Verantwoordelijkheidsgevoel vader vs moeder

Bij ons was dit in het begin zo. Toen moest ik mijn man vaak 'aansporen' en was ik diegene die de beslissingen maakte omtrent slaapjes, eten ed.
Dit kwam bij ons omdat ik vanaf het begin een oermoedergevoel had en alles helemaal vanzelf ging en het voor mijn man echt wennen was, hij begreep niet direct dat haar ene huiltje betekende dat ze honger had en het andere huiltje juist was omdat ze moe was.
Hier is hij echt in moeten groeien. Wij beiden trouwens. Ik heb vaker losgelaten en hem laten aanmodderen. Zo leerde hij haar beter kennen en herkende hij wel sneller Haar signalen.

Toen de 2e geboren werd heeft hij vooral de oudste op zich genomen en mij de jongste laten doen. Maar ditmaal ging het veel sneller om zijn rol op te pakken.

Ondertussen zijn onze meiden 1,5 en 4,5 en is hij volledig papa. Hij voelt zich goed in die rol, heeft mij niet nodig voor beslissingen of bevestiging en is perfect op ze ingespeeld.
Momenteel is het zelfs zo dat mijn man meer op zich neemt qua opvoeding dan ik omdat ik momenteel studeer, er hier veel tijd inkruipt en meer van huis ben dan hem.
Ik ben nu dus regelmatig diegene die vooral de leuke dingen doet en minder verantwoordelijkheid draagt. Al blijven we natuurlijk beiden ouder en neem ik nog voldoende op me.

Ik denk, als ik je verhaal zo lees, dat jou man, net zoals de mijne, nog moet groeien in zijn rol. Dat het veilig is voor hem om jou te volgen en dus alle verantwoordelijkheid te geven.
Vertel hem dat jij soms ook onzeker bent en laat hem maar meer dingen doen zodat zijn zelfvertrouwen kan groeien.

Ouder worden is zo'n grote verandering en zeker als man is vaak dat instinct iets verder weg dan van een vrouw.

 

Ik heb het ook hoor. Ik bespreek alles met mijn man maar dan reageert hij zo van: ja als jij denkt dat het goed is dan doen we het zo. Om vervolgens het hele gesprek weer uit zijn geheugen te wissen en te vergeten wat we ook al weer besproken hadden. Soms denk ik wel eens dat het goed voor hem zou zijn om eens een lang weekend ofzo alléén voor mijn dochter te moeten zorgen. Nu ben ik eigenlijk altijd thuis als hij thuis is en merk ik gewoon dat ik de enige ben die op de tijd let of het al bedtijd of fruithap-tijd is ofzo. Hopelijk zal dit nog groeien zoals RAppel zegt. Straks komt de tweede dus wordt hij ook min of meer gedwongen wat meer verantwoordelijkheid op zich te nemen. Maar het is soms wel frustrerend!

 

Dat moedergevoel hè, dat is gewoon meegekomen met de geboorte! Dat vadergevoel moet wat meer groeien. En mijn man vind het ook wel fijn dat ik hem vertel wanneer zoonlief naar bed moet en wat hij moet eten.

Wat je hierboven schrijft herken ik heel erg. Ik ben blij dat ik de touwtjes in handen heb, dat veel op mijn manier gaat, maar tegelijk zou ik heb wat meer los willen laten. Écht helemaal loslaten kan ik nooit, en ik heb het idee dat mijn man dat wel kan.

Lekker tegenstrijdig dus!
Mannen moeten erin groeien, en dat duurt even. Na 1,5 jaar kan ik nu het huis gewoon verlaten zonder een waslijst aan adviezen en een lijstje met tijden. Al kan dat natuurlijk ook komen omdat het met deze leeftijd wat duidelijker is en niet meer zoveel veranderd...

 

Bij ons was echt het moment dat hij 'moest' omdat ik iets meer afstand nam van alles te beslissen (wat trouwens niet makkelijk was, want heb ook graag de touwtjes in handen) dat hij zelfverzekerder werd. Nog steeds heb ik sneller door wat er is (dat is gewoon het moedergevoel) maar toch verplicht ik mezelf soms om niet direct te reageren en hem even te laten zoeken.
Hij voelt zich hierdoor ook veel lekkerder in zijn rol als papa en waardevoller.

 

Trouwens is dit ook echt een meerdere stappen proces geweest.
Het loslaten was het moeilijkst. Mijn man had in een gesprek ook echt aangegeven dat hij een belangrijkere rol wou spelen, maar dat ik alles steeds in handen hield en het zo makkelijk leek bij mij en hem zoveel moeite kostte.

Ik denk dat het dus belangrijk is dat je ook met je man op 1 lijn zit qua wat jullie beiden willen.

Uiteindelijk vind ik het heel belangrijk dat mijn man het ook zonder mij kan redden en ik kan nu vol vertrouwen zeggen dat hij dat kan op zijn eigen manier (en nee dat is niet altijd volledig mijn manier )

 

Nee, echt helemaal niet herkenbaar eigenlijk. Wij doen en beslissen hier alles samen en ik heb helemaal niet het idee dat ik meer verantwoordelijkheid heb. Misschien komt dat ook wel door onze omstandigheden maar als ik dan toch iemand moet aanwijzen heeft mijn man meer natuurlijk vadergevoel/zorggevoel dan ik.

 

Je hoeft ook niet volledig los te laten, maar net genoeg dat je man zijn weg kan vinden
Ik zit nog vaak genoeg in mezelf van: nee schat ze zijn wel moe, ze moeten naar bed. Maar ik laat hem dan ff en als ik merk dat hij het niet vind laat ik het gewoon vallen. (Dit is trouwens tijdens studeren, dan hoor ik ze door de deur heen.)
Als ik erbij ben overleg ik gewoon en geef hem ook mogelijkheden om te zeggen waarom hij denkt dat ze nog niet zijn bijv.
Maar aan het einde heeft Mama wel gelijk

 

Bij mij wel. Hij had al wat ervaring van de oudste natuurlijk en ik had al wat ervaring met loslaten. Maar nog steeds had ik het al lang door wat er was voordat hij dit had en net dan is het zo moeilijk los te laten. Je wilt immers je kindje geven wat het nodig heeft en je man weet (nog) niet wat het is dat jullie kind nodig is.
Op zo'n momenten probeer ik in mijn achterhoofd te houden dat hij het nooit zal weten als ik hem de kans niet geef om het uit te zoeken.

 

Ik vind de verantwoordelijkheid anders;
Ik als mamma ben de 9 mnd zwangerschap plus 3 mnd verlof continue met de kleine. Logisch dat ik me voor kind(eren) verantwoordelijk voel.
Hij neemt voor veel 'randvoorwaarden' de verantwoordelijkheid; hoe krijg ik kind in auto, is de babykamer klaar, hoe is het met mij vrouw, hebben we voldoende inkomen, hoe regelen we het met de opvang (school), gaat t nog steeds goed met vrouw, eten koken, boodschappen doen, zwaarder huishoudelijk werk etc. Etc.
Gaandeweg geef ik hem wat meer ruimte, omdat ik weer aan t werk ga en vind hij het ook leuker om wat met de kleine te doen .

 

Ik ben van ons twee degene die zich inleest. Over voeding, ritmes, ontwikkeling etc. Daardoor ben ik ook degene die het dag en voedingsritme neer zet. Mijn vriend neemt een deel van de dag op zich en door zijn wisselende diensten weet hij het hele dag ritme. En zou ik onze zoon moeiteloos bij hem achter kunnen laten (zonder lijstjes of wat dan ook).

In het begin vroeg hij heel veel om het ritme te kennen, maar ook over wat hij de kleine moest aantrekken enzo. Maar veel dingen heb ik hem rustig aan laten oppakken. En dat doet hij ook. We hebben heel veel samen gedaan en daardoor is veel automatisme geworden voor hem.

Maar als er iets is dan weet mama wel gelijk wat het is, daar waar papa daar iets meer moeite mee heeft.

 

Bovenstaande geldt eigenlijk bij ons ook.

Eerste maanden was mijn man zeer betrokken, maar wel een volger. Hij moest zijn eigen rol nog vinden. Vanaf 7mnd bleef hij door de weeks ook veel thuis en dat heeft goed geholpen.

Op het moment werk en studeer ik hard, en hij heeft een stapje terug gedaan om dit mogelijk te maken voor mij. Dus is hij meer thuis, kookt, doet boodschappen en huishouding, zorgt dat kinderen gedouched zijn en geen honger hebben, zodat ik me in mijn vrije uurtjes volledig op de kids kan richten.

Geef hem een kans om ook touwtjes in handen te krijgen en dan komt dat zeker goed!

 

Ik ben nogal van alle touwtjes in handen hebben...maar zijn verantwoordelijkheidsgevoel is net zo groot. Hij doet het alleen anders. Ik regel de zaken rondom het kdv enz, maar das logisch omdat mijn onregelmatige diensten bepalen wanneer ze gaat.. Maar voor de kleine zorgen is geen probleem, dadelijk voor twee gaat hem ook lukken. Het lukt hem wel makkelijker om dingen te laten zoals ze zijn. Ik ben dan sneller van het gelijk aanpakken. Hij kan eerst even rusig zitten en een bakkie doen, of het de dag erna pas opruimen als het niet in de weg ligt. Mja...voor beide partijen is soms wat te zeggen

 

Ik herken het wel.
Hier ging het beter toen m'n vriend een dag in de week voor ons zoontje ging zorgen. De eerste keren wilde hij dat ik het schema opschreef. En later had hij vertrouwen in zichzelf en deed hij juist alles op zijn eigen (andere) manier. Dat vind ik wel heel leuk. Hij laat hem allerlei dingen proeven en doen die ik nooit bedacht had!

Het blijft zo dat ik meer thuis ben met de kleine en ik meer let op bedtijd enz. Dat vind ik niet erg. Als ik vraag of hij hem in bad doet en naar bed brengt doet hij dat met alle liefde.

 

Mijn man toont niet zoveel initiatief, dus ben wel vaak degene die alles regelt.. en geef mijn man regelmatig opdrachtjes. Merk dat mijn dochter bij hem nu de grenzen gaat opzoeken.. ben benieuwd! Ik probeer ervoor te zorgen dat ze wat vaker met zijn tweetjes zijn, dan 'moet' hij wel. Al moet ik zeggen dat ik hem ondanks dat echt een goede vader vind.

 

Mijn man heeft het geluk dat hij 1 dag per week ouderschapsverlof heeft. Op deze dag ben ik aan het werk. Hij is dan ook super vertrouwd met onze dochter en ik laat haar ook zonder enige twijfel of onzekerheid bij hem achter (hoogstens jaloezie omdat ik wil knuffelen ).

Geef je partner de kans om alleen te zijn met je kind en om zijn eigen weg te vinden. Hij zal dingen anders doen dan dat jij zou doen, maar dat is prima! Zolang het kind maar eten, slaap, aandacht en een schone luier krijgt kan er toch niet heel veel mis gaan?

En ja, als moeder heb je profijt van je hormonen en de tijd dat je kleintje in je buik heeft gezeten. Na de geboorte moet je partner aan de bak om jullie kindje ook goed te leren kennen en dat gaat alleen als hij zijn eigen gang kan gaan