Ervaringen na ‘horror’ bevalling

Discussie in 'De bevalling' gestart door jvsd92, 17 jan 2020.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Muisje2016

    Muisje2016 Fanatiek lid

    18 jan 2016
    3.005
    5.080
    113
    Ja, echt stom dat soort opmerkingen! Ben je nu hoogzwanger van je tweede? En vind je het spannend? Hoop voor je dat dit een betere ervaring wordt!

    In het boek wordt ook uitgelegd dat het feitelijke verloop van de bevalling weinig te maken heeft met of iemand het wel of niet als traumatisch ervaart. Iemand kan een hele langdurige bevalling hebben die eindigt met een knip en vacuümpomp (bijvoorbeeld) en daar toch super goed op terug kijken. Of een megasnelle (thuis)bevalling hebben en dit echt als traumatisch ervaren. Terwijl andere mensen in dat laatste geval vaak zeggen: wat bof jij, doe mij zo'n snelle bevalling. Dat helpt allemaal niet, want dan voel je je een aansteller omdat jij het zo heftig vond. In het boek staan zelfs voorbeelden dat twee partners dezelfde bevalling van hun kind compleet anders kunnen beleven, waarbij de een het traumatisch vond en de ander niet.

    Kortom, boek is absoluut het lezen waard. Ook als je je bevalling niet persé als traumatisch zou bestempelen of als je het idee hebt dat je het wel verwerkt hebt. Gewoon een eye-opener als het gaat om bevallingservaringen en dat vergelijken dus niet kan.
     
    jvsd92, Spiegel en LindaS80 vinden dit leuk.
  2. sejh1988

    sejh1988 Bekend lid

    28 jun 2016
    763
    458
    63
    Taalvrijwilliger, activiteitenbegeleider (vrijwill
    Oh jeetje meid wat een ervaring! Kreeg kippenvel tijdens het leven, dit is niet de manier waarop je je eerste ontmoeting met je kindjes voot stelt.

    Mijn 1e bevalling was traumatisch om meerder redenen. Hoewel de bevalling zelf alles behalve vlekkeloos ging, ging het bij mij erna eigenlijk pas mis. Onze zoon heeft lang met z’n hoofdje gestaan en kwam niet verder doordat de navelstreng om zijn nekje zat. Hij kwam ook blauw ter wereld en kwam moeilijk op gang. Ze namen hem vrijwel direct mee en zag hem op de afdeling pas weer:
    Bij mij speelden trauma’s uit het verleden op waarvan ik me op dat moment nog niet bewust was en ik raakte in een dissociatie. Ik heb bijna een uur alleen op de verloskamer gelegen en terugkijkend vond ik dat echt afschuwelijk, zo eenzaam!

    Deze heeft uiteindelijk voor een flinke postnatale depressie gezorgd. Ik herken enorm wat je zegt, het gevoel als hij niet van jou was. Ik zorgde met liefde voor ons zoontje maar het had net zo goed het buurjongetje kunnen zijn.

    Mijn pnd heeft me bijna mijn huwelijk gekost maar we hebben ons er doorheen geknokt. Iets sneller dan verwacht diende onze dochter zich aan (zoon was net geen 10 maanden) inmiddels had ik door welke trauma’s er speelden en zocht ik hulp. Ook nam ik een doula in de arm om ons bij te staan.

    Bij onze knul ben ik ingeleid met ruggenprik maar dit keer begon de bevalling spontaan. En het was een droom. In het ziekenhuis in het bevalbad. Ik vond de weeën prima te doen en alles verliep vlekkeloos. Tot ik ging persen. Het ging goed, op eigen kracht, het hoofdje was geboren en toen... stopte alles. Ik werd verzocht op mijn knieeen te gaan en vlak daarna werd er geroepen dat ik het bad uit moest. Met het hoofdje van onze dochter tussen mijn benen heb ik mezelf het bad uit geworpen (ja echt, de vk is nu nog onder dr indruk haha) en moest op eigen kracht zonder weeen persen terwijl dr vk met haar arm in me onze dochter los maakte, ze zat vast met haar schoudertje.

    Ik kan het zo weer terug halen, de onmacht die ik voelde. Omdat ik op een kletsnatte vloer zat had ik geen enkele grip dus kon geen kracht zetten. Iedereen riep dat ik moest persen en uiteindelijk is het de onmacht en boosheid geweest die een oerkracht in me naar boven haalden.

    Onze dochter werd grijsgrauw en levenloos geboren, ze hebben haar ook terug moeten halen. Ik heb het niet gezien, mijn man wel. Het allereerste wat ik schreeuwde was ‘Zo had het niet moeten gebeuren!’ Terwijl mijn man bij onze dochter was sleepte de doula mij erdoorheen, mijn engel, mijn held!


    Ik weet dat een bevalling niet te plannen is, maar 2x niet ons kindje aan kunnen pakken, 2x een kind bij me weg gehaald en 2x een kind pas na 2,5 uur bij me.... het was hartverscheurend voor me. De opmerking ‘jamaar ze is er nu toch en gezond’ ik ken ‘m.... en ik vind het verschrikkelijk. Want zoals je zegt, er zit zoveel meer omheen.

    Het verwerken, dat gaat met ups en downs, en vraagt om tijd. Probeer het er te laten zijn, wees zacht en lief naar jezelf. En schroom je alsjeblieft niet om om hulp te vragen! Daar is niets mis mee.

    Wij hopen nog een derde te mogen verwelkomen en ik zeg vol goede moed, 3x is scheepsrecht :D
    Excuus voor het lange verhaal :oops: dit is de eerste keer dat ik het schrijf.
     
    Louise11110 en jvsd92 vinden dit leuk.
  3. LindaS80

    LindaS80 Fanatiek lid

    10 aug 2010
    1.117
    590
    113
    Ik word vrijdag ingeleid, en naarmate de datum dichterbij komt des te spannender ik het vindt. Ik ben in het begin van de zwangerschap ook doorverwezen naar de poppoli vanwege de angst voor de bevalling en angstklachten.
    De verloskundige van het ziekenhuis heeft met mij de concessie gesloten dat ze mij na het breken van de vliezen een uur zal geven om te kijken of de weeen vanzelf op gang komen. Normaal gesproken krijg je na een half uur weeenopwekkers toegediend, maar toen ik donderdag uitlegde dat ik het vanwege mijn autisme en de vorige bevalling (ben ingeleid en heb een weeenstorm gehad) lastig vind om zo snel te schakelen van vliezen doorprikken naar weeenopwekkers, wil ze me dat half uurtje extra wel geven. Ik moet zeggen dat dat me wel enigszins geruststelt en vertrouwen geeft.
     
    Muisje2016 vindt dit leuk.
  4. Eruanna

    Eruanna Bekend lid

    13 mei 2013
    914
    899
    93
    #24 Eruanna, 18 jan 2020
    Laatst bewerkt: 18 jan 2020
    Wat ontzettend heftig... Ik kan me goed voorstellen dat je tijd nodig hebt om dat een plekje te gaan geven. Los van een eventuele volgende bevalling - dan zullen ze je ongetwijfeld een keizersnee aanbieden. Maar deze ervaring raak je natuurlijk ook niet 1,2,3 kwijt.

    In vergelijking met jouw verhaal was dat van ons veel minder dramatisch, maar ik vond het toch ook heftig. Kind werd er ook uitgetrokken door twee vk's (de eerste kreeg het niet voor elkaar en de gyn kwam maar niet ondanks de noodknop), keer op keer omdraaien van rug naar all-fours, en het lukte maar niet. Dan voel je de paniek stijgen, en ze konden op het laatst ook niet zeggen of ze nog leefde of niet. Uiteindelijk is onze dochter er wonderbaarlijk goed vanaf gekomen en mocht ze na een kleine controle zelfs bij ons blijven. Dat maakt qua impact denk ik heel veel verschil. Het lijkt me echt afschuwelijk om te zien hoe je kind gereanimeerd moet worden en dan naar een ander ziekenhuis gebracht wordt... Vreselijk.

    Qua verdere kinderwens heeft het mij trouwens wel enorm geholpen dat ik vooraf wist dat een volgende bevalling een geplande keizersnee zou worden. Daardoor kon ik de eerste ervaring a.h.w. loskoppelen van de nieuwe zwangerschap en zonder onnodige extra angst die tweede bevalling ingaan. Intussen waren we ook verhuisd, dus alle andere fouten die rondom de bevalling en kraamtijd gemaakt waren kon ik ook letterlijk achter me laten ;) Misschien dat je dat in je gesprek met de gyn alvast kunt vragen, ook al denk je misschien nog helemaal niet na over een tweede, dat je zijn advies voor een volgende bevalling zwart op wit meekrijgt. Dat geeft later rust en scheelt "getouwtrek" als bijvoorbeeld een verloskundige die er niet bij was je verhaal niet al te serieus neemt.
     
    jvsd92 vindt dit leuk.
  5. medj1983

    medj1983 Fanatiek lid

    12 jun 2012
    3.167
    495
    83
    Ik herken het enorm en wat een traumatische ervaring kan het dan zijn.
    Hier in het kort; bevalling van 36 uur, de weeën opwekkers hadden een vreselijke uitwerking op me, met slopende rug weeën, ruggenprik die de weeën stopten. Na 70 minuten persen drie pogingen met de vacuüm, laatste gelukt. Er zaten toen acht mensen op mijn buik te duwen en aan me te trekken. Alleen mijn dochter had navelstreng om haar nek en dat was erg spannend. Gelukkig allemaal goed gekomen. Toen kon ik tot zes weken erna niet zelfstandig plassen en kreeg na een week trombose en een longembolie. Al met al erg traumatisch. Paar maanden erna overleed mijn vader aan kanker. Dus je kan je voorstellen dat ik er toen ook wel doorheen zat. Ik ben nog twee jaar stug doorgegaan en toen ben ik ingestort. Heb therapie gehad om alles te verwerken. En toen werd ik vrij snel zwanger van nr.2. omdat na de eerste bevalling bleek dat ik een bloedstolling ziekte heb, kwam ik direct onder begeleiding van het ziekenhuis. Ik ben dit keer bevallen onder leiding van hetzelfde team als de vorige keer. Maar dit keer hadden we een beter plan, duidelijke regels. Ik ben in dezelfde kamer bevallen heb het zo anders beleefd. Het was veel gecontroleerder, minder stress. Heb het zonder pijnstilling gedaan en de weeën opwekkers stonden op laagste stand. Drie keer persen en mijn zoon was er. Bizar dat verschil. Was alleen wel tweedegraads uitgescheurd dit keer, maar dat viel in het niets met de voorgaande ellende. Ik heb het idee dat ik toen pas de eerste bevalling echt heb kunnen afsluiten. Heel veel sterkte, echt advies heb ik niets behalve hulp zoeken bij een psycholoog.
     
    jvsd92 vindt dit leuk.
  6. jvsd92

    jvsd92 Fanatiek lid

    12 apr 2019
    4.629
    8.838
    113
    Vrouw
    Wauw wat ben ik onder de indruk van alle verhalen van iedereen. Ontzettend heftig allemaal wat we toch als vrouwen meemaken. Het doet me oprecht heel erg goed om herkenning te vinden in jullie verhalen. Dat voelt al alsof ik niet alleen ben. Dank dames voor het delen!
     
  7. NienkeB

    NienkeB Fanatiek lid

    6 okt 2019
    2.172
    2.388
    113
    Vrouw
    Administratief
    Twente
    Oh getsie ik herken het helemaal, je angst. Vlak na de bevalling heb ik ook in een soort roes gezeten, alles ging langs me heen. Je vertelt je verhaal wel, maar ik had ook het idee dat niemand het echt begreep, die angst. En idd de opmerkingen van “ze is gezond en alles is goedgekomen” wil je dan soms even niet horen, je blijft dan idd je masker ophouden terwijl je van binnen kapot gaat. Bij mij was de druppel toen mijn man me drie weken na de bevalling compleet hysterisch in de badkamer vond toen ik in een bad biotex zat. (M’n hele poenie was een en al ontsteking en moest dat 3x per dag). Toen heeft hij hulp gezocht voor me en heb ik het gelukkig daarna vrij snel een plek kunnen geven.

    Inmiddels zwanger van de tweede dus ik kan uit mijn eigen ervaring wel zeggen dat bij mij de wens naar een tweede groter is dan de angst voor weer een bevalling. En trust me; die angst is er in alle hevigheid, ook nu. Gelukkig heb ik een geweldige VK die mij nu al mentaal voorbereid op de bevalling.

    Ik wil mijn verhaal trouwens best neerzetten hier, maar ben wel bang dat ie een beetje lang wordt. Maar inderdaad.. de nood knop.. de pomp.. de onzekerheid.. hartslag die wegvalt, ik kan zó met je meepraten. Dikke knuffel voor jou, en écht; het komt goed. Het kan even duren, maar het gebeurd vast!
     
    jvsd92 vindt dit leuk.
  8. jvsd92

    jvsd92 Fanatiek lid

    12 apr 2019
    4.629
    8.838
    113
    Vrouw
    @NienkeB Dankjewel voor je bericht! Het doet me echt zo goed om die erkenning te lezen. Voor nu heb ik nog geen hulp. Ik ben vandaag begonnen met het boek wat hierboven genoemd werd. Daar lees ik al hele fijne dingen in.

    Mijn man en ik praten er geregeld over. Hij gaat er alleen anders mee om dan ik. Heb wel duidelijk met hem afgesproken dat hij ook echt aan de bel moet trekken als hij merkt dat ik me anders ga gedragen oid. Andersom natuurlijk hetzelfde. Hij stond overal bij en kon niets.
     
    Muisje2016 vindt dit leuk.
  9. JoyNoa

    JoyNoa Bekend lid

    7 mei 2017
    929
    316
    63
    Vrouw
    Heftige bevalling TS. Al mijn bevallingen zijn nooit echt super verlopen. Ik roep altijd dat ik niet gemaakt ben om te baren, maar dankzij het ziekenhuis toch kinderen heb ;)

    De eerste 2 waren sterrenkijkers, dus die bevallingen duurde 33 en 36 uur. Ik was ook helemaal op. Maar bij beide op het nippertje natuurlijk bevallen. De laatste heb ik eruit moeten duwen met 9 cm ontsluiting en zonder persweeen. Ik kreeg nog 5 min anders werd het een KS. Ik gaf alles en het lukte.

    Bij mijn derde kreeg ik een loslatende placenta toen ik 34 wk zwanger was. Met loeiende sirenes naar het zkh en hij werd met een spoedks eruit gehaald. Dat ging allemaal wel super snel en heftig. Want ik werd het zkh in gerend en ondertussen werd ik overal aangeprikt, had verschillende infusen, zelfs in mijn voet! Mijn zoontje was op tijd eruit gehaald en heeft het gered. Wel even een couveuse periode gehad vanwege prematuriteit.

    Ik ben daarna toch weer zwanger geworden. Het slijt uiteindelijk wel. Maar ik vond steeds als het einde van de zwangerschap naderde werd ik toch elke keer weer bang voor de bevalling en zodra het begon was ik ook echt angstig steeds. Gaande de bevalling dan weer vorderde zakte de angst en dan doe je wat je moet doen. Mijn laatste bevalling ging prima! Hoewel ik toen ook een ruggeprik wilde (weer een sterrenkijker) hadden ze de prik te ver gezet in mijn ruggenmerg waardoor er geen vloeistof ingespoten kon worden anders zou ik verlamd raken. Ik heb de bevalling zonder pijnstilling afgemaakt, maar daarna wel veel last gehad van het gaatje dat verkeerd zat omdat daar hersenvocht doorheen lekte. Steeds als ik al 10 cm omhoog kwam kreeg ik hevige migraine aanvallen en verstijfde mijn nekspieren. Ik kon alleen maar plat liggen. Na 3 dagen een bloodpatch gehad, had niet geholpen, na een week was het vanzelf stap voor stap beter gegaan, ging het gaatje vanzelf sluiten. Maar ik heb dus de hele kraamweek platgelegen. En nu ben ik er wel helemaal klaar mee :D
     
    jvsd92 vindt dit leuk.
  10. suus1983

    suus1983 VIP lid

    10 okt 2006
    47.713
    32.574
    113
    Mijn 2e bevalling is aardig traumatisch geweest helaas. Ik heb 2 jaar lang niet aan kinderen durven denken, totdat een vriendin (vk) vertelde dat ik na 2 spoedks sowieso een geplande ks zou krijgen. Dat idee wende een beetje en durfde het toen weer aan. Gelukkig werd het een geplande ks en was het een heel mooie ervaring..
     
    jvsd92 vindt dit leuk.
  11. Emma86

    Emma86 VIP lid

    25 jun 2012
    5.153
    2.046
    113
    Vrouw
    Nederland
    Ik heb zelf absoluut niet een traumatische bevalling gehad en toch heeft het (bij de eerste) wel even tijd nodig gehad voordat alles een plekje had, als ik dat zo mag zeggen. De bevalling was wel zwaar, ben diep gegaan. Het hielp ook niet dat ik direct na de bevalling begon te vloeien en heb me maandenlang slecht gevoeld. En dat valt in het niet met wat jij moest meemaken/gedaan hebt.

    Blijf erover praten. Schrijf het hele verhaal op, van minuut tot minuut als je dat prettig vindt. Als er vragen of onduidelijkheden zijn waar jij mee zit (waarom bepaald beslissingen genomen zijn bijvoorbeeld) vraag dat aan de vk of gyn.
    Aarzel niet om hulp te zoeken wanneer je er niet uit komt.

    Weet je, voor de rest van de wereld ben je al lang en breed bevallen en zijn mensen het alweer bijna vergeten. Ik merk altijd dat na 2/3 weken na de geboorte de meeste belangstelling weer over is, terug naar de orde van de dag. Maar zo werkt het voor de pas bevallen vrouw (en de rest van het gezin) niet. En dat vergeten mensen. Gun en geef jezelf de tijd om de bevalling te verwerken, om te wennen aan het nieuwe leven met een baby en om te herstellen.
    Mijn eigen ervaring is dat de heftigheid van de bevalling na 6 maanden wat begon te slijten.
     
    jvsd92 vindt dit leuk.
  12. jvsd92

    jvsd92 Fanatiek lid

    12 apr 2019
    4.629
    8.838
    113
    Vrouw
    @Emma86 Precies wat je zegt ja! Ik praat er veel met mijn moeder en zusje over. Mijn moeder heeft nooit een heftige bevalling gehad maar heeft wel de eerste bevalling van mijn broer als heftig ervaren en heeft daar zeker mee rondgelopen vertelde ze toevallig vandaag.

    Gesprek met de gyn hebben we de eerste week van feb. Ik kijk daar echt heel erg naar uit. Hoe gek dat misschien ook klinkt.
     
  13. Ysabella

    Ysabella VIP lid

    27 jan 2017
    8.879
    16.218
    113
    Naar zeg, dat je zo’n heftige bevalling hebt gehad.

    Ik durf niet zo goed te vertellen hoe het daarna met mij ging, psychisch heb ik er heel lang last van gehad en ik had een pnd. ( daar wil ik liever niet zoveel over kwijt) Maar voor mijn man was het ook traumatisch dus wij konden er samen ontzettend goed over praten, nog steeds hebben wij het er nog wel eens over.

    Eigenlijk ging het super goed, ik had binnen 4 uur 10 cm ontsluiting en toen moest ik 2 uur mijn persweeën inhouden omdat de verloskundige graag wilde dat onze zoon wat dieper kwam te liggen zonder dat het mij energie koste. De reden was omdat hij groot was.
    Uiteindelijk heb ik 2,5 uur moeten persen maar kwam hij niet over een bepaald punt heen. Er kwamen 3 Gyn bekijken of de vacuüm een optie was, eigenlijk stuurde ze meer naar een keizersnede maar omdat ik zei dat ik vertrouwen in ze hadden en dat ik liever de vacuüm had, hebben ze de beslissing na overleg gemaakt om het toch te proberen.

    Na 2 keer de vacuüm gebruikt te hebben en het hoofdje wat geboren was zat zijn schouder vast. Echt alle alarm bellen gingen af er stond 8 man personeel in de kamer, naast mij stond een verloskundige te tellen, bij mijn benen stonden 2 mensen om fiets bewegingen te maken met mijn benen, weer iemand anders sloeg op mijn buik, een Gyn ging met haar handen naar binnen omdat het allemaal niet ging. Daarachter stonden 3 verloskundige en naast de Gyn die met haar handen naar binnen ging was er nog 1 Gyn aanwezig en naast mijn man stond de verloskundige die al de hele tijd tijdens de bevalling bij ons was zei was er vooral voor mij.

    Ik vergeet het nooit meer ; 56, 57, 58, 60, 1 minuut! En hup nog meer paniek.

    Uiteindelijk kwam mijn zoon na veel geweld te wereld woog 4440 gram en was 56 cm lang.:eek: En moest ik mezelf 2 weken katheteriseren.
    Ik wilde nooit meer bevallen. En toch ben ik nu zwanger en kijk ik absoluut niet tegen de bevalling op ik hoop gewoon dat dit een fijne ervaring word, want in principe liep alles zo vlotjes en was het zo gezellig in die kamer. Ik reken op weer zo’n ervaring met daarbij een veel fijner laatste stukje van de bevalling. Ik gun het mezelf en mijn man zo.
     
  14. Niny

    Niny Bekend lid

    21 jul 2009
    731
    94
    28
    Wat een heftige bevalling! Erg begrijpelijk dat je het zoeken vind.

    Hier had ik het 'voordeel' bij de oudste dat ik zelf erg suf was en me er heel weinig van herinner.
    Vliezen thuis spontaan gebroken, naar ziekenhuis vertrokken en weeën begonnen dan spontaan op te komen. Ontsluiting vorderde voor geen meter, constant rugweeen, uiteindelijk een epidurale gekregen. Waar ik dus erg suf van was, pijn was weg en ik herinner me dus achteraf gezien heel weinig.
    Ontsluiting heel traag gevorderd, uiteindelijk ben ik mogen gaan persen. Hartslag dochter zakte toen bij elke wee, persen vlotte echt niet, stagiaire is beginnen in paniek slaan, gynecoloog werd uiteraard erg kort en kwaad. Uiteindelijk hebben ze met 2 vroedvrouwen op mijn buik staan meeduwen om haar er uit te krijgen, knip gezet. Mocht nog 1 keer persen en anders spoedkeizersnede. Hoofd eruit, iedereen roept STOP, navelstreng rond de nek en dan moesten de schouders dus nog. Maar ze was er.
    Man die alles zag gebeuren kwam weken erna met beetje informatie telkens, omdat die er heel erg mee zat. En dan besef je pas ten volle dat het eigenlijk nipt was.

    Bevalling van nr 2, daar keek ik tegen op. Maar is uiteindelijk super gegaan, ik hoop dat de derde ook zo goed gaat!
    Vliezen gebroken om 16u, met dochter thuis gespeeld nog en rustig vertrokken naar ziekenhuis tegen 18u. Oma en opa kwamen haar ophalen, rustig afscheid kunnen nemen en dan begonnen de weeën om 19u+- rondgelopen, rondgelopen. Ze lieten me deze keer eigenlijk volledige met rust, eens hartslag controle van zoontje, maar moest niet aan blijven. Dus kon verder stappen in kamer. Toen vroegen ze of ik al naar verloskwartier wilde. Daar op de bal verder gezeten, schommelen tot ik zei dat ik druk voelde. Vroedvrouw even voelen, die dacht niet dat ik er al ging zijn ;) maar 10cm dus, gynecoloog snel gebeld maar ik mocht al persen dan. Was er om 23u30.


    Ik heb veel bevallingsverhalen gelezen in begin. En daar heb ik wel rust in gevonden. Het is niet te plannen, het komt zoals het komt.
     
    jvsd92 vindt dit leuk.
  15. momwithcamera

    momwithcamera Fanatiek lid

    13 mei 2019
    1.934
    2.777
    113
    Vrouw
    #35 momwithcamera, 21 jan 2020
    Laatst bewerkt: 21 jan 2020
    Och jemig wat een verhaal. Dikke knuffel voor jou ten eerste. Wat jij hebt meegemaakt IS ook gewoon heel heftig. Sta jezelf toe om dat te voelen. Je mag het hier moeilijk mee hebben, je mag de tijd nemen om dit te verwerken. Dat het goed afgelopen is neemt niet weg dat er veel pijn en angst is geweest. Dat doe je niet even af met 'maar het is gelukkig goed afgelopen'. Wat vervelend dat mensen je wel dat gevoel geven.

    Ik heb een bevalling gehad die in principe goed ging maar waar achteraf wel wat vervelende delen in zaten. Wat hielp, is praten praten praten. Ik heb er 1000x met mijn man over gepraat, met vriendinnen, met mijn moeder, met de verloskundige. Heb je echt geen mensen om je heen die echt naar je luisteren zonder dooddoeners? Zoek mensen die naar je willen luisteren en zeg ook gewoon: 'Ik heb het hier moeilijk mee'. Bespreek het ook ZEKER op de nacontrole bij de verloskundige. En als je denkt dat dat niet genoeg is, zoek dan hulp. Een heftige bevalling kan net zo goed als elke andere heftige gebeurtenis om hulp bij verwerking vragen. Dat dit iets is 'wat alle vrouwen doorgemaakt hebben' betekent niet dat het niks is ofzo. Wie weet ben je na een extra gesprek wel klaar, wie weet heeft het iets meer nodig. maar hoe dan ook goed dat je hier aandacht aan geeft! Veel sterkte
     
    KleineLai en jvsd92 vinden dit leuk.
  16. Julias

    Julias Fanatiek lid

    20 mrt 2015
    2.546
    1.868
    113
    Jeetje zeg wat een heftige verhalen!

    Ik vind mijn 1e bevalling ook alles behalve prettig tijdens de eindfase... Maar dat lag er puur aan dat ik daar met medische indicatie lag met een kindje met groeiachterstand voor een inleiding en op het moment dat ik persdrang kreeg dat werd weggewuifd en niemand op de bel kwam... Heb een half uur alleen gelegen aan de monitor, met een naald in het hoofd van onze dochter niet wetende of dat kwaad kon tijdens het persen... Dus durfde niet zelf. Heb uiteindelijk na bijna een half uur mijn lief de gang op gestuurd om iemand te halen. Daar kwamen ze aamgesneld, maar mijn persweeën waren op en mijn kindje haar hartslag kwam niet meer goed omhoog en moest dus komen. Ik had een hork van een gyn die alles deed wat ik niet wilde zoals beschreven in mijn bevalplan. Ik voelde mij totaal niet op mijn gemak en heb ondanks 2 ladingen weeenopwekkers die niks deden keihard gewerkt in oncomfortabele houding en mocht niet anders van haar... Want dit was beter... Met mijn benen vasthouden met beenweeen was gewoon niet te doen waardoor ik ook minder kracht kon zetten. Voelde me niet gehoord en erg alleen. Omdat onze dochter toch redelijk kritiek raakte moest ze met een knip komen en is ze gelukkig prima ter wereld gekomen. Vervolgens was de nazorg ruk. Moest even binnen. 10 minuten eten en douchen want hun dienst was dan klaar... We werden echt alleen gelaten in een nog niet nette kamer zonder te weten wat we nu konden of mochten... Naar huis? Niet naar huis? We werden echt aan ons lot overgelaten... Ik heb dit toen gedeeld met de vk die er natuurlijk niet bij was en de kraamzorg en zij hebben dit naar het ziekenhuis teruggekoppeld. We hebben daar dan ook een klacht ingediend en een gesprek gehad hoe dit kon gebeuren om het een plekje te geven. Deze ervaring is ontstaan door niet prettig handelen vanuit de gyn, dus niet door de bevalling zelf. Dat maakt het natuurlijk een heel ander verhaal, maar de bevalling angst was er natuurlijk wel degelijk.. Want als zij eerder waren geweest, had mijn kleintje wellicht geen dippende hartslag gehad. Dus ik heb bij de 2e heel vaak en veel gesproken met de gyns en vks en iedereen wat mijn ervaring was en wat ik absoluut niet meer wilde en wat wel. Mijn 2e bevalling ging dan ook heel fijn en ik kijk er heel prettig op terug. Ik heb dus veel gepraat en geschreven en nu de 3e eraan komt, komt het natuurlijk ook weer dichterbij... Ook nu zal ik weer een duidelijk plan schrijven, want ik ben hoe dan ook medisch, dus vaste vk heb ik dan niet.

    Sterkte met de verwerking!
     
    jvsd92 vindt dit leuk.
  17. Loveischocola

    Loveischocola VIP lid

    11 jan 2019
    11.857
    12.333
    113
    Vrouw
    Natuurlijk ben je blij dat alles goed is, maar het is en blijft heel erg heftig en heeft tijd nodig om alles goed een plekje te kunnen geven, heel erg veel praten samen, en met anderen. En anders wat al werd gezegd hulp zoeken.

    Ik heb een rot einde van de zwangerschap gehad, maar ondanks dat wel een hele goeie bevalling. En daardoor ervaar ik maar des te meer hoe belangenrijk dat stukje bevalling is. Knuff
     
    jvsd92 vindt dit leuk.
  18. Vogelmeisje

    Vogelmeisje Fanatiek lid

    3 mei 2010
    1.003
    284
    83
    Wat een heftige geboorte meid! Ten eerste heel goed dat je erover blijft praten en ook dit topic opent. Want zullen heftige gebeurtenissen Kan je niet 'even' verwerken. Ben je tijdens de bevalling bang geweest of tijdens de persweeen toen de gym kwam of het kwam de schrik en angst nadat je zoon donkerblauw werd geboren?
    Misschien dat het helpt om te kijken welk stukje van de bevalling dit nare gevoel geeft. Zodat je het gevoel Al wat meer Kan plaatsen (kaderen) waar het voor jou heftig werd.

    Maar meid, als me merkt dat het gevoel vast blijft zitten Dan is het goed om op tijd aan de Bel te trekken. Anders neem je dat gevoel straks Lang Mee en dat zou Zo vervelend zijn!
    Woon je in omgeving Den Haag?
    Ik Ken iemand die gespecialiseerd is in geboortezorg, ervoor en erna. Heel laagdrempelig .

    Sterkte!.
     
  19. jvsd92

    jvsd92 Fanatiek lid

    12 apr 2019
    4.629
    8.838
    113
    Vrouw
    Ach ja. Ik had het gelezen in het laatste 100 dagen topic. Wat ontzettend heftig. Geen woorden voor! Gelukkig is de bevalling wel goed verlopen en kan je daar goed op terug kijken.
     
  20. jvsd92

    jvsd92 Fanatiek lid

    12 apr 2019
    4.629
    8.838
    113
    Vrouw
    @Vogelmeisje Dank voor je lieve reactie! Ik merk dat het vooral een algemeen gevoel is dat ik het verschrikkelijk vond. Er zijn zeker een aantal punten die ik het ergst vond. Bijvoorbeeld het laatste gedeelte dat er meerdere gynaecologen met hun handen in mij hebben gezeten om Quin eruit te krijgen. De derde is het pas gelukt. Voel me daardoor soort van ‘aangerand’ ofzo. Hoe extreem dit misschien ook klinkt.

    Vanmiddag is het zover. Dan hebben we het na gesprek met de gyn die Quin er uiteindelijk uit heeft gekregen. Ik ben er best zenuwachtig en gespannen voor merk ik!
     

Deel Deze Pagina