Hey meiden, Ik weet met mezelf geen raad niet meer. Begin vorig jaar zijn mijn vriend en ik beginnen proberen. Begin dit jaar hebben ze ontdekt dat ik een verminderde eicelreserve heb en ben ik na twee inseminaties mogen overschakelen op ivf. Ik heb inderdaad maar zeer weinig eicellen met de maximale stimulatie. De eerste poging was mislukt, er was maar een embryo. Bij de tweede poging waren er maar twee embryo's (waarvan eentje een twijfelgeval of ze die wel zouden terugzetten).tot onze grote verbazing teste ik midden vorige maand positief. Ons geluk kon niet meer op... Tot 4 dagen later tot mijn gynaecoloog zei dat het een miskraam ging worden. Pas drie weken later (toen ik dacht dat het miskraam al voorbij was) stond mijn hcg nog hoog en ontdekten ze een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik heb dan 8 dagen een kuur moeten doen met methotrexaat, een soort chemotherapie, om de cellen te verwijderen. Het is allemaal al heel moeilijk geweest. Ik mag nu ook drie maanden niet proberen omwille van die chemo en heb schrik Voor mijn eicelvoorraad. Een kennis die ik veel zie is na twee maanden proberen net zwanger terwijl ze eenhalf jaar geleden tegen me zei dat ze opgelucht was dat ik nog niet zwanger was omdat ze het er moeilijk mee zou hebben... Ja en nu heb ik het natuurlijk ook moeilijk met haar zwangerschap. Ik weet met mezelf geen raad meer, ben tegelijk zo triest, jaloers en heb zoveel schrik dat het niet zal lukken. Ik voel me stilletjes aan wegzakken... Hebben je bepaalde manieren van denken of raad voor mij? Alle hulp is heel welkom. Het is echt zwaar, ik probeer te denken dat het het allemaal waard is.
Hey Dina, Allereerst , heel veel sterkte met dit zeer slechte nieuws. Eerst zit je op die roze wolk en lacht de hele wereld je toe en nu kan het niet zwarter als zwart en donder je weer van die wolk af. Ik kan niet uit ervaring spreken hoe het is, maar kan me wel voorstellen hoe je je moet voelen (wij zijn al 4 jaar aan het proberen met 4 mislukte icsi's, dus denk dat ik wel kan raden hoe je je moet voelen). Ik weet verder niets van je situatie af, maar hoe jong ben je, daar je reserve zo laag is ? en wat is je maximale stimulatie (met welk hormoon/medicijn) ?. Ikzelf ben al wat ouder en heb ook niet zo veel eitjes meer en zit ook behoorlijk hoog met stimualtie, maar ze kunnen iedere keer je schema bijstellen met andere hormonen / medicijnen waardoor je volgende poging weer beter gaat. Gebaseerd op de info die ik tot nu toe van je weet, geef de moed niet op !!! je hebt "pas" 2 echte pogingen gehad (als ik de inseminaties niet meetel met een slechte eicelreserve). Ze zeggen dat je kans op zwangerschap groter wordt tussen de 3 en 6 pogingen, maar zelfs dit is voor iedere persoon weer anders. Mocht het ooit zover komen, dat je dat klein lief hummeltje in je armen mag sluiten, dan zeg je ...ja, het is het allemaal waard geweest, maar helaas zal de 1 er wat langer over doen als de ander, met de nodige teleurstellingen. Het lijkt me wel dat nu je een BBZ hebt gehad, je toch grote kans hebt op een innesteling/zwangerschap ? dat kunnen al veel meiden niet zeggen. En weet je ook, dat na een BBZ er een hele grote kans is dat je zwanger wordt ? Niet om je nu heel veel hoop te geven, maar dat is wat ik van andere meiden heb gelezen/ervaren. Meid, hoe moeilijk het ook is, probeer er toch in te geloven ! Liefs, Jolanda
Lieve Dina, Ik heb helaas geen manieren of tips om je beter te laten voelen, maar herken het wel goed. Ik heb ook tijden dat ik het zo zwaar vind, gelukkig wisselt het vaak af met betere periodes, maar leuk wordt het niet. Het is gewoon een heel heftig iets waar je maar mee te kampen hebt. Het enige wat ik misschien kan aanraden is het zoeken van hulp. Ik merkte een paar jaar geleden dat het zwanger-wordt-gedoe steeds zwaarder werd en dat voor mijn gevoel de donkere wolken steeds lager kwamen hangen. Ik merkte een soort standaard somberheid en verslagenheid die alle aspecten van mijn leven (ook diegene die wel goed liepen) overschaduwde. Ik heb in het ziekenhuis navraag gedaan naar evt. hulp hierbij en ben bij de maatschappelijk werker van het ziekenhuis terecht gekomen. Die kent de problematiek en de gevoelens die daarbij horen. Ik ben er een aantal keer samen met mijn man geweest om te praten en dat heeft wel geholpen! Maar ik wilde eigenlijk vooral even reageren omdat ik je sterkte wilde wensen en misschien dat de wetenschap dat je niet alleen bent hierin wat steun biedt.. liefs, Klaasje