Ik stoor me er ook vreselijk aan dat kinderen zo snel een etiketje krijgen. Merk het ook in mijn omgeving, kind is een beetje druk: oh die heeft vast ADHD. Kind doet dit dus die heeft waarschijnlijk autisme... Lees het hier ook wel eens, kind van nog geen 1 jaar maakt moeilijk contact en direct word er gedacht aan autisme. Een school in onze wijk drukt ook zo snel stempeltjes op kinderen. Mijn buurvrouw kreeg te horen dat haar kind waarschijnlijk ADHD heeft, kind was erg druk op school. Maar op school werd moeilijk uitdaging geboden aan kinderen waardoor ze zich vervelen en irritant gaan doen. Kind is naar een andere school gegaan en er is niks aan de hand. Buurvrouw zei ook al mijn kind heeft geen ADHD, ze is gewoon kind. Het lijkt wel of een kind tegenwoordig niks meer kan doen, ze hoeven maar een beetje anders te zijn en hup kind mankeert wel weer iets. En natuurlijk heb je kinderen die dit echt hebben maar de laatste jaren lijkt wel 'hip' als je kind een stempeltje heeft.
Inderdaad, een kind kan geen kind meer zijn. Maar moet recht op zijn stoel zitten, zonder met zijn voetje tegen de poten te tikken. Mag niet even uit het raam kijken en even wegzakken in zijn gedachten. Mag niet te hard praten en of rare bewegingen maken. Bekijk elk leerling als individu en beoordeel vandaar uit. En niet omdat je bepaalde 'eigenschappen' ziet en vandaar uit dus een stempel plakt. Mijn dochter is ook heel beweeglijk, zul je niet zo gauw op een stoel kunnen vastpinnen, maar ik zou niet zeggen dat ze adhd heeft. Ze houdt van bewegingsvrijheid en ontdekt en leert zo op haar eigen manier.
Aan de ene kant moeten er niet te snel stickers geplakt worden. Kinderen kunnen soms nog maar weinig kind zijn en moeten vanalles. Maar soms wordt er ook te weinig gedaan. Als mijn zoon 2 jaar geleden de diagnose ADD gehad had, zoals die pas geleden gekregen heeft. Dan waren we nu een stuk verder geweest en had mijn zoon minder achterstand opgelopen op school.
Ik ben het ook helemaal met Daantje eens hier een zoon met pdd-nos en het is wel heel veel meer dan alleen dit of dat niet is het algehele plaatje. Ben ook dolblij met de diagnose zonder die diagnose had hij dan nu niet op het MKD gezeten en niet de hulp gehad die hij hard nodig heeft.
Er zijn kinderen die terecht de diagnose krijgen...natuurlijk Maar er zijn heel veel kinderen die niet terecht een diagnose krijgen...
Ik kan het niet anders dan het voor 200% met Daantje eens te zijn. Kinderen krijgen alleen maar hulp wanneer ze een etiket hebben. Wat niet weg neemt dat ik me ook steeds vaker stoor aan ouders die een beetje een druk kind hebben en dan per direct roepen dat het kind ADHD heeft, of een wat in zichzelf gekeerd kind dat zogenaamd autistisch zou zijn. Want het lijkt idd wel een hype. Ik heb (en menig ouder met mij) jaren en jaren moeten knokken voor mijn kind om een goede diagnose te krijgen, om hem op de goede plek op school te krijgen, om hulp te vinden etc, het steekt dan als iemand even over een druk kind direct zegt dat het ADHD heeft, terwijl het kind niet gediagnosticeerd is. Het kan natuurlijk wel, maar laat het dan onderzoeken, en ja, daar hoort helaas toch een etiketje bij.
Precies wat ik zeggen wou... En dan zijn er ook nog ouders die persé willen dat hun kindje een etiket krijgt. En dáár heb ik dan moeite mee. Het komt dan op mij over alsof ze dan dat etiketje nodig hebben om te kunnen"bewijzen" dat het gedrag van hun kind dan in ieder geval niét aan hen ligt...
ja dat snap ik nooit. Hoe kan je een diagnose krijgen wat je niet hebt? Ik bedoel : onze kids zijn geobserveerd door psychologen en die zagen de autisme dus kreeg onze kids de diagnose autisme. Als een psycholoog een kind observeerd en die ziet geen afwijking, dan zou ie toch niet zomaar een diagnose geven omdat het "in" is om bijv. ADHD te hebben? Zoals een arts geen diagnose kanker kan geven als er geen kanker is.
Dat heeft in de meeste gevallen te maken dat je als ouders 24 uur pd met je kind te maken hebt. En als ouders zie en merk je beter de kleine verschillen op. (of juist niet, omdat je als ouder niet beter weet bij dit kindje) Vergeet niet dat het heel erg moeilijk is om bijv te zien of een kind gewoon een drukkere, niet luisterende peuter is door de ADHD/autisme of dat het gewoon peutergedrag is. Peuters kunnen nl ook enorme driftbuien krijgen, net als autisten. Luisteren ook niet altijd, zijn druk en staan te springen. Ook voor onderzoekers valt dit niet altijd mee, maar in de meeste gevallen voelen ouders dat er gewoon iets niet helemaal klopt. Het gaat dus niet zozeer om het bewijzen dat het niet aan hun ligt, meer om erkenning dat het kindje wel degelijk wat mankeert en daar toch hulp nodig bij heeft. Vooral omdat de diagnose echt niet in 1 a 2 onderzoeken vast gelegd wordt.
Ja dit gevoel krijg ik ook Maar dan niet alleen door de ouders maar ook wel door de school et cetera...
Ben het helemaal met je eens hoor! Maar helaas zijn er ook ouders die het wel zo doen.. (Ken er een paar uit mn verleden)
Dat klopt, ik weet wel dat ze er zijn helaas, maar ik probeer even uit te leggen hoe het ook komt dat ook de ouders met een kind wat wel wat heeft vaak ook zo worden aangekeken alsof je het zelf bedacht hebt.
Dat zou kunnen, maar mijn ervaring is dat het altijd wel gedacht wordt. Mijn oudste heeft een combinatie ADHD/autisme en wordt dit jaar al 17. En toen was het nog niet zo'n hype als tegenwoordig, al was er wel meer over bekend. Als baby maakte hij geen oogcontact en met een jaar was hij niet meer te hanteren zoveel driftbuien en klimpartijen etc als hij had. Op het consultatiebureau zeiden ze alleen maar dat hij gewoon wat drukker was, totdat mijn (inmiddels ex)schoonmoeder eens verhaal kwam doen. Die namen ze wel serieus..... Ben toen naar een of ander onderzoekscentrum geweest en die praatte me wel even aan dat het aan MIJ lag. Hij zat teveel in de box en de kinderstoel. Logisch, want zoals gezegd kon hij geen minuut zichzelf vermaken. Ik zat er zelf compleet doorheen kan ik je vertellen. Gelukkig ben ik toen via een of andere hulplijn van het consultatiebureau doorverwezen naar de Riagg. Daar konden we binnen 48 uur terecht. Ik ben die mevrouw van die hulplijn, die me toen te woord stond nog eeuwig dankbaar, al ken ik haar niet. Is toch ook te gek voor woorden dat ouders die wel hulp nodig hebben het niet krijgen?
vanaf het moment dat mijn oudste kind een maand of 10 oud was, had ik al een gevoel dat er iets met haar was. Je voelt als moeder echt wel aan of er iets echt mis is, of dat het kind gewoon druk is en slecht luistert Inmiddels zijn er allerlei dingen naar voren gekomen, maar datgene wat ze heeft is niet medisch erkend, daar is geen etiketje en dus ook geen behandeling voor.... Heeeel vervelend, want je kunt wel uitleggen waar je kind last van heeft, maar omdat het in geen enkel hokje past kunnen ze niks voor je kind doen. Gelukkig had ik een huisarts die mij wel serieus nam. En er werk van heeft gemaakt, dat ze in samenwerking met school onderzocht is. Inmiddels weten ze er op school aardig mee om te gaan, maar er doet zich wel ieder half jaar een nieuw probleem voor. Het zou in haar geval veel makkelijker zijn geweest als er wel een etiketje was geweest!
Ohh maar het lijkt me ook echt heel erg vervelend hoor ( ben zelf iemand met een etiketje die ik veel te laat pas heb gekregen! ) Nu ben ik blij met dat etiketje want ik werd eindelijk geholpen! Maar toch zijn er ouders bij die gewoon een simpelweg wat drukker kind hebben dan een ander kind dat betekend niet gelijk dat hij ADHD heeft. ( En nogmaals ik heb het in dit geval ff over mn schoonzusje omdat ik weet hoe zij is ) Die probeert bij wijze van mijn broer nog niks geks aan te praten omdat ze hem vervelend vind omdat hij niet doet wat zij wilt. En zo zullen er vast wel meer ouders zijn. Maar nogmaals een kind wat wél wat heeft heeft daar begeleiding bij nodig ( in zekere zin ) Ik had ook begeleiding nodig op school maar kreeg die niet want met mij was niks aan de hand. Nouja 15 jaar later bleek er dus wel degelijk wat aan de hand te zijn en denk ik nu soms wel eens hadden ze maar...
kanker is somatisch vast te stellen.. ADHD is een interpretatie.... daar zit wel een groot verschil. En psychologen zijn de eerste die toe zullen geven dat er veel te snel en te vaak een 'diagnose' gegeven wordt (de druk van ouders is daar één van grootste redenen voor) Wat ik vooral jammer vind is dat er tegenwoordig zo weinig gewoon wordt gevonden.. alles moet gelabeld worden vooral omdat er dan een reden en erger nog... een excuus is. Kan het kind niet zo goed leren? Dan zal het wel een stoornis hebben. Het kind KAN gewoon niet goed leren.. nou EN! Niet iedereen is slim, wat zeg ik... de meeste mensen zijn niet slim. Sommige kinderen zijn druk. Nou èn.. ook zij moeten leren zich te gedragen en bij de een gaat dat sneller en makkelijker dan bij de ander. En trouwens.. jongetjes mogen tegenwoordig bijna geen jongens meer zijn. Die zijn gewoon druk, die willen fysiek zijn, herrie maken.. Hoort erbij is juist heel normaal. Jammer hoor.. Ik ken 5 jongetjes die allemaal de 'diagnose' van een concentratiestoornis hebben gekregen.. Van 4 (!!!!) denk ik dat het reuse meevalt (ze gedragen zich hier prima en ja, ze zijn best druk maar ook gewoon jongetjes. En cakjes bakken gaat ze prima af net zoals mij helpen met eten klaarmaken etc etc...).. van één ben ik er van overtuigd dat het kind buiten het 'normaal' spectrum valt. Hij is extreem druk, ik ben na 10 minute al bek en bek af. Het is wel een lieverd!
jawel maar bij jou is het natuurlijk een moment opname. Neem mijn oudste : heeft autisme en een eetstoornis. Al vanaf zn geboorte de eetstoornis. Alles geprobeerd en ja er zijn periodes dat ie goed eet maar dat komt niet vaak voor. Zo ging ie eens op een verjaardagsfeestje en daar at ie patatjes en een kroket. Dus de moeder zei tegen mij : nou, die heeft geen eetstoornis hoor! At gewoon patatjes met ons mee. Ja DUH, heb nooit gezegd dat ie NOOIT eet. Maar door die moment bij hun dat ie at werd gelijk aangenomen dat zijn diagnose flut is want hij at bij hun. Maar in de tussentijd moest ie wel aan de speciale drinkvoeding omdat zn gewicht naar beneden kelderde en niet meer groeide. Maar idd er zijn/waren wel momenten dat ie at en toevallig zag juist die moeder een goed moment. Zo maakt mijn zoon ook oogcontact. Zegt netjes aub en dankjewel in de winkel. Maar heeft toch echt zeker autisme. Kan geen normaal onderwijs volgen, kan niet spelen met andere kinderen en heeft het erg moeilijk met alles. Maar mensen die hem in een moment zien en hem zo netjes aub en dankjewel horen zeggen in de winkel die komen gelijk met de conclusie van : die heeft geen autisme want hij kijkt me aan en is beleefd. Het gaat om het totaal plaatje, dag in dag uit, jaar in jaar uit. En niet de goede momenten die autisten ed echt wel hebben.
ben het met jou eens hoor mamzie. Ik zal niet zeggen dat het in het geval van cygnet niet zo is, maar je kunt niet als gewone leek zeggen: oh nou ja, jongens zijn nu eenmaal druk, dus het ligt aan de ouders, net zoals de ouders niet zomaar kunnen zeggen dat een kind een concentratiestoornis heeft. Natuurlijk zien zij het wel, maar daarom moet het nog wel gediagnosticeerd worden. En nee, ik geloof niet dat psychologen zomaar met de ouders meegaan. Bovendien wordt zoiets als het goed is ook niet door een psycholoog, maar door een psychiater beoordeeld. Zij hanteren speciale lijsten, observeren en gaan in gesprek met de ouders, maar de observatie blijft het belangrijkst. En die observatie is meerdere malen op verschillende momenten, ook bijv thuis of op school.
Klopt, onze jongens zijn geobserveerd door een psycholoog, psychiater, pedagoog en een ontwikkelingsdeskunige. Ze hebben onze jongens meerdere keren geobserveerd daar ( ook opnames gemaakt ) Gekeken op school, verslagen van school gevraagd, thuis gekeken, wij moesten vragenlijsten invullen etc etc Het is niet een kwestie van een uurtje bij de psycholoog zitten en pats boem je hebt een diagnose. Daar gaat een heel traject aan vooraf