Hoi allemaal, Ik heb ontzettende last van angst om te moeten overgeven. Ik vraag mij af of er hier meer meiden zijn die hier last van hebben (vast wel) en hoe zij hier mee omgaan... Zolang ik me kan herinneren ben ik al bang om misselijk te worden. Ik kon er altijd wel mee omgaan ook al zat het altijd wel in mijn achterhoofd. Daardoor dacht ik mezelf vaak misselijk en ben ik toen ik 10 was er ook voor naar de huisarts geweest en die gaf mij placebo tabletjes. Toen is het een lange tijd beter gegaan. Tot vorige winter: Mijn vriend kreeg de buikgriep en haalde de wc niet meer:S. Na die nacht durfde niks meer, heb dagen in bed gelegen uit angst het ook te krijgen. Ik ben er toen voor in therapie gegaan en had het idee dat het wel iets hielp. Vervolgens ben ik er weer mee gestopt omdat als ik verder zou gaan ik allemaal kotsverhalen en filmpjes moest gaan kijken. Ik vond dat het al stukken beter met mij ging en had daar dus absoluut geen zin in! (zegt al genoeg natuurlijk) De laatste weken hoor/lees ik weer steeds vaker buikgriep verhalen en ik merk dat het weer mijn hele leven gaan beheersen... Ik ben blij als ik er 5 minuten niet aan denk of er een nacht niet over droom. Ik ben gastouder en ben als de DOOD dat een van de kindjes ziek wordt. Ik zou gewoon niet weten wat ik dan zou moeten doen. Het liefst stop ik per direct met werken en sluit ik mij af van alle kinderen en mensen met griep verschijnselen. Sorry voor het lange verhaal maar ik hoop hier misschien wat meiden te vinden die hetzelfde "probleem" hebben... Groetjes, MamaDy
Ja hoor, ik ook. Ik heb in 1989 voor het laatst gekotst en daarna nooit meer...... altijd als ik misselijk ben ga ik op mijn rug liggen, inademen door mijn neus en uitademen door mijn mond. Ik weet dat een vinger in je keel steken je verlost van een hoop ellende, maar ik durf dat niet.... voor geen goud dat ik ga kotsen. Als mijn dochter moet spugen heb ik er gek genoeg weinig moeite mee. Maar vreemden op straat moet ik echt mijn oren dichtdoen en me omdraaien anders word ik helemaal gek.
Ben er ook echt bang voor.. En dan ook nog prikkelbaar darm syndroom (PDS). Dus het gebeurd ook nog wel eens. Maar ik kan ook niet goed overgeven, duurt bij mij altijd heel lang voordat het eindelijk komt en dan komt het ook gelijk met een boog, nooit een klein beetje $<< zo staat mijn mond dan ook zo'n beetje) Na het overgeven heb ik ook altijd echt pijn bij mijn ribben en echt alles doet dan pijn, waarschijnlijk doordat ik helemaal verkramp... Maar wat ik het engste vindt aan het overgeven is dat er bij mij zoveel komt en zo lang dat het net lijkt alsof ik stik, dat vindt ik echt het aller ergst, je krijgt gewoon geen adem zolang je overgeeft. Tenminste zo voelt het voor mij dan Idd de griepperiode is er weer en het liefts blijf ik dan inderdaad thuis, vraag me dan ook echt af hoe dat gaat als ik zwanger ben?!?! Collega van mij is ook zwanger, geeft over en gaat daarna gewoon weer aan het werk. Moest er niet aan denken dan Achja, volgens mij is er niet echt wat aan te doen.. Dus maar gewoon de griepperiode weer door komen, denk ik dan maar.. Groetjes, Carlien
Ik heb heeeeel lang die angst gehad maar op 1 of andere manier ben ik daar overheen gekomen, vraag me niet hoe
Ik heb de angst sinds een paar maanden. Ik ehb mijn man nooit zien of horen overgeven tot afgelopen jaar. Daarin heeft hij wel 3 verschillende keren ovegegeven. Buikgriep, daarna iets verkeerds gegeten en nu een week of 3 geleden weer buikgriep. En dan ben ik zooooooo bang dat ik het ook zal krijgen. Van mij is het zeker al een jaar of 20 geleden dat ik overgegeven heb, gelukkig. Toen wij bezig waren met zwanger worden, was ik deels ook bang voor de misselijkheid die erbij kan komen te kijken. Gelukkig heb ik dat nooit gehad. Althans niet zo erg dat ik er van spugen moest. Nu is mijn dochter al 2x in een maand tijd flink ziek geweest met overgeven. De eerste paar keer dat ze overgeeft ben ik dan best wel in paniek uit angst dat ik het ook zal krijgen. Hoe vaker ze overgeeft hoe rustiger ik er onder word, heb ik gemekrt. Net alsof ik er aan wen ofzo. Heel typisch. Ik probeer er ook met alle macht voor haar te zijn, want zij is degene die zich dan beroerd voelt en troost nodig heeft. Dus probeer ik me er dan flink overheen te zetten, maar dat kost wel veel moeite hoor. En idd bij mij heeft ook veel temaken met het gevoel dat je stikt als je spuugt, doodeng. IN ieder geval, ik weet wat je bedoelt... Ik hoorde op een gegeven moment echt overal om mij heen dat mensen ziek waren, buikgriep hadden en moesten overgeven. HIer las ik er om de haverklap over, ik dacht op een gegeven moment dat ik gek werd. Overal waar ik kwam of las ging het er over AHHHHHH. Gelukkig owrdt dat wat minder nu, maar brr wat kan een mens een paniek/angst hebben zeg
Hier nog iemand! Mijn laatste keer was in 1997 na mijn eerste aanraking met (te veel) sterke drank. Ook een reden om niet weer aan sterke drank te komen Daarvoor was nog eens 5 jaar eerder, toen ik 12 was heb ik het laatst moeten spugen van de griep. Bah... Mijn bovenbuurman hoor ik met enige regelmaat 's ochtends boven de plee hangen. Goedemorgen! Ik begin er wat aan te wennen maar fijn is het niet... Het keerpunt kwam voor mij toen ik 2 jaar terug in Afrika was. We hadden bij de KFC wat eten gehaald, ik had 1 hapje kip gehad maar mijn vriend een compleet menu. Hij is dus ook flink ziek geworden (kip in Afrika is geen goed idee!) en ik heb 's nachts bij hem gezeten toen hij ziek was, glaasjes water brengen... Zelf 3 dagen aan de *skijt* geweest omdat ik niet kon k*tsen. Hij was er na 1 dag weer bovenop. Misschien kwam het bij mij ook wel meer door de angst dan door de voedselvergiftiging hoor! Stress doet ook veel met je lichaam... Buikgriepfobie is verschrikkelijk! Maar op een gegeven moment ontkom je er gewoon niet aan. Vorig jaar toen ik nog niet posi had getest, ging er hier ook een buikgriep rond. Ik voelde me al niet super lekker, en heb toen ook gedacht, laat het nu maar een keer gebeuren, dan ben ik van die domme angst af!! Maar helaas... Ik had geen buikgriep Gelukkig tijdens mijn zwangerschap maar een paar momentjes gehad dat ik de neiging had om mezelf een handje te helpen (niet gedaan, ieuw!) maar heb niet hoeven spugen. Echt verbazingwekkend, want dat was mijn grootste angst bij het zwanger worden/zijn. Hoewel ik na die ene keer in Afrika toch wat minder panisch ben geworden. Ik hoop dat je van je angst af kunt komen!!
Hallo MamaDay, Je bent niet de enige ik heb lijdt ook aan emotofobie, N fobie waar naar genoeg weinig mensen van hebben gehoord. Ik heb het ook al vanaf mijn 16 ofzo volgens mij kom je er nooit vanaf. Zelf heb ik ook therapie gehad maar 1 op 1 therapie ze wouden mij ook filmpjes enzo laten kijken maar daar heb ik n stokje voor gestoken.daarna heb ik ook medicijnen gehad en toen ging het n stuk makkelijker. helaas omdat ik dus Zwanger wil worden heb ik moeten stoppen met die medicijnen en gaat het nu allemaal wat slechter. maar de volhouder wint en probeer mijn aandacht op het zwanger worden te richten en dan weer te beginnen aan die medicijnen.of natuurlijk helemaal opknappen en nooit meer de medicijnen te gebruiken.
Precies! Het is bij mij vooral de angst het te krijgen, en de angst de wc niet te halen...Toen mijn vriend buikgriep had hoopte ik ook dat ik het zou krijgen alleen maar om er vanaf te zijn.
Ik hoop voor je dat je snel zwanger wordt en de angst na 9 maanden een stuk minder is geworden! Mag ik vragen wat voor medicijnen jij slikt? Ik heb altijd een pakje domperidom in mijn tas zitten, maar dit is niet het medicijn om van mijn angst af te komen. Veel succes/ plezier met zwanger worden!
Hallo, Ja het is met n emotofobie heel lastig en eng om zwanger te worden ws ben ik daarom ook al 1,5 jaar mee bezig en wilt het nog niet lukken. maar mijn wil om zwanger te worden is groter als de angst gelukkig. Zelf slikte ik citaliopram en ik moet zeggen dat deze me heel goed hebben geholpen en een aanrader is. hoe heb jij jouw zwangerschap beleefd?
Hier nog iemand. Een tijd geleden is hier ook een topic over geweest, dat is vast nog wel terug te vinden in de lounge ergens, er waren toen flink wat reacties van meiden die het ook hebben! Ik heb het zelf gekregen toen ik een keer bijna gestikt ben in mijn braaksel Aleen die woorden al, bah Maar sindsdien ben ik dus heel erg bang om te spugen, ik kan ook gewoon niet spugen! Gelukkig hoef ik het ook bijna niet, doe mij maar een portie dunne poep als ik dan mag kiezen, hahaha Als de hond of één van de katten gekotst hebben moet ik ook echt mijn vriend roepen om het op te ruimen, anders sta ik ernaast. En als ik een mens hoor overgeven kun je me echt beter snel een emmertje geven, want ik ga echt kokken. Maar omdat ik niet kan spugen kan ik het meestal wegslikken. De pest is alleen dat het lijkt of je er dan veel meer last van hebt Als mijn vriend niet lekker is spuugt ie een keer en vreet daarna alles wat los en vast zit, terwijl ik lijkbleek op de bank mijn misselijkheid zit weg te slikken...irritant kwaaltje is het! Mag ik vragen wat die domperidom precies is?? Ik zou gezworen hebben dat het een champagne merk was
Hier nog één met een overgeeffobie. Ik was ook heel bang dat ik met deze zwangerschap misselijk zou zijn of moest overgeven, maar gelukkig is dit mij beiden bespaard gebleven. Verder moet ik ook niks hebben van overgevende mensen, en dan met name volwassenen. Als mijn man buikgriep heeft dan slaap ik op zolder.
@ Bebek Whaha een champagnemerk.. *proest* Nee dat is een medicijn dat er voor zorgt dat je eten sneller van je maag naar je darmen gaat. Je hebt dan minder last van misselijkheid en kleinere kans op overgeven. Enfin, ik ben ook redelijk een succesverhaal want ik had vanaf jongs af aan emetofobie (7 jaar ong). Toen was het ook nog helemaal niet bekend en dacht ik dat ik raar was. De gedachte aan dat ik misschien wel moest overgeven maakte me al misselijk en ik wilde altijd achterin de klas zitten en dichtbij een prullenbak.. had dan bedacht dat ik met de prullenbak gauw de gang op kon rennen. Thuis sliep ik altijd met een bak of emmer naast mijn bed... Ik durfde niet in de auto, niet in de trein etc. Mijn moeder die was vaak ziek en ik wist dan al dat ze ging overgeven en dan liep ik altijd weg van huis.. mijn ouders waren me altijd kwijt.. Tussendoor periodes gehad dat het minder erg was en weer erger werd, maar ik had ook nog andere fobieën dus de ene keer was die ene weer erger en dan weer die andere. Op een gegeven moment was ik al mijn beperkingen zo zat (spuugzat ) dat ik vond dat ik overal overheen moest komen. Ik ben toen heeel nuchter gaan denken en overal de humor van in gaan zien (moest ook wel met alle problemen die ik had). Eigenlijk is het toen langzaam beter gegaan en op een dag besefte ik dat er kots op de grond lag bij de trein en moest ik lachen dat iemand daar had staan nekken, en ik het nog wel ranzig vond maar niet meer dan een ander persoon. Ik hoor liever nog steeds geen braakgeluiden en de geur maakt me ook nog misselijk, maar het beheerst mijn leven niet meer en ben er ook niet bang meer voor
Toen ik zwanger probeerde te raken zat deze angst altijd wel in mijn achterhoofd, maar ik wilde zo graag een kindje. Ik had gelukkig helemaal geen last van misselijkheid, behalve dat ik niet aan avondeten moest denken.Dat heb ik dan ook een tijd niet gegeten! Ik moet er wel bij zeggen dat mijn anderzijds vorige winter erg extreem is geworden. Het is zo erg dat ik mezelf nu eerst op orde wil hebben voordat ik/we voor een 2de willengaan
Ik slaap sinds vorige winter met een bak naast me bed. Ik nam hem zelfs mee op vakantie. Het is nu zelfs zo erg dat ik snachts als ik Wakker word( dat gebeurt zo'n 5 x) de tv aanzet om afgeleid te worden en niet aan misselijkheid of overgeven moet denken. Vanaf 7 jaar wat erg! Knap van je dat je er toch zelf voor een groot deel over heen bent gekomen! Wat een verlossing moet dat voor je zijn!
Yep, heb het ook. Zo irritant. Merk dat nu ik weet thuis zit het erger wordt. Als ik gewoon aan het werk ben heb ik er minder tijd voor om over na te denken ofzo. Heb ook een bak naast m'n bed, raak in paniek als vriend ook maar een beetje misselijk is of als hij vertelt dat er op zijn werk iemand buikgriep had, als ik hoor dat er op het kdv kindjes moeten overgeven (steken ze mijn dochter misschien aan..), heb standaard domperidom in huis en in mijn tas, zoek eerst naar de wc als ik bijv. in een restaurant ben, durf in restaurants geen vis te eten, vind kroegen/uitgaansgelegenheden vreselijk, had op kantoor de prullenbak onder m'n bureau, was (te) vaak mijn handen en eis dat ook van mijn vriend en dochter. Eh, en nog meer van dat soort onzin Het stomme is, ik ben zelf hulpverlener en kan het allemaal zo goed verklaren en heb zelf geprobeerd om er vanaf te komen maar het lukt me niet Dus ik ben stoer en wil er nu voor in therapie. Ik zit aan EMDR te denken omdat ik vermoed dat het te maken heeft met een ervaring van vroeger (zal daar verder niet op ingaan).