Hallo allemaal, Zoals velen hier, twijfelen wij ook over een tweede. In eerste instantie wilde ik een tweede. Manlief twijfelt heel erg. Om mezelf als het ware te beschermen, ben ik mezelf aan het voorbereiden op het hebben van alleen ons meisje. Ik begin aan het idee te wennen, zie ook veel voordelen. Ze is heel makkelijk in alle opzichten, meer vrijheid, financieel lekkerder. Het enige is dat ik haar graag een broertje/zusje zou gunnen en mezelf daarom egoïstisch vind....Aan de andere kant denk ik dat ik twee kids minder zou trekken. Ik vraag me af of het voor mijn relatie goed zou zijn. We zijn weer relaxt op het moment, waarom zou ik dat op het spel zetten? Afijn, nu komt de echte vraag: vraagt je kind om broertje/zusje? Dat lijkt me heel vervelend..... Tnx!
Mijn kleine man heeft echt een periode gehad dta hij alle baby's lief vond en ook bij elke baby riep mama mag ik die mee naar huis want ik wel die wel als broertje, hij wilde alleen een broertje , maar nu vraagt hij er eigenlijk nooit meer naar en is zelf seen beetje jaloers als als er een baby bij mij zit en komt dan van mama ik wordt ook weer een baby hoor, maar nu ben ik even groot haha. Ik denk dat je de keus voor een tweede niet af moet laten hangen van het is zo zielig voor .......... Maar van heel andere omstandigheden. Hier hebben we helaas geen keuze gezien mijn gezondheid dus tja
Hier blijft Chloe bewust alleen vanwege onze leeftijd, we hebben elkaar op latere leeftijd leren kennen en zijn al blij dat Chloe er nog is gekomen, ze komt niks tekort en vraagt er eigenlijk nooit naar ondanks dat haar beste vriendinnetje net een klein zusje heeft gekregen!
Wij kiezen heel bewust voor maar 1 kind. Ja, dat levert best vaak de vraag op waar nummer twee blijft en ook de opmerking dat het zielig zou zijn hebben we al vaak gehoord... In mijn ogen is dat complete onzin. Ik heb een broer, maar die zie of spreek ik zo goed als nooit en als we elkaar al zien, is het niet bepaald gezellig. Mijn man heeft een zus; zelfde verhaal. Een broer of zus is dus niet automatisch een leuke broer of zus... Ik heb helaas niet zoveel energie, dus met 1 kind is het al flink aanpoten, zeker in combinatie met een baan voor 32 uur per week, het huishouden, een soort-van sociaal leven... Nog een kind erbij zou ik gewoon echt niet trekken. Daarbij dan nog alle andere voordelen (financieel, praktisch qua ruimte, oppas, etc.) en het was voor ons een simpele beslissing. Oh ja, en antwoord op je echte vraag: Onze zoon heeft toen zijn vriendjes allebei kort na elkaar een zusje kregen wel een periode gehad dat hij steeds beweerde dat er een baby in mijn buik zat en dat hij even zeurde om een zusje, maar dat zat niet heel diep Geen urenlange zeurpartijen ofzo.
Ik wilde altijd graag een 2e, ben ook weer met behandelingen gestart toen S 7 maanden was. "Helaas" is het niet gelukt inmiddels ben ik bijna gescheiden. Maar de wens voor de 2e blijft en wil ook zeker voor een 2e gaan over 1 of 2 jaar. Mijn zoontje is ivm ex zijn onvruchtbaarheid ook via donorzaad verwekt en een 2e zou dan ook van dezelfde verwekker zijn. Ben zelf enigskind en heb dit nooit leuk gevonden. Maar zal voor ieder persoonlijk zijn.
Ik denk dat deze beslissing vooral van jullie moet zijn om jullie redenen. Het zou ook zielig zijn voor je tweede kind als je die alleen maar krijgt omdat je eerste kind daar om vraagt? Dan zou ik voor het eerste kind een hondje kopen. (niet zo bedoeld, maar ik vind dat geen reden om een tweede kind te krijgen) ik zou vooral naar het diepe wens (of geen wens) van beide ouders kijken, en dingen als 'anders word ik moe', 'gezelschap voor de eerste', 'geen tijd voor' enz helemaal links laten. daar heb je toch ook niet aan gedacht toen je voor de eerste ging? Je moet voor een kind gaan omdat je graag (nog) een kind wil, en anders niet.
De reden dat een kind (in de leeftijd tot kleuter, waar hébben we het over?!) een broertje of zusje wil, vind ik de grootste kulreden voor een tweede kind!
Het gaat er mij om of enig kinderen er om vragen of niet. Mocht het zo zijn dat we niet voor een tweede gaan, kan ik me op die vraag voorbereiden. Ik zou niet een kind "nemen" omdat ze dat vraagt. Dat zou net zo gelden voor een hond.
Mijn kind is bijna 4 en heeft er nog nooit om gevraagd. En als hij erom zou vragen, ben ik hem geen verantwoording schuldig. Je moet het jezelf niet te moeilijk maken.
Onze dochter is vier jaar en vindt baby's stom, haha. Nee, ze mist een broertje of zusje absoluut niet. Ze komt ook veel met andere kinderen in contact. Ik blijf het jammer vinden dat we maar één kind hebben maar zie momenteel veel meer voordelen dan nadelen.
Hier ook een jongetje van ruim 4 die bewust enig kind blijft. Maar hij heeft het nog niet eerder over een broertje of zusje gehad. Is zich wel bewust van dat andere kinderen een broertje of zusje hebben maar heeft het zichzelf nooit in de thuissituatie afgevraagd. Hij weet niet beter dat het zo is. En in de omgeving meer kinderen die enig kind zijn. Zielig is echt reinste kul. En de vraag van waar blijft de 2de is echt heel vermoeiend....... het gevoel hebben dat je jezelf moet verdedigen. Maar hoezo.... het is onze weloverwogen keuze.
Overal is wat voor te zeggen, 1 kind, 2 kinderen, 3 kinderen. Kinderen vinden hoe ze het thuis hebben al snel normaal volgens mij. Het is jouw/jullie keuze (als je de 'keuze' hebt natuurlijk).
Hoi, Ik heb altijd graag een groot gezin willen hebben. Maar onze zoon liet lang op zich wachten (3 jaar). Daarom zijn we nazijngeboorte meteen doorgegaan voor een tweede (nou ja, vanaf dat die plek geen no-go-area meer was voor mijn man) Intussen is onze zoon 4 en zijn we nog steeds bezig. Ik heb vorige zomer een vroege miskraam gehad. Een heel emotionele periode. Onze zoon kreegin de gaten dat er iets aan de hand was dus toen hebben we hem verteld wat er was gebeurd (in kindertaal: mama wilde graag een baby in de buik, maar dat was niet gelukt.) En een tijdje terug zei hij ineens: Ik krijg een broertje he mama. Eehmm nou, dat zijn we wel aan het proberen, maar we weten niet zeker of dat lukt. En als ik wel een baby in de buik krijg, dan kan het ook zijn dat dat een zusje wordt. Daarna heeft hij het er nooit meer over gehad. Hij lijkt er geen last van te hebben enig kind te zijn. Hij ontwikkeld zich goed. Heeft vriendjes. Kan zich goed alleen vermaken. Hoeft de tijd en aandacht van zijn ouders niet te delen. Of je wel of geen tweede wil, is denk ik een keuze die je voor jezelf moet maken. En natuurlijk moet je man ook achter die keuze staan.
Wij zouden heeeel graag een 2e willen, of het gaat lukken is een ander verhaal. We hadden nu het geluk dat het met de 1e icsi raak was. Mocht het niet lukken dan zijn wij gezegend met 1 kindje.
Ja, er zijn vast wel kindjes die vragen/zeggen dat ze een broertje of zusje willen. Maar er zijn ongetwijfeld ook kindjes die er niet naar vragen. Een echt antwoord op je vraag is er dus denk ik niet. Verder, er zijn ook zat kindjes die wél een broertje of zusje hebben en nog vragen om nog een broertje omdat een zusje niet leuk is bijvoorbeeld, of andersom. Ik zou me er maar niet zo druk om maken.
Wij willen zelf graag een tweede en zouden geen tweede nemen omdat onze dochter daar om vraagt. We hopen dat het ons gegund is, zo niet dan zijn we ook blij met 1 wondertje.
Ik heb mezelf dit vooral de laatste tijd afgevraagd. Vooral omdat ik er altijd wel 4 wilde (maar dan liefst 2 van onszelf en 2 adopteren) Maar omdat we het zo moeilijk hebben gehad met de eerste zwangerschap en alles eromheen ben ik enorm gaan nadenken. En dan niet over moeheid enz. Want dat ben ik toch wel Maar ik ben er echt achter gekomen dat dit echt een wens is wat ik nog 1 keer wil meemaken. En dan allemaal het liefst anders dan de eerste keer Het moet je gevoel zijn, en als je gevoel een duidelijk antwoord geeft kan je dit ook in kindertaal heel goed uitleggen aan je meisje wanneer ze erom vraagt. Succes!
mijn zoontje heeft inderdaad een fase gehad van 1 maande lang waarin hij bijna elke dag heel hard huilde en/of verdrietig was omdat hij geen broertjes of zusjes had en hij wilde me overtuigen dat ik nog een kind in mijn buik had/of moest hebben. heel zielig en vervelend. nu weet hij dat het niet gaat gebeuren. hij zegt dat hij wel heel veel vrienden heeft! soms zegt hij,wanneer iemand over eigen zus of broer praat, dat hij ook een ouder zus heeft. hij beseft wel dat dat niet zo is maar hij wil dat wel soms zeggen ipv huilen/verdrietig zijn(=fantasie fase).
inderdaad, mijn dochter heeft EN een broer EN een zus, maar toch vraagt ze regelmatig of ik een baby wil baren, want ze wil een baby
Mijn oudste is 13 jaar enig kind geweest en ja hij heeft wel om een broertje (geen zusje ) gevraagd vanaf zijn 4e tm 7, met enige regelmaat. Maar aangezien ik eerst geen partner had en toen ik die had uiteraard niet binnen 2 mnd een kindje wilde heb ik hem uitgelegd dat dat niet kon, want we hadden geen papa. Dat snapte hij wel. Wij hebben ook nog een tijdje(vanaf zijn 9e) een pleegdochter in huis gehad, dat was/is voor zijn gevoel zijn oudste zus. Uiteindelijk heeft hij met 13 een zusje gekregen, en met 15 een broertje. Hij vind het leuk, maar voor hem "had het niet gehoeven, want hij was al 13 jaar alleen" (toevallig zijn woorden gisteren ) Als antwoord zei ik dat wanneer ik er ooit niet meer ben, hij dan toch wel familie heeft op deze manier (als ze met elkaar om blijven gaan) Dat was toch ook wel weer waar........ Wat je dus ook kiest, het is nooit goed