Zijn er moeders die na de geboorte van hun kindje ook een heftige tijd hebben gehad? Depressie? Ptss? Mijn kleintje is 4 maanden en geboren met een open rug. Ik was continu bang dat hij dood ging. Helemaal naar de spoedoperatie. Hij ademde zo weinig. Het apparaat gaf al uren alarm. En artsen zeiden dat ik mij nergens zorgen om hoefde te maken want er was niks aan de hand. Ineens kwamen Ze binnen en zeiden ze dat hij NU naar de OK moest. Ik ben bij hem gebleven totdat hij onder narcose Ging. Helemaal overstuur was hij. Vreselijk gezicht. Leek wel of hij stikte. Zes dagen oud was hij. Ik was daar alleen. Mijn partner was in het Ronald MC Donald huis bij onze dochter. Maar al was zij er niet geweest had hij nooit zo snel naar ons kunnen komen. Ik voelde mij heel eenzaam. En nu ook. Ik heb last van ptss/depressie en ik krijg EMDR. Thuis was ik ook enorm bang dat hij nog dood ging dat gevoel wordt gelukkig minder. Maar ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. Niemand was toen bij mij. En iedereen gaat verder met zijn leven. Ik zit nog met mijn hoofd bij 4 maanden terug en de 20 weken echo. ik kan wel 1000 woorden gebruiken om die situatie uit te leggen of om te vertellen dat ik bang ben dat hij dood gaat. Maar niemand voelt het. Ik ben ook bang dat ik mij aanstel. Maar ik zoek genoeg afleiding, maar soms werkt dat echt niet of voor het moment. Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen. Jullie zijn vast met ervaren dan ik. Ow en en niet geheel onbelangrijk hij doet het super. Artsen zijn lOvend over zijn toekomst. En ik ben blij dat hij er is. Als mij een dag oke voel komt het ook voordat mensen dingen tegen mij zeggen waarDoor ik mij ellendig voel. Bv: of ik wel eens denk had ik maar de zwangerschap afgebroken. Dat soort dingen. Ik heb nog een hoop te leren :/
Hier ook een heftige tijd gehad, kort maar krachtig. "Gezond geboren maar we moesten in het ziekenhuis blijven omdat ik een snelle schildklier heb wat erfelijk is en dat heeft zijn leven gered. Hij heeft niks aan zijn schildklier maar hij bewoog raar en ik was de enige die het zag. Telkens als ik iemand riep stopte hij ermee dus het waren volgens iedereen ongecontroleerde bewegingen. Nacht 3, alles goed, enkele uren en s'ochtends naar huis. Ik viel in slaap en mn vriend zei, druk op die alarmknop, nu,... Heel lang verhaal, een heel circus om ons heen. Super goed, fantastisch gereageerd van het ziekenhuis. Ik zakte helemaal in elkaar, hebben me slaappillen moeten geven waardoor ik die nacht 2u heb kunnen slapen om dan weer in elkaar te zakken. Enige wat we hoorden was, het is niet goed! Uiteindelijk, hij kreeg epilepsie aanvallen door een hele grote bloeding . 1/3 van zijn hoofd. 1 week totale chaos, net een film! 2e week ging het beter en op de 10e dag wist ik het. Het komt goed! Dat was mijn gevoel! 12e dag zeiden ze dat hij misschien morgen naar huis mag gaan en de 13e dag was hij thuis. En mijn gevoel klopte! Het is ook goed. Heel eerlijk, ik heb er geen moeite meer mee. Het was een moeilijke tijd, de moeilijkste van mijn leven maar tegelijk ook de mooiste tijd van mijn leven. Ons knap manneke was geboren en hij kon vechten joh! Doe dat maar eens na! Ik ben zelfs trots op die tijd! Ons manneke, mijn manneke! Die heeft dat moeten doorstaan en hij vocht ervoor! Hij was zelfs heel erg gemakkelijk! Nu nog! Dat kunnen wij volwassenen niet! Natuurlijk, liever gehad dat het nooit was gebeurd maar die tijd kan je niet terugdraaien he. Ik denk maar zo, het moeilijkste in heel zijn leven heeft hij al moeten doorstaan! En ja, natuurlijk bij elk kuchje stond ik binnen 0,0001 seconde naast hem. Overbezorgdheid in zulke situaties zijn helemaal normaal en dat zullen we waarschijnlijk altijd zijn maar daar heb ik me bij neergelegd. Laat mij maar de huisarts bellen als hij 38 graden koorts heeft of whatever. Daar ga ik niet tegen vechten. wat ik me vooral nog herinner is de liefde. Ik hield van hem toen hij in mijn buik zat, ik hield nog 100x meer van toen hij geboren was, maar toen hij in levensgevaar was groeide mijn liefde nog eens duizend verdiepingen omhoog. Als je ze dreigt te verliezen merk je echt hoeveel ze waard zijn. Toen was hij niet meer alleen mijn zoon, toen werd hij mijn god. En die liefde groeit nog steeds. Ik kan nu wel eens zuchten zoals elke normale moeder doet maar de liefde groeit nog steeds. Dat mensen je vragen of je misschien de zwangerschap had willen afbreken als je nu terugkijkt. Hoe fffffff ckingggg grof is dat zeg!! Ik zou vragen of ze een sloophamer kunnen gaan halen zodat je hun eens goed kan afbreken! Ik heb mijn mannetje niet zien stikken, vriend wel, toen ik op die knop moest drukken. Dat is mij gelukkig bespaard gebleven. Volgens mn vriend was hij niet rood maar paars. Jij hebt dat ook gezien en dat lijkt me echt onmenselijk om te zien! Goed dat je hulp krijgt! Het is niet niks! En praat erover. Praten, praten en praten. Heb je niemand om te praten, stuur mij maar privebrichten, al stuur je er 1000, al stuur je je verhaal 1000 keer identiek hetzelfde naar me, dat maakt niet uit. Om het te verwerken moet je het kwijtkunnen. Bij ons was het een heel andere situatie, maar je hebt dezelfde angst meegemaakt als ik, als elke moeder wiens kindje op de ic lag dus je kan altijd je verhaal kwijt
Het kan zijn dat ik gemakkelijk typ maar vergeet niet, ik sta 2 jaar verder in het verwerkingsproces he
Jeetje wat heftig. En wat een "geluk" dat je in het ziekenhuis was. Wat een vechter. Ik bewonder hoe jij er over praat. En dat je de positieve dingen ervan inziet. Ik hoop ook zo over een tijdje te kunnen praten.
Hoi beertje, ik heb de diagnose ptss gekregen ongeveer 2 jaar na de geboorte van mijn oudste zoon. 3 jaar eerder hadden wij de zwangerschap afgebroken omdat ons dochtertje een open schedeltje had (en een open ruggetje, maar dan dus van haar billetjes tot haar hele hoofdje). Ik heb dat toen niet goed verwerkt en ben vrij snel weer zwanger geraakt, van onze zoon dus. Ik heb een moeilijke, verdrietige zwangerschap gehad en was ervan overtuigd dat mijn zoontje ook dood zou gaan. Toen hij er eenmaal was werd hij na 5 dagen opgenomen omdat hij knalgeel was en in de couveuse onder de lamp moest. Voor mij weer een signaal dat er iets niet goed was. In het zkh kwamen ze erachter dat zijn urinebuis niet goed aangelegd was, dat was klap nummer 2. Met 1 jaar is hij daaraan geopereerd en dat was voor mij heftiger dan voor hem, hij heeft er amper last van gehad. Ik raakte volledig overstuur en deed geen oog meer dicht omdat ik de hele tijd bij hem ging kijken of hij nog wel ademde. Toen hij 2 jaar ben ik ingestort en kwam ik terecht bij psyQ, daar dus de diagnose ptss en heb ik eerst mindfulness gehad en daarna EMDR. Het heeft mij heel goed geholpen! Natuurlijk ben ik nog steeds weleens verdrietig om het overlijden van mijn dochtertje en natuurlijk ben ik net als elke ouder weleens bang dat mijn andere kinderen iets overkomt. Maar niet meer dan normaal (ok misschien wel iets meer dan normaal ). Het kan dus zeker goed komen! Probeer je te focussen op de gezondheid van je kinderen nu en probeer met de EMDR de gebeurtenissen van toen een plekje te geven. Het wordt nooit een leuke ervaring, het blijft verschrikkelijk. Maar het overspoelt me niet meer dagelijks op de meest onverwachte momenten. Ik kan er nu zelf bij, wanneer ik dat wil. Heel veel sterkte!
Jeetje vlinder. Wat heftig. Heel erg dat je dit mee heb moeten maken. Fijn dat je therapie geholpen heeft. Bedankt voor je verhaal. Heb je het tijdens de 20 weken echo gehoord van je dochter? En heeft je zoon geen problemen met zijn urine buis? Ik probeer na het lezen van jullie verhalen anders te gaan denken. Ipv dat ik denk er was niemand, probeer ik nu te denken, ik was bij hem. Ik heb hem getroost, ik stond naast hem. Ik was altijd bij hem en verzorgde hem zelf. Hopelijk werkt het
Wow...dat is nog eens mooi 'omdenken'. Probeer jezelf dat ook toe te staan, want idd...je was er toen wel voor hem en deed wat je moest doen...als een echte moeder, vol in je kracht! Al voelde dat toen misschien anders. Daar verdien je een heel dikke pluim voor. Al is het heel begrijpelijk dat het zeer doet dat je er toen alleen voor stond, dat je niet werd gezien en dat het leven van iedereen maar gewoon weer door ging terwijl dat van jou op dat moment even helemaal stil stond. Dat is ook echt wel een aspect waar je vreselijk boos op mag zijn, maar laat dit je alsjeblieft niet opslokken en wees vooral heel erg trots op jezelf en je mannetje. Ik herken ontzettend wat je schrijft over de eenzaamheid en de klap die later kwam. Na de bevalling van mijn oudste dochter, werd mijn vriend vreselijk ziek. Hij kreeg een heel zware depressie en er werd ook nog eens bdd (google maar even) bij hem geconstateerd. Mijn dochter was ook nog eens zes weken te vroeg geboren en dat was een heel heftige tijd die ik alleen moest doorstaan. Ik deed het een beetje op de automatische piloot, ik was nu moeder en er was een persoontje in mijn leven gekomen die nu belangrijker was dan ik en belangrijker dan mijn vriend...dat ging voor alles! En het deed me zo'n vreselijke zeer dat mijn vriend dat op dat moment niet zo kon zien en dat we niet samen van haar komst konden genieten en haar samen konden verwelkomen en dat we niet samen door haar ziekenhuisopname konden. Ik kwam zelf echt van ver toen we besloten om samen voor een kindje te gaan. Ik ben opgegroeid met een moeder die aan depressies en psychoses leed en dat heeft haar uiteindelijk het leven gekost. Daardoor durfde ik het heel lang niet aan om moeder te worden, in de eerste instantie was er niet eens een kinderwens. Deze is uiteindelijk gegroeid, ik kwam in rustiger vaarwater en kreeg berusting in alles wat er was geweest. Samen met mijn vriend durfde ik het aan en ik wist inmiddels wel dat mij niet hetzelfde lot stond te wachten als mijn moeder....ik durfde het en was er klaar voor...samen met mijn vriend! En tjonge, jonge....hoe ironisch is het dan dat mijn grootste angst dan uiteindelijk toch waarheid werd, maar dan niet middels mij, maar toen kreeg mijn vriend het psychisch ineens voor de kiezen! Hoe dan ook....uiteindelijk heb ik er bijna een half jaar alleen voor gestaan voordat het langzaam aan weer wat de goede kant op ging. Nu gaat het inmiddels al weer heel lang goed en hebben we zelfs een tweede meisje van bijna 9 maanden. We genieten volop van onze twee meiden en mijn vriend is echt een super papa en heel erg trots op zijn meiden. Prachtig om te zien! Die periode heeft veel bij me losgemaakt maar me ook verder gebracht en me echt laten zien dat ik sterker ben en meer in mijn mars heb dan ik ooit had gedacht. Het heeft me ook laten zien wat onvoorwaardelijke liefde is. Dat is wat ik heb met mijn vriend. Dat kan ik na alles wat ik heb meegemaakt met volle overtuiging wel zeggen. Hopelijk kun jij dit ook zo zien als je straks wat verder bent. Want dat wat je voelt en waar je zo mee worstelt, is helemaal niet raar. Je bent aangeraakt in je diepste wortels...dat schud je niet zomaar even van je af en dat dient met liefde en respect zijn berusting te vinden. Het is een heel verhaal geworden! Knuffel voor jou, heel knap van je dat je probeert het te verwerken zodat je weer verder kunt. Vergeet de mooie dingen niet, want die zijn er echt. Geef jezelf de tijd en zoals hier ook al eerder is vermeld, blijf er over praten. Je doet het goed!
Jeddepet wat lief van je. Dankjewel voor je complimenten. Heel heftig wat je hebt meegemaakt. En wat klink je ontzettend sterk. Heel knap van je dat je dat toen deed en nu er zo over praat. Bedankt voor je bericht.!!
Jee, wat een heftige verhalen allemaal. En wat zijn jullie een dappere vrouwen. Hou dat vooral voor ogen, wat anderen ook zeggen. Heb geen ervaringen met kindjes die het slecht doen of ernstige gezondheidsproblemen hebben. Heb wel een dochter met een genetische afwijking maar daar hebben nooit hele heftige dingen gespeeld. De bevalling van onze tweede was wel zeer traumatisch, ga daar niet over uitweiden heb ik in een ander topic al wel eens gedaan. Ik heb 6 jaar na de bevalling EMDR therapie gehad. Wat een zegen was dat. Al mijn angst en depressieve gevoelens die daarmee samen hingen zijn daardoor verdwenen. Veel succes en sterkte meiden!
Dat is een mooie omdenker idd! JIJ was er voor hem. Mama is de allerbelangrijkste figuur voor hem geweest en jij was er. Mooi, hou vast! Mijn zoontje is succesvol geopereerd aan zijn urinebuis en heeft daar nu geen last meer van. Hij is wel autistisch, maar dat is weer een heel ander verhaal Hij doet het nu prima op speciaal basis onderwijs en ik zit ook goed in mijn vel. Knuffel voor de andere mama's ook. Heel heftig allemaal en er dan toch bovenop komen! We zijn toch altijd sterker dan we denken
Ik heb het niet zo heftig, maar zelfs na 7 jaar zijn de wonden nog heel snel open. De nicu tijd en ic tijd is erg heftig. Mijn oudste is geboren met 27 weken, kreeg 2 hersenbloedingen en NEC, lag aan de trilbeademing en kwam pas na 6 weken van de nicu af en na 11 weken thuis. Toen hij 4 was, kwam hij met astma en longontsteking weer op de ic terecht, werd 5 dagen slapend gehouden op de ic/ volledige beademing. Bij mijn jongste kreeg ik met 24 weken een enorme bloeding (ruim 3 liter) door placenta preavia. Ik was gelukkig bij mijn moeder, die belde 112. In het ziekenhuis bleek ik inmiddels ontsluiting te hebben en ging over naar het Radboud, daar moest ik blijven. Longrijping en remmers, bij de groei echo daar kwamen ze erachter dat de blaas en nieren van mijn zoontje veel te groot waren. Dit werd iedere week erger. Hij is met 32 weken levenloos geboren, werd gereanimeerd en ging naar de nicu. Zijn nieren werkte nog nauwelijks. Hij is toen hij 10 dagen oud was en stabiel genoeg, geopereerd. Inmiddels is hij ruim 3,5 en heeft 29 opnames achter de rug, iedere infectie verloopt zeer heftig en ook is hij binnenkort toe aan niervervangende therapie. Ik ben naar dat ik juist extreem dankbaar ben dat mijn knullen er zijn, en dat ze zo vrolijk zijn. Sims nog ineens van de kaart. Een liedje, geur of geluid brengt me zo terug op nicu of ic! Toch overheerst hier de dankbaarheid en intense geluk wat we hebben gehad, dat zorgt er ook voor dat we het aankunnen. Ook mijn jongens zijn tot nu toe erg positief. Maar dat neemt niet weg dat het ne zo ineens even aanvliegt.
Jeetje Ramona wat ontzettend heftig. En wat ben je positief.Heel knap. Ondanks dat hij zoveel opnames heeft gehad. Echt vreselijk dat hij levenloos geboren is. Maar wat is hij sterk! Dankjewel
We zijn niet altijd positief, tuurlijk zijn er momenten dat ik wel kan schreeuwen, gelukkig duren die maar kort. Maar ik begrijp heel goed, dat je ook tijd nodig hebt om te verwerken. Wat je meegemaakt hebt is niet niets en is zo machteloos gevoel, begrijp heel goed dat je daar mee worstelt. Lotgenotencontact kan idd helpen bij dat proces.