De laatste paar maanden is E (nu 20 maanden) heel eigenwijs. Als ze haar zin niet krijgt word ze heel boos. Laat zich dan op de grond vallen, gilt en trapt om haar heen en is niet te temmen. Ook in de kinderstoel doet ze dit als ze bv niet wil eten, zit dan te stijgeren in de stoel. Het komt heel vaak per dag voor en ik weet gewoon niet wat ik moet doen ... Ik negeer het nu, maar ik vraag me af of dit een fase is. Want ik hoop toch echt dat dit niet al te lang gaat duren ... Klinkt dit iemand bekend in de oren??
Jep, klinkt bekend en het is een fase, Zoveel mogelijk negeren, maar wat ook helpt is om dingen die je wilt dat ze gaan gebeuren, op tijd aan te kondigen. Dus als er over 5 minuten gegeten gaat worden, zeg je: Je mag nog even spelen en dan gaan we eten. Hielp hier goed om dat deel van de strijd in ieder geval weg te nemen... Oja, en vooral niet gaan praten in zinnen als: Zullen we zometeen ...? Of: We gaan ..., vind je dat goed? Want op deze leeftijd zijn ze dus oud genoeg om daaruit op te maken: Ik heb een keuze, (terwijl je ze die dan vaak juist niet wilt geven). Dus bij alles waar niet over te onderhandelen is, stel je het vooral niet als vraag, maar doe je enkel de mededeling. "We gaan over 5 minuten eten." "Zo doen we dat hier niet." "Je mag nu je jas aantrekken." enz, Succes!
Ik wilde hier toevallig ook een topic over openen, mijn zoontje is nu 20 maanden en momenteel echt onhandelbaar. Een luier verschonen of broek aandoen is dramatisch. Hij trapt keihard met zijn beentjes en krabt en slaat daarbij. Soms moet ik ook wel stiekem lachen, maar vaak staat de laatste tijd het huilen me nader dan het lachen. Aan tafel zitten is idd ook echt een ramp en eten weigert hij momenteel gewoon. Ik hoop echt dat het een fase is, want ik word er knettergek van.
Over dat eten hebben we hier nooit zo moeilijk gedaan. Je kunt ze toch moeilijk dwingen iets naar binnen te werken, dus... Dat betekende dat we hier de stelregel hadden: snoepen doen we alleen als je je bord leeg hebt gegeten (en die stelregel gold OVERAL, dus ook als we een feestje hadden) en dan zie je zelf verder maar wat je wel en niet opeet. M'n stiefzoon maakte nog wel eens een drama van het avondeten. Tja, dan zat ie aan het ontbijt een partij te bunkeren! LOL Ze halen het dus wel weer in als ze echt honger hebben... We spraken hier dus ook een bepaalde tijd af voor het eteb: zo lang zitten we aan tafel en als de borden dan nog niet leeg zijn, dan ruimen we op. 10 minuten voordat het zover was, waarschuwden we even: als de grote wijzer daar is, gaan we tafel afruimen. Als je bord dan nog niet leeg is, krijg je vanmiddag geen snoepje, (of bij het avondeten: krijg je zo geen toetje).
Hij eet gelukkig wel altijd zijn brood goed op, dus eigenlijk weigert hij hier alleen in de avond te eten. We gaven eerst wel altijd een toetje, maar dat doen we sinds kort niet meer, omdat hij vrolijk ging toetoe ging roepen als we net aan tafel gingen. Dat hij niet eet, ja, ik ga hem idd niet dwingen, dus hij haalt het idd in de ochtend wel weer in, maar dat krabben en slaan, hoe gaan jullie daarmee om? Hij doet me soms echt zeer. Iemand zei laatst dat ik een keer terug moest slaan, maar dat doe ik dus sowieso NIET. Iemand tips hier mee om te gaan? Als ik het probeer te negeren gaat hij gewoon door. Als ik hem ergens wegzet om even af te koelen gaat hij gewoon opnieuw verder als ik hem weer pak. En dat telkens weer opnieuw, komen dus echt aldoor te laat overal omdat hij weigert zich kleertjes aan te laten trekken.
O Suus, wat herkenbaar. Robinn kan mij ook ontzettend pijn doen. Ze is best sterk! Ik zet haar inderdaad altijd weg, gevolg: een overstuur meisje. Maar dat is jammer dan. Ik word zo boos (van binnen) als ze mij slaat/krabt/knijpt/aan mijn haren trekt. Terugslaan vind ik ook GEEN optie. Zo geef je het signaal af dat slaan oké is. Rare tip! Wat betreft die kleertjes: Ik kreeg de tip van iemand om de kleren niet op het aankleedkussen aan te trekken, maar je kind zelf een plekje te laten kiezen. Robinn kiest niet echt een plekje, maar als ik haar gewoon op de grond aankleedt gaat het redelijk goed. 's Avonds als ze in bed ligt, denk ik altijd maar: het is een fase, pfffffffff.... O ja Rozemarijke, dat van dat niet vragen is een hele goede tip. Mijn man vroeg laatst drie keer of Robinn mee naar boven ging, naar bed. Drie keer zei ze nee, en toen werd hij een beetje boos. Ja, logisch dat ze nee zegt. Als je het vraagt geef je haar de keuze. Mijn man snapte dat achteraf ook, en nu gaat het een stuk beter!
Hier is het gelukkig niet zo erg (wordt het misschien nog wel ), al zijn er wel momenten dat ze zich op de grond gooit en dramatisch doet. Ik zeg dan altijd maar dat ik het niet leuk vind dat ze zo raar doet en dan loop ik weg. Als ze dan na een paar minuten naar me toekomt doe ik alsof er niets aan de hand is en gaan we lekker spelen ofzo. Met eten doet ze het gelukkig niet, al heeft ze de laatste dagen weinig zin om aan tafel te gaan, ze speelt liever. Aan tafel gaat ze uiteindelijk wel eten, maar ik laat haar wel altijd voor die tijd nog even spelen en ik geef duidelijk aan dat we zo gaan eten. Als ze aan tafel ook zo moeilijk zou doen, zou ik haar waarschuwen en na een paar keer een laatste waarschuwing geven en als ze dan doorgaat haar met stoel en al even achterstevoren wegzetten ofzo. Maar het is nog nooit nodig geweest. Eva weet dondersgoed wat 'laatste' betekent en dan luistert ze meestal wel. Het geeft haar duidelijkheid. Hier is het alleen een heel drama met de luier verschonen en het wordt steeds erger.... Ik hou haar dan maar in de houdgreep, anders lukt het me echt niet. Ik vrees dat ze er wel wat blauwe plekken aan over zal houden , want ze is zo sterk, maar liever dat dan dat ze van de commode afvalt, mij slaat/schopt en dat de poep overal zit... En wij gaan binnenkort luierbroekjes halen, want het gebeurt nu regelmatig dat we de luier niet fatsoenlijk aan kunnen doen. Suus, is het misschien een idee om hem zichzelf aan te laten kleden? Dan moet je natuurlijk wel helpen. Maar Eva vindt aankleden dus ook niet leuk, maar ze doet nu zelf haar romper en t-shirt over haar hoofd en haar armen in de mouwen, met een heel klein beetje hulp. En haar broek doen we staand aan, dan kan ze erin stappen, vindt ze helemaal geweldig. Maar goed, dat werkt hier, elk kindje is toch verschillend...
@snoopy: zelf aankleden doen we ook wel en dat kan hij met een beetje hulp al heel goed, ook mag hij tussen 2 setjes kleertjes kiezen. Het gaat ook niet altijd fout, maar de laatste tijd steeds vaker. Zo wil hij ook altijd dat ik hem in de ochtend aankleed, maar dat doet mijn man altijd. Dan wordt hij dus heel boos en dat laat hij wel weten. Hij roept dan papa boos, mama doe! Maar ja, dat doen we niet, want ik heb geen zin om hem zijn zin te geven.
Bedankt voor jullie reacties! Ben blij dat dit herkenbaar is en dat ik hiermee niet de enig ben. Wat suus1983 ook zegt, ik kan er om lachen maar soms staat het huilen me nader dan het lachen. Dinsdag heeft ze een hele dag dwars gedaan en er kon niets goed gaan. Aan het einde van de dag was ik helemaal OP! Ik had het zo gehad. En dan hou ik zoveel van mijn kleine meis, maar even dacht ik dat ik dit niet gin trekken. Gelukkig zijn niet alle dagen zo. Maar vanmorgen ging ik even op de fiets een boodschap doen en zelfs in het fietsstoeltje krijgt ze zulke buien en gaat heel wild heen en weer en hard aan mijn stuur trekken. Je moet nog uitkijken dat je niet onderuit gaat! Als ik haar in de kinderstoel wil zetten houdt ze haar beentjes helemaal strak en moet ik ze bijna breken om haar in de stoel te krijgen. Als ze merkt dat het me dan bijna lukt begint ze te schoppen op de zitting van de stoel. Rozemarijke, goeie tips! Ik begin ook idd heel vaak met "zullen we ..." Ik ga het proberen te laten. Emma beet mij deze week ook heel hard in mijn been. Ik had het niet aanvoelen komen en het deed best zeer. Dus ik riep heel hard: AUW! Ze kijkt me aan, lacht en wil het nog een keer gaan doen. Oooooo, ik hoop zo dat dit een korte fase is ....
@kiwi: ja, dat schudden met het fietsstuur en die beentjes strekken komen me ook zo bekend voor! Vind het nu ik weer zwanger ben ook steeds moeilijker om hem op te tillen en dat soort worstelingen zijn echt niet leuk. Hier laatst in de arm gebeten door Jesper. Het bloed kwam er gewoon uit! Ik riep ook heel hard auw, vooral door de schrik. "Gelukkig" moest hij er niet om lachen, maar huilde hij met me mee. Hij heeft het nog niet weer geprobeerd. Ik hoop ook heel erg dat het een korte fase is, maar ben eerlijk gezegd blij dat ik niet de enige ben, ik vroeg me al af wat we allemaal fout deden. Terwijl ik hem altijd vertel wat we gaan doen en waarom enz.