt dat hij niks mankeert, vindt zichzelf niet heel druk en ook niet in zijn hoofd. Dan voelt dwingen echt niet goed hoor. Maar dat zien we tegen die tijd wel weer....is misschien helemaal niet nodig. Ik loop idd veel te ver vooruit. Ik was benieuwd hoe jullie kinderen erover dachten, maar ik denk dat die van mij toch wat dwarser is dan gemiddeld... Oke en ik ben te soft vrees ik...(nog wel, ik hoop dat als het echt nodig blijkt te zijn, ik ook kan bepalen voor hem).
Maar het is heel logisch dat hij vindt dat hij niets mankeert. Voor hem is hij 'normaal' en de buitenwereld anders. En daarom zul je een punt moeten vinden wat hij lastig vind en waar hij tegen aanloopt. Dus dat volle hoofd of de meester die zovaak zegt dat hij iets moet doen. Niemand wil anders of vreemd zijn. Terwijl niemand hetzelfde is Ik leer mijn zoon ook dat iedereen anders is en dat iedereen ergens goed in is en dus ook minder goed. Hij weet nog niet dat hij ass heeft, maar dus wel dat iedereen anders is.
Dit klopt idd, onze zoon heeft ook echt niet door dat hij zijn eigen gewone zelf weer wordt als de medicatie is uitgewerkt. Is voor hem heel normaal. Toch merkt hij wel verschil om zich heen (minder ruzie, een zus die meer met hem speelt) en voelt hij zich heel wat prettiger door de complimenten die hij krijgt voor zijn gedrag.
Ik vind wat juf zegt idd heel belangrijk. Geef me de 5 ken ik en pas ik toe bij beide kids (voor mezelf ook nuttig haha. Ik weet sinds kort dat ik zelf ook ass heb). We zitten thuis nu in een goeie periode. Maar dan kan hij nog steeds ineens boos worden en met dingen/meubels smijten. Nu in deze goede periode krijg ik hem gelukkig weer heel snel uit een boze bui. Als iemand in ons gezin minder goed in zn vel zit merk je dat gelijk aan zoon. En aan zn boze buien. De agressie is er, naast de drukte, zeker wel. Maar niet op school (emoties komen thuis pas) en medicatie is met name voor school. Ik ga het gesprek iig aan en dan alles maar eens goed op een rijtje zetten