Zeker! Die 20% is bij mij echt onzekerheid en dat ik de controle niet heb. Alleen had ik nooit verwacht zó onzeker te zijn. En ik moet leren loslaten. Dus zijn zeker onderwerpen waar ik erg mee bezig ben en graag aan wil werken. Wat wel lastig is, is dat het inderdaad al snel ontkracht wordt. "Meid, hoort erbij, die eerste maanden zijn nu eenmaal zwaar!". Dat soort opmerkingen hielpen bij mij eigenlijk helemaal niet mee. Het maakte dat ik mezelf juist heel zwak vond. Want het hoort erbij, maar ik kan het niet. Mij lukt het niet. Ik kan het niet aan. Op een gegeven moment wilde ik alleen nog maar mijn auto tegen een boom aan parkeren; toen wist ik wel dat dit never-never-nooit "erbij" kon horen. Het leek mij heel sterk dat elke moeder hier doorheen moest. Anders zouden er nooit tweede kindjes geboren worden. Het klopte gewoon niet....Ik ben nu heel blij dat ik naar dat gevoel heb geluisterd. Zeg dus niet dat het "erbij" hoort, maar vraag door. Zijn het wel echt kraamtranen? Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Bij mij was een verhoogd risico bekend. En toch duurde het 7 weken voor er iets gebeurde terwijl ik al vanaf dag 4 riep dat ik me niet goed voelde. Ik ben daar niet boos om. Dat was ik wel. Maar ik snap nu ook hoe moeilijk het is; er zijn zoveel nuances die een rol spelen. Wanneer gaan kraamtranen over in een postpartum depressie? Ik denk niet dat hier een richtlijn voor is. Merk wel dat ik het spannend vind om nu weer te gaan werken. Alsof het begrip dan ineens weg gaat vallen....thuis heb ik begrip maar nu moet ik weer naar de buitenwereld.....
@Wolky84 het is alsof je mij beschrijft. Ik had ook op een gegeven moment het idee ik bel mijn man dat hij naar huis moet komen dan als hij thuis is zelf in de auto en een boom zoeken. Ik bedacht verschillende dingen maar wel altijd in mijn hoofd dat er iemand bij de kinderen moest blijven.
@Oceanna Heftig he? Ik was er niet eens meer mee bezig waar mijn zoon was. Het maakte me echt allemaal niks meer uit op dat moment. Ik snapte nooit hoe mensen zichzelf van het leven konden beroven en al hun dierbaren kunnen achterlaten. Maar nu ik zelf zo ver heen ben geweest, snap ik het wel.....wat tegelijk weer triest is natuurlijk. Het gaat erg op en af hier. Ik merk nog niet zoveel van de anti-depressiva. Ja de bijwerkingen.....Al heb ik volgens mijn man wel meer goede momenten. Maar voor mezelf overschaduwen de slechte momenten nog dus zelf zie ik dat niet goed. Maar goed, we wisten ook dat het tijd nodig zou hebben. Ik slik ze nu twee weken en heb wel het idee dat de bijwerkingen milder worden. Laatste paar dagen verlof......maandag weer beginnen.....gelukkig is zoonlief de laatste dagen echt heel vrolijk. Dat maakt het wel allemaal net iets makkelijker!
Ik heb ook een pnd gehad en ben er nu wel redelijk uit. Ik had juist de makkelijkste baby die je je kan wensen en daarom ook vaak onbegrip van mijn omgeving: "waarom ben je niet gelukkig met wat je hebt? Je hebt alles!" Dat helpt niet erg en ik voelde me dan ook erg gefaald als moeder. Ik heb medicatie geslikt en hoewel de kleine scherpe randjes er af gingen, heb ik de medicatie helaas niet ervaren als veel anderen, namelijk dat 'de zon weer ging schijnen'. Wat bij mij ontzettend geholpen heeft is mijn leven eens flink onder de loep nemen. Waar werd ik ongelukkig van, wat gaf mij stress? Zo heb ik een carrièreswitch gemaakt en ben ik mezelf meer gaan verwennen, af en toe alleen naar 't park om een boekje te lezen, een avondje stappen met vriendinnen, etc. Dat hielp voor mij heel erg, ik moest soms gewoon uit die situatie weg. Nu ben ik van de medicatie af en merk ik dat het weer beter gaat. Wel ben ik emotioneler dan vroeger en heb ik zo nu en dan nog wel een depressieve bui waar ik me door heen moet worstelen, maar dat is dan hooguit een dag en ik weet nu van mezelf dat ik afleiding moet zoeken. Veel sterkte! Het komt zeker goed, hier kom je weer uit!
@Bloem2310 Bedankt voor het delen van je verhaal! Helpt echt heel erg! En ik denk inderdaad dat het helemaal los staat van hoe de kleintjes zijn. Er zijn moeders die hele zieke kindjes hebben en geen PND krijgen. En er zijn moeders met zoete babytjes die een PND krijgen. Mij is ook op het hart gedrukt; dit overkomt je, dat kun je niet voorspellen en je kunt er al helemaal niks aan doen. Doordat ik een verhoogde kans had op een PND heb ik namelijk het gevoel dat ik dit had kunnen voorkomen. Dat ik te naïef ben geweest. Dat ik te makkelijk erover gedacht heb. Maar volgens de deskundigen om mij heen kun je zoiets simpelweg niet voorkomen. Mooi om te horen dat je er weer bovenop bent! En emotioneler zijn dan vroeger is helemaal niet erg; daar zitten namelijk ook hele mooie kanten aan. Nogmaals bedankt voor het delen! Het gaat hier ook vast goedkomen met de tijd....
Ik heb na mijn eerste kind ook klachten gehad. Bij mij lag de focus op angst. En enorm onzeker. Ik vond de verantwoordelijkheid enorm eng en niets wat ik deed vond ik goed genoeg. Ik wilde alles perfect doen en dat kan uiteraard niet. Het moederschap kwam voor mij aan als een mokerslag. Als ik anderen met mijn baby zag, mensen met meer ervaring, was ik ervan overtuigd dat ze beter af was zonder mij en voelde me enorm falen ook naar mijn man toe. Ik had angstklachten, dwangedachten en ik kwam op een punt dat ik niet meer sliep. Had ook paniekaanvallen, hyperventilatie. Toen heeft mijn man gezegd tot hier en niet verder. Er is toen hulp voor mij gekomen. Het ging toen al snel beter. Kreeg eerst nog een kleine terugval en vanaf toen ging het elke dag beter. Vooral toen ik weer ging werken voelde ik me steeds meer mezelf. Ik heb echt de bodem van de put gezien..en toch kwam het goed. De huisarts van de huisartsenpost zei ook toen we daar zaten. HET KOMT GOED! ECHT! En het kwam goed...ze werd ouder en ik groeide in het moederschap. Ik heb zelfs nog een 2e aangedurfd! Dus met de tijd gaat het beter! En ik slikte ook 1,5 jaar medicatie. Bij kwam het vermoedelijk door hormonen in combi met mijn karakter. Heel streng en perfectionistisch naar jezelf zijn. Het onbegrip herken ik ook. Het is vaak ook zo dat mensen niet weten wat ze moeten zeggen of ze bedoelen het goed, maar slaan de plank mis. Ook ik heb me soms onbegrepen gevoeld. Gelukkig was mijn man wel heel geduldig en lief. Sterkte iedereen die ermee te maken krijgt. Liefs
@EmmaP Beetje late reactie maar bedankt voor het delen van jouw verhaal! Ik moet inderdaad geduld hebben.....dat van die mokerslag herken ik heel erg. Of eigenlijk herken ik alles wat je schrijft. Dus ik moet moed houden....volhouden.....het moet gewoon goed komen! Afgelopen weekend en de eerste dagen van de week ging het heel goed. Ben weer begonnen met werken. Maar vanaf woensdag ging het eigenlijk weer mis. Dus ik zit nog steeds in de rollercoaster....Ik dacht dat de AD hun werk begonnen te doen maar nu twijfel ik weer enorm of dat wel zo is. Nu ook ingeschreven bij een psycholoog die het traject over gaan nemen van GGZ aangezien ik daar in acuut zorgteam dadelijk klaar ben. Ik vind het nog steeds zo naar dat er van mijn oude ik zo weinig over is gebleven. Als ik daarover nadenk dan knal ik uit elkaar van verdriet. Het had zo allemaal niet moeten gaan... We houden vol.....
@Wolky84 Hou moed inderdaad, het komt echt goed. Geleidelijk aan voel je je beter. Het is een groot verdrietig gevoel, machteloosheid neemt het van je over. Wat je voelt kan je niets aan doen, je doet het goed. We hebben het allemaal goed gedaan en we doen het allemaal nog steeds goed. Wat je ook doet, zegt, hoe je ook handelt, je doet het met een goed hart. Kijk niet om, ga verder. Er komt een dag dat je zal genieten van je moederschap. Je gaat zelfs extra genieten van de kleine dingetjes! Alles wat je nu meemaakt leer je veel uit, je groeit elke dag als moeder, vrouw. Dit neem je straks allemaal mee. Je zal jezelf terugkrijgen, met een extra bagage aan ervaringen. Haal jezelf niet naar beneden, dat helpt je niet. Je kan hier niets aan doen. Het is zoals het is, het is niet fijn. (licht uitgedrukt) Maar, het komt echt goed. Blijf praten hierover. Je bent niet alleen, we begrijpen jou. groetjes Katrien
Dankjewel lieve @katrienmessens Je berichtje doet me echt heel goed! Ik wil gewoon te snel....dat het morgen over is, opgelost. Maar dat kan niet. Ik moet geduld hebben. En elke week gaat het een stapje beter. Ik ben echt zo blij dat ik hier af en toe mijn hart kan luchten. Het blijft een eenzaam proces ondanks alle steun die ik krijg. Echt begrijpen is gewoon heel moeilijk als je zoiets niet hebt meegemaakt. En dat geeft ook niet. Want wat je zegt; ik ga hier zoveel sterker uitkomen!
Herken het heel erg dat het snel over moet zijn, helaas werk je jezelf dan alleen maar tegen. Knap dat je stappen zet, het komt echt goed! Verder heb ik niet alles doorgelezen hier. Ik ben nu herstellende. Aflopen zomer 2 maanden opgenomen geweest met zoontje. Heb een heftige PPD gehad. Hij is nu 10 maanden en wordt nu steeds meer mijzelf, maar helemaal ben ik er nog nIet. Ik heb nog medicatie en hulp van de ggz. Er is licht aan het einde van de tunnel, dat had ik eerder ook nooit gedacht.
Allemaal zo herkenbaar. En die eerste tijd met medicijnen is vreselijk @Wolky84. Ik ben met medicijnen gestopt, nu zo n 2 maanden geleden. En ik merk de laatste tijd weer sneller onrust/angst. Het komt met vlagen en gaat weer weg. Maar wel heel akelig. Ik denk zo n pnd ook zorgt voor een (levens)lange nasleep. Zijn daar mensen van met ervaringen? Dat het altijd een zwak punt blijft?
Hallo Loveloes, je hoeft echt niet bang te zijn dat het een levenslange nasleep zal worden. Het komt inderdaad in vlagen terug, maar dat zal steeds minder gaan worden. Werk het niet te veel tegen. Het is wat het is en het komt echt goed. Je kan er niets aan doen. Heel veel sterkte. groetjes katrien
Lieve meiden....even een update....het gaat echt heel goed met mij. Ik heb een hele goede week achter de rug waarin ik geen een keer gehuild heb. Ik voel me energieker. Levendiger. Meer mezelf. Minder angsten. Pieker niet meer. Slaap goed. Eigenlijk voel ik me gewoon fantastisch momenteel! Ik geniet ook echt oprecht enorm van onze zoon. Meer dan ik ooit had durven dromen. Ik ben strontverliefd op hem. En hij op mij. Het is zo'n 180 graden verandering......Ik ben enorm dankbaar dat anti-depressiva bestaan. Ben heel lang tegen geweest maar ik heb het gewoon nodig en dat is prima. En hoe lang zien we wel. Want nu voel ik me super. En daar geniet ik van. Jullie verhalen hebben me op de been gehouden. Hoop gegeven. En nu ineens gaat het met sprongen vooruit. Ik zal vast nog wat mindere momenten hebben. De verwerking komt ook nu pas merk ik. Maar dat is prima en mag er zijn. Jullie zijn toppers! En mocht iemand dit topic later lezen en met dezelfde problemen zitten; ZOEK HULP! Je hoeft dit niet alleen te doen. Je bent niet gek. Of raar. Of zwak. Jij kunt hier niets aan doen! Ik gun mijn ergste vijand dit nog niet en hoop nooit meer zoiets mee te maken. Maar als er maar 1 iemand is die door dit topic hoop krijgt en hulp zoekt dan is het 't allemaal.waard geweest. Hele dikke knuffel van een blije vrolijke Wolky! Xxx
Wat goed om te lezen!! Zo herkenbaar. Ook al was ik enorm blij toen ik de AD weer helemaal afgebouwd had . Op het moment dat je het zo hard nodig hebt, en het gaat na een tijdje echt z'n werk doen, is het echt heel fijn.
Ik heb vandaag een gesprek bij de huisarts over antidepressiva. Na lang nadenken en mezelf toch wel heel neerslachtig te voelen besloten om toch om Ad te vragen.