Hey Allemaal, Moet het gewoon effe van me afschrijven, want kan het allemaal niet meer aan in dat kopie van mij.. Mijn zelfbeeld is nooit erg hoog geweest en heb mezelf de laatste jaren steeds te dik gevonden.. Sinds 2003 schommel ik eigenlijk op de rand van een eetstoornis maar de laatste maanden ging het echt goed. De zwangerschap was een bevrijding voor mij, eens niet letten op wat je binnenkrijgt, een paar maanden NIET dieten, mogen zondigen wanneer je wilt, gewoon GENIETEN van eten! Het gevolg was dat ik op het einde van mijn zwangerschap zo'n 66kg woog en dus zo'n 20kg was aangekomen.. Ik was ervoor wel op mijn laagste gewicht ooit.. Soms kreeg ik het benauwd toen ik zag hoeveel ik was verdikt, maar wakker heb ik er nooit van gelegen. Maar nu.. Ik voel mij zo slecht in mijn vel en voel dat ik gewoon herval in mijn oude gewoonte. Ik bekijk eten terug als iets slechts, dikmakend, iets dat ik eigenlijk niet in mijn lichaam wil. Ik voel mij goed, toch beter, met het gevoel van een lege maag. Tuurlijk, ik heb honger, maar ik voel mij beter zo, dan wanneer ik een vol gevoel heb. Ik weeg nu zo'n 50-51 kg, maar ben er ongelukkig mee. Mijn vriend is razend als ik erover begin, hij wil er niets van weten. Hij weet eigenlijk ook niet hoe diep ik al ben geweest om mijn gewicht te bereiken vroeger, nooit heb ik er met iemand over gesproken, heb het altijd goed kunnen 'verstoppen' of de schijn hoog kunnen houden.. Pfff, weet het echt niet meer hoor.. Het zit allemaal in het hoofd, daar ben ik me van bewust, maar ik krijg het er niet uit. Dus voel ik me rot.. Voila, zo, dat is eruit..
tjeetje das niet niks ik heb ook een eetstoornis gehad ,en ik weet dat het altijd mijn zwakke plek zal blijven, maar het lijkt dat jij de stoornis nog hebt.. je bent echt superrslank met 50 kg! Echt waar..maar ik weet t ik kan het zeggen je gelooft het niet... probeer iemand te vinden waarmee je kan praten hierover, want het gaat je hele leven beheersen. succes !
ik denk ook dat het heel verstandig is om hier met iemand over te praten. je herkend het al bij je zelf, da's heel goed! nu wordt het denk ik tijd om het aan te pakken. voor jezelf, maar ook voor je partner en je kleintje. ik snap dat het heel moeilijk is, maar wie weet hoeveek beter je je weer gaat voelen als je begeleiding hebt?!
lieverd, ik zou er mee naar de huisarts gaan en om counceling/hulp vragen. Dit soort problemen zijn moeilijk alleen op te lossen en niks om je voor te schamen. Eetstoornissen zijn goed te behandelen door iemand die er verstand van heeft en dat je toegeeft dat je een probleem hebt is al een hele stap! (Dus geef jezelf vast een complimentje!)
Ik denk dat je de eerste stap voor jezelf al hebt gezet: je komt er voor uit en je hebt geconcludeerd dat je je er absoluut niet happy onder voelt. De tweede stap zou zijn om naar je huisarts te gaan en je probleem te bespreken. Nu snap ik wel, dat dit waarschijnlijk heel moeilijk voor jou zal zijn, en ik heb makkelijk praten. Zo bedoel ik het echter niet. Ik wil je heel veel sterkte wensen.
Ik voel me er inderdaad niet goed bij, en wil het uit mijn hoofd hebben, maar het probleem is eigenlijk dat als ik de stap zet en naar de huisarts ga, dat ik niet weet wat er gaat gebeuren. Ik wil in ieder geval niet aankomen, omdat ik vind dat 50kg oké is, zeker niet te dun, want ik meet maar 1m60. Ik zou moeten voorkomen dat ik verder afval (wat ik stiekem wel wil natuurlijk), maar ook voorkomen dat ik verder aankom..
Ik begrijp je volkomen. Ik zit de laatste dagen ook niet zo lekker in mijn vel en ik probeer eten zoveel mogelijk te mijden. Ik heb in het verleden ook een eetstoornis gehad, maar nu duikt het opeens weer op. Ik ben al jaren op mijn gezond gewicht, maar opeens vind ik mezelf te dik. Ik zou maar met iemand gaan praten. Laat het niet te ver komen en 50 kg is een mooi gewicht.
ik snap denk ik wel hoe je je voelt, aan de ene kant wil je er vanaf maar aan de andere kant, aankomen wil je ook niet. misschien kun je er eerst met mensen uit je omgeving over praten? kijk alsjeblieft uit, heb bij mijn moeder gezien hoe het mis kan gaan. heb zelf 5 jaar een eetprobleem (gehad?) dus begrijp wel een beetje hoe je je voelt
hoi hoi je moet echt naar de huisarts gaan zij kan je echt helpen, je kan vragen om een dietist die je kan helpen dat je wel kan eten maar niet afvalt of bijkomt qua lengte en gewicht zit je nu perfect niet vergeten je heb nu ook een kleintje dat afhankelijk van je is als jij niet gelukkig bent is de kleine dat ook niet hoop echt dat je hulp gaat zoeken en dat we binnenkort kunnen lezen dat je een voedingspatroon heb gevonden dat helpt groetjes nathalie
Goed dat je het hier opschrijft en dus voor uitkomt dat je een probleem hebt. Ik hoop dat je wel snel hulp gaat zoeken voor jezelf op de eerste plaats maar ook voor je kind. Want je bent nu mama dwz een voorbeeldfunctie. Hoe klein kinderen ook zijn (no nog niet natuurlijk) maar kinderen voelen echt bijna alles aan. Mijn vriendin is opgevoed door een moeder die ook een eetprobleem had en mijn vriendin heeft zelf heel veel psychische problemen hierdoor gehad omdat haar moeder alleen maar bezig was met lijnen/niet eten/figuur. Het heeft een heel groot effect op een kind jongen of meisje. Wees sterker dan die ziekte en zoek hulp want zonder hulp zal het heel moeilijk worden. Denk aan de beschadigingen die je jezelf aandoet en ook aan je kind. Misschien heel eng om dit zo te lezen maar hopelijk word je er wel wakker. Sterkte meid iig
Inderdaad hulp zoeken! Waarschijnlijk zul je je anders altijd te dik voelen, hoe mager ook en kom je er niet meer uit. En net wat Bibiche zegt, het zal straks echt invloed hebben op je kind en dat wil je toch niet. En denk niet dat ze daarvoor 12 moet zijn ofzo om het te beseffen. Dat sluipt er al heel jong in! En vaak blijft het niet bij lijnen, maar krijg je er aardig wat psychologische problemen bij. Tenminste, ik heb het bij een vriendin van me zien gebeuren. Goed van je dat je deze stap al genomen hebt en zelf beseft dat dit niet de goede kant op gaat. Sterkte!
Meis, ik snap hoe je je voelt. Ik heb in het verleden ook een eetstoornis gehad, dit heeft bijna 4 jaar geduurd(laagste gewicht was 37kg!). Gelukkig ben ik er daarna weer bovenop gekomen maar het is een ziekte wat eigenlijk altijd tussen je oren blijft zitten. Je moet er alleen een balans in zien te vinden en er controle over kunnen houden. Tijdens mijn zwangerschap had ik er bijna geen moeite mee met het aankomen. Ik was apetrots op mn mooie buik en die kilo's vielen uiteindelijk ook wel mee. Echter, nu na mijn zwangerschap moet ik weer heel hard mn best doen om niet terug te vallen. Als ik dan kijk naar mijn kleine meisje vergeet ik al snel alles en besef ik me dat ik het voor een heel mooi doel heb gedaan en dat ik een sterke mama moet zijn en het juiste voorbeeld moet geven. Het is moelijk, ik weet het..maar vergeet niet dat er nu een klein persoontje is dat jou nodig heeft! Als je denkt dat het niet goed gaat adviseer ik je snel hulp in te schakelen of met iemand te praten. Praten helpt! Meis, hou je taai en maak je niet druk. Geniet van je kereltje! Liefs Angeltje
Lieve Virginie Zo te horen ben je je bewust van je eetpatroon, en dat het de verkeerde kant op gaat, en dat is goed. Het is heel logisch dat je vriend boos wordt als je over je eetstoorns begint. Het is voor hem waarschijnlijk erg moeilijk om de vrouw waarvan hij houdt en de moeder van zijn kindje zo destructief bezig te zien. Hij heeft waarschijnlijk geen verstand van eetstoornissen, en weet niet goed hoe het in elkaar steekt. zijn reactie is dus logisch, maar niet handig. dit is een probleem waar je juist zijn hulp zo hard bij nodig hebt. probeer of je huisarts of zoiemand hem uit kan leggen hoe het werkt, en hoe hij jou beter kan helpen het is goed dat je ervan bewust bent dat je de mist in gaat met eten. je hebt echter een verantwoording nu naar je kindje. je wilt je zoontje straks waarschijnlijk leren dat eten goed en gezond is, en ook leuk en lekker kan zijn. daar kan jij je voordeel ook uit halen. probeer om mee te liften op de dingen die je hem wilt leren. probeer om de gezonde maaltijden die je straks voor hem gaat maken ook voor jou te maken. je kan in een eetdagboek bijhouden wat je eet, en of het een volwaardig voedingspatroon is. probeer om niet te spugen, en om geen pillen te gebruiken. praat met je vriend als het moeilijk is. hij moet weten hoe belangrijk hij hierin kan zijn voor jou. het idee dat je lijf niet is zoals het zou moeten zijn is echter veel hardnekkiger, en moeilijker te doorbreken. je weet ergens waarschijnlijk best dat je eigen ideeen over je lijf niet kloppen, maar dat kan het hardnekkige gevoel dat je iets aan je lijf moet doen niet wegnemen. dat idee zal het moeilijkste zijn om iets mee te doen, en het langste een probleem blijven. het is belangrijk dat je erover praat (ga ik weer) en dat je sterker wrdt op het niveau waarop je weet dat het ene idee niet klopt en het andere wel. als ik iets voor je kan doen mag je me een pb´tje sturen. heel veel sterkte, groetjes, lidwina
Ik snap ook hoe je je voelt, ik kamp zelf ook met dit probleem, ben alleen nog te zwaar, dus ik vind eten ook dikmakend en doe het liever niet, maar goed, denk aan je kind! en 50 kg is echt te licht, met een lengte van 1.60 zou je zo 5 kilo aan mogen komen! Zoek hulp dat is mijn enige advies, ik weet hoe het kan aflopen.
je hoeft niet naar de ha, je kunt je ook aanmelden bij een zelfhulpgroep! afhankelijk van de groepsleden kan dat een verademing zijn (vond ik tenminste wel) heb daar meer van geleerd dan van alle psychologen bij elkaar.. even googelen en je hebt er zo meer dan genoeg gevonden!
(maar mocht je ervoor kiezen zou ik wel je ha even op de hoogte stellen, altijd handig omdat een eetstoornis zelden op zichzelf staat en lichamelijke dingen met zich meebrengt, zowel somatisch als echt)
virginie : ik begrijp je verhaal volkomen , ik heb zelf 2 verschillende eetstoornissen gehad ben hier ook voor opgenomen geweest . meis ik heb maar 1 tip : zoek hulp , nu het nog kan , voor je het weet zit je zo diep in die visieuze (schrijf je dat zo ?) cirkel en als iemand dan met hulptroepen komt aanzetten lach je die persoon vierkant uit. ik ben nu gelukkig "genezen" maar eten en afvallen zal altijd mijn zwakke punt blijven . als je er beheofte aan hebt mag je mij ook een pb sturen . L.sybje
Hey meiden, Aan iedereen bedankt om te reageren, vind het erg lief. Vind het ook enorm lief dat jullie me niet de grond inboren en zeggen dat het een stomme ziekte is dat je zelf in de hand hebt en dat ik mij niet moet aanstellen. Ik heb al gemerkt dat de mensen er dikwijls zo over denken. En als ik dat hoor heb ik helemaal geen zin meer om erover te praten. Daarom dat ik er met mijn vriend niet over praat, dat hij het gewoon niet weet. Hij zal het misschien geen aanstellerij vinden, maar zal toch niet begrijpen wat er in mij omgaat. Daarom, bedankt voor jullie lieve reacties! Aan de meiden die ook een eetstoornis gehad hebben: Zijn jullie nu gelukkig met jezelf? Willen jullie niet meer afvallen of aanvaarden jullie je lichaam hoe het is?
ja ik ben nu redelijk gelukkig met mijzelf , moet zeggen dat ik wel onzettend zwaar ben geworden , ik wil ook heel graag afvallen maar dat doe ik heel rustig op mijn eigen manier , want als ik dit niet doe sla ik weer door en ben ik terug bij af . L.sybje
Voor en tijdens mn zwangerschap ging het heel goed en zat ik lekker in mijn vel. Het gaat nu iets minder nu ik zie hoe mijn lichaam is veranderd na de zwangerschap. Maar ik hou me sterk! Heb alle kracht en energie nodig voor ons kleintje. Je schrijft dat je er niet met je vriend over wil praten. Ik adviseer je dit echt wel te doen! Het is zo belangrijk dat je erover kan praten met iemand die je kan vertrouwen en vooral met iemand met wie je samen leeft. Mijn mannetje wist het al vanaf het begin dat we elkaar leerde kennen. Hoe moeilijk ik het ook vond om het te vertellen.. Hij heeft mij heel erg kunnen steunen in periodes dat ik het even moeilijker had. Tevens merkte hij het ook snel op als het wat minder dreigde te gaan en kwam er dan zelf mee. Praat erover met hem, laat hem informatie lezen op internet etc. Je kan dit namelijk niet in je eentje oplossen! Liefs Angeltje