Ik merk dat ik daar best gefrustreerd van ben geraakt. Wij hebben kennissen waarvan zij psychische problemen heeft door een moeilijk verleden. Hij is ook niet helemaal lekker in zn vel. Samen zitten ze op bijstandsniveau. We waren daar op visite en het gesprek ging over dat ze niet meer wil/ kan werken. Ze wil geen lichamelijk zwaar werk doen want dan kan ze haar hobby niet meer doen. Dan heeft ze spierpijn. Ook werk met verantwoordelijkheid vind ze niet fijn want dan voelt ze stress. Ik heb uitgelegd dat dat voor iedereen geldt, niet alleen voor haar. Natuurlijk, je kunt niet voelen wat een ander voelt. Maar ik kreeg hier wel een beetje narrig gevoel van. Ik heb het zelf ook niet makkelijk gehad. Ook veel stress, veel gebeurd maar ik ga ook gewoon door. Heeft dat met karakter of mentaliteit te maken? Ik weet ook niet wat ik hier mee wil.. Ben er gewoon wat naar van.
Laat het los, laat het gaan. Want je zegt het zelf al: je weet niet wat zij voelen. Ik snap je wel hoor, ik ben ook wel eens zo aan het denken over anderen. Maar het levert je niets op en uiteindelijk moeten zij uitzoeken wat ze doen met hun leven.
Als ik even naar mij kijk zeg ik ook ik wil niet meer.. Maar dat willen is omdat ik het niet meer aan kan. Ik wil namelijk helemaal niets. Ik wil een leeg gevoel zonder pijnlijke emoties. Snap je wat ik bedoel? Helaas moeten de rekeningen betaald worden dus heb ik niets te willen. Ik moet doorgaan tot ik op ben zo gezegd. Misschien dat ze dat ook heeft? Het even helemaal niets meer willen..
Dat klopt, ik moet het ook los laten. Alleen lukt dat niet zo goed. Net zie ik weer dat ze via Facebook allerlei dingen gratis vragen, want Ja, wij zitten in de bijstand, wij zijn sneu.. Ja.. Dus.. Maar inderdaad Let it go.. Nu nog ff dat knopje vinden.
Dit. Maar is makkelijker gezegd dan gedaan. Want ik kan absoluut niet tegen mensen die vrijwillig in de bijstand blijven. Wat mij betreft mag daar veel strenger tegen opgetreden worden.
Ik denk dat dat inderdaad met mentaliteit te maken heeft. Ik irriteer me ook aan "dit soort" mensen die wel kunnen maar niet willen. En wij maar belasting betalen... heel frustrerend.
Ik denk mentaliteit en ik snap je heel goed. In onze omgeving ken ik veel van dat soort mensen, terwijl mijn man en ik hard voor ons geld werken en ook genoeg narigheid kennen.
tja als je mij in de tuin ziet lopen of op het strandje zie liggen denk je ook niets mee aan de hand, dat ik overdag op mijn bed in de woonkamer lig en mijn dag indeel naar wat ik lichamelijk kan weet jij niet en zie en voel je niet JIJ hoeft hier niets mee. punt. geloof me als "de gemeente/het uwv" denkt dat ze kunnen werken gaan ze wel helpen hoor. dus hoef jij tenzij je 24 uur per dag 7 dagen per week in hun lichaam kan kruipen en een arts bent niets mee te doen.
Ik snap echt dat het moeilijk is, sterker nog, ik heb het zelf ook regelmatig. Dan zit ik er de hele tijd over na te denken thuis en idd, die gedachte van: ja maar ik zit toch in een soortgelijke situatie en je hoort mij toch ook niet? Maar het brengt je echt niets, focus je op positieve dingen en probeer het lekker te vergeten. Moeten zij maar lekker uitzoeken daar.
Mee eens. Vergeet ook niet dat mensen zich vaak sterker voordoen dan ze zich werkelijk voelen, dus wat je van buitenaf ziet zegt niet zo veel.
Je hebt meerdere opties wbt wat je er mee zou kunnen doen: 1. Niets mee doen. 2. Wel iets mee doen. 2a: Opnieuw het gesprek aan gaan en proberen haar op andere gedachten te brengen. Of indien ze niet wil luisteren: 2b: Met een spandoek in haar tuin gaan staan. Misschien kunnen we hier meedenken aan een mooie leus. 2c: Een melding doen bij UWV of gemeente 2d: Hen publiekelijk ten schande maken op FB 2e: Hier haar naam en adres schrijven in de hoop dat er tokkies op af zullen gaan. Oh, chips: vergeet ik nog de optie om voor jezelf naar een psych te gaan. Uit jouw verhaal blijkt nl duidelijk dat zij psychiatrisch niet in orde is. En als jij er zo naar en gefrustreerd van bent dat een ander niet meer of zwaarder werk kan doen is dat natuurlijk ook een optie. Ik zou trouwens zelf voor optie 1 kiezen, maar ja: dat is heel persoonlijk.
Ik vind dit altijd lastig. Voordat ik ziek werd had ik altijd een sterke mening over mensen met een uitkering. Totdat ik zelf in de ziektewet kwam. Ik heb echt moeten strijden voor mijn uitkering (ben 26 jaar en volledig afgekeurd). Dus sindsdien is mijn mening wel enigzins bijgesteld wat betreft het UWV. Als ze mogelijkheden zien dan zullen ze echt zorgen dat die worden benut. Als iemand mij vraagt hoe ik het ervaar om niet te hoeven werken zal mijn eerste reactie zijn "ja, fijn dat het zo geregeld is in Nederland." Want daar vraag je tenslotte een uitkering voor aan. Maar de reden waarom is natuurlijk enorm rot. Overigens loop ik er niet mee te koop (meeste mensen weten het niet eens), partner werkt fulltime en bedel nooit om spullen. Maar wat betreft bijstand, dat vind ik nog steeds bijzonder in bepaalde situaties.
Ik herken je gevoel maar ik probeer het ook los te laten. Want zeg nou zelf: teren op de zak van de overheid en bedelen om gratis spullen, mensen die je daardoor sneu vinden: zou dat een bevredigend en leuk leven zijn? Zouden ze trots zijn op wat ze bereikt hebben? Ik vind het ook irritant dat sommige mensen meer geld bijeenharken door hun hand op te houden dan ik door te werken maar ik ben er ook trots op dat wij onze eigen boontjes doppen. Ik heb het overigens over mensen die niet willen werken. Echt niet kunnen werken vind ik een ander verhaal. Maar dan bedoel ik ook echt niet kunnen.
Volgens mij gaat het TS erom dat ze beide niet willen werken, om niet heel duidelijke redenen. En het bedelen om geld en spullen zielig doen. Dat stoot mij ook altijd tegen de borst. Niks mis met niet werken, ik werk ook bewust niet. Maar, niemand anders betaald voor mijn "salaris" behalve mn man. Als je op je krent gaat zitten, terwijl je wel iets kan maar niet wil en alleen maar schooit, ja dat is irritant. Maar je kunt er niks aan doen. Probeer dat echt van je af te laten glijden.
Heb een beetje het idee dat ik aan de andere kant sta van de personen waar je het over hebt Maar even mijn visie, ik kan me irriteren aan diegene die simpelweg niet willen werken. Maar vervolgens wel medelijden vragen voor de situatie en in een aantal gevallen ook voor een eventuele ‘medische’ situatie, danwel diegene waar je daadwerkelijk vraagtekens bij kan zetten. Wat mij in de omgeving wel opvalt is dat diegene die niet kunnen doorgaans niet diegene zijn die ermee ‘te koop’ lopen maar dit meer gebeurt bij diegene die niet willen. Financieel gezien hoef ik niet te werken schept het enkel de mogelijkheid voor meer luxe en een gevoel van genoegdoening (heb immers niet voor niks gestudeerd). Lichamelijk gezien werk ik teveel voor wat mijn lijf aan zou kunnen en zelfs nu nog heb ik moeite om daarop terug te schroeven en dus daarin meer naar mijn lijf te luisteren. En waar ik in privé stappen terug kan nemen omwille van mijn lijf kan ik dat vanuit werk oogpunt dus juist niet. Gelukkig nu een werkgever die dit doorheeft en nu voor en met mij op die figuurlijke rem trapt zodat hier wel een balans in komt, maar ja die moet je ook maar net treffen
Hou op schei uit. Door zulke mensen krijg ik inmiddels moordneigingen van. Wij zitten er momenteel middenin. De ex van mijn man is er zo'n een. Is gewend om altijd haar zin te krijgen, vanuit huis al, komt verdorie overal mee weg, zo verwend als de pest, alles moet haar aangereikt worden. Toen ze er met haar minnaar vandoor ging (wat uiteraard niet lang stand heeft gehouden) heeft mijn man, de goedzak of de sukkel tis maar net hoe je het bekijkt, de schulden die zij samen hadden op zich genomen. Schulden waar ík uiteindelijk aan mee betaald heb en zij geen ene rot cent. Mijn man en ik hebben ons kapot gewerkt om alles weer op de rit te krijgen en mevrouw leefde ondertussen als God in Frankrijk want de regering zorgde heel goed voor haar nl. Ze voelde niet de noodzaak om te gaan werken want door thuis op de bank zitten krijg je nog meer, snap je? Daarnaast krijgt ze een hoop toegestopt van papa en mamma (dat eist zij nl) dus geen klagen toch? Tot een tijdje terug dacht ik ook ach laat gaan, moet ze zelf weten. Totdat we een brief kregen van de gemeente dat mevrouw de %#%#%# een bijstand ontvangt en aangezien mijn man tot 12 jaar na scheiding onderhousplichtig is naar haar toe, zij de bijstand wel even op ons kwamen verhalen. En dan heb ik het over een bedrag van ruim 700 euro per maand plus de kinderalimentatie die hij reeds betaalt!! Nou dan gaat los laten niet meer. Vooral omdat die sukkels totaal geen rekening gehouden hebben met zijn nieuwe gezinsituatie, de 2 kinderen die wij thuis hebben wonen, de schulden uit zijn vorige huwelijk die WIJ hebben afbetaald en onze vaste lasten. Nee, gewoon zijn kale loon. Dus hebben wij een advocaat mogen inschakelen om dit te gaan laten uitzoeken, die ik weet niet hoeveel per uur kost. En dan zal het bedrag heus wel naar beneden geschroefd worden maar het feit dat ik ook maar 1 cent moet betalen voor dat mens omdat ze te beroerd is om met haar dikke kont van die bank af te komen staat me zo tegen he! Weer komt zij overal mee weg, weer zijn wij, mijn kinderen degene die aan het kortste eind trekken. Weer mogen wij in de ellende gaan belanden. En mevrouw zit ondertussen op de bank en lacht zich een ongeluk in haar vuistje. Met dank aan die belachelijke, ouderwetse achterhaalde wetgeving in Nederland. Ben zelf jaren alleenstaand geweest, nooit heb ik bij de gemeente aangeklopt, altijd mijn eigen bonen gedopt, weken van ruim 50 uur gewerkt om rond te komen terwijl ik mijn kind weinig zag en nu mag ik %#%# de bijstand van een andere gaan betalen!! Zulke mensen zou je toch wat aan willen doen???! Man ben woest!! Zo dat lucht even op, dank.
Precies dit! Mensen zien bij mij aan de buitenkant ook helemaal niks, maar ze moesten eens weten. Van de eerste UWV arts die ik ooit zag kreeg ik geen goedemorgen maar " Wat doe jij hier? Er mankeerd toch helemaal niks aan jouw? Qua uiterlijk zou je binnen een week een baan kunnen krijgen." Uiteindelijk heeft hij heel vaak zijn excuses aangeboden. En terecht. TS, ik vind dat je hier geen oordeel over mag hebben, het UWV heeft er naar gekeken en een oordeel gegeven. ( weet je Hoelang al die procedures zijn? En wat je aan bewijs allemaal wel niet mee moet nemen en hebben? Tig gesprekken etc etc.) Oké er zal een x aantal procent tot de groep behoren die geen zin heeft om te werken. Onderschat haar psychische gezondheid niet, ik heb door mijn jeugd ptss type 2 ( dat ischronische ptss)op mijn bordje gekregen, dat gaat nooit meer over en daar moet ik de rest van mijn leven mee dealen en dat kost mij op een dag al zoveel energie!
En om die reden ben ik zo blij dat ik niet getrouwd ben geweest met mijn ex mijn ex is de mannelijke versie hiervan. Heeft zelfs getracht financiën op mij te (laten) verhalen maar dit liep steeds vast doordat hij niet kon aantonen dat wij ooit getrouwd waren geweest. Maar ja in tegenstelling tot hem moeten wij de advocaat per uur betalen danwel een vastgesteld bedrag voor een aantal uur terwijl hij een toevoeging heeft nu zijn zijn schulden enkel opgelopen en probeert hij het 8 jaar na uit elkaar gewoon nog een keer met een nieuwe advocaat...
Ben je ziek en afgekeurd, vind ik een heel anders verhaal... Ik krijg ook jeuk van mensen die niet willen werken en het zooooo moeilijk hebben.... Net als mijn vriendin die ging scheiden, haar jongste was nog maar 2.5 jaar dus had ze 2.5 vrijstelling... what the f....!!! Hoezo? Hup werken.. nee ze moest voor haar jongste zorgen.. ik denk dan ga een opleiding doen, zodat je het beter krijgt maar nee daar was geen tijd voor (hoe dan???) En ze wilde perse parttime werken, terwijl ze dat financieel niet bol kon werken en nu moest ze werken van het uwv en werkt ze ergens 36 uur want ze moet, als ze weigert wordt ze gekort. Schaam je je toch kapot! Ik zou mijn rug rechten en desnoods 40 uur gaan werken en mijn kinderen maar naar het kdv, maar ik ga mijn hand niet ophouden! Het is echt mentaliteit.... laat het los... laat het gaaaaaaan!!