Zal beginnen met zeggen dat ik ben afgekeurd wegens rugproblemen en dystrofie in m'n voet. De zwangerschap heb ik redelijk doorstaan, was op het laatst wel uitgeschakeld maar had ik eerder verwacht. Ben bevallen via een keizersnee en het herstel verliep voorspoedig totdat ik na een paar weken ineens werd overvallen door paniekaanvallen en m'n rug speelde ook weer op, oké...het ontzwangeren was begonnen. We zijn inmiddels 4 maanden verder en het is een zooitje in m'n onderrug en bekken, kan steeds minder en de pijn wordt elke dag erger. Ik ga 1x in de week naar de fysio, doe braaf m'n oefeningen maar soms weet ik niet of ik nou meer moet rusten of juist meer moet bewegen, heb ook moeite met ontspannen en zet de boel daardoor zelf ook op slot. Ik probeer zo gewoon mogelijk te doen, alsof er niks aan de hand is, maar het beheerst m'n leven op dit moment en ben ook wel angstig...hoeveel erger gaat/kan het nog worden?!? Ben wel gewend alles te plannen maarja heb nu wel een klein manneke waarvoor ik moet zorgen en wil graag genieten en dingen ondernemen. Hoop dat ik wat gerustgesteld kan worden door vrouwen waarbij het ook verergerde na de bevalling maar waar het nu weer goed mee gaat....
Ja heb ik ook gehad. 3 weken na mijn bevalling begon de ellende. Wat raar was, want tijdens mijn zwangerschap had ik al last van bekkeninstabiliteit. In de kraamweken ging het heel goed. kon zo de trap weer af. En toen na 3 weken alles op slot, veel pijn en lukte niks meer. Fysio aan huis gehad. Veel oefeningen gedaan. Goed afgewisseld met bewegen en rust en nu lukt het weer. Het kan dus wel. Kom je er met gewone fysio niet uit, dan naar een bekkentherapeut of via de huisarts laten doorsturen. Niet te lang mee aan blijven modderen zonder verbetering ondanks oefenen. Sterkte!
Weinig ervaringen maar blij te lezen dat het met jou weer de goeie kant is opgegaan De juiste balans tussen rust en bewegen vinden valt ook niet altijd mee.
Heb ik ook gehad. Tijdens mijn zwangerschap begon het al bij 16 weken en het werd steeds erger. Toen werd ik ineens geveld door een ontsteking en zat twee weken thuis. Geloof het of niet, ik had geen last meer van mijn bekken en kon gewoon alles weer. Op dat moment had ik dus gewoon echt rust nodig. Na de bevalling kon ik alles en de verpleging was verbaast dat ik zo fit was (ikzelf eigenlijk ook). In de kraamweek bezoek ontvangen en zat met me benen opgevouwen op de bank (is funest als je bi hebt). En toen kwam de klap, na twee weken kreeg ik last van mijn bekken. Ik kon niets meer en zelfs zitten deed pijn. Ben naar de fysio geweest en doe me oefeningen braaf en heb er nu bijna geen last meer van. Merk het alleen als ik een dag echt heel druk ben geweest. Mijn advies probeer een week even goed uit te rusten en blijf je oefeningen doen maar beperk dit tot een aantal oefeningen. Ik kreeg namelijk een hele lijst met oefeningen op van de fysio en heb toen de minst belastende gedaan. Verder opletten hoe je gaat zitten, de trap op loopt enzo.
Hier was het andersom, ik deed uit mezelf oefeningen maar die zijn nog veel te moeilijk en te zwaar. Moet het bij de twee oefeningen houden die hij gegeven heeft. Gaat nog met ups en downs maar de ups lijken wat meer te worden
heb ook bekkenklachten gekregen in zw en nu erna is het eigenlijk nog slechter dan in de zwangerschap. mijn dochter is 1,5 en na vele oefeningen en rechtzetten heiligbeen nu er bij de ha op aangedrongen dat er eens goed wordt gekeken wat het probleem is. Pijn wordt erger, moet inmiddels smiddags gaan liggen om de dag vol te houden. Pijnvrije dagen ken ik niet en de pijn beheerst mijn leven behoorlijk. dus dat herken ik wel. Ik ga straks naar revalidatiearts (moet er nog een oproep voor krijgen) , en ik hoop dat deze wat voor me kan betekenen, of in ieder geval weet hoe ik mijn leven moet inrichten. Ha, en behandelaren geven verschillende adviezen...
Beste MMariane, ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Mijn dochter is nu 4 maanden en ook ik zit nog in de lappen mand. Goede bevalling gehad, maar na 1,5 maand pijn in mn buik, rug, lies en bekken. En ja wel, ook ik heb paniekaanvallen. Ben altijd snel bang iets te mankeren, en nu met een kleintje helemaal. Ik loop bij de fysio en ben ook bij een osteopaat geweest. Bleek dat mijn schaambeen scheef stond en waarschijnlijk een bekkeninstalibiteit. Morgen weer naar de huisarts met mn verhaal. Man zal wel gek worden van mij. Ik heb behoorlijke steken in mn schaambeen en lies. En trekt door naar mn been en heup. Niet prettig. Probeer elke dag te wandelen met de kleine. En dat lukt aardig. Maar zodra ik op de bank zit begint de pijn (en vaak de bijbehorende paniek). Hopelijk knappen we snel op. Volgens de meeste mensen is het een kwestie van ontzwangeren. Maar ja, als je graag wilt genieten en leuke dingen wilt doen, dan schiet het niet altijd op. Groetjes, Nathalie
Nog een patiënt, helaas ...geduld hebben, is ook wat ik vaak hoor maar tja.... Het leek de betere kant op te gaan tot vorige week, een hele grote terugslag, en dat hoort er dan ook weer bij hoor je dan...ja duh Lopen gaat misschien nog wel het best maar heb ook dystrofie in m'n voet dus dan protesteert die weer. Heb de paniekaanvallen wel weer aardig onder controle maar van de fysio ben ik voorlopig nog niet af. Sterkte!
lastig he meiden. Gisteren was ik bij mn chiropractor, en ik zei dat het wel aardig ging. Nou hij verklaarde me zowat weer beter. Als ik niks doe, niet veel loop, sjouw, werk, etc dan gaat het wel redelijk. Zodra ik wel 1 van die dingen doe gaat het dus niet. In juli mag in naar de revalidatiearts in het ziekenhuis, ik ben benieuwd of deze een andere kijk op de zaak heeft.