misschien een wat vreemde titel, maar ik wist het niet beter te omschrijven. Ik was net een serie aan het kijken over alzheimer waarbij een casemedewerker thuis kwam om door te praten hoe het thuis gaat. Nu bedacht ik mij hoe jammer het is dat zoiets niet bestaat voor mijn ouders, tenminste dat denk ik. Mijn vader en moeder hebben beiden 9 jaar terug kanker gekregen. Mijn vader bleek prostaatkanker te hebben en Mijn moeder kreeg twee weken later te horen dat zij borstkanker bleek te hebben. Mijn moeder is ondertussen schoon verklaard, bij mijn vader zijn inschattingsfouten gemaakt waardoor ze niet alles hebben kunnen weghalen. Ze houden het nu met hormonen onder controle. Helaas hebben ze door deze beslissingen een hoop fouten gemaakt waardoor mijn vader dus een stoma moest. Dit was al een zware periode, helaas kreeg mijn vader twee jaar terug een hartstilstand. Mijn moeder is onze heldin, ze hoorde meteen aan zijn ademen dat er iets niet goed was. Door haar snelle reageren en de buurman die heeft gereanimeerd, heeft hij het gehaald iets wat volgens de cardioloog best een klein wonder genoemd mag worden. Hij heeft er niet veel lichamelijks aan over gehouden, behalve een icd dan... psychisch is een ander verhaal. Door de hormonen is hij erg emotioneel, angstig en ik merk al een tijd dat mijn moeder het zwaar heeft. Hij heeft dagen waarbij hij continu op haar moppert, of heel emotioneel is. Mijn ouders hebben een kind verloren in een auto ongeluk en dat komt veel naar boven. Een schuldgevoel wat niet terecht is, maar ja... daarnaast is hij bij elk pijntje bang dat het nu toch is uitgezaaid.. Mijn vader praat niet graag, ik herken veel in zijn gedrag, het zou mij niets verbazen als mijn ASS een genetisch cadeautje is. Hij was altijd een hardwerkende, slimme man die veel waarde hechtte aan normen en waarden (nu nog steeds). Hij had een paar jaar terug een maatschappelijk werkster gevonden die hij vertrouwde en waar hij veel mee praatte, helaas is zij gestopt met dat werk. Hij staat niet echt open voor psychologische hulp, maar het zou zo goed voor hem zijn en ook voor mijn moeder. Ik merk ook dat hij moeite heeft om naar een arts of iets dergelijke te gaan, hij heeft zoveel ziekenhuizen gezien en behandelingen gehad. Zijn er mensen die voor zoiets thuis komen en hulp kunnen bieden? Gewoon een luisterend oor, advies? Ik denk dat het voor mijn vader wat vertrouwder is als ze thuis komen. Vanuit de huisarts is er weinig, zitten bomvol en hij moest maar naar een psycholoog gaan. Bedankt voor het lezen van dit verhaal en straks voor de tips. Fijne zondag nog
Je zou kunnen informeren bij een wijkteam van je gemeente. Wellicht kan hij via de wmo begeleiding krijgen.
Dat lijkt me zwaar voor je, om je ouders zo te zien. Als ik het goed begrijp is niet alleen beschikbare hulp vinden het probleem, ook je vader -beide ouders eigenlijk- zover krijgen dat ze hulp accepteren. Mochten je ouders in aanmerking komen voor hulp aan huis of er particulier wat te regelen zijn, is het een optie om je vader zover te krijgen de hulp te accepteren door het op zijn gevoelens voor je moeder te spelen? Dat het voor haar te zwaar wordt zo en hij haar kan helpen het leven makkelijker te maken door een keer hulp van buitenaf te aanvaarden? Ik noem maar een zijweg, ik weet het anders ook niet. Sterkte met de situatie.
Ik zou ook naar de gemeente gaan. Er bestaan ook veel vrijwilligersorganisaties welke een luisterend oor voor je ouders kunnen bieden. Het aanbod van alle hulpverlening is ongetwijfeld in te vinden bij de gemeente. Succes!
Is er geen nazorg vanuit het ziekenhuis? Of ik weet vanuit mijn woonplaats dat er in de wijkverpleging verpleegkundigen zijn die aandachtsvelder zijn van bijvoorbeeld cva nazorg, oncologie, copd enz. Die gesprekken hebben met mensen die dit nodig hebben. Ook is er vanuit de gezondheidscentra hier een ggz verpleegkundige of een poh verpleegkundige (praktijkondersteuner) van de ha deze 2 disciplines zijn toch iets luchtiger dan gelijk een psycholoog of iets dergelijks. Misschien is dit nog iets? Sterkte!