Hier mijn verhaal over onze dochter. Op 13 november gingen we voor een 20-weken echo. Toch spannend. Na een miskraam, een dochter met heupdysplasie, en na wikken en wegen, toch voor een nieuwe zwangerschap gegaan. Het kindje ligt verkeerd, stuit, dus de vrouw bij het echobureau zegt; 'Loop nog even wat, zodat we de baby straks goed kunnen zien'. Na de volgende afspraak mogen wij weer. Ik zie een verdikte longslagader. Ik wil jullie niet ongerust maken, maar ik wil jullie door verwijzen naar het ziekenhuis. tja, daar zit je dan. Moeten we ons zorgen maken of niet... Donderdag naar de gyneacoloog. En daar werd helaas bevestigd dat onze dochter een ernstige hartafwijking heeft...slik slik. Nu voel ik,'dit gaat niet goed'. Ook wordt ons verteld dat wee rekning moeten houden met het ergste. Volgende dag naar Groningen voor verder onderzoek en punctie. Met lood in de schoenen gaan we er naar toe. Daar moet nogmaals bevestigd dat het erg complex is. Dit kennen we niet en we moeten kijken wat we kunnen. Na een punctie weer naar huis en onzekerheid... Telefoontje over de de 2 niet levensvatbare chromosoomafwijkingen en down; dit is het niet. We zijn opgelucht, gek eigenlijk. Want nu moeten we zelf een keuze maken. Weer naar Groningen voor gesprek en echo. Toen werd ons jammer genoeg nog duidelijker dat het hart een groot probleem is. En dan hebben we het nog niet over de te kleine hersenen gehad. Vol onzekerheid naar huis en de volgende dag naar de gyneacoloog voor een extra gesprek. We zitten nog met wat vragen, maar eigelijk weten we het wel... Toen hebben we besloten dat dit lieve kleine meisje 'Lune' geen leven met pijn en strijd hoeft te hebben, mocht ze het uberhaubt al redden. Na dit besluit viel er een rust over ons heen, maar ook heel veel verdriet. Nu moeten we nadenken over hoe we afscheid nemen. Gelukkig hadden mijn man en ik dezelfde ideeën. We nemen haar mee naar huis en begraven haar. De dag voordat we naar het zioekenhuis moesten, kregen we een telefootje dat Lune een chromosoomafwijking heeft, het 5p-syndroom heeft. Woensdag 27 november naar het ziekenhuis en donderdagavond 29 november 22.27 uur is ons mooie meisje geboren. Zo mooi, zo gaaf. Ze was overleden toen ze was geboren. Nu één dagje samen thuis zijn met de twee dochters. Hoe fijn en hoe verschrikkelijk. Op zaterdag hebben we met onze familie en vrienden afscheid genomen van Lune en haar begraven. En dan verder...In het begin veel bezoek en daardoor werd ik geleeft. En nu...rust en we moeten weer door... Betere dagen en slechtere. Volgende week voor het eerst weer in mijn klas op het werk, kijken hoe de kinderen reageren en hoe ik me voel. Langzamerhand mijn leven weer oppakken, waar Lune nu deel van uitmaakt, maar niet helaas niet tastbaar is. Fijn om hier mijn verhaal toch te doen. Ik las al een tijdje verhalen van anderen, erg herkenbaar. Maar twijfelde om mijn verhaal te doen.
Hier zijn geen woorden voor... Heel veel sterkte en kracht toegewenst. Wat een mooie naam hebben jullie Lune gegeven!
Heel veel sterkte! Doe je het wel rustig aan? Dat moet pittig zijn met twee dochters thuis en volgende week weer aan het werk. Sterk hoor! edit: excuses als ik je verkeerd begrepen heb en Lune jullie tweede dochter is.
Oh, oh, Wat vreselijk voor jullie om dit te moeten meemaken! Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Ik heb erg veel respect voor papa's en mama's die zo'n onmenselijke keuze (moeten) maken uit liefde voor hun kindje. Ik wens je ook veel sterkte met het verwerken hiervan... Groetjes, Pinda83
Veel sterkte meid! Maar net wat iemand anders ook al zegt, doe het alsjeblieft rustig aan, daar je al zo snel weer aan het werk gaat! Knuffel!
Gefeliciteerd met jullie lieve meisje Lune, en tegelijkertijd gecondoleerd.. Heel veel sterkte met dit enorm grote verlies.
Je verhaal is zo herkenbaar. Toch wil ik je feliciteren met de geboorte van Lune en condoleren met het grote verlies, uit liefde voor haar hebben jullie deze keus gemaakt. Ik wil je heel veel kracht en sterkte toewensen in deze moeilijke tijd. Lune zal altijd bij jullie horen.
Heel veel sterkte gewenst en een mega dikke knuffel van hier! Met hoeveel weken ben je nu uiteindelijk bevallen? En je gaat wel érg snel weer aan het werk. Weet je dit heel zeker? Het kan natuurlijk zijn dat dit je verwerkingsproces niet ten goede komt... houdt daar rekening meer. Maar als dat is wat goed voelt, moet je het doen! Luister goed naar jezelf.
Gefeliciteerd met jullie dochter Lune , wat spijtig dat jullie zo snel haar hebben moeten laten gaan. Wilde je een dikke knuffel geven.
Bedankt voor jullie berichtjes. BeetjeMama: Ik ben met precies 23 weken bevallen. Ik denk zeker aan mezelf hoor. Bedankt voor je medeleven. Heb een gesprek met de bedrijfsarts gehad en ga zeker nog twee maanden therapeutisch werken. Eerst eens twee/vier uur in de week. Geen druk. Wat lukt lukt, gaat het niet kan ik naar huis. Ik pin me er niet op vast. Gisteren in mijn groep (basisschool) geweest. Voelde fijn. Kinderen waren erg enthousiast. Gepraat over Lune en over ditjes en datjes. Morgen eerst uitslag van genetisch onderzoek. Zijn we drager of niet. Vindt het erg spannend. Was altijd best positief, maar nu voelt het toch anders. Tja, kans van 5p-syndroom was één op de 50.000, ook zeldzaam dus...
Je verhaal is zo herkenbaar. Ook wij zijn ons zoontje verloren, met 23 weken en 5 dagen. Hij had een zeer ernstige hartafwijking. Zelf sta ik ook voor de klas en ben eerst ook therapeutisch begonnen. Zet hem op!
Fijn dat je op die manier kan gaan werken nu, ik hoop dat het je goed doet! Ik ben heel erg benieuwd naar de uitslag, als het goed is moet je die al gehad hebben toch? Ik duim in ieder geval dat jullie geen drager zijn, maar je zult het me vast nog vertellen hier...? Vind jij het ook zo onwerkelijk, dat de kans zóóóó klein is, maar dat jullie toch degene zijn bij wie het overkomen is?
Yes! GEEN drager. Dat is een hele opluchting. Over de toekomst van ons meisje van bijna 3, hoeven wij ons in ieder geval geen zorgen te maken. En we kunnen nadenken over een nieuwe zwangerschap. Ik zou echt wel graag een 3e kindje willen. Lune is in ons hart en geloof dat ze wel bij ons is. Ik vergeet haar NOOIT! Ik denk wel dat een zwangerschap heel moeilijk zal zijn. Veel onzekerheid, terwijl ik zo nooit was. Gelukkig kunnen we meteen bij de gynaecoloog terecht, die ons tijdens dit traject heeft begeleid. Dat voelt goed. We zullen zien. @BeetjeMama eerst een dikke knuffel voor jou. Want het gemis is nog zo groot. Het blijft onwerkelijk dat ons dit is overkomen. Maar ik probeer dit los te laten. Het verandert de situatie helaas niet en op waarom krijg je toch geen antwoord. De ene dag voel ik me sterk en de andere dag ben ik een plumpudding. Ik merk wel dat ik nog snel emotioneel ben. Ook in situaties wat niks met het verlies te maken heeft. Zo zullen heel veel dingen moeilijk blijven wat nog betrekking had met de zwangerschap: datum ingang verlof, uitgerekende datum, verjaardagen. Of een vraag van heb je kinderen? Hoeveel? Dit heb ik inmiddels al een keer gehad... Nou ja, zo moeten we weer uit een dal komen en proberen zo gelukkig mogelijk te worden en dit gaat met vallen en opstaan.