Ivf/icsi in vu amsterdam

Hoi mijn naam is Chantal en ik wil graag mijn verhaal met jullie delen.
Toen ik mijn man ontmoette was hij al trotse vader van 2 dochters.(die overigens op dit moment al 19 en 21 zijn ) Ik had nog geen kinderen maar wel een behoorlijke kinderwens. Mijn man leek het ook nog geweldig om weer vader te worden van ons kindje samen.
Nou was mijn man gesterriliseerd dus toen wij serieus met elkaar werden hebben wij gekozen voor een hersteloperatie.
3 maanden na de hersteloperatie was er een zaadcontrole, de uitslag hiervan werd ons een week later telefonisch bekend gemaakt.

Geschockt waren we met de mededeling: u zal samen nooit kinderen kunnen krijgen, het zaad is dood en nee er zijn geen andere opties...Echt niet? NEE ECHT NIET!

Ik kan niet omschrijven wat ik toen voelde, mijn wereld stortte in en stopte ook even letterlijk. Wat nu? Ik heb altijd een kinderwens gehad, ik weet nog heel goed dat ik een keer samen met mijn moeder in de keuken stond en zei; mam, ik weet al waarom god mij zo groot heeft gemaakt, (1,80 cm) ik moet vast een tweeling baren...
Hoe moet je verder gaan in de wetenschap dat je samen geen kinderen kan krijgen terwijl de wens er wel is. Ineens valt het ook op dat de hele wereld, de hele maatschappij gericht is op het gezinsleven. Heel wat jaren met tranen zijn er voorbij gegaan. Ik ben al jaren tante van bij elkaar 10 neefjes en nichtjes, waarvan de laatste 3 afgelopen jaar geboren zijn. Prachtig en het verzacht wel iets, maar tergelijkertijd erg confronterend...

We zijn nu bijna 7 jaar verder en de afgelopen 2 jaar gaat het beter en heb ik ondertussen ondekt dat er ook een leven bestaat zonder eigen kinderen, gek genoeg ben ik zelfs voordelen gaan zien van het niet hebben van kids. We zijn erg gericht op elkaar en de hond en op ons werk en vrienden. Het diepe verlangen blijft, maar je moet ook verder is wat wij ons besefte.

Toen gebeurde er vorig jaar iets bijzonders...
Mijn moeder is al jaren kraamverzorgster en belde mij reuze enthousiast op met de mededeling dat ze aan het kramen was bij een gezin met precies dezelfde situatie als ons. Man getrouwd geweest, al kinderen, vrouw nog niet, wel een kinderwens... en dat deze vrouw net bevallen was van een tweede kindje van hun samen! Hoe? via ivf/icsi.

Nou had ik al wel eens gehoord van ivf 7 jaar geleden, maar was op een of andere manier in de veronderstelling dat dat met een zaaddonor plaats vond??? Niet dus. Er was hoop, welliswaar een sprankje...maar het was hoop. Als er enige mogelijkheid was tot het krijgen van een kindje samen, moesten we op zn minst deze opties gaan onderzoeken.

Lang leve internet en er zijn heel wat uurtjes in gaan zitten om zo veel mogelijk informatie te verzamelen ( vraag me niet waarom we dat nooit eerder hebben gedaan...mischien wel omdat het ziekenhuis zo stellig was en je mag toch aannemen dat specialisten weten waarover ze praten) enfin. We kwamen uit bij het VU amsterdam omdat deze toch wel bekend staat als "moeder"op vertiliteits gebied. December 2011 gebeld en half januari 2012 de eerste afspraak.

Mijn man onderzocht ik onderzocht( beide gezond), voorgesprekken, nagesprekken en toen was het "op jacht naar zaad"! ( want zonder zaad geen ivf/icsi) eerste onderzoek, telleurstellend: geen zaad. tweede onderzoek: geen zaad.
Dit wisten we eigenlijk al jaren, dus erger kon het voor ons niet.
Khad alleen zo gehoopt,.. mischien toch?.... dus toch niet. Maar ze stuurde ons door naar een uroloog. Gek genoeg waar onze hoop weg was,...was de uroloog super positief! Hij zei; je hebt al 2 gezonde dochters, en een man maakt zaad aan tot zn 85ste, dus er MOET ergens zaad zijn. In mei een pesa behandeling en tot onze grote verbazing èn grote blijdschap....ruim voldoende en kwalitatief zaad voor een icsi traject!!!!!

Jullie kunnen je vast wel voorstellen hoe wij ons voelde, alsof we al zwanger waren! En ineens gaat het heel snel. Tis vandaag 12 juli 2012, en ben ik afwachting van mijn menstruatie die ik 16 of 17 juli verwacht, want dan kunnen we met het traject starten! Zooooo spannend en ook heel gek.Jaren denk je dat er niks kan, heel rouw proces geweest....en nu hoor ik half september of ik zwanger ben of niet. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, en God bestaat! mede door deze wetenschap kijk ik er naar uit...immers..ik kan doen wat ik kan doen, naar alle afspraken gaan. De artsen kunnen doen, waar hun goed in zijn, behandelen. Maar ik geloof dat er maar 1 persoon over het leven gaat...en dat is God zelf! Ik geloof, ik vertrouw en ik hoop dat onze hartewens gauw in vervulling mag gaan.

Voor een ieder die dit leest, heel veel sterkte met jouw traject!
Reacties zijn van harte welkom.

 

Hoi Vasca,

Bedankt voor je reactie en je tip. Ik zal het proberen te vinden.
Ben letterlijk vandaag voor het eerst op zo een forum, dus ben nog een beetje onbekend ermee.

Groetjes.

 

Hoi linbabylin,

Ja ik heb me gemeld bij jullie toppic...en nog maar een keer het hele verhaal erop gezet, om even kennis te maken!

Ja, a.s.maandag of dinsdag word ik ongesteld ( al jaren een duidelijke cyclus) en dan moet ik inbellen. Dan moet ik de 2e of 3e dag naar het ziekenhuis (vu amsterdam) om een echo te maken. Hier kijken ze of er geen cystes etc zijn. (heb ik nooit gehad,dus verwacht het ook niet)
En dan krijg ik prikinstructies en mag ik alles ophalen bij de apotheek en direct beginnen... Heel gek en spannend allemaal.

Wel zijn we beide redelijk relaxt in het verhaal, mischien wel omdat we al jaren denken dat het niet kan en al een rouw proces achter de rug hebben. Alles wat nu wel kan en lukt is een heel groot extra cadeautje voor ons... hopenlijk blijven we ook zo relaxt als het eenmaal begonnen is, ondertussen begrijp ik dat iedereen de wachtweken "hell" vindt...wat ik me ook weer goed kan voorstellen!
afwachten maar hoe het straks gaat.

groetjes...