Lieve allemaal, De beste wensen voor 2012. Ik heb bij het wisselen van het jaar voor mijzelf proberen te bedenken of we wel of niet voor een tweede kleine zullen gaan in 2012. Welke overwegingen wogen voor jullie het zwaarst bij deze keuze? Vooral ook benieuwd naar ervaringen van dames die ervoor kiezen om het bij eentje te houden. Onze overwegingen; -Mijn onderbewuste/gevoel wil graag nog een keer zwanger zijn. -Een broertje of zusje voor zoon zou wel leuk (kunnen) zijn. -Zelf ben ik 31 jaar, een heel klein beetje tikt de biologische klok dus wat harder. -Man is niet heel gezond en niet zo belastbaar. -Man heeft op dit moment geen werk en als hij werkt is het oproepwerk. Kan natuurlijk verandering in komen, maar het zijn lastige tijden. -We wonen in een ruim genoeg appartement voor nu, maar met een erbij, gaat het aan de krappe kant zijn. -Zelf moet ik om mijn huidige baan te kunnen behouden nog een HBO studie afronden, kost mij nog zeker 2,5 jaar. Zwangerschap en kraamtijd helpt daar niet bij. Doe ik het niet moet ik terug in salaris en gaan we het financieel niet redden. -Daarnaast woont schoonfamilie in het buitenland en passen mijn ouders wel eens op, maar die vinden dat (naast een eigen zaak) best zwaar, daar maakt ik dus alleen gebruik van in nood. Twee kindjes zou voor hen nog een grotere belasting zijn. Het is dus een beetje gevoel tegen verstand. Ik ben eigenlijk van mening dat je kindjes een stabiele toekomst moet kunnen bieden en met 1 gaat ons dat wel lukken. Het lukt om een beetje te sparen voor zijn toekomst en we hebben geen schulden. Maar we moeten wel erg zuinig leven. Maar dit is onze situatie nu, wie weet zitten we er over 5 jaar heel anders bij en denk ik hadden we nu toch maar doorgezet. Ik wordt namelijk niet vanzelfsprekend zwanger, dus wie weet hoelang het duurt als we ervoor zouden gaan..... Ik blijf in een cirkeltje denken, wil een verstandig besluit nemen, maar het gevoel spreekt ook sterk door. Op dit moment valt mijn weegschaal richting (nog) niet gaan voor een tweede, maar ik ben benieuwd naar jullie visie en ervaringen. Wie herkent deze innerlijke strijd? Liefs Mo
Ik herken het niet. Deels komt onze situatie wel overeen, wij wonen ook in een appartement, wel drie slaapkamers maar toch niet mega veel ruimte, financieel zaten we erg krap en ik was heel hard op zoek naar ander werk omdat ik bijna niets verdiende. Wij vonden wel dat er ooit een brusje moest komen. Als mijn man en mij iets overkomt wil ik dat Ties niet alleen is. Ik heb dan wel een zeer hechte familie waarin hij opgenomen zou worden maar dat is toch anders. Net toen we besloten te wachten raakte ik ondanks condooms toch zwanger. Mijn tweede zoon is nu 5 maanden. Ik ben erg blij dat dit gebeurd is. Vlak na de ontdekking verbeterde onze financiele positie heel sterk en ik merk dat Ties gek op zijn broertje, en andersom! Wij willen nog een derde en ik ga ook aan een studie beginnen. Hoe we het gaan doen geen idee, maar beren op de weg zie ik niet meer. Ik heb geleerd dat altijd alles goedkomt.
De afwegingen in dit 1-kind-huis: - Zou ik nog eens zwanger willen zijn? Ja, misschien wel, maar zwanger zijn op zichzelf is dan maar het begin. Alles wat erna komt weet ik niet of ik dat nog een keer zou willen. Dat is dus geen factor in de beslissing. - Financien We hebben het nu goed, kunnen redelijk doen en laten wat we willen (vakantie, dagjes en weekendjes weg, af en toe uit eten). Gezien de kosten voor opvang die alleen maar stijgen, zou dat echt veel minder worden met nog een kindje erbij en of we dat ervoor over hebben....? Als ik een heel sterke wens had, zou ik daar makkelijk overheen stappen (waar er 1 kan eten, blablabla). - Gezondheid Ik heb zo goed als altijd pijn en daardoor weinig energie. Nu met 1 kind loop ik al geregeld op mijn tenen om het allemaal nog te redden met thuis, werk, sociale dingen, etc. Ik moet er niet aan denken dat ik bij mijn peuterpubertje nu ook nog een baby zou moeten verzorgen. Dat zou ik simpelweg niet redden en ik kan ook niet alles op mijn man neer laten komen (hij doet al heel veel). - Belangrijkste: wens? Nog los van of ik het leuk zou vinden voor Sil (natuurlijk zou ik dat vinden, ongeacht of ze het later met elkaar zouden kunnen vinden), voel ik zelf de behoefte voor nog een kind? Heel simpel: nee. Ik probeer het me wel eens voor te stellen, maar ik vind het voor ons alleen maar onhandig, onpraktisch, te druk en gewoon helemaal niet leuk... Geen idee of je hier wat aan hebt, maar ach... Misschien lees je ineens HET argument waar je op zat te wachten
Hallo dames, bedankt voor jullie uitgebreide reacties. Zo zie je maar, dat het een heel persoonlijk besluit is waarin een ieder eigen overwegingen maakt. Maar het helpt mij wel om jullie visie te lezen en mee te nemen in mijn eigen vraagstuk.
Als je zo twijfelt en je zoontje is nog maar een jaar, is het dan geen optie om het nog een jaartje uit te stellen? Je bent 31, stel dat je 33 bent als je voor een 2e gaat, dat zal niet zo'n probleem zijn, lijkt me. Dan kunnen jullie dit jaar in het teken stellen van 'voorbereiding op de 2e', zodat een deel van de problemen waar je nu mee zit dan misschien zijn opgelost. Moeilijke situatie hoor, succes met je beslissing.
Ik ben 44 en heb 6 maanden geleden mijn 5e kindje gekregen. Jaren(12) geprobeerd...veel miskramen verder en eigenlijk bijna de hoop opgegeven...gezondheid niet erg goed en we hebben het niet erg breed maar oh wat was en is Dean welkom en wat ben ik onwijs blij en gelukkig met hem.Onze andere kids zijn 22,18,17,17 en zijn gek op onze kleine man.Hij is echt een wonder !! Wat bij mij speelde was dat ..wat voor argument ik zou hebben ..mijn verlangen naar een baby absoluut groter was..dan het argument.
Ik wel, daar heb ik ook nooit over getwijfeld. Zowel voor mijn dochter als voor ons zelf. Ik vind het heerlijk om (kleine) kinderen om me heen te hebben, en mijn droom is om met het hele gezin aan een lange tafel te zitten en allemaal samen te eten en spelletjes te doen. In mijn omgeving zie ik ook dat enige kinderen (zonder broertjes of zusjes) heel anders zijn dan kinderen uit een grote familie. Toch vaak wat eenzamer, ik kan het niet zo goed uitleggen. Daarnaast heb ik het er met alle liefde voor over om etentjes en verre vakanties te laten vallen om zo een mondje extra te kunnen voeden.
wij stonden ook voor het dilemma. alleen wij konden niet spontaan kinderen krijgen, voor mij was de druk daarom erg hoog. We moeten nu doen anders niet. we hebben nu 2 geweldige jongens, maar een heel zwaar jaar gehad, mijn jongste heeft enorm gehuild en buikpijn gehad, ontroostbaar, ik ben niet gezond. Maar dit heeft wel mijn gezondheid aangetast door langdurig slaaptekort. Nu alles wat beter loop ben ik dolbij met de jongens en vind fijn dat ze zo gek op elkaar zijn. Maar ik ben niet met de redenering eens. van een kind doe je nr 2 er zo even bij. voor mij is 1 + 1 echt 3. Ik heb het als erg zwaar ervaren. maar als alles goed gelopen had, dan had ik hier anders over gedacht. gr brenda
ken ik maar al te goed! Mijn man heeft dan wel een vaste baan maar ik werk niet(kan dit ook niet door rug problemen, misschien ooit in toekomst weer wel) Mijn gevoel zei altijd hard dat ik echt maar 1 kindje wilde, dit omdat ik ook bang was dat we t financieel niet zouden redden met 2 kids en mn lichaam is ook niet al te best. Wij hebben nu 2slaapkamers en dus ook niet mega veel ruimte voor een kindje erbij. maar waar een wil is, is een weg. dat is mijn motto die ik aan heb genomen na zoveel denken. Zoals je in mn ticker kan zien ben ik dus nu zwanger van de 2de Ja heb nog steeds flinke twijfels regelmatig hoor. Gaan we het financieel redden, kan mijn lichaam het aan. Ik denk altijd maar zo, je kan meer aan dan je denkt. Bij het wel of niet gaan voor een 2de kindje moet je kiezen tussen gevoel en verstand. Je hart schreeuwt ja, maar je verstand zegt denken denken denken. Praat veel met je man ervover. Hoe denkt hij erover. Durf je de stap samen te zetten. 31 valt nog mee trouwens hoor. dus je er is geen 'haast'. Je kleine is net 1jaar dus je heb nog wel even de tijd niks mis mee als je kids aantal jaartjes verschillen. Hier zit straks ook 3jaar tussen. Kom je er echt niet uit, ga dan niet 24/7 zitten denken en doen erover. Stel het anders nog een jaartje uit. 2012 brengt zelf het antwoord. Misschien is 2013 wel jullie jaar Ik wens je onwijs veel sterkte met deze belachelijk moeilijke beslissing.
Hier geen echte twijfels over of we voor een tweede willen gaan (het antwoord is ja) maar toch voelt het anders dan de eerste keer. Toen was het gewoon heel duidelijk dat we een kind (kinderen) wilden. Nu hebben we een heel makkelijk kindje en een heerlijk jaar met haar achter de rug. Mijn man was wel super druk met werk en ik heb veel alleen gedaan, dat ging -hoewel ik het soms wel heel jammer vond dat er er zo vaak niet was- prima. Wel beginnen we te merken dat we toch wel heel weinig tijd voor elkaar gehad hebben. Daar is deels wel wat aan te doen, maar een tweede helpt daar natuurlijk niet echt bij. Ik ben er ook van overtuigd (hoewel ik dat natuurlijk nog niet weet) dat twee kinderen veel meer werk zal zijn en stiekem een beetje bang dat er te veel op mij neer gaat komen. Als we niet bijna 2 jaar op onze eerste hadden hoeven wachten dan zou ik denk ik graag nog even wachten, maar nu zijn we wel van plan om binnenkort voor een tweede te gaan. Daar twijfel ik wel over of het niet te vlug is. Ik ben trouwens ook 31 grappig genoeg voelde ik bij de eerste wel het klokje en vind het nu nog wel meevallen.
Laten we eerst voorop stellen dat met 31 echt je biologische klok nog niet gaat tikken! Ik zou denk ik in jou geval je studie afmaken en al dan niet tegen het einde stoppen met anticonceptie. Jullie moeten zo wie zo beide 100% achter je beslissing staan, anders gaat het nog zwaar worden. Hier zijn we gestopt met de pil toen ik 33 was, we mogen eind deze maand onze 1ste verwachten, voor ons zijn al onze dromen/wensen bijgesteld, we wilde beide altijd heel graag 3 kleintjes. Nu zijn we blij dat er iig 1 is. Wel zie ik tussen mij en mijn man een heel groot verschil, hij is enigst kind, ik heb een zus en 2 stiefbroers. Mijn schoonvader is op jonge leeftijd overleden en mijn schoonmoeder zit nu dementerend in een zorg instelling. Alle zorg voor zijn moeder en de beslissingen rondom haar persoon moet mijn man feitelijk alleen nemen. Tuurlijk ondersteun ik hem daarin, maar dat is toch anders dan broers of zussen. (soms is het makkelijker alleen, nooit geen welles nietes verhalen rondom belangrijke beslissingen) Maar ook geen broers en zussen om samen het verdriet te delen, ik kan me zijn verdriet indenken, maar mijn verdriet om mijn schoonmoeder is heel anders dan zijn verdriet om zijn moeder. Dus ja wij hopen (op dit moment) dat er ooit nog een brusje komt voor onze kleine uk. Maar inderdaad, die beslissing is heel erg persoonlijk. Financieel gezien, ik zou ook voor een kleine kiezen ten opzichte van vakanties ed. Maar ook die mening kan heel erg van persoon tot persoon schelen. Succes met het nemen van je beslissing, neem er goed de tijd voor.
Niet met de wens voor een 2e maar de wens voor een 4e. Ik heb bijna 2 jaar lopen denken/piekeren over een 4e. Ik moest en zou een 4e kindje krijgen, vooral toen ik onverwachts zwanger raakte maar het een mk werd was mijn gevoel sterker. Maar......me man had op het laatst zoiets van ja/nee/ja/nee. Ik heb toen voor mezelf eens bekeken waarom wil ik nog een 4e? De redenen die ik op dat moment had waren niet eerlijk tegenover het kindje. Ik heb het dus uit me hoofd gezet (wat op dit moment ook maar goed is maar goed) en het gevoel was ineens helemaal weg. Ik wou absoluut geen 4e meer. Ik heb af en toe heust nog wel eens de kriebel van goh doe ik er wel goed aan om me wens voor een 4e weg te bannen. Maar goed ik ben nog maar net 26 dus sja ik denk dat ik dat gevoel ook nog wel even zal houden. Tuurlijk zou ik het leuk vinden als er nog een 4e kindje bij zou komen maar het moet wel reeel zijn. Dus op dit moment zeg ik echt duidelijk Nee het is goed zo. Heb 3 prachtige kinderen wat wil ik nog meer..... Succes met je keuze! Ik weet hoe moeilijk de keuze is!
Hey meiden, Wat reageren jullie allemaal lief! Ik heb echt wat aan jullie reacties! Ik zit overigens niet helemaal in de stress hoor, het komt nu zo rond de jaarwisseling even wat duidelijker naar boven omdat je dan toch een beetje gaat terug kijken en doelen stellen voor de toekomst. Wat jullie zeggen over de biologische klok, dat is ook zo, het is maar relatief, ergens in mijn ideaal beeld ben ik een zo jong mogelijke moeder, maar die klokt tikt ook maar door he! In ieder geval erg bedankt voor jullie reacties! Ohja, ik ben zelf enig kind en ik heb daar in het opgroeien niet zoveel last van gehad, mijn ouders zorgden er altijd voor dat ik veel in contact was met andere kinderen. Nu mis ik het wel eens, inderdaad met ouder wordende ouders, en de evt. toekomstige zorg daarvoor, maar ook als mijn ouders er niet meer zijn dan kent niemand nog de intieme verhalen uit mijn jeugd. Maar broers en zussen zijn op volwassen leeftijd ook niet altijd ideaal die verhalen hoor ik ook wel om mij heen. Ook zal ik nooit een echte tante worden. Toch ben ik over het algemeen een gelukkig mens...
Tja, dat is trouwens wel iets wat bij ons heeft gespeeld. Ik heb een broer en mijn man een zus en we zien ze allebei nooit. Beiden hebben ze kinderen en ook die zien we nooit (meer)... Mijn nichtje heb ik als baby/dreumes wel heel regelmatig gezien, maar dat was meer een poging van mij om te redden wat er te redden viel aan de verzorging van het meisje (lang verhaal), maar helaas -en dat doet me echt heel veel pijn- zie ik haar nu nooit meer. Het contact met mijn broer is nihil omdat ik er niet tegen kan te zien wat een ongelooflijke puinzooi hij overal van maakt. Het contact met mijn schoonzus is nihil, omdat mijn man gewoon niet met haar karakter overweg kan (en ik ook niet). Als onze ouders komen te overlijden, staan we dus allebei evengoed alleen in ons verdriet. Dit alles is voor ons geen reden om geen tweede te willen, hoor, want voor hetzelfde geld zou onze zoon het later wel heel goed kunnen vinden met een broer of zus. Een broer of zus voor Sil is voor ons echter ook geen reden om WEL een tweede te willen, juist omdat we de mogelijke ellende zo goed kennen. Ik vind het moeilijk te verwoorden, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel
Ik begrijp het heel goed, ik voel het ook niet als een zwaarwegend punt. Beide heeft namelijk voors en tegens.
ik zou gewoon nog eens een jaartje helemaal niks doen en dan verder kijken, met 31 ben je toch nog jong genoeg?? Ik wist al heel snel dat ik absoluut een 2e wilde, maar wist ook meteen dat ik die er niet snel achteraan wilde. Ik wilde niet met allemaal van dat kleine grut bij elkaar hebben en dan zo beperkt zijn in wat je kunt. Ook zou ik persoonlijk een hoop missen van mijn oudste. Ik heb alles nu zo bewust met haar meegemaakt en vind dat zelf enorm veel waard. Zoals je kunt zien ben ik nu zwanger van de 2e en als alles goed blijft gaan is de baby 6 weken wanneer de oudste naar school gaat. Voor mij had het niet perfecter kunnen zijn. De eerste 4 jaar zijn gewoon helemaal voor mijn dochter geweest en de nieuwigheid van de baby is eraf als zij naar school gaat. Als ze op school is heb ik zeeen van tijd voor de baby die ik voor haar ook heb gehad toen zij baby was en de baby slaapt natuurlijk nog veel dan, dus als ze uit school komt kan ze mijn onvoorwaardelijke aandacht krijgen. Ook dat ze het nu heel bewust meemaakt (wanneer we het over een tijdje vertellen) vind ik heel leuk.
Voor ons waren de criteria voor een tweede kindje in ieder geval eerst verhuizen. We woonde in een 1gezinwoning met kleine huiskamer samen met ons zoontje en 2 honden waarvan 1 hele grote. Zonder de honden hadden we daar nog wel een kindje kunnen krijgen, maar met was daar echt geen ruimte voor. Ook omdat je de honden soms af moet kunnen zonderen. Verder is het voor ons van belang dat de financiele situatie ernaar is dat we normaal rond kunnen komen en dat was op dat moment ook zo. Onverhoopt je baan verliezen in deze tijd kan natuurlijk altijd, al hebben we beide een vast contract dus daar kun je niet op anticiperen. Ik ben iemand die alles wel vrij zeker wil hebben, maar aan de andere kant, toen wij ons huis verkocht hadden was ik nog geen maand later zwanger van de tweede. Emotioneel wist ik al van kind af aan diep in mijn hart dat ik graag meer kindjes wilde, al had ik wel een lichte twijfel omdat ik als enigstkind nooit iets gemist heb. Ik heb dan ook niet voor een tweede kindje gekozen om de andere bezig te houden. Als ze het kunnen vinden ben ik blij en zo niet dan niet. Ik ga niet pushen, hooguit een beetje bijsturen. Onze 2e is nu bijna 5 maanden en ik ben erg blij met onze keuze, al is het wel erg zwaar vind ik. De stap van 1 naar 2 kindjes heb ik persoonlijk als veel zwaarder ervaren. Ook omdat mijn lichaam nog maar net een tweede zwangerschap aankon vanwege zware BI en zwangerschapsmisselijkheid + een extreem lage bloeddruk.
ik heb nogal een innerlijke strijd beleefd. Helaas weet je nooit hoe alles gaat lopen. Je kunt het beste je gevoel volgen en het pad wat daarbij hoort. als antwoord op je vraag: Welke overwegingen wogen voor jullie het zwaarst bij deze keuze? - de oudste kwam met 27 weken, dus ik had een grotere kans op een vroeggeboorte, durfden wij een nieuwe zwangerschap aan? - ik was benieuwd hoe het zou zijn om een keer een hele zwangerschap uit te zingen en een echte kraamtijd te krijgen zonder zorgen. - we hadden een te kleine auto - we hebben niet genoeg ruime kamers - ik wilde geen kinderen na de 30, en mijn man is een heel stuk ouder dan ik ben, dus wilde ook niet te lang wachten. - ik vond het zelf leuk om broers en zussen te hebben - het gevoel dat ik maar 1 keer moeder zou zijn, benauwde me. - ik wilde 2 of 3 kinderen, en ik hoefde daarom niet meer te kiezen want ik werd zwanger van een 2ling! zij zijn opnieuw te vroeg geboren, en een is steeds heel ziek.
Mijn man en ik lopen ook nog te dubben. Ik heb altijd geroepen dat ik graag 2 kinderen wilde. Maar nu... tja. Ik ben dolgelukkig met onze zoon. Het is zo'n geweldig lief, vrolijk mannetje! Maar hij heeft ook lang slecht geslapen (nu nog met vlagen). En ik ben vaak zo moe! En dan werk en huishouden combineren met zo'n klein ventje. Een ventje wat overdag ook niet veel slaapt, dus mijn schoolwerk (ik ben lerares) blijft vaak tot de avond liggen, terwijl ik dan eigenlijk gewoon op de bank wil hangen. Ik denk dat veel praktische dingen (boodschappen doen, dagje weg etc.) met één kind veel makkelijker gaan. Aan de andere kant: dingen zoals een dagje weg of vakantie zijn voor een kind waarschijnlijk wel leuker als er nog een broer of zus bij is en je niet alleen met je ouders bent. Ik sta er heel dubbel in. Mijn ideaalbeeld is toch om meer dan één kind te hebben. Ik heb de indruk dat kinderen met één of meerdere broers of zussen vaak net iets socialer zijn. Als je op vakantie gaat lijkt het me toch ook leuker als je een broer of zus bij je hebt dan alleen met je ouders te gaan. En wat ik eerder al las: als je ouder bent is het ook fijn. Nu is het hebben van een broer of zus geen garantie dat het klikt en dat je iets aan elkaar hebt. Misschien sta je er alsnog alleen voor. Maar ja: zonder broer of zus weet je zeker dat je "niks" hebt. (Wat familiebanden betreft dan.) Ik vind het lastig. Even heel cru gezegd: ik wil heel graag een broer of zus voor onze zoon. Maar het lijkt me toch wel druk en daar zie ik tegenop. Dus wij laten het nog maar even zo. Misschien denk ik er over een paar maanden of een jaar wel anders over. Ik ben inmiddels 30 en ik had altijd gedacht dat mijn gezin op die leeftijd "compleet" zou zijn. Dat heeft niet zo mogen zijn. Ik vind 30+ eigenlijk al aan de oude kant om kinderen te krijgen. (Ik wil hiermee niemand voor het hoofd stoten. Het is mijn mening.) Maar het is nu eenmaal zo gegaan. En je kunt als dertiger ook nog best zwanger worden en een baby verzorgen.
Ik persoonlijk vind dat jij de enige bent die daarover kan beslissen. Geen enkel forum kan die keuze voor je maken. Hooguit beetje in adviseren, maar zelfs dat weet ik niet.