Als eerste wil ik even zeggen dat ik echt nog nooit mijn zoontje heb laten huilen! Maar ik ben nu een beetje radeloos. Hij sliep altijd super goed, tot begin september. Sindsdien is het elke nacht raak. Soms ging het een week goed met maar 1 nachtje tussen ons in, maar de laatste 2 weken is het weer elke nacht. Ik heb ALLES uitgesloten. Honger, dorst, pijn, koud, warm, dikkere slaapzak, dunnere slaapzak, wel nachtlampje, geen nachtlampje.. kort middagslaapje, lang middagslaapje.. Eerst waren het denk ik nachtmerries maar hij heeft er ondertussen gewoon een spelletje van gemaakt want zodra hij bij ons in bed ligt, slaapt hij letterlijk binnen 1 minuut weer. Inslapen gaat altijd goed, maar toen hij gisteravond met naar bed brengen ineens ook begon met huilen heb ik hem genegeerd en af en toe getroost. Dit duurde ongeveer 3 kwartier maar hij viel wel in slaap. Nu wil ik dit 's nachts ook een keer proberen, ook al gaat het tegen al mijn gevoel in. Maar ik ben inmiddels een beetje radeloos. Het enige wat me nog tegenhoudt is dat wij in een oud huis wonen en de buren het zeker gaan horen. Contact is sowieso al erg slecht, zoon was ooit eens ziek en was vroeg wakker toen gingen ze elke ochtend op de muren bonken omdat hij huilde omdat hij zich niet lekker voelde.. Herkent iemand dit? Moet ik gewoon 's nachts ook een keer doorzetten met de hoop dat hij weer gaat doorslapen? Of andere tips?
Ah wat pittig. Persoonlijk zou ik een kind niet ongetroost laten huilen. Vaak is het maar een fase. Zijn ze druk, niet helemaal fit, ontwikkelingssprong oid en zoeken ze bewust (imo) de veilige nabijheid van hun ouder. Hoe mooi is dat? Wij blijven altijd bij de kinderen tot ze slapen en blijven bij ze als ze dat nodig hebben .
Klinkt als een fase en soort verlatingsangst / nabijheid willen. Wij hebben daar altijd aan toegegeven, enerzijds door erbij te blijven als ze in slaap vallen en snachts ook even bij ze liggen als ze wakker worden. Anderzijds soms ook bij ons in bed als ze die behoefte hadden. Soms hebben ze het nodig en ze huilen niet voor niks, ze kunnen helaas niet vertellen wat er is maar het kan ook een nare droom zijn.
Wij hebben exact hetzelfde met onze dochter die wel al wat ouder is. Ook vanaf begin september. We troosten savonds in eigen bed, dan valt ze vanzelf weer in slaap. Snachts pakken we haar bij ons. Hier is het echt verlatingsangst, ook overdag veel last van. Vraagt veel om mij. Dus we geven er even aantoe. Gaat vanzelf wel weer over.
Wat het is weet ik niet precies, misschien ondertussen een gewoonte, maar verlatingsangst denk ik niet. Het is begonnen toen zijn laatste kiezen doorkwamen en hij 's nachts wakker werd door de pijn, toen nam ik hem dus steeds bij ons in bed. Ook heeft hij soms nachtmerries, dan herken ik zijn huil ook (totaal in paniek) en dan mag hij ook bij ons. Normaal slaapt hij dan de volgende dag weer gewoon goed in zijn bed. Maar nu is het meer huilen richting drammen. Daarom denk ik dus ook dat er helemaal niets aan de hand is, maar hij gewoon bij ons wil en niet meer in zijn eigen bed..
Hij heeft inderdaad vaker dit soort fases gehad, maar die duurden geen 2 maanden. Vaak ging het vanzelf over. Ik heb ook weken tegen mezelf gezegd, het is een fase, het is een fase.. Maar inmiddels lijkt het geen fase meer Ongetroost laten huilen was ik niet van plan, maar gewoon af en toe even troosten maar dan weer weggaan. Niet meer uit bed pakken en tussen ons in laten slapen.
Onze zoon had het ook rond die leeftijd. Heeft ongeveer een half jaar elke nacht bij ons geslapen en daarna ging het ineens beter, al is er nog nooit een maand geweest dat hij niet kwam. We wisten toen niet wat het was. Hij is nu 4,5 en nu speelt het weer een beetje (komt nu 1 a 2x per week tussenin). Enge dromen zegt hij. Ik vind het niet erg, hij heeft het schijnbaar even nodig en slaapt idd direct weer (klem tegen mij aan met een handje op mijn wang, echt om verliefd op te worden). We merken wel dat hij vaker komt in periodes van verjaardagen, start op school etc. Drukke periodes waarin er veel nieuwe spannende dingen gebeuren. Hij moet het blijkbaar verwerken en doet dat snachts.
Mijn zoontje deed dat voorheen ook altijd als hij nachtmerries had, helemaal tegen mij aan liggen en klemmen. Toen wist ik ook dat hij bang was. De dag erna sliep hij vaak weer prima in zijn eigen bedje. Maar nu is hij helemaal niet bang. Als ik de kamer op kom zegt hij al, ''heeeeey maaamaaaa'' en dan weet ik dus al gewoon dat er volgens mij vrij weinig aan de hand is.. Vermoeiend, vooral als je de volgende dag vroeg op moet om naar werk te gaan.
nee hoor, Mijn vraag was 1) herkenning en 2); misschien heeft iemand andere tips, behalve laten huilen (met troosten) of in bed nemen, want in bed nemen ben ik na 2 maanden wel een beetje klaar mee inmiddels, vooral omdat ik zelf dan zo slecht slaap. Ik wil overdag ook nog normaal functioneren op werk. Af en toe in bed is geen probleem maar dit gaat te lang duren
Wij zijn begonnen met ook 's nachts gewoon troosten op eigen kamer en in eigen bed, dus niet direct bij ons in bed zodra er een beetje werd geprotesteerd. In die tijd lag er nog een matras naast haar bed voor 's avonds, ze viel ook niet zelf in slaap, dus dan gingen we daar evt op liggen en zongen wat voor haar zodat ze ons hoorde. Als ze dan weer sliep kropen we weer in ons eigen bed. Ze slaapt meestal niet door, maar we geven nu een klein flesje water of alleen even d'r speen en dan gaat ze weer verder. De oudste hebben we overigens wel laten huilen, die zat op een gegeven moment weer op 3 flessen per nacht en wilde alleen maar melk. Toen water in z'n fles gaan doen, maar daar werd hij heel kwaad om. Dus toen gewoon de fles helemaal niet meer gegeven. Na 3 nachten sliep hij het klokje rond.
Matras bij je kind op de kamer? Nabijheid nodig hebben is ook een behoefte van je kind, of je daaraan toe wilt geven is aan jezelf. Voor mij het verschil in weten dat je er altijd voor ze bent of dat ze het in de nacht maar alleen moeten oplossen. Zo zwart-wit is het natuurlijk niet, want je troost wel. Onze zoon heeft ook een periode gehad dat hij niet alleen wilde slapen. Maar bij ons in bed slaap ik zelf niet. Dilemma, want je wilt zijn behoefte niet te kort doen, maar je moet ook aan jezelf blijven denken. Wij gingen dan bij hem liggen tot hij sliep en kropen dan weer in eigen bed. M’n man viel ook wel eens daar in slaap en was dan zo 2 uur lang daar. Ik kon (en kan) niet prettig slapen met zoon. Dochter begint nu ook, komt dan snachts. Maar meestal kan ik haar na een paar minuten knuffelen ook terug leggen. Vermoeiend ja. Maar ik vind het wel fijn dat ik er ook snachts voor ze ben.
Wij laten onze dochter als ze zo’n periode heeft altijd bij ons in bed in slaap vallen en als ze dan vast slaapt, weer in haar eigen bed leggen. Zo wordt ze toch weer wakker in haar eigen bed en leert ze dat ze daar prima kan slapen. U moet ik wel zeggen dat zij dol is op haar bed, heeft normaliter geen moeite ermee om naar bed te gaan en is in de ochtend moeilijk eruit te krijgen.
Ja ik zou em wel laten huilen. Geef het een paar nachten en je hebt het bed weer voor jezelf. Krijgt ie echt niks van...
met 21 maand zou ik daar niet voor kiezen. die van mij klommen op die leeftijd al uit hun ledikant, dus ik zou het alleen daarom al te gevaarlijk vinden. Met 21 mnd zijn ze zich ook echt wel bewust van zich alleen voelen, dus laten huilen zou ik niet doen. En omdat hij ook periodes wel goed doorsliep, zou ik dit ook zien als een fase. Hier kruipt een van de kinderen ook nog wel eens tussen ons in, ze gaan liggen en slapen verder en wij ook. Ik ben veel te lui om ze dan te laten huilen waardoor we allemaal midden in de nacht klaarwakker zijn.
Ik denk dat als je een kind altijd er uit zou halen om bij jullie in bed te leggen ze hier ook aan wennen. Zou er zelf niet voor kiezen tenzij ze inderdaad een nachtmerrie hebben of ziek zijn. Ik zou wel voor eventjes laten huilen kiezen. Eerst 5 minuten huilen, dan troosten zonder wat te zeggen, dus even sussen en weer goed leggen en zelf weer naar bed gaan. Dan evt na 10 minuten huilen opnieuw troosten, en deze tijd steeds langer maken.
Ik zelf ga er wel altijd in mee, ik merk echt dat het hier fases zijn. Maar wij slapen prima met dochter tussen ons in, dus ja dan is het makkelijker accepteren. Als je inderdaad zelf slechter slaapt dan zou ik dit wel aanpakken en zelf zou ik er dan voor kiezen om of een matras op zijn kamer neer te leggen naast zijn ledikant, zelf daarop gaan slapen als hij wakker is geworden en hem ondertussen troosten door jouw nabijheid te laten zien, of hem inderdaad wel in bed nemen en dan terug leggen als hij slaapt in zijn eigen bedje, zodat hij inderdaad wel gewoon weer in zijn eigen bedje wakker wordt. Ik ben zelf niet van het laten huilen in de nacht, maar dat komt ook omdat dochter een heel gevoelig meisje is en in de nacht haar prikkels verwerkt, dus als ze wakker is mijn aanwezigheid echt even nodig heeft ter bevestiging. Laten huilen kan ik dan echt niet, dat gaat tegen mijn eigen gevoel in. Hier is ze inmiddels wel op een leeftijd dat ik het met haar kan bespreken en 'makkelijker' kan afleren, hier is het nu namelijk echt wel gewenning geworden. Voordat haar broertje werd geboren heeft ze een periode gehad dat ze elke nacht wakker werd om in ons bed door te slapen en dat heb ik toen in een weekend afgekapt, wat even pittig was maar daarna prima ging. De eerste nacht was echt 20x mijn bed uit, aangeven dat ze in haar eigen bed moest slapen en bij haar blijven staan tot ze sliep, de 2de nacht al een stuk minder en de 3de nacht alleen even kort bij haar moeten staan bij die 1 of 2x dat ze per nacht wakker werd. Sinds een paar maanden ligt dochter weer het grootste deel van de nachten bij ons in bed, maar dat is meer vanuit praktische redenen. Zoontje en dochter liggen op 1 kamer en ik heb geen zin om in de nacht met 2 kinderen bezig te zijn als dochter wakker wordt. Dus dan neem ik haar eigenlijk meteen mee naar ons bed en slapen we daar allemaal weer verder. Zoontje wordt ook nog wel eens wakker in de nacht, maar krijgt dan een klein flesje in zijn eigen bed en slaapt daarna direct weer verder.
Misschien een idee om je kindje een keer te laten logeren bij bijv opa en oma..? Onze kinderen sliepen bij een ander vaak beter dan thuis en het hielp wel eens om zo’n patroon te doorbreken... dan sliepen ze soms de nacht erna thuis ook ineens weer door. Verder hanteer ik t idee: slapen op de manier waarop iedereen het meeste slaap krijgt. Dus als je er geen last van hebt dat je kind bij jullie slaapt, dan zou ik t zo laten, maar als je daardoor zelf niet kan slapen, dan zou ik t terug brengen naar zijn eigen bed (behalve bij een ziek of bang kind ofzo, maar bij gewoonte oid dan gaat t terug). Hier zou dat betekenen dat ik er 1 of 2 nachten voor uit moet trekken om regelmatig naar het kind te lopen om even te troosten en te zeggen: het is nacht / slaaptijd en iedereen slaapt in zijn eigen bed, welterusten... Of iets in die trant. Na 1 of 2 nachten is t hier dan weer doorbroken. Dan laat ik ze ‘s nachts dus wel even mopperen / huilen, maar nooit lang. Succes!! Echt pittig als kinderen je ‘s nachts wakker houden
natuurlijk afhankelijk van het soort huiltje zou ik hier ook voor kiezen... en als je met zijn tweeen bent - proberen af te wisselen . Eerst 5 minuten, dan 10 minuten en max 15 -hoewel die lastig is haha - zeker midden in de nacht als het verder stil is.. maar vaak halen ze die niet. Eén keer aangeven dat het nu slaaptijd is en daarna niets zeggen, alleen een aai over de bol ofzo, neerleggen en weer weggaan (als dat neerleggen lukt) . Je moet alleen oppassen bij een ledikantje dat je kindje niet té boos wordt en uit zijn bedje gaat klimmen in woede..
Op zich ben ik niet zo van het laten huilen, maar soms is er een hoger belang en dat is toch wel dat je kindje 'snachts gaat slapen. Zowel voor de ouders als voor het kind zelf. Maandenlang omklooien 's nachts onder het mom van het is een fase, is het kind namelijk ook niet bij gebaat. Soms moeten ze dus even weten dat het geen optie is om 's nachts te gaan spoken en roepen en huilen. Slapen is de bedoeling. Zou wel ook nog even de oren laten controleren. Soms als ze bijvoorbeeld erg verkouden zijn kan er druk op de oren komen als ze gaan liggen. Daar kunnen ze wel slecht van slapen. En helemaal cold Turkey laten huilen en niet meer troosten zou ik niet doen. Wel afbouwen door bijvoorbeeld steeds meer tijd ertussen te laten dat je komt.