Heb 2 prachtige kids van (achteraf) de meest grote narcist ter wereld. Ik heb zelf de grootste issues met hem gehad na jaren domineren etc ben ik opgestapt toen de jongste 3 maanden was. en daarna begon de echt hel pas. stalken dreigen etc. na 3 jaar en een paar aangiftes ed is dat geminimaliseerd. hij doet alles onder t mom van zich zorgen maken om kinderen en praat daarmee zijn gedrah goed maar weigert verder een hoop: alimentatie / wil ze niet vaker zien dan eens per 2 weken (dat betekent vrijheid voor mij natuurlijk). Dus het hele zorgen om de kinderen valt al door de mand. Omdat ik vroeger zelf tussen mijn ouders in heb gestaan heb ik altijd besloten om mijn kids dat te besparen. nu komt t... hij doet "zn best" als vader.. zijn gedrag naar mij vertoont ie niet naar de kids etc en heb ze gewoon laten gaan naar hem. Ik probeer ze voor alles te besparen zal niet hem niet zwart praten dat soort zaken. Mijn kids zijn nu rond de 7 en 6 en beginnen zich stede vaker te irriteren / gekwetst te voelen door hun vader. hij is of constant aan de telefoon met mensen uit zn geboorteland. Hij luistert niet naar ze geven ze aan. En sinds hij een nieuwe vrouw heeft (ondaniks dat ze samen bij zijn moeder wonen) zitten ze constant boven in hun eigen kamer en kids zitten beneden bij oma. Gaan amper de deur uit bij hem. Dochter vertelde deze week zelfs dat ie apart van ze eet... en ze durft zelf niet te spreken over deze zaken tegen hen. Na ja je hart breekt als je je dochter ziet huilen en als ze zegt waarom heb ik niet een normale papa als andere kinderen. Ik heb haar nu gezegd dat als ze die weekenden thuis wil blijven dat ze dat mag. heb hem aangesproken maar zoals je al eerder uit de tekst kan halen, er valt niet te communiceren met deze man. Zijn reactie was: oh maar zij is niet degene die bang voor me moet zijn . dus daar is de houding weer. Ik heb volledig gezag en voogdij hij heeft ze enkel erkend. Wat doe ik hiermee.. hij is totaal geen voorbeeld voor ze, hij vertelt spookverhalen aan de kinderen: mama doucht niet, mama haar tanden zijn verrot van binnen (dat zegt ie dan in de hoop dat kida beter poetsen zelf) er is gewoon geen land te bezeilen met hem. Doe ik er goed aan om dit te stoppen? Ik vind dit heel moeilijk. Ik als moeder moet zorgen dat mij kinderen zorgeloos kynnen opgroeie en hij staat het letterlijk in de weg... Hoor graag meningen advies / ervaring..
Heb er geen ervarin mee.. of met moeilijke ervaringen in die zin.. maar lijkt me niet dat dit goed voor je kids is. Omdat je dochter al zo wijs klinkt zou ik toch ook eens aan haar vragen wat ze wil. (De rechten van de vader even nagelaten)
Hij heeft niks..heb hem een voorstel gedaan om afspraken vast te leggen maar vanwege oogpunt op alimentatie wilde hij dat niet.
Dan is het aan jou om een juiste beslissing te nemen. Schaadt deze relatie je kinderen? Dan zou ik ze niet meer laten gaan voor een hele dag/weekend. Ik vind dat als je kindjes aangeven dit niet aan te kunnen, jij ze mag beschermen.
Dat vind ik heel moeilijk om te bepalen. Want ik hoor enkel info van me kids en met hem valt er niet te praten. Pfff en daar gaat t om. maar daarnaast als ik ze niet meer laat gaan ben ik bang weer in de malle molen te komen ook.. hij zal t niet zomaar pikken.
Praat met je kinderen wat hun willen En zeg dit ook tegen je ex Want het gaat om hen welzijn Wat zegt oma ervan dan?
En de tijd inkorten? Kan je met zijn moeder over dit soort dingen spreken? En als je aan je kids uitlegt dat ze het zo moeten zien dat ze gaan logeren bij oma en papa daar ook woont. Dat papa sommige dingen moeilijk vind en ze niet meer van hem verwachten dan hij nu geeft. Misschien als je het de kinderen uitlegt dat ze het anders zien en kunnen accepteren dat het is wat het is. Dit is toch hun vader waar ze het mee moeten doen. Contact ontzeggen is een vrij grote stap.
Ok, laat me voorop stellen dat het het allerbelangrijkste is dat jij je kinderen beschermt en dat ze veilig zijn. Het klinkt niet alsof ze onveilig zijn maar meer alsof hij ze kwetst. Dan komt de moeilijkste beslissing die je moet maken op jou aan, want jij wilt ze natuurlijk ten alle tijden beschermen en zorgen dat ze niet gekwetst worden maar is het wel de juiste keuze die je maakt als je er voor kiest om de kinderen weg te houden van hun vader? Ik ben er voorstander van om dit niet te doen, tenzij er onveiligheid meespeelt, zodat kinderen er zelf achter kunnen komen en hun eigen keuzes kunnen maken en ook kunnen zien hoe hun ouders in elkaar zitten. Ik heb als kind zo'n zelfde situatie meegemaakt, gescheiden ouders, veel verdriet, gekwetst worden door mijn vader en met tegenzin naar hem toe gaan. Mijn moeder heeft zich achteraf veel afgevraagd of zij wel de juiste keuze heeft gemaakt om mij naar hem toe te sturen, en ondanks alles zeg ik volmondig "ja". Ik ben er zelf achtergekomen hoe de hele situatie in elkaar zit en ik heb uiteindelijk mijn eigen beslissingen kunnen maken zonder met vragen te zitten. Ik heb zelf een beeld kunnen schetsen en ik weet uit eigen ervaring hoe mijn beide ouders in elkaar zitten en hoe de verhoudingen in elkaar zaten en zitten. Dus ik zou alles heel goed tegen elkaar gaan afwegen als ik jou was, want als je ze nu bij hem weghoudt dan komt er uiteindelijk wel weer een moment, als ze ouder zijn, dat ze vragen krijgen en contact gaan zoeken en dat stukje ervaring en kennis van de situatie gaan missen waardoor het helemaal verkeerd kan gaan lopen en dan spreek ik nog niet eens over de situaties en gevoelens waar ze mee te maken gaan krijgen als je ze bij hem weghoudt en hij gekke dingen gaat uithalen en voor ze gaat vechten (misschien wel letterlijk). Probeer alles goed af te wegen en zet natuurlijk hun veiligheid voorop maar onderschat het niet om kinderen bewust weg te houden van een ouder.
Bedankt voor het meedenken en het reageren. Het is ook een hele stap en dat is precies altijd mijn gedachte geweest nooit ergens tussen te staan. heb hem en de kids altijs gezegd dat ze papa altijd mogen zien en andersom. tot hij die momenten begon te misbruiken om mij lastig te vallen toen heb ik er regels aan gehangen. zo heb ik een baby telefoon aangeschaft waarop hij ze kan bellen want hij kon het niet laten om me te blijven lastig vallen. Weet je dat hij een slecht voorbeeld is is nog tot daar aan toe. bedoel hij werkt niet, heeft geen gezag voor niemand en dus ook noet voor autoriteit en heeft een x aantal strafzaken al aan zijn broek hangen buiten mij om. Zijn moeder is sociaal een beetje off zeg maar. Laat zwaar over zich heen lopen en hoe hij mij behandelde zo leeft zijn moeder nu met hem. Gebonden aan regels en hij bepaalt wel wat er gebeurt. Staat letterlijk soms met zijn vinger in haar gezicht haar te commanderen. Er is niemand naar wie hij luistert, iedereen om hem heen probeerde door te dringen tot m maar geen bereik. Maar ook opvoeding doet ie niet aan. Kids misdragen zich bij hem en op de zodag hoor ik dan de horrorverhalen. zoon zei me laatst: mama meisjes horen toch te doen wat de jongens zeggen. na ja etc. Misschien anders maar 1 nacht. Als ze zelf willen. dochter is blij dat ze thuis mag blijven en heel bewust dat ze weinig van dr vader mag verwachten en dat vind ik erg om te zien. Papa jokt zegt ze, papa zegt nooit geld te hebben, heeft afgelopen jaar zelfs geen verjaardagskado gehad. Maar papa rijdt wel een mooie nieuwe auto rookt als een ketter en onderhoud zijn vrouw. zo oneerlijk. En ik doe stinkend hard me best haar vooral duidelijk te maken dat er niks aan haar mankeert maar ze antwoord regelmatig met misschien had ik dit niet moeten zeggen tegen m of dat. ze mag geen speelgoedhakjes of een keer voor t spelen een lipglosje ze krijgen te horen dat ze in "zijn god" moeten geloven anders gaan ze naar de duivel. waar trek je de grens.... Praten met hem gaat niet dat is letterlijk binnen 3 sec omgeslagen naar bedreigingen vanuit hem. Mijn vriend is heel anders met zijn kinderen en dat ziet ze nu en daarbij komt bij haar t harde besef ook dat haar papa niet zo is . Zo zo zo jammer. Hij weet niet wat ie mist de sukkel...... zucht
Goh wel eens fijn om dit er allemaal eens uit te gooien. Tis moeilijk met me vriend hierover te praten want die vreet zichzelf op. Ik wil rust in de tent maar vriendlief is iets minder vergevingsgezind.
Ik denk dat je je gevoel moet volgen en moet luisteren naar je kinderen. Mijn 2 meiden gaan niet meer naar hun vader. De oudste heeft heel bewust zelf afstand genomen van hem, ze heeft uit zichzelf ook een brief geschreven. De jongste heb ik de knoop voor doorgehakt toen ze de laatste keer behoorlijk emotioneel thuis kwam van hem. Ze had dingen te horen gekregen van haar vader die mijns inziens niet meer door de beugel konden (bv je zus had jou nooit als zusje willen hebben, en hij had nooit kinderen gewild en al helemaal geen tweede enz.) op dat moment heb ik dus gezegd dat het genoeg geweest was. Ik heb de kinderen nooit eerder bij hem weggehouden en hem ook nooit zwart gemaakt tegenover ze, maar het welzijn van de kinderen gaat me voor alles en als de maat vol is dan is ie ook echt vol. Als ik jou verhaal zo lees zou ik zeggen zorg dat je rust krijgt en hou je kinderen thuis, je hebt gedaan wat je kon, je hebt vrijwillig een bezoekovereenkomst afgesproken denk nu aan je kinderen en je "nieuwe" gezinnetje. Sterkte!
Ik vind dit zo'n serieuze situatie dat ik daar iemand om advies zou vragen. Heb je een goede relatie met je huisarts? Kun je een pedagoog benaderen? Ik zou alles met een derde bespreken en dan pas een beslissing maken. Mijn gevoel zegt om te stoppen. Ik vind wat jij beschrijft zeer schadelijk. Kinderen nemen veel over van hun ouders, en dit zijn geen gewone slechte eigenschappen meer. Wat willen je kinderen zelf?
Bedankt voor je reactie! Het is ook lastig dat ze hier nog zo klein zijn zeg maar en zelf geen oordeel kunnen vellen. Ben bang dat ze het probleem bij zichzelf zoeken en dat is heel schadelijk. Hij kon alle kanten op met ons, maar hij kiest elke keer de pad van het ellende zeg maar.. Bedankt voor je steunende woorden!
Ik heb dit inderdaad met verschillende partijen besproken, na de vele bedreigingen ben ik laat gaan krijgen van paniekaanvallen en kreeg ik er medicatie voor tijdelijk en heb ik bij een psycholoog gelopen. Dit is ook met hen besproken maar ik heb op aanraden van de psych ook jeugdzorg actief om advies gevraagd na zijn aanval vorig jaar. Van jeugdzorg kreeg ik vooral de boodschap dat ik geen goede moeder ben als ik geen actie onderneem tegen hem. Dat als hij strafzaken heeft en" leeft als een crimineel" en ik hier bewust van ben maar toch de kinderen laat gaan, dit mij aan te rekenen is. Ik schrok wel een beetje van hun reactie.. Psycholoog haar advies was ook afgaan op de situatie afwegingen maken. Die heeft me niet een richting op geduwd zeg maar. Huisarts was meer bekommerd om mijn toestand, en die sloot zoch aan bij de psych. En dan de advocaat nog. Ik kreeg namelijk vorig jaar ineens een brief dat hij gezag wil delen van d kids. Heb het des tijd kunnen afbluffen... maar had een gesprek met mijn advocaat en die zette mij weer even met beide benen op de grond; rechters vinden datelke vader een 2e kans verdient. Strafzaken zijn van vorig jaar, niets wat nu loopt. En acht de kans aaanwezig dat als hij dit aanvecht dat hij dit toegewezen krijgt. Ik zeg dus niks meer tegen hem over alimentatie of advocaten, heb geen zin dat slapende honden wakker gemaakt worden. Ik denk dat in mijn geval en om drama te voorkomen afbouwen het beste is. Mijn dochter thuis houden als ze geen zin heeft of desnoods alleen een dag te laten gaan. zonder hem te benoemen waar ik mee bezig ben dan kan hij zn trots ook achterwege laten..
Als jeugdzorg zulke uitspraken doet, zal een rechter toch niet zomaar gezag geven?! Ik zal nogmaals contact met hen zoeken om wat sterker te staan. En je kindjes nu echt beter beschermen. Dus afbouwen die zaak.
Het verhaal geeft mij veel herkenning. Allereerst sterkte met deze situatie. Mijn ex had ook dat soort fratsen. Mijn dochter is geboren in 2005. Al vrij snel na haar geboorte zijn we uit elkaar gegaan. Dat bracht veel problemen met zich mee. Dat uitte zich in lastig vallen, familieleden stalken en bedreigingen. Er was wel een omgangsregeling, maar normaal contact was niet mogelijk. Ik heb dat geprobeerd via hulpverlening of mediation, maar dat leverde allemaal niets op. In 2010 heb ik in overleg met mijn advocaat de omgang stilgelegd. Ex bracht dochter meerdere keren niet op het afgesproken tijdstip thuis. Hij reageerde niet meer, tot ik in 2012 naar de rechtbank moest vanwege de omgangsregeling. Hij wilde haar weer zien. De rechter stak daar een stokje voor en heeft de omgang opgeschort. Hij moest eerst zijn leven op de rit krijgen. Vorig jaar ben ik een procedure gestart voor het verkrijgen van eenhoofdig gezag. Er werd me direct van alle kanten verteld dat dat niet makkelijk zou worden. Toch werd dat toegewezen. Zo'n zaak is dus echt niet kansloos! Mijn advies naar jou is om alles wat er gebeurt bij te houden in een logboek. Bij de rechtbank merkte ik steeds dat het hem aangerekend werd dat hij niet mee wilde werken terwijl ik wel tegemoet kwam. Dat hij zoch tijdens de zittingen niet echt goed kon beheersen hielp hem ook niet echt mee.. Hopelijk bij jullie ook snel rust in de tent! Xx
Jeugdzorg heb ik weinig vertrouwen in. Ik zou toch nog een keer naar de huisarts gaan en overleggen. Ook een pedagoog zal beter kunnen inschatten waar de kinderen behoefte aan hebben. Mochten er zaken spelen die gevaarlijk zijn en emotionele schade veroorzaken, trek altijd aan de bel. Jij moet inderdaad je kinderen beschermen. Geef het bij zo veel mogelijk instanties aan. Alles wat op papier staat, helpt. Wanneer jij alle goede paden bewandelt en advies vraagt, zal een rechter veel eerder naar jouw kant kijken dan wanneer je het niet doet. Je kinderen kunnen hier zelf geen goede inschatting van maken, jij wel. Wat je zegt, is niet ok. De kinderen zijn daar niet veilig genoeg. Trek aan de bel.
Nou komt idd flink overeen!! Ik heb inderdaad besloten om het af te bouwen, en voor mijn kinderen om het toch fijn te hebben kunnen ze op een nachtje naar me moeder (waar ze heel gek op zijn) die is namelijk precies elke x het weekend vrij als ze naar hem gaan. dus dochter vond dat een top plan. Logboek hou ik al 2 jaar bij ondertussen en elke communicatie verloopt zowat schriftelijk zodat ik ook bewijzen heb. overdracht kinderen doen we in t openbaar onder camera's voor t geval hij ooit de kolder in zn kop krijgt. Belachelijke situatie en begin er dan ook echt genoeg van te krijgen. ben niet meer bang voor hem of bang om de strijd aan te gaan bij de rechter. .bedankt voor alle tips en steun. Voelt ook wel eens fijn om t er eens uit te gooien zeg maar.