Hallo iedereen. Ik ben sinds 5 maanden moeder van een prachtige dochter, maar ik voel me al sinds maanden erg rot. Ik heb de hele dag nare gedachten en ik word er helemaal gek van. Vaak denk ik dat ik helemaal gek wordt en dat dit nooit ophoud. Volgens mijn psycholoog komt dit door de hormonen en gaat het wel weer over, maar ik kan dit heel moeilijk geloven, heb dan echt het gevoel dat ik me altijd zo blijf voelen en dat mijn dochter een moeder heeft die gek wordt. Het maakt mij erg onzeker en verdrietig, tijdens deze aanvallen voel ik mij ook erg eenzaam en machteloos, terwijl mijn vriend en familie ontzettend veel van mij houden. Ik heb dan het gevoel of ik van niemand kan houden en alleen maar boos kan zijn op alles en iedereen. Er zijn ook dagen dat het wel redelijk gaat, maar dan ga ik al weer zitten denken van wanneer komt het weer. Zijn er meer moeders die dit hebben meegemaakt en die misschien tips voor mij hebben om hier mee om te gaan en dat het wat dragelijker wordt, al denk ik nu dat dat onmogelijk is. Liefs Butterfly 2.
Ik zit er nu midden in helaas. Ik kan stress situaties nu helemaal niet aan en sla dan dicht en keer echt in mezelf. De stress situaties zijn dan als de jongste huilt of als het niet gaat zoals ik me dat heb bedacht. Bij de oudste heb ik dit niet. Ik ben er achter gekomen dat ik al mijn negatieve energie en gedachte op mijn man afgooi en dus niet tegen mijn kinderen ( gelukkig niet!) ik ben hiervoor nu in therapie want dit zijn bij mij geen normale bevallings hormonen meer. Ik doe niets anders dan piekeren. Mijn jongste heeft een slechte start gehad en kan nog moeilijk genieten. Ik kan je dus niet helpen maar begrijp je heel goed
Loop je bij de psycholoog voor iets waar je al last van hebt voordat je zwanger was? Dan kan ik me inderdaad voorstellen dat de hormonen het mentaal flink erger voor je maken. Helpt het misschien als je tijdens zo'n aanval jezelf eraan herinnert dat het "slechts" de hormonen zijn, of dat je je vriend (of familielid) kan bellen zodat die je gerust kan stellen, of dat je naar foto's kijkt van je vriend en je kindje? Zijn er medicijnen die je kan gebruiken, of geef je misschien borstvoeding waardoor het niet mag?
Ik loop idd al langer bij de psycholoog, had nog met mijn ex te maken, kon in die relatie totaal niet mijzelf zijn en mocht het nergens over hebben, nu heb ik echter een vriend waar ik helemaal mij zelf kan zijn en dat is ook een hele andere ervaring. Doordat ik te lang bij mijn ex ben gebleven (want ik was al 1,5 jaar klaar met de relatie, maar toch bij hem blijven) heb ik nare gedachten gekregen en paniekaanvallen.
Wat naar dat je je zo voelt. Ik herken het niet op die manier, maar wil je wel veel sterkte wensen!!!
@butterfly - denkt je psycholoog aan een postnatale depressie? Of wordt dat niet genoemd? Ik kan me voorstellen dat je daar door je problemen van te voren, al wat extra gevoelig voor bent. Momenteel kamp ik er helaas zelf mee . Vooral de nare gedachten vind ik vréselijk. Dat je het gevoel hebt dat het nooit over gaat - is ook wel een typisch iets bij ppd hoor. Hier gaat het momenteel een stuk beter dan het ging. Hoewel ik net weer uit een dip aan het klimmen ben. Maar ik heb uiteindelijk -toen het echt niet meer ging en ik bijna geen kracht meer had om de nare gedachten te weerstaan- anti depressiva gehad. Daarna ging het een stuk beter - maar momenteel wordt het wat opgehoogd omdat de gedachten -die weg waren- toch weer wat terug komen (schijnt normaal te zijn, gezien de lage startdosis die ik had) . Maar oke... ik weet hoe vreselijk het is. Mocht je jezelf er in herkennen of denken dat je er wat aan hebt, in dit topic kletsen een aantal meiden met postnatale depressie... http://www.zwangerschapspagina.nl/algemene-clubs/261075-meiden-postnatale-depressie-hebben-hebben-gehad-48.html
Meid, dit zijn toch echt tekenen van een postnatale depressie (alhoewel ze dit niet meer zo noemen geloof ik). Ik denk wel dat het nodig is om medicatie te nemen, want zo kan het natuurlijk niet langer... Wanneer je borstvoeding geeft is Fluoxetine een optie (werk in een ggz-instelling). Mocht je geen borstvoeding geven, dan zijn er talloze andere opties uiteraard. Ga dit eens bespreken met je psycholoog. Hij/zij mag waarschijnlijk geen medicatie voorschrijven, maar je kan wellicht worden doorverwezen naar een tweedelijns instelling waar dit wel mag.. Heel veel sterkte!
Bedankt voor jullie reactie, het doet met goed dat er vrouwen zijn die met mij mee denken. Het is idd een postnatale depressie, ben maar eens gaan googelen en de gevoelens die ik met mij meedraag zijn er tekenen van. Ik ben blij dat het nou een naam heeft, maar ik vind het erg moeilijk om er mee te leven, steeds maar denken dat ik gek wordt en dat het nooit meer over zal gaan, maar overal staat dat het zeker wel weer goed komt. Ik heb van de huisarts medicijnen gekregen genaamd Valdoxan, ik moet hier erg aan wennen, ben steeds moe en soms erg misselijk vooral naar het eten. Liefs Butterfly 2
Hoi Butterfly! Ik loop ook bij de psycholoog, en had/heb ook van die nare piekergedachtes. Heb nu een schema gekregen om te kijken of ik die gedachtes om kan draaien. Eerst werk je echt het schema uit en daarna doe je dit gewoon in je hoofd. Als je hier iets meer over wil weten dan pb me maar!
Ik herken het ook helemaal... na 2 mk's, moeilijke zw, zware bevalling, had ons mannetje ook een hele moeilijke start. Hij moest met spoed naar een ander zh met papa om geopereerd te worden.. de maanden erna zaten vol met artsen, therapeuten, stress, huilen en vooral niet slapen.. en ik, ik kon mezelf niet meer terug. Ik kon me niet voorstellen ooit echt van mijn mannetje te gaan houden, ik gaf om hem, ik was zijn mama, maar een band voelde ik totaal niet. Mijn man probeerde als hij thuis was alles over te nemen, maar dan voelde ik me weer een slechte moeder. en ik rende en rende maar door.. geen tijd om aan mezelf te werken of wat nog veel belangrijker is tijd voor jezelf vrij te maken.. En bah, wat voelde ik me slecht, ik heb nauwelijks gelachen in de tijd( kan het me niet meer herinneren iig) En ik was jaloers als ik mensen zag genieten, kon me dat gevoel ook niet meer voorstellen.. Ik zat tegen een depressie aan, de ha gaf me ook gelijk medicatie. Die heb ik een dag geslikt, maar vond het eigenlijk helemaal niks. Ik heb zelf gestudeerd om depressies te behandelen en wist dat medicatie in zo'n geval niet de oplossing was. Ik ben naar de psycholoog gegaan waarbij ik ook aangaf geen medicatie te willen maar het op eigen kracht te willen doen. Het heeft even geduurd, maar de veranderingen, van situatie, van je rol als persoon in het gezin, de stress en vaak ook het neit kunnen bepalen zorgen dat nieuwe mama's ook geen rust nemen. Het is goed om soms afstand te doen van je kindje, je man, ouders of wie dan ook het even te laten overnemen en alleen maar tijd voor jezelf te hebben.. ook niet voor je man, allereerst jezelf.. wat vnd je leuk, waar kon je vroeger zo enorm van genieten? ga dat nu doen? en laat de zorgen even los.. je krijgt daar zo'n enorme oppepers van dat als je er weer bent, je er ook veel beter tegenaan kunt. Het heeft mij zo enorm geholpen.. maar dat alles heeft ook tijd nodig, Ikzelf zou mijn clienten ook niet gelijk medicatie aanbevelen, al helpt het in veel gevallen juist heel goed. maar nu weet je waardoor het komt en zolang je neit de neiging hebt jezelf of je kindje iets aan te doen en toch normaal functioneert zou ik het vermijden. Heel veel sterkte te komende tijd en echt ooit ga je je weer heel gezellig voelen en ben je dit gevoel echt weer kwijt!
Bedankt voor de ondersteunende woorden Elagance. Ik vind het erg moeilijk om te accepteren dat ik me nu zo voel, ben dat totaal niet gewend, was altijd een opgewekte jonge vrouw en nou overkomt me dit in eens. Heel moeilijk om me erbij neer te leggen. Iedereen zegt idd dat dit weer overgaat, maar soms is dat voor miij moeilijk te geloven, ik neem dan wel steeds in mijn achterhoofd oke dit gaat over veel vrouwen hebben er mee te maken gehad en zijn er ook weer uitgekomen, dus ik zal er ook wel weer uit komen, maar liever vandaag nog dan morgen.
Hoi Butterfly, Ik heb er ook erg last van gehad.. Dacht ook dat het niet meer goed zou komen en voelde me echt ellendig! Tijd voor jezelf maken en even helemaal niks 'moeten' heeft mij enorm geholpen.. Je moet eerst van jezelf houden om vervolgens van anderen te houden.. Je moet eerst jezelf bij elkaar rapen voordat je verder kan. Ik ben gaan sporten en sinds dien heb ik er gelukkig geen last meer van gehad.. Nu is het ook dat ik ondertussen weer werk, dus ook weer iets voor mezelf heb. (niet dat werken zo leuk is ) Als je sport maak je endorfine aan.. google maar eens en lees dit>> Sporten tegen depressiviteit - Fitnessforum (heb het niet helemaal door gelezen, maar kwam het tegen toen ik "sport endorfine op google zocht) Hoop dat het snel weer beter met je gaat!
ooh ja.. En vitamines slikken. Je hebt vitamines voor na de zwangerschap, iets met neerslachtig gevoel en vitamine D tekort ofzo.. Moet je maar eens kijken in de schappen bij de drogist.. Zag het laatst bij etos of kruidvat.
Wat naar zeg dat je je zo voelt, hoe is het inmiddels? Ik herken er wel wat van, ik weet niet welke gedachten je hebt, maar ik heb ook last van angstgedachten die ik voor m'n zwangerschap nog niet had. Ik ben op 't moment 30 weken zwanger. Ik ben zo bang dat ik straks niet van mijn kindje kan houden en toen een poosje geleden iemand uit het dorp een PPD had en ik hoorde dat zij gedachten had om haar kindje wat aan te doen werd ik heel bang dat ik dit ook zou krijgen en werd deze angst voor mij heel levend. Zo erg, dat ik zelfs helemaal geen kinderen meer kon zien. Het gaat de laatste tijd gelukkig beter en inderdaad; je hoort en leest overal dat het weer over gaat, wat jouw psycholoog tegen jou heeft gezegd zei mijn therapeut tegen mij. Maar toch houd je die angst hè; 'ja maar.. wat als het tóch zou gebeuren?' Die knop moet echt om en ik hoop echt dat als straks onze uk er is, die knop ook om gaat! Heel veel sterkte!
Het gaat op dit moment redelijk. Het ging erg slecht, maar waarschijnlijk ook een beetje mijn eigen schuld, heb teveel van mijn lichaam gevraagd. Heb nou zwaardere ad dus nu weer wennen aan die nare bijwerkingen. Liefs Butterfly2