Mijn moeder heeft een soort van waanideeën denk ik. Ik weet niet goed hoe ik het moet noemen... Ze trekt (voorbarige) conclusies en legt woorden bij mensen in de mond. Als je vervolgens ontkent dat je zoiets ooit hebt gezegd dan zegt ze dingen als "Ik verzin dat toch niet?" of je wordt uitgemaakt voor leugenaar. Het probleem is, dat ze die dingen dus wel verzint. Als je haar daar op wijst dan zegt ze dat ze zo niet in elkaar zit. Ze gelooft dus echt in haar eigen fantasie. Ik heb dit de afgelopen jaren nu een aantal keer meegemaakt. Daarnaast zijn er in diezelfde tijd nog een paar voorvallen geweest waardoor ik heel erg twijfel aan haar geestelijke gesteldheid. Het is misschien een beetje een warrig verhaal, maar ik hoop dat iemand mij kan vertellen wat je in zo'n geval, als dochter, kunt doen. Tot haar dring ik niet door, maar ik denk dat ze hulp nodig heeft. Hoe pak ik dit aan?
Hoe oud is je moeder ? Zijn er wel periodes dat het goed met haar gaat en dit niet aanwezig is? Kan je dan met haar hierover praten ? Heb je je zorg al eens uitgesproken naar haar of anderen in jullie omgeving ? Wat zeggen familie-leden ? Zijn er nog meer " bijzondere" dingen ? Sterkte in ieder geval. Erg lastig als dochter om je moeder zo ver te krijgen dat ze hulp nodig heeft als ze niet wil en niet inziet dat er een probleem is want dat proef ik een beetje uit haar verhaal. Kun je haar niet toch motiveren eens met de huisarts te gaan praten over iets anders waar ze wel last van heeft.. Zelf je zorg uitspreken naar de huisarts kan ook altijd.
Dit valt niet onder waanideeen. Ze is blijkbaar wel erg onzeker en achterdochtig, maar waanideeeen zijn wel echt van een andere categorie. Je kunt hier weinig mee, vrees ik. Ze zal toch zelf tot de ontdekking moeten komen dat ze op verkeerde basis conclusies trekt en zelf hulp moeten gaan zoeken.
Bij mijn oma begon haar Alzheimer zo, Misschien is het een idee om met haar huisarts te praten en je zorgen kenbaar maken. Wellicht dat hij/zij dan de volgende keer dat zij er is er met haar over kan praten. Hij zal dan niks zeggen dat jij langs bent geweest als je dat vraagt. Laat je wel even weten hoe het verder gaat? Het gaat me namelijk erg aan het hart om dit te horen omdat ik dit zelf zo dichtbij heb meegemaakt. Voor hetzelfde geld is dit iets anders hoor, hou me ten goede.
Ik moest ook direct aan Alzheimer denken. Bij mijn oma begon het ook zo, achterdochtig, waanideeen, niet willen weten dat ze dingen vergeten was, roepen dat er mensen in haar huis waren geweest die dingen op andere plekken legden. En behoorlijk aggressief als je haar daar op wees. Ik weet niet wat je kunt doen ts. Als ze niet naar de dokter wil houdt het op totdat het echt slechter gaat worden. Maar misschien is het wat anders maar dan kun je er nog steeds niet veel aan doen. Iemand dwingen tot opname of doktersbezoeken kan alleen na een ondertoezichtsstelling en dat doen rechters bijna nooit. Dus praat rustig met haar, geef aan dat je je zorgen maakt, en bel met haar HA om je zorgen te uiten.
Inderdaad, een inbewaringsstelling is moeilijk te verkrijgen, dat kan pas als ze een gevaar voor zichzelf of de omgeving wordt. Zorgt ze nog wel voor zichzelf? Is ze nog "schoon" en eet ze nog goed?
Ik denk ook gelijk aan Alzheimer. Zo begon het bij veel van mijn vorige clienten ook. Kan je dit misschien aankaarten bij haar huisarts?
Zo doet mijn moeder ook, maar die is gewoon echt gek in haar hoofd. Korsakof, vermoed ik. In ieder geval verzint zij ook van alles en is alles en iedereen altijd op haar geld/spullen/leven uit. Het ene moment ben je een schat/engel, en zodra je iets doet wat haar niet aanstaat (of ze heeft gewoon haar dag niet) dan ben je een duivel/demon/walgelijk onmens die haar onrecht aandoet. Mensen bespioneren haar, zijn in haar huis, willen natuurlijk 'al' haar geld en komen aan haar spullen. Ik geloof niet dat er iemand in haar omgeving bestaat die géén ruzie met haar heeft of heeft gehad met hetzelfde pakket aan verwijten.
En zelfs dan nog niet eens altijd. Zolang iemand hulp weigert kunnen ze weinig doen helaas. Het moet wel héél ernstig zijn wil iemand tegen zijn zin in een behandeling ingaan, of dat nou een psycholoog/psychiater is of een opname. Je kan een gesprek aangaan met de huisarts, maar die zal over je moeder niet veel mogen vertellen ivm geheimhoudingsplicht. Maar wellicht kan hij een bezoekje brengen aan je moeder, mocht zij niet naar hem/haar toe willen. Ik zou eerst je zorgen uiten bij je moeder zelf. Zeg dat je je zorgen maakt en dat je van haar houdt maar duidelijk ziet dat het niet goed gaat met haar. juist omdat je zo van haar houdt zou je zo graag zien dat ze met een huisarts gaat praten. Dwingen of dingen achter haar rug om doen lijkt mij in dit stadium nog veel te vroeg. Je loopt de kans dat ze zich van je distantieert en dat heb je helemaal geen controle en grip meer op haar of haar situatie. Weet je ook niet meer wat er allemaal speelt.
Dat is inderdaad 1 van de eerste kenmerken van dementie, de oma van mijn man heeft dat momenteel ook heel erg, dementie zit helaas aan zijn kant in de familie, de broer van zijn oma is zwaar dement helaas en bij zijn oma begint het zich op deze manier ook te uiten. Als je een weerwoord geeft krijg je alleen maar ruzie's. Ze hebben gewoon hun eigen ideeën en daar kun je geen stok tussen krijgen. Ik zou inderdaad eens met de huisarts van je moeder gaan praten, dat is zeker wel de eerste stap.
Ze is 61. Met mijn familie kan ik hier wel over praten, maar daar heb ik vrij weinig aan. Mijn vader speelt struisvogel en wil liever niet dat ik het aanwakker, omdat hij dan met de ellende thuis zit. Ze heeft een psychiatrisch verleden, ik weet daar verder weinig van. Daar werd niet of nauwlijks over gesproken vroeger en nu. Maar mijn vader is bang voor een opname. Andere familieleden zeggen dat het is hoe ze is, dat ze altijd zo geweest is en dat zij het maar accepteren omwille van mijn vader. Anders hebben ze ook geen contact meer met hem. Ze had, heeft of krijgt ook ruzie met iedereen. Zodra iemand haar niet meer naar de pijpen danst wordt die persoon verbannen. Dit speelt eigenlijk ook al zolang ik me kan herinneren. Ook drinkt ze dagelijks, hoeveel weet ik niet precies, maar 10 flessen wijn gaan er op een week gemakkelijk door. Eerder heb ik, net zoals mijn vader ook mijn kop in het zand gestoken. Omdat dat 'zo hoorde'. Nu ik zelf moeder ben krijg ik daar steeds meer moeite mee. Ik wil niet dat mijn zoontje straks ook toneel moet spelen voor oma en vooral niet dat hij denkt dat dat normaal is.... Bedankt voor jullie reacties. Het doet erg goed om het even allemaal van me af te schrijven!
klinkt zwaar. Maar als het al langere tijd zo is klinkt het eerder als persoonlijkheidsproblematiek in combinatie met een alcholprobleem. Maar goed lastig diagnose stellen zo Ik vrees dat je niet heel veel kan zo lang zij niet wil. Je kan op de zorg gaan zitten. Dat je je zorgen maakt bang bent dat het niet goed met haar gaat.. Verder zou ik vooral zorgen dat je wel grenzen stelt in het contact met je zoontje. Ik kan me voorstellen dat haar gedrag anders wordt als ze gedronken heeft. Je kan natuurlijk eissen dat ze nuchter is als jullie langskomen zodat je zoontje er zo min mogelijk van mee krijgt. Sterkte !
Wow, mijn schoonmoeder is precies zo, inclusief de houding van de familie ten opzichte van haar. Ze woont nu in het gastenverblijf van mijn schoonvader, omdat ze niet meer bij hem in de buurt kon zijn. Ze drinkt alleen nog maar en weegt niet meer dan veertig kilo. We laten haar maar. We weten allemaal dat we erover uitgepraat zijn. Af en toe komen we op bezoek, eens in de veertien dagen ofzo, zodat ze haar kleinzoon kan zien. Dan doet ze heel leuk en vriendelijk. Ik denk als dank dat we haar voor de rest met rust laten. Het breekt mijn hart om haar zo te zien, maar dit is echt zoals ze het wil.