helemaal mee eens. Onze oudste heeft ook autisme. Bij een ander zou je dat absoluut niet zeggen. Hij past zich perfect aan!! Toen ie op regulier onderwijs zat zei de juf vaak : ik wou dat alle kindjes zou waren, want dan had ik het toch makkelijk!! Maar thuis kwam alles eruit! De woede, verdriet, overprikkeling. Wilde niet meer eten en drinken, schoot van de ene woede en paniek aanval in het andere, schreeuwde dat ie niet meer wilde leven, ging zichzelf pijnigen. Vreselijk! Toen kreeg ie eindelijk de diagnose autisme. Moest naar het mkd. En daar zagen ze pas hoe ie echt was. Dat ie zich enorm aanpaste maar ondertussen vreselijk bang was voor andere kinderen en alles om hem heen, kon geen beslissingen maken, kon niet spelen, volgde blindelings bevelen op. Als de begeleidsters zeiden : ga maar rondjes rijden op de fiets, dan deed ie dat net zo lang totdat ie erbij neer viel of totdat ze zeiden dat ie mocht stoppen. Hij kan niet meer naar gewoon onderwijs..... Hoe ouder hij word hoe duidelijker zijn beperking word. Maar goed, zijn juffen op het gewoon onderwijs zagen alleen een goed aangepast kindje. Dat alles deed wat ze zeiden, nooit ruzie maakte, lief en meegaand, wel gevoelig. Maar ze zagen gelijk ook 30 andere kindjes. Dus ze konden ook niet zien dat al zn gedrag aangepast was. Aangepast en ingehouden gedrag is erg moeilijk om als zodanig te zien. Helemaal als je niet getraind bent.
Als iemand door ritalin zenuwachtig wordt heeft hij waarschijnlijk geen ADHD. Maar misschien zit er in jouw stad/ dorp toevallig een slecht diagnosecentrum, bij ons is dat absoluut niet het geval en door dit soort uitspraken scheer je toch heel nederland over 1 kam. Ik heb zelf ook jaren in de kinderopvang gewerkt en ik weet ook dat de meeste kinderen daar veel liever en makkelijker waren dan thuis. Het is totaal niet te vergelijken.
Zucht..... Ik scheer helemaal niet heel Nl over 1 kam. Dat probeer ik juist te zeggen. maar ik vind het wel belangrijk dat er eens erkend wordt dat er zeker wel artsen zijn die veel te snel met etiketten gooien.
Dat gaat je toch ook door merg en been! Hij heeft dus heel goed door dat hij anders is. En inderdaad laat ze ook kijken naar de thuis situatie. Als de thuissituatie niet stabiel is kan probleemgedrag ook ontstaan en is het misschien ook te gemakkelijk om naar het kind te kijken dan naar de oorzaak. Mij zegt het al meer dan genoeg dat ze in het buitenland je een beetje wazig aankijken als je het over dit soort problematiek hebt. Daar wil ik niet mee beweren dat het daar niet bestaat of hier niet bestaat. Voor dat ik mensen op de teentjes trap.
helemaal mee eens hoor dat er ook naar de thuissituatie moet worden gekeken!! En idd er zullen ook wel artsen zijn die te snel etiketten plakken. Maar waar ik alleen maar een beetje over val is dat andere ouders soms vriendjes zien van hun kinderen en die dan een paar keer komen spelen bij hun en dan al kunnen zeggen van : die heeft geen autisme of ADHD. En dat terwijl ze het kind elke keer maar een paar uurtjes zien en in die tijd het kind zich goed gedraagt en dus is de diagnose onzin. DAAR word ik een beetje boos om. Want zich goed gedragen bij een ander wil nog niet zeggen dat het kind geen stoornis heeft.
Allen Frances: kritisch op diagnoses, vooral bij kinderen | Trimbos Deze meneer Allen Frances heeft het handboek voor psygiatrie de DSM meegeschreven. Hij is tegen het te snel etiket opplakken bij kinderen! Na de DSM III zijn de kenmerken voor aandoeningen vereenvoudigd. Dit leverde een hoger aantal diagnoses op. Waarvan een van de schrijvers zelf nu zegt dat is niet goed. Dat zegt mij veel meer dan welk oordeel van wie dan ook. Ik zie in mijn omgeving ook meerdere kindjes die iets mankeren en idd soms kan je er niet omheen en zie je naarmate het kind ouder wordt pas het verschil...maar zie helaas ook kindjes waarvan ouders te maken hebben met bv levensbedreigendeziekte, huwelijksproblemen en dan vraag ik me af of daar niet eerder een oorzaak te vinden is voor gedragsproblemen. Mijn hart breekt als ik een vader hoor zeggen;"even een dubbele dosis retalin er in" er is nog zoveel niet bekend wat die medicijnen(die onder opiumwet vallen!) voor gevolgen hebben op latere leeftijd. En Let wel de kindjes die echt hulp nodig hebben zullen door de grote toestroom van de lichtere problemen steeds moeilijker de juiste hulp kunnen krijgen en dat kan nooit de bedoeling zijn!
ja bij jou was het dan duidelijk nodig maar in heel veel gevallen is het niet nodig of terecht, mijn zoontje werd ook als autistisch, ADHD bestempeld e.d. zou nooit naar normale school kunnen met onze eigen inzet (en juist geen stempeltjes plakken en overlaten aan zogenaamde deskundigen) zit ie nu wel op een normale school en loopt zelfs wat voor, hij is er nog niet helemaal maar dat hoeft ook niet... Mijn zoon wilde ook graag "normaal" zijn zoals vele deskundige hem dat gevoel NIET gaven, ik heb gezegd tegen hem dat normaal maar keisaai is en dat je juist speciaal wilt zijn, dus nu is ie er niet meer mee bezig (normaal zijn e.d.) maar al die etiketjes doen in meeste gevallen helemaal niet goed..
Ik ben geen deskundige, maar ik geloof wel dat wat wij nu als normaal beschouwen een paar tredes hoger ligt dan jaren geleden. Want wat is nou normaal en wat is afwijkend gedrag? En het wordt naar mijn idee vooral ook gemeten omdat we in dit land een etiket moeten hebben om zorg te krijgen, In mijn ogen curatief ipv preventief. Stabiele thuissituaties, kleinere klassen en weg met die toetsen brengt volgens mij een stuk meer rust en minder druk. Echt aandacht voor een kind door een goed opgeleide leerkracht die het kind in zijn kracht kan zetten. Overigens wordt aan een etiket veel te veel een waardeoordeel gehangen. Er worden conclusies als sterk of zwak uit toetsen gehaald. Dat vind ik heel gevaarlijk.
heeft jouw zoontje ook een diagnose gekregen? Want met ADHD kunnen de meeste prima naar een gewone school.
Kinderen met ADHD hebben wel degelijk iets aan een etiket... Het is niet alleen hun schoolprestaties die ertoe doen he? En een stabiele thuissituatie maakt ze niet opeens lekker ontspannen. Bovendien lost het niets op in hun latere leven. Ik heb een kennis die werkelijk waar alle kanten op stuitert. Ze wil geen medicatie, maar kan geen werk behouden, geen vriendschappen en ook geen relatie. Een halve dag met haar is gewoon echt heel vermoeiend. Ze heeft zichzelf aangeleerd mensen zoveel mogelijk aan te kijken als ze in gesprek is, maar toch merk je gewoon dat ze totaal niet luistert naar wat je zegt. Veel mensen met ADHD zijn vatbaar voor verslavingen en belanden in de criminaliteit. ik denk echt dat alleen mensen die ervaring hebben met dit soort stoornissen een redelijk oordeel kunnen geven over de link in de openingspost... ik weet nog goed dat ik "vroeger" ook zo dacht, maar pas als je er zelf in zit kun je je er een voorstelling van maken.
Ik ontken ook niet dat het niet bestaat natuurlijk. Er zijn zoveel tegenbewegingen inmiddels tegen het plakken van etiketten dat ik wel denk dat bijna ieder kind wel kenmerken vertoont van een bepaalde stoornis, dat het hokjesdenken doorbroken moet worden. Dan heb ik het niet over de kinderen niet echt nie functioneren zonder adequate hulp en zorg.
iedereen vertoont kenmerken van meerdere stoornissen. Maar niet iedereen met een stoornis moet alle kenmerken bezitten. Als we nu gewoon vertrouwen blijven houden in de ouders en de psychiaters is er niks aan de hand. Natuurlijk worden er verkeerder diagnoses gesteld, dat is met alle ziektes zo. Ik zou weleens willen weten wat iedereen hier had gezegd als het artikel ging over "mensen met migraine hebben vaak geen migraine, gewoon af en toe wat hoofdpijn". Dan zou er heel anders gereageerd worden schat ik zo. Het is al vervelend genoeg om altijd te moeten uitleggen dat een dierbare toch écht ADHD heeft, omdat je andere om je heen dan steeds heel meewarig ziet kijken. Echt zo van "nou, ik heb er nooit iets van gemerkt" dat is echt niet fijn hoor en zo'n artikel helpt daar niet echt aan mee. Ze kunnen pas echt iets zeggen erover als ze van alle diagnoses een second opinion doen. pas dan mag zo'n artikel geschreven worden i.m.o.
Volgens mij lukt het me niet om mijzelf te verduidelijken. Ik bedoel wat anders te zeggen dat jij denk ik leest.
ja een dat wilden ze wel, maar ze vonden hem te jong om definitief te testen , ze vonden hem autistisch en later werd het ADHD (toen ie beter leerde praten) en hij zou nooit op een normale school terecht kunnen volgens diverse deskundigen... Wij waren het daar (nog) niet mee eens en wilden nog niet "opgeven" dus hebben keihard gewerkt...