Mijn vriend en ik hebben inmiddels 2 ICSI pogingen gedaan zonder succes. ICSI 1: 1 matige teruggeplaatst (geen cryo's), ICSI 2: 1 embryo en 1 cryo teruggeplaatst. Tot nog toe nog geen zwangerschap. Inmiddels proberen we al 3,5 jaar zwanger te worden, eerst zelf en later via ICSI. Ik begin de hoop nogal te verliezen en wil eigenlijk echt niet nog een keer een behandeling ondergaan. Het probleem is alleen dat ik wel echt kinderen wil. Ik kan gewoon echt niet accepteren dat ik nooit een gezin zal hebben. Ik weet nu dus even echt niet goed wat ik moet doen? Zijn er andere mensen die hier ook mee worstelen? Eventuele opties zijn 1. Nog een keer ICSI, 2. Een seconde opinion of behandeling bij een andere kliniek proberen of 3. Alternatieven zoals een donor. Ik weet nog niet of mijn partner hiervoor open staat en ik vind dit best heftig om te gaan overwegen/bespreken. Ook weet ik niet of je hier als stel altijd voor in aanmerking komt. Of 4. Niks doen en hopen dat er ooit nog een wonder gebeurd. Zijn er mensen die dat hebben meegemaakt? Wie kan mij helpen met een advies/perspectieven hoe zij dit hebben aangepakt. Het lastige is ook dat mijn wens sterker is dan van mijn partner. Wat als hij verder geen stappen wil nemen en ik niet kan accepteren dat er nooit kinderen zullen komen? Ik weet even niet zo goed waar ik exact heen wil met dit verhaal, maar ik denk dat jullie mijn gedachten en zorgen wel kunnen begrijpen.
Weet je hoe het komt dat jullie weinig embryo’s hebben? Kan hier iets over gezegd worden door het ziekenhuis? Afhankelijk daarvan zou je bv een donor kunnen overwegen. Hier zijn ook wachtlijsten voor, voor een eiceldonor wijken veel vrouwen bv al uit naar het buitenland (en is niet goedkoop). In welk ziekenhuis loop je? Een second opinion zou ik zeker overwegen. Ook al is het maar een gesprekje om te zien wat zij denken, je hoeft het niet te doen maar dan heb je misschien wel duidelijk nog wat de opties zijn (of wat geen opties zijn). Ik zou dan wel kijken naar specifieke ziekenhuizen, zoals bv Gent. Wij hebben tussen onze 1e en 2e poging ook een half jaar pauze genomen. Ik was er ook even klaar mee. Toen ook afgesproken als de resultaten weer zo slecht waren dat we voor een donor zouden gaan. Nu was onze oorzaak waarschijnlijk wat anders (vriend met chromosoomafwijking). Maar wij hadden ook weinig embryo’s (waar na genetische selectie niet veel meer van over bleef). Zoveel geluk gehad dat het wel gelukt is. Maar anders waren we voor poging 3 naar een ander ziekenhuis gegaan en voor een donor gekozen. Wij keken per stap wat we nog aan konden en wat goed voelde. Ik had ook begeleiding van een psycholoog erbij, ik weet niet of jullie wel eens met iemand zijn wezen praten? Soms is even rust en hulp fijn om het een en ander voor jezelf op orde te zetten.
Het ziekenhuis zegt niet te weten waarom we weinig embryo's hebben. Telkens hebben we er veel tot dag 3 en dan dag 5 zijn er heel weinig over. De 2e keer had ik andere medicatie en was de kwaliteit wel wat beter. Tot nog toe is volgens het ziekenhuis niks mis met mij, alleen mijn vriend heeft dus slecht zaad. Maar dan nog ga je je afvragen waarom het dan maar niet lukt, ook niet met icsi. Het kan natuurlijk domme pech zijn, maar als bij mij alles prima is, waarom gebeurd er dan niks na terugplaatsing van een goede dag 5 embryo? Ik ben in al die jaren nog nooit 1x zwanger geweest, niet eens heel even of iets dat in de buurt kwam. Ik overweeg om voor een seconde opinion naar Leiderdorp te gaan, aangezien zij ook verbonden zijn met klinieken in Duitsland, misschien dat zij nog andere ideeën en opties hebben voor onze situatie. Ik ben nu na de 2e ICSI er al best wel klaar mee. Die eerste keer ging nog redelijk, maar die 2e keer met veel meer eicellen was echt heftig. Zat tegen over stimulatie aan, heel pijnlijke punctie en daarna enorm beroerd geweest. Nu durf ik dus eigenlijk niet meer. Zeker niet met het idee dat het vrij weinig resultaat heeft. Ik was al angstig voor medische behandelingen, maar na die laatste ervaring wil ik echt niet meer. We hebben nog geen gesprek bij een psycholoog o.i.d. gehad. Dit was namelijk allemaal niet echt mogelijk i.v.m. corona. Misschien dat ik dit nog ga doen, dat weet ik nog niet. Waarschijnlijk kunnen ze toch niet meer vertellen dan we al weten en de situatie verandert er niet mee.
Oh meid, wat ontzettend nare situatie. Wat ik je wil adviseren om voor een second opinion naar Duitsland of België te gaan. Hier doen ze echt andere onderzoeken en hebben ze meer mogelijkheden. Ik kan zelf Cuypers en Cuypers in heinsberg aanbevelen (Nederlandse artsen) Maar ook in België voldoende goede opties. Misschien kan @Betsies wat vertellen over Gent? Er zijn nog zoveel opties om mee aan de slag te gaan. Onderzoeken naar jouw baarmoeder ontstekingen en afweer reactie, vaginale bio cultuur , is bijvoorbeeld stolling bij jou al eens onderzocht? Je man kan nog aan de slag met vitamines. Daar lees ik hier op het forum ook erg positieve invloed van. en zijn je vitamines wel eens getest? (Vooral D) Heb je al eens een laparoscopie gehad of gel echo? (Dat kunnen ze in nl gewoon doen) allemaal zaken waar je in Nederlandse ziekenhuizen niets over hoort Ik ben zelf vanwege de sluitingen tijdens lock down uitgeweken voor vervolg behandling in Duitsland. Die is er nooit van gekomen, omdat ik nog heel veel cryo’s had in nl. Maar uiteindelijk hebben de onderzoeken/behandeling daarop in Duitsland voor mij de doorslag gegeven waarom de 10e terugplaatsing wel gelukt is (dat denk ik tenminste, bewijzen kan ik het niet natuurlijk) Second opinion in Nederland heeft niet zoveel zin in mijn ogen omdat zij veel van deze onderzoeken niet doen. Je zult uiteindelijk grotendeels dezelfde behandeling krijgen edit: je zou bijvoorbeeld een intake kunnen doen bij verschillende ziekenhuizen. De intake van C&C is bijvoorbeeld digitaal. Wachttijd wel 3 maanden geloof ik En dan bloedprikken en dat kijken wat er uit komt. Dan ben je al weer stapje verder. Je hoeft niet direct daar een hele behandeling te ondergaan natuurlijk. Je kunt ook zelf gaan combineren en shoppen langs verschillende klinieken. Ik zou zeker je man zsm op vitamines zetten (als hij dat al niet is). @Kramertje is hier expert in en kan je er vast wel iets over vertellen
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je verhaal kwijt wilt; het lucht gewoon op om het op schrijven. Na wat onderzoeken bleek bij ons al snel dat ICSI de enige mogelijkheid was. Blij dat we toen “echt” iets konden doen, hebben we twee pogingen gedaan, met in totaal welgeteld één slechte tp. We zijn vervolgens naar het UZ Gent geweest, waar verder onderzoek zou worden gedaan om te kijken of het toevoegen van calcium zou helpen, maar dat heeft toen niks opgeleverd. Een derde en laatste ICSI poging zou daar op dezelfde manier worden gedaan als in Nederland, dus er was geen toegevoegde waarde om het daar te doen, het was alleen maar extra belastend, zo ver weg. Daarom hebben we ook de derde poging weer in NL gedaan, wat ons één goed embryo opleverde, maar helaas geen zwangerschap. Daarmee was het klaar. Vooraf hadden we gezegd dat we eventueel best een vierde of vijfde (zelfbetaalde) poging zouden willen doen. Maar dat doe je alleen als de kansen nog redelijk zijn en daar zag het niet naar uit. Vanaf het begin is er door artsen een donor als alternatief genoemd, iets om over na te denken of rekening mee te houden. Dat was voor mij geen optie, ik had heel sterk het gevoel dat een kindje biologisch van ons beiden moest zijn en anders maar helemaal niet. Tot je op een punt komt waarop dat “ helemaal niet” realiteit kan worden. Voor mijn vriend was het uiteraard ook geen makkelijke beslissing, maar hij was meer van als we op een andere manier kunnen realiseren wat we graag willen, is dat de oplossing en was al eerder zover dan dat ik dat was. Je moet blijven praten, maar iedereen gaat er wel op zijn/haar eigen manier mee om. Dus hebben we die stap genomen en hebben we inmiddels een lieve en eigenwijze kleuter. Er gebeurt heel veel, dus denk dat het goed is om alles op een rijtje te zetten. En met elkaar in contact blijven, hoewel ik dat ook lastig vond, omdat je het toch anders benadert. Ik weet niet of de leeftijd een grote rol speelt, anders is het misschien sowieso fijn om even afstand en rust te nemen. 1. Nog een keer ICSI: ik neem aan dat jullie ook evaluatiegesprekken hebben in het zh? Wat zeggen ze daar? Hangt natuurlijk ook af van de reden voor de ICSI-indicatie. 2. Het kan nooit kwaad om verder te kijken. Ook om te voorkomen dat je later denkt: “Had ik maar…” 3. Overstappen naar een donor is inderdaad ingrijpend en daar moet je allebei achter staan. Waarom denk je dat je partner dat niet zou willen? Wij kwamen er als stel wel voor in aanmerking, maar weet ook dat de wachtlijst voor een Nederlandse donor inmiddels vrij lang is. Zijn er geen gesprekken mogelijk met een maatschappelijk werker/psycholoog verbonden aan de afdeling fertiliteit? 4. Af en toe gebeuren er mooie en wonderlijke dingen, dus je kunt er bewust voor kiezen. Maar de vraag is wel of je je daar goed bij voelt en blijft voelen. Heel veel sterkte.
Ja het is helaas niet altijd te zeggen waarom het niet lukt Je kunt altijd een second opinion aanvragen en daarna even tijd nemen om alles te laten bezinken. Ik zou zelf wel meteen naar België of Duitsland gaan. Er is meer mogelijk en ze kijken veel verder. Ik zou ook je angsten bespreken. Hier was mijn 1e punctie zo vreselijk dat ik ook niet meer wilde.. De 2e gelukkig met andere medicatie gedaan, dat ging al iets beter. (Hier heb ik om gevraagd want nog eens zoals de 1e keer wilde ik niet meer). Helaas hier ook 2 maal lang napijn gehad, maar punctie 2 was zelf wel beter te doen. Hoe ver je wilt gaan hangt natuurlijk van jezelf af. Maar ik zou het in elk geval bespreekbaar maken. Er is vaak wel wat anders mogelijk aan pijn stilling en begeleiding. Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissingen en fase! Het enige nuttige wat ik kan zeggen is blijf samen communiceren en kijk wat je per stap nodig hebt. Heb je tijd voor jezelf nodig? Neem het. Tijd samen? Plan iets. Heb je vragen of twijfels? Vraag een extra gesprek aan met de arts. Let op jezelf, je kan er zo in op gaan. En trek aan de bel als het niet meer gaat. Een gesprek met bv de maatschappelijk werker in het ziekenhuis of bij de huisarts kan soms al zo helpen. Ze kunnen je helaas niet zwanger toveren. Maar het hielp mij wel dingen voor mijzelf op orde te zetten en handvaten mee te geven om met bepaalde emoties en tegenslagen om te gaan.
@Do1981 Ik begrijp dat er in het buitenland veel meer mogelijk is. Het probleem is alleen dat ik best wel een afkeer heb van al het medische gebeuren. Dit zou dan weer nog meer onderzoeken en behandelingen opleveren. @Spookje Hoe ging dat bij jullie met een donor? Ook via ICSI of IUI? Ik heb er zelf wel al wat over gelezen. Ook dat er optie is als een buitenlandse donorbank. Ik weet dus nog helemaal niet of we dit willen. Ik wil zo graag een kindje van mijn partner. Maar goed het is wat jij zegt. Als je moet kiezen tussen een donor of helemaal geen kinderen, dan ga je er toch over nadenken. Dat DNA is uiteindelijk ook niet het belangrijkste. Als ook de slagingskans met een donor een stuk beter is sta ik hier denk ik positiever in dan weer een zware behandeling die op niks uitloopt. Mijn partner heeft het ook moeilijk mee de ICSI behandelingen. Het is allemaal zo stressvol dat de natuur afwachten of een alternatief wel vaker door mijn hoofd spookt de laatste tijd.
Ik snap je wel, ik zat tot een paar weken terug ook in deze spagaat. Wel met grote verschil dat wij al een kindje hebben, dat maakt het qua gevoel anders en ook dat je weet dat het moet kunnen. Na 6 iui en 9 terugplaatsingen voor 2e kindje en heel veel extra onderzoeken hebben we de knoop doorgehakt om de cryo’s in nl te laten en naar Duitsland over te stappen. En toen was het ‘opeens’ raak van laatste tp in Nederland. Nu 8 weken. ik was er ook klaar mee, maar toch was de wens zo groot, dat ik het allemaal weer onderging. Ik denk dat iedereen daar persoonlijk zijn afweging in moet maken. Hoe ver wil je gaan. Ik merkte dat het bij mij ontzettend veel impact op van alles had. Relatie, werk, etc Me vaak afgevraagd of we nog wel door moesten gaan, en toch deed ik het, maar de grens was wel in zicht een vervolg behandeling zal inhouden dat er weer meer onderzoeken komen. Ik zou denken dat zonder verder onderzoek in nl nog een poging zonde is het is zo oneerlijk dit proces. Heel veel sterkte met jullie keuzes. Genoeg meiden hier om goede tips te geven volgens mij
Ik herken het helemaal en ik keek er naar uit om iets in een kindje terug te zien dat overduidelijk van hem of van mij kwam. Misschien ook wel iets als ultieme verbondenheid, maar dat is op deze manier niet heel anders, dit is ook iets heel bijzonders dat je samen doet. Na één afgebroken ICSI, drie puncties en anderhalve terugplaatsing hebben we het allemaal laten bezinken. Vervolgens een gesprek aangevraagd bij de psycholoog die verbonden was aan fertiliteit, om eens te kijken waar we aan moesten denken, waar we rekening mee moesten houden. Dat was een prima gesprek en voor ons nog vooral oriënterend, maar voor haar gold het ook als intake, waarna we direct verder konden. En dat kon gewoon met IUI. De eerste IUI was ik zwanger en dat heeft geresulteerd in onze dochter. Superblij, maar ook wel confronterend, omdat dat bevestigde dat er echt een probleem was met het zaad. De onzekerheid is gewoon een vreselijk iets in zo’n traject en dat is iets waar je je niet op kunt voorbereiden.
@Mercurius Helaas een herkenbare situatie, hier ook al sinds een lang IVF traject niet geslaagd om zwanger te blijven. Je verlegt je grenzen steeds meer. ik wil je wel ook een beetje waarschuwen voor de extra impact op een behandeling in het buitenland. Wij hebben per auto naar UZ Gent ruim 3000 km afgelegd in totaal voor onderzoeken en bloedafnames en echo’s en ICSI. Ik vond dit een enorme extra belasting. Wij doen binnenkort weer een IVF behandeling in Nederland. Het wordt onze laatste poging (punctie 4)Hierna is onze grens bereikt en accepteren we ons lot. Het lag bij ons voorheen aan de zaadkwaliteit (aantallen) maar na 10 terugplaatsingen lijkt het ook te liggen aan mij. Want ik blijf niet zwanger. En de resultaten bij de punctie in Gent waren veel slechter dan in Nederland. Dus of het nu toch ook aan iets anders ligt.. we weten alleen door te doen. Het is geen zuivere wiskunde. Sterkte in het maken van jullie keuze. Door de medische wetenschap ga je wel steeds verder in je grenzen. Dat maakt het traject eigenlijk soms nog zwaarder.
Wat veel mensen niet weten is dat je puncties ook onder narcose kan doen. Beide puncties bij mij zijn onder narcose gedaan.
Dat is niet in ieder ziekenhuis een optie. Bij mijn ziekenhuis kan dit niet. Vaak kan het wel met een soort roes. Zeker eens dat er vaak meer mogelijk is als je het bespreekt
Ze willen het het liefst ook niet hoor. Maar als je er naar vraagt dan kan je overleggen met de artsen waarom je dit wilt. Eerste ziekenhuis wilde het ook echt niet maar ik wilde het echt niet zonder. Toen spraken ze af dat het misschien wel kon maar niet in het weekend. Dus toen zei ik dat ik dan wel wachtte Toen hebben ze toegegeven. En na de punctie zeiden ze ook dat het maar goed was dat het zo gegaan was want het aanprikken was heel erg lastig 2e keer in Gent wilde ze het eigenlijk ook liever niet. Uiteindelijk waren ze met 63 follikels ook blij dat ze het wel gedaan hadden.
Als je het hebt over narcose heb je toch beademing apparatuur etc nodig? Dat hebben ze bij mijn ziekenhuis niet in het gebouw waar ze ivf doen. Ik kan me voorstellen dat ze in sommige ziekenhuizen die optie wel hebben, maar in sommigen kan het gewoon niet. Je moet bijvoorbeeld ook een anesthesist hebben. overigens weet ik dat het bij Cuypers en Cuypers wel een optie is (narcose) Toevoeging: ik zeg het vooral zodat ts niet de indruk krijgt dat dit overal een optie is. Je zou er in selectie voor een locatie voor 3e poging wel rekening mee kunnen houden natuurlijk
Volgens mij is narcose bij mijn ziekenhuis geen optie. Er valt misschien vast nog te praten over wat er wel gedaan kan worden. Het lastige is dus ook dat je niet weet waarom het niet lukt. Voor hetzelfde geld proberen we nog 1 keer ICSI en lukt het dan wel gewoon om zwanger te worden. Het niet weten is zo lastig... Als ik garantie zou hebben dat het na nog 3 puncties zou lukken, dan zou ik het wel doen haha. Je weet het gewoon niet en het kan best dat je het voor niks doet. De slagingskansen zijn soweiso al niet heel hoog per poging, laat staan met steeds weinig goede embryo's. Als we nou nog wat cryo's over hielden dan is er teminste meer kans per behandeling. Ik heb zelf het idee dat door de slechte zaadkwaliteit de embryo's ook niet goed door delen. Dit is niet gezegd door artsen en misschien is het niet zo, maar dat gevoel heb ik zelf wel. Iets gaat gewoon niet goed. En dan telkens weer proberen, gaat dat dan helpen? Het ziekenhuis gaat namelijk gewoon de behandeling herhalen in de hoop dat het dan we lukt. Ze zijn daar telkens heel optimistisch omdat ik nog jong ben (30). Maar goed ik merk geen resultaat, er gebeurd gewoon helemaal niks..
@Do1981 en @Featherr een punctie onder narcose kan pas met een anesthesist, volgens mij heeft @Mercurius het ook gehad over kliniek in Leiderdorp? Daar hebben ze geen beschikking over een anesthesist zoals een academisch ziekenhuis. Dan kan de punctie alleen met een tijdelijk werkend morfine en naderhand een zware pijnstiller indien nodig.
Ja en dan ben je er ook nog niet, want het hele traject met alle medicatie is ook zwaar. Ik heb al angst voor naalden dus dat helpt al niet echt. Een narcose lijkt mij overigens ook niet niks. En dan heb je alsnog de napijn en eventuele klachten. Vorige keer kreeg ik na de punctie vocht in mijn buik door lichte overstimulatie. Mijn bloedwaarden waren daardoor ook niet goed. Heb mij echt heel beroerd gevoeld. Ik wil dat echt niet nog een keer.
@Mercurius ik herken zoveel. Heb ook naaldenangst (mijn man spuit) en de laatste punctie had ik ook vocht in mijn buik door dreigende OHSS. Welke dosis had je? Ik heb deze punctie aangegeven dat ik lagere dosis wil, liever wat minder follikels die wat langzamer groeien dan heel veel follikels die te snel gaan waardoor ik snel punctie moest er veel minder overblijft.
dat herken ik. Ik ben na mijn punctie dikke 2 weken thuis geweest agv overstimulatie. In principe zou dat niet nog eens moeten gebeuren omdat je nu weet welke hoeveelheid medicatie je Max kunt hebben. het is gewoon onwijs heftig en zwaar. hoe lang terug is je laatste poging? Mogelijk ga je er nog iets anders tegenaan kijken als je iets meer pauze hebt gehad? @Wondertje2020 ik zit overigens in academisch ziekenhuis. De ivf kliniek zit alleen in afgescheiden gebouw. Daar hebben ze die mogelijkheid niet. Dat is ook geen garantie dus overigens vond ik de pijnstilling prima tijdens de punctie, ik geloof pethidine en dormicum. Daar gaan ze ook op iedere locatie weer anders mee om, sommigen zijn daar nog best conservatief in (Idzv je krijgt niet zoveel)
Ik prik wel zelf, maar echt met hartkloppingen elke keer. De eerste keer had ik Gonal-f, ik dacht 150. Daarbij had ik 6 goede eicellen. Daaruit kwam dus maar 1 matige embryo. De tweede keer had ik Menopur 225. Het plan was een wat hogere dosis zodat er meer eicellen zijn, omdat er weinig embryo's over blijven. Ik had toen 13 goede eicellen, maar volgens mij waren er wel een stuk meer aangeprikt. Waarschijnlijk niet allemaal rijp. Door de Menopur wel betere kwaliteit embryo's. Blijkbaar reageer ik daar beter op dan de Gonal-f. De Menopur gaf ook wel echt veel bijwerkingen. De dagen voor de punctie was ik al niet lekker en echt niet mezelf. Na de punctie ging het toen mis. Maar goed als ze dus een lagere dosering doen heeft het ook weinig zin, want er zijn dus wel aardig was eicellen nodig om überhaupt goede embryo's over te houden. Anders doe je het helemaal voor niks. Dus dat helpt allemaal niet mee.