Ik ben twee keer naar een psycholoog geweest (verschillende redenen, ook verschillende psychologen) en ik ben zeer positief. Het is wel belangrijk dat je een goede klik hebt met die persoon.
Weer heel herkenbaar, haha. En idd net wat je zegt, er is al zoveel dat MOET op een dag met twee kleintjes, huishouden etc... Het lukt mij idd ook niet om het op te schrijven. Wat deels ook wel meespeelt denk ik, is dat het opschrijven voor mijn gevoel zo confronterend is, dan staat het ineens zwart op wit en is er geen ontkennen meer aan .
Dat zwart op wit zetten te confronterend is zou er bij mij ook nog wel eens achter kunnen zitten ja... dan is het ineens echt. Ik heb dit weekend wel naar mijn man een aantal dingen uitgesproken en dat helpt al wel (niet over onze relatie ofzo hoor, maar over mezelf) en dan zie je dat de wereld niet meteen vergaat als je iets bespreekt
Er is al een paar keer gezegd dat er een goede klik moet zijn, daar sluit ik me zeker bij aan! Ik heb een tijdje bij GGZ gelopen. (Ik ben/was niet zo goed in het uiten van emoties, vind dat ook niet zo nodig. Maar toen ik een traumatische ervaring meemaakte, brak dat uiteindelijk op.) Een vriendin van mij was (om andere redenen trouwen) een paar jaar daarvoor bij GGZ geweest, maar bij een ander persoon. Zij was helemaal niet over GGZ te spreken, had meer kwaad dan goed gedaan. Terwijl ik er juist prima geholpen ben. Maar dat ligt dus echt aan de persoon waar je bij zit. Wat betreft het openstellen; om te beginnen moet de klik er natuurlijk zijn. Maa je moet op een gegeven moment ook echt zelf die knop om gaan zitten en het gaan doen. Hoe moeilijk dat ook is! Het heeft niet veel zin om te gaan wachten op die magische woorden van de psych waardoor je ineens alles eruit gooit. Op die woorden kun je namelijk lang wachten en misschien komen ze nooit. Ondertussen blijf jij met je probleem zitten. Dan is het toch zonde van je tijd om over flauwekul te gaan zitten praten terwijl je zelf wel weet dat er veel belangrijkere dingen spelen? De psych heeft mij geholpen om bepaalde dingen van mezelf beter te begrijpen. Dat heeft ze trouwens niet voorgezegd, want in principe kende ze mij natuurlijk niet zo goed. Maar door steeds door te vragen heeft ze mij wel tot bepaalde inzichten gebracht. En ze heeft geholpen om dingen aan elkaar te koppelen. Ik weet nu dat sommige dingen die ik doe (of niet doe) te maken hebben met bepaalde emoties of ideeën die ik heb. Ik weet nu ook beter waar die ideeën vandaan komen. Daardoor kan ik er beter mee omgaan, ook al zijn een aantal ideeën die ik heb, niet veranderd. Om een voorbeeld te noemen; ik vind over emoties praten (of nog erger; huilen uit eigen emotie... Brrrrr) echt achterlijk wijvengedoe. (Sorry dat ik het zo zeg. Ik weet best dat het net waar is, maar zo voel ik het nu eenmaal.) Dat vond ik voor ik een therapie ging en in wezen vind ik dat nu nog steeds. Maar ik heb wel geleerd dat dat "achterlijke wijven gedoe" heel functioneel kan zijn om bepaalde gebeurtenissen te verwerken en emoties een plek te geven. Dus als ik merk dat ik dreig vast te lopen, dan zorg ik dat ik mijn hart lucht. Ik kan met mijn man goed praten, hij komt uit een gezin waar het delen van emoties en elkaar troosten enzo wel normaal is. Dus geef ik me dan maar even bloot bij hem. Ik heb er een gruwelijke hekel aan, maa ik merk wel dat ik er an vanaf ben. En zo zijn er nog wel meer dingen die ik over mezelf heb geleerd. Er zijn nu nog steeds dingen die ik "fout" doe. Maar ik weet nu tenminsete precies wat ik fout doe. En ik kan er dus voor kiezen om het anders aan te pakken. Maar ik denk dat je dat alleen kunt leren als je nu 'even' met de billen bloot gaat. Ik weet dat het zwaar is, maar daarna heb je er wel wat aan. En he is uiteindelijk niet de psycholoog die de oplossing aandraagt: dat moe jijzelf zijn! De psych is er alleen om jou op weg te helpen. Maar hij of zij kan je niet 'beter' maken als je zelf niet meewerkt.
na eerdere ervaringen heb ik een heel goede psychologe gevonden met wie het wel klikt. en dat is dus zoals eerder gezegd heel belangrijk. ik ben al 4 jaar bezig maar heb psychoanalytische psychotherapie wat langer duurt maar wel echt goed 'opruimt'! ik heb er erg veel aan en ga niet meer elke week natuurlijk. mij helpt het de dingen op een rij te zetten maar zij geeft geen huiswerk of iets dergelijks mee (wat anderen wel deden maar dat is niets voor mij!) we pakken alles een voor een aan, ik kom ook met 'materiaal' en bv met dromen (dat werkt erg voor mij want daar komt veel informatie uit, onderdrukte gevoelens enz). voor mij is het nog steeds na zolang heel moeilijk om mij 'zwak' te voelen en mezelf te tonen ook in minder sterke momenten, om dat harnas van 'ik kan het allemaal wel aan' te laten vallen. ik kan heeeeeeeel moeilijk 'openbaar' huilen. heb ook nog niet veel gehuild tijdens de therapie. lach alles snel en makkelijk weg maar ik heb wel geleerd dat dat ook een kracht is. ik heb vooral geleerd dat ik hulp mag vragen en accepteren. dat was voor mij het belangrijkste leerpunt (en nog steeds) niet teveel controle willen hebben. sterkte en er is altijd een weg uiit de rommel en chaos!!
Wow, dit zou ik geschreven kunnen hebben: hulp vragen en accepterem is oké. Je kunt niet over alles controle hebben. (En falen is niet leuk, maar soms gebeurt het en dat mag ook.) Op zich allemaal dingen die ik voor de therapie ook wel wist hoor, maar op de één of andere manier vond ik dat het allemaal niet voor mij gold. Ik vond het volkomen normaal als een ander mij om hulp vroeg. Maar zelf kon ik het niet. (Nu nog wel moeilijk, soms.) Ik snapte toen ook al wel dat je niet alles in het leven onder comtrole kunt hebben. Natuurlijk niet, volkomen logisch toch? Maar ondertussen probeerde ik er uit alle macht voor te zorgen dat ik die controle wel had en mocht ik van mezelf nooit tekort schieten. Eigenlijk bizar dat je therapie nodig hebt om daar toch achter te komen, haha. Maar het was voor mij hard nodig en ik ben blij dat ik het geleerd heb toen ok nog in de 20 was. 't Zou toch doodzonde zijn als je hier las achter komt als je 91 bent. Hoe lang kun je er dan nog lol van hebben?
precies! we weten het allemaal maar voor onszelf geldt dat niet... haha! stom natuurlijk! en idd ik ben dan wat later begonnen (vond eerder de juiste therapeut niet) maar ben nu 39 en ben al een eind opweg zodat ik er nog lol van kan hebben ja! maar blijft moeilijk dat punt van 'zwakte' en hulp vragen...
@ tupp & mukkie: idd herkenbaar! Ik zou het ook zo geschreven kunnen hebben. Kwetsbaar opstellen en praten over dingen die er écht toe doen, zijn voor mij ook heel moeilijk. Ik probeer dat nu echt open te breken, maar het is zo moeilijk. Ik zeg wel eens tegen mijn man: ik kan de knop zien zitten, maar ik kan er niet bij...
Je hoeft geen medicijnen te slikken om een doorverwijzing te krijgen hoor Binnen het basispakket heb je recht op een aantal gesprekken en je kunt zelf bijverzekeren. Als je een diagnose hebt, heb je vaak recht op AWBZ-vergoede hulp en dat kan langer dan een korte serie gesprekken. @TS: ik ben zelf hulpverlener, maar 20-30 minuten lijkt mij erg kort. Als je enkel concrete opdrachten doorspreekt, zou dat wel kunnen, maar zodra je wat dieper wilt graven naar oorzaken en verleden, is 20-30 minuten wel erg kort. Ik zou zeggen: kaart het eens aan en bespreek daar of je geen langere gesprekken kunt krijgen. Zoniet, dan zouden ze je door moeten verwijzen naar een andere hulpverlener waar je wel langere gesprekken kunt krijgen.
Ik heb ze gehad ivm plotseling beeindiging van mijn relatie. Ik had om de zoveel weken een gesprek van idd een uur. En dat is me goed bevallen. Nu pas weer over 2 maanden voor een laatste evaluatie gesprek.
Tupp&Mukkie: Ik had dat zo ook kunnen schrijven. Ik kan echt niet huilen, ookal zit het heel erg hoog. Verder dan tranen die in mijn ogen branden kom ik niet. Terwijl het soms zó op kan luchten. Er is maar 1 persoon bij wie ik dat wel kan en dat is mijn man. Het opschrijven mag ik al niet meer, tenzij ik het direct vernietig. Heb periodes gehad dat ik alles terug ging lezen om me extra ellendig te voelen. (ook daarvoor had ik therapie nodig om dat in te zien) en uiteindelijk heb ik dus alles ritueel verbrand.
ok dames ik heb even een vraag: iK ben nu al een paar keer geweest naar de psych. en het valt mij op (en ook mijn man want ik kom later thuis) dat mijn psycholoog, langer met mij door blijft praten als er niemand na mij is, denk aan half uur , dus anderhalfuur ben ik daar, is dit gebruikelijk??
ik moet vrijdag ook weer. Ik had het een en ander te verwerken na de bevalling. En ik ga 45 minuten, maar vaak loopt het ook uit tot zeker een uur. Ik ben er nu bijna klaar, hopelijk vrijdag de laatste keer. Ik denk ook zeker dat er een klik moet zijn! Anders schiet het niet zo erg op.
Mijn psycholoog kapt het gesprek ook sneller af als er iemand na mij is, op zich gebruikelijk denk ik. We halen toch meestal de tijd van 45-60 minuten toch wel. Ze kapt het gesprek af zodra er iemand de wachtkamer binnenstapt, i.v.m. privacy. Als er niemand na mij is, loopt het ook wel eens uit. Ik vind het wel prettig dat ze niet zo stipt op de tijd is, soms zit je ergens zo diep in...