Hallo meiden, De titel zegt het al.. Wat nou als je echt met lege handen komt te staan? Een kindje krijgen lukt niet, en adoptie of pleegzorg zijn om welke reden dan ook geen optie? Ik mis een plekje hier voor de 'overblijvers' onder ons. Ook ik hoop nog steeds dat er nog een wonder gebeurt. Maar dat gevoel word steeds minder en het zoeken naar 'Wat dan..' word steeds groter. Je ziet dit alleen bij anderen, net als een vervelende ziekte. Maar je gaat er nooit vanuit dat jij zomaar eens uitgelood zou kunnen worden voor het mama worden.. Maar het komt nu ook voor ons heel dichtbij, dat die angst misschien werkelijkheid gaat worden. Ik zou graag van anderen horen hoe jullie in de aanloop naar het besluit te stoppen met de MMM hebben gehandeld, welke dingen zijn jullie langs gegaan in gedachte, wat gaf de doorslag. Had je al een plan B, hoe diep was het zwarte gat waar je in viel of was het er tot je verbazing niet? Hier gaan we nog 1x zelf een poging betalen. Eigelijk vooral om zeker te weten dat we er dan alles aan hebben gedaan. Dat we dat onszelf later niet kunnen verwijten. Bij het besluit komt een groot gevoel van verdriet maar ook van opluchting. De ene dag overheerst het ene, de andere dag het andere. Er is een plan B, maar wil daar aan de ene kant niet aan denken omdat ik niet wil dat het plan A beinvloed (de goden verzoeken zeg maar) en aan de andere kant wil ik wel een goed plan hebben om me straks ergens aan vast te kunnen houden. Hoe doen jullie dit? Wat ging en gaat er allemaal door jullie heen? Ik zou het heel graag van jullie horen...! Liefs Milla
Pff heftig hoor!! Zelf zit ik nog maar op ronde 3 met clomid, dus eigenlijk heb je wat dat betreft niet zoveel aan mij. Maar ik vind 't wel heftig om te lezen, bah lijkt me verschrikkelijk. Ik hoop echt voor je dat die laatste poging lukt! Snap je verdriet, maar ook de opluchting. De laatste poging gaat vast lukken! Ik hoop het echt voor jullie! Heel veel suc6 gewenst!!
Hoi Milla, Ik had een plan B. Ik zou stoppen met werken, mijn huis verkopen en een nieuwe start maken in Frankrijk. Zelfvoorzienend tuinieren, geitjes, kippen, tomaten uit eigen tuin, jam maken. Ik had al een cursus pottenbakken gedaan en ik ben gecertificeerd buitensport (klim) instructeur, dus daarmee centjes verdienen... Ik weet niet of ik het ook echt gedurfd had.... Maar ik hield me wel vast aan dat plan.
Weet niet of je op mijn reactie zit te wachten, of misschien "echte" ervaringsverhalen wil van mensen die daadwerkelijk hun plan B hebben gevolgd. Wij hadden ook al een plan B voor als het toch niet ging lukken. Wij zouden voor adoptie gaan. Uiteindelijk toch nog een wonder gebeurd....
Miiir dankjewel voor je reactie. Zoiets bedoelde ik inderdaad. Ik zie dat je grote wens toch nog is uitgekomen? Lindinha, dankjewel voor je reactie. Maar het gaat mij om als je niet open staat voor adoptie of pleegzorg. Dus dat er geen kindje gaat komen. Wat doe je dan..? Graag zou ik van die meiden horen. Maar super lief dat je de moeite hebt genomen te reageren. Wij hebben vanmiddag een orienterende afspraak voor een laatste poging. Maar toch ben ik heel veel bezig met wat ik daarna moet doen. Als het allemaal niet meer gaat lukken.
Ik lees hier graag mee als het mag. Ook hier is de kans steeds meer aanwezig dat ik met lege handen achter blijf. En ja, wij hebben ook over plan B nagedacht. Maar wil er eigenlijk liever niet aan denken. Hier zouden we dan minder gaan werken, meer gaan reizen. Maar ook een leeg gevoel wat overblijft, toch dat gemis van een kindje. Zal vast minder worden, maar schijnt nooit helemaal over te gaan. Hebben al een ander huis gekocht, wat dus niet midden in een woonwijk, bij een speeltuin en om de hoek van een school ligt. Maar met vrijer uitzicht. Maar wel met genoeg plek voor als er een kindje komt.
Hee zonnetje, Fijn dat je hier ook komt kijken. Heb erg behoefte aan het delen met mensen die in dezelfde situatie zitten. Hoop dat er nog meer gelijkgestemden kunnen aansluiten, die met dit dilemma zitten of er al mee moeten dealen.. Liefs Milla
Hi Milla, Je hebt niets aan mij maar ik ben het er mee eens dat er een hoekje moet komen speciaal voor vrouwen die 'uitbehandeld' zijn. (sorry voor het woord,als het hard overkomt..) Op 9maand.com heb je ook een forum met een speciale plek die heet 'kinderwens opgeborgen'. Zoiets zouden ze op dit forum ook moeten hebben. Ik zou het bij een moderator aankaarten. Heel veel succes nog met de laatste poging! Adriana.
Hoi adriana, Dankjewel voor je tip. Zal het idd eens aankaarten. Ik zie je onderschrift en vraag me af, is een escape ivf geen optie voor jullie? Zonde als je alles voor niets hebt gedaan nu.. Succes in elk geval!
Hoi Milla, Ik lees ook graag mee, bij ons wordt de kans ook steeds groter dat we met lege handen blijven staan. Wij hebben ook nog wel een plan B, maar eerst nog ff plan A. Als onze cryo's op zijn, willen we graag nog wat onderzoeken laten doen en gaan we in ieder geval 1 poging zelf betalen. Ik merk dat ik onbewust toch al wat meer afstand neem van de wens. Merken jullie dat ook ?
Aan de ene kant neem ik afscheid van de wens, maar ik kreeg vorige week te horen dat schoonzus zwanger is van de 2e (zijn later begonnen als ons). Dan heb ik er toch heel veel moeite en verdriet mee. En soms denk ik weleens van ik stop met de mmm, gezien dat hier regelmatig een discussiepunt is en doe gewoon wat ik wil. Zonder elke keer overal rekening mee te moeten houden. Maar diep in mijn hart wil ik niet stoppen, wil ik ook gewoon een kindje hebben om te zien opgroeien en mee te spelen en knuffelen. Maar zit weleens in boekjes te lezen met campers en die nieuwe zijn dan toch heel erg mooi (en duur) en als we kinderen krijgen zullen we zoiets nu niet kunnen betalen. Maar als ik diep in mijn hart kijk ga ik dan toch voor het kindje. Maar ben ook erg bang dat het ons niet gaat lukken, gezien de vele mislukte pogingen. Hebben nu 6x iui en 6 tp's gehad van topemmy's. En man heeft medicijnen gebruikt die volgens de uroloog moesten helpen. Alleen hebben die dus helemaal niks gedaan helaas.
Zonnetje ik weet precies hoe je je voelt. Ik probeer ook vaak de "voordelen" (klinkt raar, maar jullie snappen vast wel wat ik bedoel) van geen kinderen te bekijken, maar diep in me hart wil ik zooooo ontzettend graag een kindje. Ik merk dat het me meer doet om zwangere vrouwen of kindjes te zien als we er echt mee bezig zijn. Als we een rust maand hebben ofzo, vind ik het iets makkelijker. Wij hebben ondertussen 13 tp's gehad en helaas ook nog steeds zonder resultaat. Ik ben wel heel blij dat ze DD meerdere onderzoeken willen doen. Dan heb ik voor mezelf het gevoel gehad dat we er alles aan gedaan hebben. Zelf denken we ook nog na over een donor, maar dat is nu nog niet zover. Pleegkindje en adoptie willen we beide niet.
Ik snap wat je bedoelt met voordelen hoor loontje. Zo zie ik het ook een beetje. Hier heb ik juist in de rustmaanden er meer moeite mee. Waarschijnlijk omdat er dan geen kansen zijn. En helaas heb ik regelmatig een rustmaand om mijn lichaam te laten herstellen en nu door een verbouwing. Ik vind DD toch iets te ver, weet nu al dat het problemen gaat geven. Heb er weleens over nagedacht over DD en over Gent, maar weet nu al dat het geen optie is. Donor en adoptie ook niet. Pleegzorg hebben we het nooit over gehad. Ik heb een man die niet zo spraakzaam is over de mmm en alles eromheen. Dit is soms best lastig en ik leef dus vaak stukje bij beetje en blijf hopen dat het ooit lukt. Bij jou was er toch wat uitgekomen loontje waarom het misschien niet lukt bij jullie?
Erg lastig als je man niet zo een prater is in de mmm. Moet zeggen dat mijn man ook niet echt een prater is hoor, maar soms moet je het er wel over hebben. Gelukkig staat hij wel overal achter, anders zouden we het ook niet doen. DD denkt inderdaad te weten wat er kan zijn. Hij vermoed dat onze emmies van slechte kwaliteit zijn door de vele eitjes die ik elke keer met de punctie heb. Ondanks dat hij dat denkt, wil ik toch eerst verder laten onderzoeken .. het kost allemaal niet niets. Je hebt 6 tp's gehad, hoeveel ivf/icsi behandelingen ? Ik hoop ook voor jullie dat er een wondertje mag komen ... ik hoop het voor iedereen natuurlijk !
Wat ben ik blij dat ik dit topic heb geopend.. Wat jullie beschrijven is precies hoe ik me voel. Je maakt een plan B in de hoop dat je dan niet in een diep gat zakt als het zover is, terwijl je weet dat het je dan niet zal helpen.. Je denkt soms aan de voordelen van geen kindje om jezelf te overtuigen dat beide uitkomsten goed zijn. Naar diep in je hart voel je zoveel leegte en verdriet. Ook al die zwangeren om je heen doen geen goed idd. Ik ben tegelijk begonnen met een aantal vriendinnen (puur toeval) en weet nog zo goed dat millaman en ik helemaal blij werden van de eerste aankondigingen van zwangerschappen omdat we dachten: wat gezellig! Zijn we straks samen zwanger..! Nu gaan die kindjes na de zomer al naar de kleuterschool, en hebben ze allemaal al één en sommigen zelfs al twee broertjes of zusjes. Dat doet zoveel verdriet.. Hier heeft Millaman wel al 2 kinderen uit een vorige relatie. Soms geeft dat voordelen, echt alleen staan we hier nooit. Maar het zijn niet mijn kindjes. En op momenten dat wij hier s ochtends slecht nieuws hebben gehad, en hij gaat s middags met zijn dochtertje schaatsen wou ik soms dat ze er niet waren, dan doet dat zoveel pijn. Dat zelfs hij niet weet hoe het voelt. Wij denken nu na over assisted hatching. Morgen hebben we een afspraak in geertgen waar we onze laatste poging hebben gedaan om te vragen hoe zij daarin staan en of we daarvoor volledig naar dd over moeten stappen of dat het ook gedeeltelijk bij hen kan. Ik hoop het laatste. Gent hoor ik ook veel goede dingen over maar vind die afstand moeilijk te overbruggen. DD is voor ons wel heel goed te doen. Wat fijn dat jullie hier mee komen kletsen.. Had zo'n behoefte aan begrip, aan mensen die weten hoe het voelt en waar je mee worsteld..
Ik heb 1 icsi-poging gedaan, dus officieel nog 2 te gaan. Maar dat is dus beetje het discussiepunt hier. Man wil eigenlijk stoppen en ik wil door. Manlief heeft er weinig vertrouwen in helaas. En ja, je moet erover blijven praten, alleen gebeurd dat hier meestal niet. Ik eindig meestal in een huilbui door het verdriet wat ik erbij voel. Hij heeft zich er bij neergelegd dat het niet lukt zegt hij. Maar toen schoonzus en zijn broer vorige week vertelde dat ze zwanger was heeft hij ook tranen gelaten. Oorzaak ligt zover wij weten bij mijn man. Ze zeggen dat bij mij alles goed is. Oorzaak is anti-stoffen in het sperma, waardoor ze dus samenklonteren. Dat probleem is opgeheven met de icsi, emmy's zijn ook van prima kwaliteit. Dus geen idee waarom het niet lukt. Man is ook opgevoed met niet praten over gevoelens heb ik weleens het idee. Zeker in het begin van de mmm merkte ik het vanuit zijn ouders ook. En nogsteeds wordt er vanuit hun kant weinig over de mmm gepraat en verdriet beetje weggestopt. En mijn man houdt niet van doktoren en ziekenhuizen. Als we een keer moeten zit hij de hele ochtend in de zenuwen. En tijdens de ww is hij ook bang dat ik teveel doe. Dat is dus de andere kant en denk ook de rede waarom er regelmatig discussies zijn bij ons. Wij zitten nu 3,5 jaar in de mmm en zijn totaal 4,5 jaar bezig met ons 1ste kindje. Dus dat is ook niet niks als je het zo bedenkt. Je probeerd te plannen, maar kan het eigenlijk niet plannen. Hier zijn zowel Gent als DD ruim 2,5uur rijden enkele reis zonder file. Ik kan je verdriet voorstellen Milla, zijn inderdaad niet jouw kindjes. Dat is toch anders dan.
@Milla: Ik ben ook blij dat je dit topic geopend hebt, heel veel om te weten hoe andere ermee omgaan en om te zien dat je niet de enige bent met zoveel verdriet. Alhoewel je dat natuurlijk eigenlijk wel weet. Hopelijk biedt AH de oplossing voor jullie. Ik snap je verdriet, het zijn inderdaad niet jouw kindjes. Moeilijk allemaal hoor. @Zonnetje: Jeetje dat is wel heel erg lastig. Als je man nu al wil stoppen en jij nog heel graag door wilt gaan . Hij zegt dus dat hij zich erbij neergelegd heeft, maar je merkt aan hem dat dat niet zo is. Als het via normaal praten niet lukt, misschien anders via de mail ? Of zeg ik nou iets heel stoms ? Het is ook allemaal niet niets als je al 3,5 jaar in de mmm zit. Voor ons is DD ook ruim 2,5 uur rijden. Gelukkig vinden wij autorijden niet erg, dus geen problemen mee. Voor cryo's hoef je eigenlijk alleen maar heen voor de tp. Als je een eigen cyclus hebt, moet je met ovulatietesten aan de gang. Tot nu toe valt het dus nog wel mee met rijden. Met een hele poging zal het een stuk meer zijn natuurlijk. Ik vind het erg vervelend voor je Zonnetje, hopelijk komen jullie snel samen tot een besluit.
Hoi Milla ( en de andere dames) Vreselijk zuur he als je op dit punt beland. en wat nu? Wij hebben de laatste 2 jaar mmm pauze gehouden. Tijdens die pauze tot rust kunnen komen en tot de conclusie gekomen dat er ook wel voordelen kleven aan geen kinderen hebben. Je hoeft me niemand rekening te houden, tig keer per jaar op vakantie zonder rekening te houden met dure vakantieperiodes. Gaan en staan waar je zelf wil. Besloten dat kinderen vooral irritant zijn. ( ik sta in en winkel waar veel kinderen komen, dus veel gehuil en gejammer, dat sterkte mij in deze gedachtes hahaha) Tot er een beste vriendin via kid zwanger raakte. Bah, wat was dat een rotgevoel! Natuurlijk superblij voor haar, maar zo confronterend . Besloten om er voor de laatste keer weer een poging tegenaan te gooien. Toen kwam de klap: geen enkele bevruchting! Sterk verouderde eicellen, hele slechte kwaliteit. Kans op zwNgerschap: minder dan 3% Mn wereld stortte in. En nu, 2.5maand verder staan we op het punt naar Spanje te vertrekken voor een intakegesprek voor een eiceldonatiepoging. Ongemerkt verleg je je grenzen steeds verder. Maar ik heb wel de rust gekend van even niet in die molen en dat was ook prettig. Je groeit naar het punt toe waarop je zegt: okay, tot hier en niet verder. Wij willen er ALLES aan gedaan hebben, wil niet later terugkijken en spijt hebben. Als deze poging niet gaat lukken hebben we er alles aan gedaan en dat brengt mij rust.
Hoi Milla Rose, Ik spreek niet uit eigen ervaring, want wij zijn zeer gelukkig met een geweldige dochter en een lief klein engeltje. Maar ik kan je vertellen wat de zus van een goeie vriendin van me gedaan heeft. Ze hebben zo'n 10 jaar gehoopt, en zo'n 6 jaar in de MM gezeten. Toen dat hoofstduk afgelopen was, en adoptie of pleegzorg geen optie was, heeft zij besloten om minder te gaan werken. Zij neemt standaard 1 dag in de 2 weken vrij, die ze nu meestal invult als 'suikertante'. Ze heeft 6 neefjes en nichtjes en ze doet vaak van alles met ze. De ene keer iets bijzonders, als een pretpark of theater, maar vaak gewoon een dagje oppassen, wandelen in het bos, knutselen, taartbakken, of samen een dvd op de bank kijken. Als de neefjes en nichtjes straks wat ouder zijn wil ze ook weekendjes weg/logerweekendjes met ze doen, of zelfs af en toe een week vakantie invullen voor ze. Ook heeft ze een paar goeie vriendinnen met kinderen, bij wie ze ook af en toe oppast. Niet dat haar leven in het teken van de kinderen van anderen staat, hoor. Ze werkt, ze sport, ze gan elke jaar op een verre reis, ze doet ook dingentjes voor zichzelf en met haar man... maar haar 'kinderbehoefte' heeft ze zo weten te 'stillen'. Ik hoop dat je hier iets aan hebt! (en hoop stiekem dat het toch nog lukt)
@zonnetje: klinkt alsof jouw man zich heel onzeker voelt omdat het aan hem ligt. Kan me voorstellen dat hij het makkelijker vind nu te stoppen als eigen beslissing dan dat het straks voor jullie beslist word en het gevoel wat daar dan aan vast zit. Maar uit jullie verhaal krijg ik voor jullie nog heel veel hoop. Eigenlijk hebben jullie nog maar weinig kans gehad, ook via de normale weg hebben de meeste mensen minimaal een half jaar nodig voor een zwangerschap. Zou er toch het gesprek over blijven openen.. Eigenlijk heb je geen keus. Moeilijk he.. Ook hier heeft ivf een hele impact gehad op onze relatie. En nu het einde met de behandelingen in zicht is is hij liever en steunt hij me meer dan ooit. Typisch een man denk ik... @zara: wat een heftig verhaal zeg.. Mag ik vragen waarom jullie voor spanje kiezen en niet voor bijvoorbeeld Geertgen in NL?