hoi mama's Ik heb de laatste tijd heel veel strijd met mijn zoontje. Tot voor kort luisterde hij goed, werkte eigenlijk altijd mee, kwam lief knuffelen, at prima en speelde steeds meer zelf. Sinds een paar weekjes is het helemaal mis. Ik wist natuurlijk wel dat het niet altijd zo rustig zou blijven, maar ik merk dat ik het er erg moeilijk mee heb. Het lijkt wel alsof ie in álles met mij de strijd aangaat (of ik met hem?). Hij wil alleen maar eten op zíjn manier (en dat is elke keer anders), propt zich helemaal vol tot kokhalzen aan toe en duwt dan nog verder door, smijt alles op de grond en krijgt driftbuien tijdens het eten. En dat terwijl ik hem altijd heel vrij laat met eten, nooit strijd gehad! Daarnaast is niks wat ik doe goed, schreeuwt moord en brand met luier verschonen, wordt driftig als iets niet snel genoeg gaat, wordt expres ondeugend (bewust nog even de dingen doen waar ik hem nét heb weggehaald, oftewel voor de 20e keer weer de kastjes open en alle troep eruit...), alle folders opeten, uit de prullenbak eten... Bléren en driftbuien hebben we minstens elke 15 minuten... Ik vind dit zo vermoeiend! Bestaat er iets als een dreumespuberteit? Waarschijnlijk hoort het er allemaal bij, maar hoe ga ik hier nou het beste mee om? Hij slaapt ook vrijwel niet meer overdag, dus even pauze zit er niet in! En owja, kusjes geven wil hij ook niet meer , hij gebruikt me als klimrek, opstapje, beukt, krabt, schopt me op het aankleedkussen. Allemaal niet bewust, weet ik, maar waar is mijn lieve mannetje? Is dit herkenbaar? Stel ik me nou aan? Wat moet ik ermee? Doorbijten? Hoe krijg ik het voor elkaar dat we in een beetje rustiger vaarwater terecht komen? Hij hoeft echt niet altijd te luisteren (nou ja, liever wel, maar laten we realistisch blijven ), maar constant strijd put ons helemaal uit! alvast bedankt voor het meedenken/aanhoren van mijn gezeur!
Mijn zoon is 4 en gaat door net zo'n fase. Het verschil is dat hij zich er wél van bewust is. Ik heb bij mezelf een knop omgedraaid want het is makkelijk in die constante mood van frustratie/boosheid/irritatie te gaan zitten. Ik probeer consequent te zijn en wat ik zeg gebeurt er. Het lijkt zijn vruchten af te werpen. Als hij probeert weer een gevecht over eten aan te gaan(eten is een big issue sinds hij op een dieet is gezet) probeer ik het te negeren. Want als het niet over eten gaat, dan gaat het wel over zijn bestek of bord, of wil hij opeens op een andere stoel zitten. *zucht* ik ken de frustratie en ben al zo blij dat het hier de laatste 2 dagen een stuk beter ging. Want ik vind het vreselijk een mopper mamma te zijn.
Hoi, Zo dit klinkt erg vermoeiend. Kan me goed voorstellen dat je er even klaar mee bent. Mijn dochter is ook door zo'n fase gegaan, op een gegeven moment ben ik voor mezelf gaan bepalen welke strijd ik wilde aangaan. Dus bijv. eten mocht ze overal (terwijl ik dat eerst altijd in de kinderstoel wilde). Dingen op de grond gooien mocht niet, als ze dat deed ging ze gelijk in de hoek. Hetzelfde geldt voor bijten en slaan. Dus ik ben ermee gestopt om 'elke' strijd aan te gaan maar heb er een paar uitgekozen. Hierdoor werd ik heel consequent en waren de grenzen voor haar heel duidelijk. Het werkte niet meteen maar na een week werd ze al wat vriendelijker. Soms helpt het ook heel goed om te negeren, als ze geen aandacht krijgen is de lol er ook snel af. Als hij ziet dat je overal op reageert wordt het natuurlijk alleen maar leuker. Heel veel succes, en geloof me het is echt een fase.
Ja deze fase in ieder mindere maten hebben wij ook gehad. Gelukkig duurde het niet zo lang. Bij het CB zijn we geweest een maand en daar kregen we folder mee met tips hoe er mee om te gaan. Misschien dat je dat kunt opvragen? Verder de negatieve aandacht negeren en de positieve dingen aanmoedigen.
Als ik het zo lees, blijven jullie beiden een beetje in die negatieve modus hangen. En dat is nummer 1 succesfactor om een hele hele hele dwarse dreumes te krijgen. Denk dus voor jezelf na over welke dingen echt echt niet mogen: daar ga je heel consequent, (rustig, maar consequent) op begrenzen. Krijgt hij een driftbui? Laat 'm maar even uitrazen, (desnoods pak je hem even bij kop en kont om hem op een plek te zetten waar dat geen kwaad kan: misschien de box weer opzetten?). Voor de rest ga je zorgen dat hij gewoon niet bij de dingen kan waar je hem niet bij wilt hebben. Van die dingen op je (keuken)kastjes, breekbare spullen uit de kamer halen, enz enz. Daarnaast ga je alle postieve gedrag belonen met aandacht en het negatieve probeer je zoveel mogelijk te negeren. Probeer vooral ook hem aandacht te geven voordat hij het zelf negatief gaat vragen. En wat betreft eten en volproppen enzo: als hij dat doet, kun je het ook zo doen dat hij een bordje met een paar hapjes binnen zijn bereik zet en de rest buiten zijn bereik. Dan vul je zijn bordje bij als die hapjes op zijn. Dingen die hij op de grond smijt, neem je van hem af: als hij gooit, is hij het kwijt. Benoem dat ook duidelijk. Kun je het een uurtje later ofzo weer terug leggen in de speelgoed mand, (of waar het dan ook hoort). En wat betreft slapen: hij is wel erg vroeg zonder slaapje: is hij niet stiekem toch moe? Dan kan het helpen om hem bijvoorbeeld wel even alleen op zijn kamer te zetten. Daar kan hij dan rustig ook gaan spelen, als hij niet gaat slapen, maar is het wel een rustmoment. Of de box daarvoor gebruiken (en dan dus niet als uitraasplek!), zodat hij af en toe even een begrensde ruimte heeft ojm te spelen, die hem meer rust kan bieden. Succes!
Mama Marije, ik kan je geen garanties geven, maar wel heel veel hoop: jouw lieve mannetje gaat vast weer terugkomen hoor! Ik vond de periode rond/net na de 1e verjaardag ook superpittig. Ik had een heel erg lief en makkelijk kind en ineens veranderde hij in een terrorbeeb. Oei, wat was ik bang dat dit z'n karakter voor de komende xxxx jaar was geworden. Maaarrrrrrrrrrrrrr... het duurde best een poos (ik denk wel 2 maanden) en toen ineens: daar was hij weer! Weer lief, vrolijk en gezellig als altijd, hij kon alleen ineens wel heel veel nieuwe dingen. Ik weet niet of je de theorie rond de sprongetjes kent (oei ik groei), maar die rond de 1e verjaardag vond ik echt de allerzwaarste. Je baby is ineens een dreumes met een eigen wil - en daar moet je samen je weg in vinden. Maar het komt goed! Adem in, adem uit... (oja en afleidenafleidenafleidenafleiden- en nog eens afleiden)
Pfieuw...goed om te weten dat dit ook 'maar' een fase is. Het lijkt idd verdacht veel op een sprong, maar dan wel een enorme! Mijn hemel! en ik dacht dat ie nu niet de leeftijd ervoor had, maar goed... doet er niet toe. Ik heb iig een hoop handige tips al gehad, thanx! Ik ga idd eens goed kijken welke strijd ik aanga met hem. Vind dat wel moeilijk, want zo heb ik het gevoel dat ik in sommige dingen toegeef en dat dan het hek van de dam is (snap je?). We hebben gelukkig ons huis al grotendeels aangepast aan onze 'terror-dreumes' (hihi, leuke term Margreet), maar er zijn uiteraard dingen die ik niet weg kan zetten. De box staat nog, dus daar gaat ie maar eens wat vaker in. Ben al zo gewend hem er níet in te hebben, dat ik er soms niet eens aan denk dat ie er in kan. @ slaapjes: hij is doodmoe in de middag. Probleem is alleen dat hij het vertikt om 2x per dag te slapen. Het is nu één middagdutje van momenteel 45 minuten en dan is meneertje weer klaarwakker, dat kun je geen slapen noemen denk ik dan! De rest van de middag constant ogen wrijven, gapen en jengelen, maar hij kan zich niet overgeven aan de slaap ofzo...
Rond die tijd had Thirza trouwens ook dat 2 slaapjes niet meer lukte, maar dat ene slaapje dat wel lukte, deed ze 's ochtends en dan was ze halverwege de middag bek-af. Duurde een tijd en toen ging ze steeds wat later slapen tot het echt een middagslaapje werd. Daar knapte het ook een eind van op Wat betreft gevoel dat het hek van de dam is als je niet overal de strijd meer met hem over aangaat: dat gaat echt meevallen! Een hoop dingen doet hij nu, omdat jij erop reageert. Als je dat niet meer doet, gaat hij het vanzelf wel laten. Bovendien kun je, als de paar dingen waar je de komende tijd wel strak op gaat begrenzen hem helemaal eigen zijn, weer nieuwe dingen kiezen waar je consequent op gaat zijn, (en dus dingen terugzetten in de kamer ). Succes!
Herkenbaar... Probeer het voor jezelf luchtig te houden. Wees voor je zelf (en met vriend/man) duidelijk wat je wel belangrijk vindt en wat je minder/niet belangrijl vindt en daar geen strijd om te maken. Bij de keuken heb ik een traphekje, dus daar geen strijd meer over. Nu is het alleen tijdens koken dicht en anders open. Het eten kun je misschien in kleinere porties aanbieden. Tijdens de luier verschonen gaat mijn zoontje ook echt tekeer. Ik spreek hem 1x toe om rustig te blijven, draait hij niet bij, dan zet ik hem even in zijn bedje/ledikantje. Daarna vindt hij het nog steeds niet leuk, maar hij schopt, slaat en bijt niet meer. Zoveel mogelijk negatief gedrag proberen te negeren, desnoods spullen weghalen zodat je hem niet steeds hoeft te corrigeren. Niet de politieagent zijn ( dus ipv "blijf van de afstandsbediening af" wordt het "geef de afstandsbedienig maar aan mama"), zo hou je het voor beiden leuker. En positief gedrag belonen!!!
Wat heerlijk..ja dat klinkt gek, misschien..maar ik ben zo blij om te lezen dat ik niet de enige ben! Ik word gék van mijn meisje momenteel. En ik lees, dat dit dus een fase is..nou, dat is dan fijner te horen dan het idee, dat het aan mij ligt
ooh ja klinkt zeker heel bekend! hier rond de 14 maanden gehad en nu zit hij in de peuterpuberteit geloof ik Het beste werkte hier het negeren. de lol was er voor hem zo af en hield er dus ook snel mee op. Eten was een hele drama hier, nu krijgt hij eerst een klein beetje, heeft hij dat op krijgt hij nog een beetje zodat hij niet alles in 1 keer in de mond kan stoppen. kwa slapen heb helaas geen tips, mijn zoontje had pfeiffer vanaf 12 maand tot 17 maand, hier sliep hij nog van half 10 tot half 1 en van 3 uur tot 5 uur en dan weer om half 7 naar bed. succes en sterkte! liefsz