Ik ben ruim 4 jaar bezig zwanger te worden. Ben onverklaarbaar onvruchtbaar. Er is net weer een icsi mislukt en ben ondertussen ruim 40 jaar oud. Er zitten nog twee cryo’s in bewaring in het ziekenhuis en daarna is het afgelopen. Er gaan allerlei emoties door me heen. Ik merk dat ik nergens terecht kan met mijn emoties. Is er iemand die zich in dit verhaal herkent?
Wat naar voor je zeg! Wij hebben er ruim 2,5 jaar over gedaan, maar dat is niks vergeleken bij jouw 4 jaar en ook heeft het bij mij een meer dan happy end. Inmiddels twee kids. Wel 1 van een cryo, dus ik hoop heel hard dat jouw cryo’s het ook gaan doen voor jullie!!! Ik weet wel nog heel goed de wanhoop. Ik ben toen ook bij een psycholoog geweest om er beter mee te kunnen omgaan, mindfullness hielp mij een beetje, maar ik vond het ook erg moeilijk. Het enige wat ik kan zeggen is: hang in there! En een psycholoog die hierin gespecialiseerd is is misschien wel een idee? Die zijn wel te vinden op internet. Succes Meis en je bent echt niet de enige, ik weet helaas dat er veel meer meiden op het forum tegenslag na tegenslag krijgen. Hopelijk kunnen jullie elkaar ook wat tot steun zijn. Ik realiseer me dat ik inmiddels “aan de andere kant sta” al weet ik dus echt nog wel hoe het is. Xxx
Wij zijn in juni 4 jaar bezig en ook valt me dat erg zwaar. Vooral als iedereen om je heen zwanger raakt en ik ook nog in de kinderopvang werk. Ik ben waarschijnlijk in de vervroegde overgang gang en de kans dat ik moeder wordt ook steeds kleiner wordt. We hebben eind april een afspraak in Gent en hopelijk kunnen hun meer bieden. Ik vind het ook heel moeilijk om te denken wat als het niet lukt. Wat ga ik met m'n leven doen en kom ik hier überhaupt overheen. Ik vind dit zo'n verschrikkelijk gedachten dat ik het voornu diep weg stop.
Hier nu iets meer als 4 jaar bezig waarvan nu 2 jaar in de mmm. 4x iui met hormonen wel zwanger geweest maar bleek een bbz. Vervolgens 2 icsi pogingen waarvan enkel 2 verse terugplaatsingen en ondanks in totaal 14 bevruchtingen geen cryo’s. Icsi 3 is bij ons afgebroken vanwege te weinig goed groeiende eitjes (waren er maar 2), we mochten wel een escape-iui doen ondanks slechts 0,1 miljoen semen heeft het onderstaande resultaat opgeleverd. Duim dat jou cryo’s je alsnog een mooi resultaat mogen brengen. Hebben ze bij jou in het zkh geen mogelijkheid om met een klinisch psycholoog te praten die gespecialiseerd is in fertiliteitsproblemen? Ik vond dat erg prettig, ondanks dat ik niet echt slechter in mijn vel zat dan anders zorgde het er wel voor dat ik beter in mijn vel kwam te zitten.
We hebben twee gesprekken gehad met een medisch maatschappelijk medewerker gehad. Dat was heel prettig. Heel begripvol.
Heb je wel het idee dat ze je erin bij kunnen staan? Anders moet je zeker niet schromen om wat meer hulp te vragen hoor. Wil je een dikke knuffel geven.
@Haticehellie Het valt me ook erg zwaar het werken in de kinderopvang. Ik heb wel besloten als het niet gaat lukken, dat ik stop met werken. Ik vind het alleen zo lastig..wat ga ik dan doen. Ik heb alleen een diploma voor de kinderopvang.
@Haticehellie Het valt me ook erg zwaar het werken in de kinderopvang. Ik heb wel besloten als het niet gaat lukken, dat ik stop met werken. Ik vind het alleen zo lastig..wat ga ik dan doen. Ik heb alleen een diploma voor de kinderopvang.
Pff wat slopend he, dikke knuffel voor jou! Ik merk dat ik nu zo lang bezig ben dat ik het niet meer zomaar uit mijn hoofd weet. Moet gewoon mijn handtekening checken om te zien of het 3 of 4 jaar is maar zoals je ziet, het is dus ook bij mij bijna 4 jaar. Ik merk zelf dat ik mijn emotie het grootste deel van de tijd helemaal niet meer zo sterk ervaar. Het is meer leegte en matheid nu. Ook niet heel prettig maar het maakt het de meeste momenten in ieder geval draaglijk. Ik ervaar wel spanning bij het idee van richting het einde gaan, vond het heel moeilijk dat we naar de derde poging door moesten nu. Toen ben ik een week heel negatief geweest. Maar het hielp om dat dan in ieder geval van mezelf te accepteren. Ik probeer me er niet te veel mee bezig te houden (wat lastig is natuurlijk met alles wat je voor de MMM moet doen), maar het tegelijk ook niet helemaal weg te stoppen. Het is goed om het onder ogen te zien en ook je verdriet onder ogen te zien want dat maakt het wat draaglijker. Wat maakt dat je het gevoel hebt nergens heen te kunnen met je emoties? Zijn er geen mensen in je omgeving met wie je het zou kunnen delen?
Ik heb ook alleen in de kinderopvang gewerkt 17 jaar. Gelukkig is de economie aangetrokken anders had ik het niet aangedurfd
Wat ik merk is dat iedereen heel begripvol is, maar dat ze het niet begrijpen. Het blijft voor hun iets vaags. Ze snappen niet dat er straks geen oplossing meer is. En ook begrijpen ze niet wat de duur van het traject met je emoties doet. Ik merk ook dat alles vlakker is. Het is een continu wachtbankje als het ware. Aan de zijlijn wachten op het moment dat het lukt. Het wachten met plannen maken voor een leven zonder kinderen omdat er nog een wonder kan geschieden.
Dat herken ik wel erg ja, geen plannen maken voor een leven zonder kinderen, maar tegelijk ook niet meer voor een leven met. Dat maakt het echt een gevoel van stilstaan wat zo'n leeg gevoel geeft. Als mensen kunnen luisteren zonder te veel adviezen en commentaren te willen geven, dan maakt het niet zo veel uit denk ik of ze het echt begrijpen, omdat ze er dan wel voor je zijn. Ik vind het wel heel lastig als mensen dat wel doen, want het is eigenlijk haast onmogelijk dat dat dan aansluit op je gevoel van dat moment. Ik werk trouwens zelf ook met kinderen (en ouders) en soms is het lastig, maar aan de andere kant vind ik het ook wel mooi dat ik daarmee tenminste nog wel iets met kinderen te maken heb in mijn leven.
Ik herken dit ook zeker. Mensen die het niet mee hebben gemaakt komen dat ook met goedbedoelde adviezen. Als ze alleen luisteren en begrip tonen zonder die adviezen, vind ik een stuk prettiger. Ik ken ook iemand die met eiceldonatie bezig is en we hebben aan elkaar veel steun, omdat wij elkaar wel begrijpen. Dat is wel heel erg fijn. Je begrijpt pas hoe iemand zich voelt als je het zelf meemaakt.