Angstig kind 7 jaar

Naar als je kind zo angstig is en zo ver doordenkt ed.

Ik zou bij de huisarts en/of het CJG om advies vragen. Zij kunnen ook doorverwijzen (verschilt een beetje per gemeente hoe dat loopt).

 

Mijn middelste is ook een gevoelige, slimme meid (en slechte slaper). Zij had met 7 jaar ook een 'slechte' periode. Zij heeft begeleiding gehad van kindercoach, waarbij ze technieken aangeleerd kreeg om beter om te gaan met prikkels en gedachten. Persoonlijk hebben haar ook uitgebreid laten onderzoeken in de GGZ vanwege autisme van haar broer (en haar kans erop), zij heeft geen diagnose gekregen, maar het psychologisch/IQ onderzoek heeft wel veel inzicht gegeven, waarmee ook op school dingen anders aangepakt konden worden (oa dysharmonisch IQ profiel). Wij vonden het waardevol om eventuele ontwikkelingsstoornis uitgesloten te hebben.

In groep 5 (8 jr) had ze weer wat terugval en toen heeft ze een tijdje yogatherapie gehad, waarmee ze geleerd heeft uit haar hoofd te komen en ademhaling (goed) te gebruiken. Dat heeft haar ook goed geholpen.

Ik zou het ook met huisarts of schoolarts oppakken.

 

Wat enorm naar! Wij hebben ook een gevoelige hele slimme knul van 7.

Wij laten hem meekijken met de persconferentie. Dan kan hij daarna vragen stellen. Als we iets niet weten zoeken we het op. We lezen een stuk voor en dan gaat hij slapen. Zijn vragen nemen we serieus en nemen de tijd. Eigenlijk altijd wel voor hij naar bed gaat maar soms blijft het malen. We bespreken het dan.

Als hij er niet uitkomt zou ik inderdaad wel hulp zoeken. Eerst via de huisarts. Misschien helpt een speltherapie ook wel.

Hier heeft overigens judo ook geholpen om wat zekerder te zijn en zijn energie kwijt te kunnen.

 

Kinderen spiegelen vooral veel van hun ouders. Ik heb zelf een gevoeligheid voor angstklachten, had dit als kind al en had een moeder die olk angstig was.
Ik heb zelf gelukkig hier niet meer zoveel last van maar met de dingen waar ik er wel last van heb zorg ik ervoor dat de kinderen het niet merken (lukt niet altijd hoor).
Hoe kijk je zelf tegen bepaalde dingen aan? Hoe voel je jezelf mbt corona bv?

Lead by example, zeggen ze in engeland, oftewel begeleid (kids) door het goede voorbeeld te geven.

Mijn advies zou dus vooral zijn om niet te kijken waar je je kind in kan 'verbeteren' of naar een psycholoog gaan, maar om te beginnen bij naar jezelf te kijken

Verder zou ik dus vooral NIEt laten meekijken naar een corona persco oid. Vooral zoveel mogelijk doen alsof corona er niet is, is onze aanpak. Menig volwassene vliegt het al aan als ze geconfronteerd worden met de zoveelste maatregel of lockdown, hoe kun je dan verwachten dat een (gevoelig) kind hiermee om kan gaan?


Succes!

 

Hier werkt complete informatie en over dingen (kunnen) praten vele malen beter dan doen of het er niet is. Ze horen er toch over en krijgen ongemerkt meer mee dan je denkt. Op basis van allerlei puzzelstukjes, maar geen complete puzzel, worden er (te) vaak verkeerde conclusies getrokken, doordat ze de missende stukjes zelf invullen. Hier werkt dat dus averechts.

Handvatten om er mee om te gaan kunnen volgens mij nooit kwaad. Wel is het natuurlijk zo dat als je die handvatten zelf ook nog niet hebt, het heel gunstig is om daar zelf ook wat aan te doen. Dat helpt beide partijen. En ik denk dat je kind juist veel leert van hoe jij als ouder met dingen omgaat en het dus goed is om gedoseerd wel te laten zien hoe jij als ouder omgaat met lastige situaties ed. Maar geen idee of dat aan de orde is.

 

Ik vraag meestal hoe vaak er al is ingebroken, bij ons en bij bekenden, qua brand laat ik zien welke voorzorgsmaatregelen we hebben genomen en hebben we het er over wat ze kan doen áls het gebeurt (en ook dan weer inclusief dat die kans heel heel heel klein is), enz. En dat ook een beetje 3/4G-model (alsin: je kunt gevoel (groten?)deels beïnvloeden met je gedachten), dat soort dingen. We hebben ook wel eens zo’n smoeltjesschrift of andersoortig ‘dagboekje’ gehad om de dag mee door te nemen/af te sluiten, dat vonden ze ook wel fijn. Slapen doen ze nog steeds beiden met een nachtlampje en de jongste soms met ook een groter licht aan (dat grote licht doen we dan uit als wij gaan slapen).

 

Wij kregen de tip om de angsten uit te vragen. Hier was er bijvoorbeeld de angst voor de Reus van de Efteling, die kwam ons huis binnen.
Ok, waar komt hij binnen? Past dat? Hoeveel geluid zou dat maken? Is dat vergelijkbaar met wat je nu hoort?
Zo hoorde zoontje niet van ons dat het onzin is wat hij denkt (want die boodschap geef je eigenlijk als je zegt dat het niet klopt wat hij denkt), maar kan hij zelf gaan inzien dat het niet realistisch is.
Het zal zeker niet bij alles werken, daar ben ik me bewust van, maar het kan wel voor een deel helpen.

 

Heeft hij een nachtlampje? Mocht het aanhouden zou ik een doorverwijzing naar een psycholoog vragen. Deze kan hem (en jullie) helpen hiermee te leren omgaan. Mijn oudste dochter heeft ASS en ADHD en heeft jaren met erge angsten gelopen. Hulp via de psycholoog heeft haar en ons veel geholpen.

 

Ik zou toch ook eens kijken naar de ggz hoor. Dochter van nu 9, was ook echt wel angstig, maar haar traject heeft zeker weL geholpen.
Wij zijn via school doorverwezen. Wel verwijzing van de ha.
Als je er al jaren mee loopt, helpt het soms ook wel als een ander dan je ouders je helpt bij je angsten.

 

Zeker herkenbaar. Wat hier helpt is een nachtlampje wat vanzelf weer uitgaat. Geen muziek of een druk bewegend lampje want dat stimuleert de zintuigen juist. En ook zeker geen groot licht aan. Het aanleren van een goed slaapritme voorkomt ook problemen in de toekomst. En slapen gaat het beste in een donkere rustige ruimte zonder prikkels. Wij blijven er ook niet bij bij het inslapen. Want een kind moet leren zelf in slaap te vallen. En veel zaken moet je later weer afleren.

Wel helpend (behalve een rustige nachtlamp) is lezen in bed. Eventueel warme melk, een warme douche of in bad voor het slapen. En geen spannende dingen op tv of gamen voor het slapen gaan. Ook niet meer (veel eten of snacken). Ook dat stimuleert de hersenen om alert te blijven. En daarover gaan ze later malen.

Ik neem voor het slapen gaan de dag door met open vragen. Wat was er vandaag leuk? Wat was er stom of vervelend? Noem de 3 leukste dingen in de klas etc. En ik sluit af met "wil je nog wat vragen of vertellen".

Overdag stimuleren wij juist wel zaken die zelfvertrouwen vergroten, angsten overwinnen en sociale contacten. Dus stimuleren en aanmoedigen. En daarbij is zelf het goede voorbeeld geven (voor leven) heel belangrijk. Ik zie heel vaak dat ouders hun angsten doorgeven aan hun kinderen. Ik zie angst als iets waar je mee om moet leren gaan ipv ervoor weg te lopen. Ik geef trouwens wel een eerlijke uitleg. Maar maak ook bewust keuzes in wat ik wanneer laat zien.

Bij paniek of blijven hangen in angsten kan ik ook streng optreden. Soms is dat nodig en meer helpend om er weer uit te komen dan bevestiging (ja het is ook eng, spannend etc).

 

Al mijn kinderen hebben dit. De jongste van 8 wordt nog regelmatig wakker met nachtmerries, slaapt met het grote licht aan, maakt zich overal zorgen over. Ze zijn allemaal heel intelligent en hooggevoelig.

Ik ga niet naar de GGZ met ze, op naar de opvoed poli, of naar CJG. Ik ken mijn kinderen zelf het beste. Zij varen wel bij een gevoel van veiligheid, af en toe nog gewoon bij papa en mama in bed slapen, angsten bespreken, duidelijke uitleg over dingen. Sinds vertrekt mijn jongste na 3 angstige nachten bijvoorbeeld dat hij bang is dat we allemaal dood gaan door een meteoriet omdat hij op school heeft gelezen over het uitsterven van de dinosauriërs bijvoorbeeld. En dan vertrek ik hem over de kansen dat dat gebeurt, en hoe we de ruimte in de gaten houden enzovoorts. En dan is hij weer gerustgesteld.

Mijn oudste 2 zijn 12 en 10 en hun angsten zijn veel minder geworden. Doordat ze ouder worden kunnen ze logischer nadenken en wordt het vanzelf minder, is mijn ervaring. Maar tenzij je kind echt lijdt zou ik niet naar allerlei instellingen gaan, dan wordt er direct een etiket opgeplakt. Veel kun je als ouder zelf doen.

 

Aansluitend bij @Amberxx , wij hebben ook een vast ritueel. Instoppen, voorlezen, daarna nog zelf even lezen en dan slapen. Zelfs die van 12 vindt dat nog fijn

Wij zijn niet streng trouwens als ze bang zijn, wel als ze steeds uit bed komen en ouwehoeren.

 

Ik ben het helemaal met je eens, @Juul75, behalve met dat er direct een etiket op gaat. Daarvoor moeten ze aan behoorlijk wat criteria voldoen. En ook zonder etiket kan professionele hulp best het e.e.a. betekenen. Sommige kinderen nemen ook beter dingen aan van een ‘vreemde’ dan van de eigen ouders of durven tegen een ‘vreemde’ meer te vertellen (kan om allerlei redenen zijn).

 

Hier een pieker meneertje die lange tijd heeeel veel vragen had over zijn overleden broertjes. Ik ben begonnen met een boekje waar je voor het slapen gaan vragen in stelt en de antwoorden opschrijft (slaapklets), als er dan nog iets dwars zit dan Is er gelegenheid dit op te schrijven, dan is het op papier en kan het ‘weg’ uit zijn hoofd, deze tip gaf de coach op school ons. Ook heb ik een boekje met ontspanningsoefeningen, die we in een slechte periode voor het slapengaan doen. Hij mag ook altijd nog even lezen en hij gaat niet te vroeg naar bed, zodat hij niet te lang kan piekeren.

 

Ik zou een vechtsport inzetten. Dat doet zo bizar veel voor t zelfvertrouwen van kinderen.

Gaat er niet om hoe goed je iemand in elkaar kan trimmen. Je leert discipline, zelfredzaamheid, respect, omgaan met angst (best spannend zo'n gevecht namelijk) en te concentreren.

Maakt ook niet echt uit wát je kiest:
judo, karate, tea kwondo, kickboxen, zwaardvechten (ja hebben we in nederland, maar of t in de buurt zit is even de vraag). Aikido vind ik wat softer maar wordt ook gedaan.