Dat lijkt mij ook een hele rare gewaarwording, dat je weet dat het de laatste vaderdag was toen. Ik heb even flink gejankt onder de douche en tegen pa gepraat en ga mijn schoonpa een knuffel geven nu ♡ mijn man heeft van mij zijn droomschoenen gekregen dus die was ook in zn nopjes
Bij ons mag je dit kiezen. Bij opa was 1st de kist in de kerk en tijdens de koffietafel gebeurd dan de crematie. Na de koffietafel ga je met de allerdichtste familie naar de plek waar de as word uitgestrooid of bijgezet. Ik vond het feit dat na 3uurtjes koffietafel er alleen een potje as overshoot van opa een heel rare gedachte. Bij mijn oma gebeurd de crematie voor de dienst (08u) en om 11u was het dienst en stond de urne vooraan. Ook dat vond ik maar gek.
Ik herken me hier zo in... ): En het lijk wel al erger te worden om bij schoonouders langs te gaan. Dat gezeur, ik denk dan telkens joh wees blij dat jullie elkaar nog hebben! Ondankbare mensen.
Ik herken zo wat je zegt over het beangstigen, ik merk dat ik onbezorgder ben. Angstiger om te ze te verliezen. dikke knuffel voor jou!
Nou ik vond t vreselijk toen t besef kwam toen wij met de koffie bezig waren na de dienst dat t geluid naast me de kist van mn vader was die t crematorium in ging. Die rookpluim even later liet zich ook niet raden.. Ik heb alles meegemaakt,van verzorging tot aan t sluitlaken. Van luiers verschonen tot kunstgebit terugplaatsen en een kinrol leggen na overlijden. En je boterham eten terwijl je overleden vader 2 meter verder ligt, in afwachting van de uitvaartondernemer. Maar DIE ging me te ver. (Ook wist ik ook wel dat de crematoria tot over hun nek in t werk zaten op dat moment). Beelddenker kan soms echt een feature zijn die je uit wil schakelen. Brrrrrrr
Heer eerlijk ik was zelf ook wel blij dat de kerkelijke dienst, crematie en koffietafel op 3 totaal verschillende plaatsen doorging. De kerk is de plek waar we de allerlaatste keer zijn kist gezien hebben en waar ikzelf echt afscheid nam van hem.. Opa vertrok richting crematorium en wij richting een totaal andere plek. Weet je eigenlijk vond ik doe gedachte ook maar niets maar de urne vooraan de kerk nog minder eigenlijk. En opa wou sowieso in de kist in de kerk. Had hij bij oma bijgezet kunnen worden (oma van die kant is gewoon begraven) dan had hij nooit voor een crematie gekozen maar dit was de enige manier.
Dit jaar is het 25 jaar geleden dat mijn vader overleed, ik was 13. Ik herken veel van wat anderen hier schrijven: mijn leven is inmiddels al zoveel langer zonder hem dan met hem, dat ik er niet zo vaak meer bij stil sta. En soms ineens is het verdriet er weer, meestal kort maar hevig. Ik vind het zo jammer dat hij mijn man en kinderen nooit leert kennen en zij hem niet. Vorig jaar kreeg ik van een familielid een dvd mer oude filmpjes, waaronder mijn vader die mij als baby de fles en een fruithapje geeft. Wat geweldig om hem te zien en te horen! Ik kon ook niet wachten om het aan mijn man, kinderen en een aantal goede vriendinnen te laten zien! Kijk, dít is nou mijn vader! Ik voelde me de afgelopen dagen niet fijn, zonder te kunnen zeggen waarom. Gisteren ruzie met mijn man, over iets compleet anders maar ik snapte maar niet waarom ik zo enorm emotioneel was. Tot ik vandaag dit topic las en het op zijn plek viel: vaderdag én net een vakantie geboekt naar de plek waar wij als gezin een laatste echt fijne vakantie hadden toen hij nog leefde (maar al wel ziek was). Pas vanochtend kon ik tegen mijn man zeggen: ik ben niet (alleen) boos, ik ben verdrietig... stom dat ik dat zelf nog niet door had.
Het was echt schokkend idd.. kreeg er echt paniek gevoelens van.. ze is gewoon al weg.. zo raar. Toen de man van mijn moeder plotseling overleed aan een hersenbloeding heeft hij ook van donderdag tm maandag of dinsdag bij haar in de woonkamer gelegen. Hij was gebalsemd dus geen vervelende geluiden. Net of hij sliep. Dat was ook bizar omdat het heel snel is gegaan, zondag middag hersenbloeding en dinsdagavond al overleden. Toen was het echt heel fijn om hem dagelijks te kunnen zien tot ze van de Dela met de kist kwamen, toen hebben we hem er ook samen in getild en de deksel erop geschroefd. Dat voelde echt veel beter op die manier. Bij mijn opa net zo. Hij lag dan wel in een uitvaartcentrum maar we waren er nog afscheid nemen in de familie kamer, samen de kist gesloten en we hebben de kist niet meer uit het oog gehad tot we hem zelf de oven in hebben begeleid. Deed ook veel pijn, maar dan is het afscheid toch wat langer en intenser ipv zo abrupt voorbij...
Zo herkenbaar....Sterkte! Mijn moeder heeft dementie en is al jaren eigenlijk een plant. Totaal geen communicatie, vel over been,.... Het is idd gewoon wachten op het telefoontje en afscheid nemen van een omhulsel, want de persoon is er al jàren niet meer. Vorig jaar augustus kregen we vanuit het verzorgingstehuis bericht dat ze het einde van de maand niet zou halen. Ze leeft nog steeds. Maar eerlijk? Menswaardigheid nul komma nul... Een dier laten ze sneller uit zijn lijden verlossen. Doet me pijn om dit te moeten zeggen natuurlijk, en dit is niet het toekomstbeeld dat ik had van mijn ouders als twintiger. Pap is al 18 jaar overleden na een ziekbed van 6 maanden (godzijdank heeft hij de aftakeling van mam niet moeten meemaken) maar eigenlijk heeft geen van beiden echt kunnen genieten van pensioen, tijd samen en hun kleinkinderen. En dat doet pijn.