Mijn moeder heeft een aantal weken geleden een beroerte gehad en is sinds een week uit het ziekenhuis. Aan de beroerte heeft ze afasie(niet op woorden kunnen komen/niet kunnen praten) overgehouden. Mijn moeder was voorheen degene bij wie ik altijd aanklopte om te praten want mijn vader is niet zo'n prater. Ook over de zwangerschap en onze zoon, want ik heb weinig mensen om me heen die ook kinderen hebben. Ik merk aan mezelf dat ik het heel moeilijk vind dat communiceren nu zo lastig gaat. Het is ineens allemaal weggevallen en ik ben echt aan het zoeken hoe ik hier mee om moet gaan. Ik vind het ook een beetje eng, dat klinkt heel stom maar ze is gewoon heel 'anders' dan eerst. Wie heeft er ervaring met beroertes en dan specifiek ook met dit stukje? Hoe kan ik beter communiceren met haar en hoe geef ik dit een plekje? Tijdens mijn vorige zwangerschap is ze ernstig ziek geweest en daar heb ik toen veel last van gehad. Heeft een hele tijd geduurd voordat ik dat enigszins verwerkt had dus ik voel de bui al hangen nu... Ze heeft volledige revalidatie maar de verwachting is wel dat ze niet meer de oude gaat worden. Tot nu toe is er ook weinig verbetering.
Mijn moeder heeft herseninfarcten gehad met afasie en korte termijngeheugen problemen. Als je wil mag je me wel een pb sturen.
Zorg dat je haar vertrouwen hebt zodat ze zich niet bij je schaamt. Neem de tijd voor haar om haar te laten praten. Ga geen dingen invullen of verbeteren mits ze dat zelf aangeeft. Zij kan nog steeds naar jou luisteren. Ik snap dat het lastig voor je is maar voor haar helemaal. Veel oefenen met praten is beter dan zwijgen.
Mijn schoonmoeder heeft ruim 10 jaar geleden een herseninfarct gehad i.c.m. een zware hersenbloeding. Ze heeft lang moeten revalideren. Tegen ons werd toen gezegd dat er de eerste twee jaar nog redelijk veel verbetering mogelijk is. Achteraf gezien is dat deels waar: de eerste twee jaar valt de meeste 'winst' te behalen. Maar ook daarna is mijn schoonmoeder nog wel vooruit gegaan. Alleen gaat dat dan een stuk langzamer, zodat je je dit pas realiseert als je er later op terugkijkt. Mijn schoonmoeder heeft geen afasie. Wel is haar karakter verandert. Dat komt veel voor bij CVA-patiënten. Bij iemand met afasie lijkt het me lastiger om te zien wanneer er nu sprake is van spraak/taal-problemen en wanneer het te maken heeft met karakterverandering. Als ik jouw verhaal lees, is er 1 ding wat er voor mij wel uit springt als ik kijk door de 'bril' van onze ervaring. Uiteraard is die ervaring persoonlijk en voor iedereen anders. Ik weet dus niet of jij er wat mee kunt. Waar wij in het begin erg tegenaan liepen, is dat de 'rollen' binnen het gezin erg veranderden. Zij was altijd de moeder, de zorgzame. Maar toen kwam ze halfzijdig verlamd terug. De rest van het gezin had zich in de maanden van haar afwezigheid aangepast en het huishouden draaide op zich wel weer. Alleen wel anders dan voorheen natuurlijk. En ineens gingen mensen allemaal voor haar zorgen. En ook voor haar 'denken'. Er werd wel eens te snel iets uit handen genomen. Uit liefde en behulpzaamheid, maar voor haar werkte het verstikkend. En ze wist denk ik ook niet meer goed wat haar 'rol' nu was. Ze had soms het idee dat ze helemaal nergens goed meer voor was. Na veel gesprekken en uitbarstingen, zijn we dat langzamerhand steeds meer gaan veranderen. Dus dat strompelt een halfzijdig verlamde vrouw 5 keer heen en weer naar de keuken om iedereen een kopje thee voor te zetten. Alles in je lijf schreeuwt "Ga lekker zitten en laat mij dat nou doen!" Zeker ook als er dan eens mensen van buiten het gezin bij waren. Die moeten soms wel gedacht hebben; "Waarom moet die arme vrouw dat doen." Maar die vrouw moest dat niet, ze wilde het. En ze wilde al helemaal niet zielig gevonden worden. Overigens leverde het in het begin soms ook problemen op om de balans te zoeken hoor. Want dan dachten "Laat het haar zelf maar doen, want dat wil ze graag." Maar dan lukte het niet, of ze was moe of wat dan ook en dan vond ze het ook weer moeilijk om hulp te vragen. En dat leverde het weer frustratie op "Jullie zien toch dat het niet lukt, waarom helpt niemand me dan?" Het was een beetje balanceren dus. De wonderzin werd bij ons "Zeg je het even als ik je ergens mee kan helpen?" Als ik je een ongevraagd advies mag geven: respecteer je moeder nog wel in haar rol als moeder. Dus ook al denk jij dat ze het niet kan of niet aankan, probeer toch naar haar toe te gaan met je vragen of problemen. Misschien niet met alles, als dat te veel zou zijn. Maar geef haar nog wel de kans jouw moeder te zijn. Dat is voor haar zo ontzettend belangrijk om haar plek weer te vinden. En al is het dan in het misschien een beetje 'voor spek en bonen', op den duur groeit ze hier wel weer in. Verder zou ik je willen aanraden regelmatig contact te hebben met lotgenoten. Hierop het forum of via een officiële 'club'. Ook voor je moeder kan, als zij daarvoor openstaat, professionele begeleiding bij het accepteren van haar nieuwe toekomst heel zinvol zijn. Mijn schoonmoeder wilde dat niet. En wij hebben zelf ook geen contact met steuntroepen gezocht. Maar ik denk achteraf wel dat dit het proces makkelijker had gemaakt. Veel sterkte de komende tijd! En misschien nog als klein lichtpuntje aan de horizon: het leven van mijn schoonmoeder is enorm veranderd. Op een manier waardoor zij (en ook wij) vaak hebben gedacht: kan ze ooit echt weer gelukkig zijn? Inmiddels kunnen we zeggen: ze is weer oprecht gelukkig en kan ondanks haar beperkingen intens genieten van haar familie, leuke uitjes etc. De toekomst van jouw moeder en daarmee van jullie als gezin is ook verandert. Maar is daarmee zeker niet voorbij of kapot.
Mijn vader heeft 1 juni 2014 een zwaar herseninfarct gehad. Hier heeft hij ook avasie aan over gehouden. Mijn vader had net een nieuwe relatie en ik ben enigst kind en ben dus meegeweest naar alle afspraken. In het begin ook beslissingen moeten nemen omdat mijn vader niets kon. Ik vind het heel erg om mijn vader zo te zien.. Gelukkig gaat hij steeds wat meer vooruit maar hij is vaak gefrustreerd wat ik begrijp. Als mijn vader niet op een woord komt dan schrijft hij het op en naarmate de tijd vordert snap ik wat hij bedoelt met ern half woord. Gelukkig is zijn karakter niet veranderd! Heel veel sterkte
Ga in gesprek met de logopedist van je moeder, hij/zij kent de situatie van haar afasie het beste en kan jou daar in begeleiden.
Bedankt voor je uitgebreide antwoordhet doet me echt wat en met je tips kan ik zeker iets! Het kwam gewoon ook heel onverwachts. Zoals ik al zei is ze vorig jaar heel ziek geweest en na een jaar thuis zitten was ze in december weer aan het werk voor een paar dagen, en ging het best wel weer goed in de zin dat ze veel dingen weer deed enzo. En dan krap een maand later krijgt ze dit weer op haar dak. Ik wil m'n vader ook zo graag helpen, hij is ondertussen al meer dan een jaar ziekenhuis in en uit geweest maar hij wil m'n hulp niet. Dus laten we het maar zo. Hij slaat alle hulp die hij kan krijgen ook af en dat vind ik ook zo moeilijk om te zien.
Het is moeilijk om te zien. Maar ik denk ook dat het voor veel mensen moeilijk is om hulp te accepteren. Ik heb dat zelf ook wel een beetje, los alles het liefste zelf op. En dan zeker als ouder hulp moeten accepteren van je kind(eren) is dubbel lastig volgens mij, omdat het voor je gevoel andersom hoort te zijn.
Mijn vader heeft een CVA gehad en daar een afasie aan overgehouden. Een behoorlijke afasie moet ik zeggen. De artsen zeiden dat er de eerste twee jaar kans was op verbetering, maar dat de woorden die daarna niet terugwaren, ook niet terug zouden komen. Nou ja, mijn vader heeft het tegendeel bewezen! Hij bleef vooruitgaan. Het is nooit meer zoals vroeger geworden, maar hij kon zichzelf wel verstaanbaar maken. Trouwens, ik heb me altijd een vreemde eend in de bijt gevoeld door de situatie met mn pa en ik vind het "fijn" om wat herkenning te lezen hier. Mijn vader is helaas inmiddels overleden (stond los van het cva) maar mocht er een club hiervoor worden opgericht, dan sluit ik me graag aan. Pb mag ook altijd.
Heftig he! Heel veel sterkte voor jullie allemaal... Mijn vader heeft 21 jaar geleden 2 flinke cva's gehad op 38 jarige leeftijd de eerste tijd kon hij helemaal niet meer praten dit is heel veel beter geworden door logopedie en oefenen thuis. Niemand had dit verwacht eigenlijk zeker omdat er in het gedeelte van de hersenen waar de spraak zit flinke beschadigingen zitten. Probeer je moeder te behandelen zoals altijd en komt ze niet op een woord of wat dan ook zeg hem gewoon voor haar dit doen we bij mijn pa ook en dat is fijner dan dat hij er een half uur over moet denken en het dan nog niet weet. Het enigste vervelende vind ik dat mijn pa geregeld iets verkeerd begrijpt in een discussie en wij hebben nog dezelfde karakters ook en dat botst dan lekker
Vraag tips aan de logopedist. Misschien kan je door middel van pictogrammen er wat beter uit komen. Of een computertje waarop ze zelf de woorden kan intypen. Dat zal allemaal bekeken worden. Vaak begrijpt iemand met afasie wel precies wat je bedoelt dus probeer 'gewoon' te praten. Kan ze wel ja en nee aangeven met haar hoofd bijvoorbeeld? Stel dan gesloten vragen waar ja of nee op geantwoord kan worden. Heel veel sterkte!
Ja ze kan wel ja of nee zeggen en ze begrijpt ons ook wel. Ze kan dus niet praten maar wel kinderliedjes zingen(zit heel diep zeideb de logopedisten). Ik probeer niet voor haar in te vullen maar pff, soms is dat zo lastig. En voor haar beroerte was ze al wat warrig en had ze vaak dat ze woorden verving met 'dinges' dus we zijn ook gewend om in te vullen ofzo. Ze is nu aan het wachten op een plekje waar ze intern kan wonen en waar ze de hele dag bezig kunnen maar alles zit vol. Ze zou eerst ergens anders heen maar daar zaten alleen hele oude mensen dus daar werd het alleen maar erger van. Wel fijn dat hier meer mensen zijn met een ouder met afasie.