Ik word er zo schijt ziek van :x De hele god ganse dag krijst die kleine vent van ons ons de oren van het hooft. En dan bedoel ik niet z'n stem leren gebruiken maar echt jengelen krijsen en huilen. Ik word er zo gruwelijk moe van. Niets is goed niets deugt en t enige wat helpt is m op de arm houden.hij start zodra hij wakker is en is pas stil als hij weer slaapt. In de box vind i niet leuk meer gooit alles er uit . Maar mamma moet ook wel eens iets doen waar ik m niet bij vast kan houden. Dan zet ik m dus in de box en is het huis te klein echt gillen tot hyperen toe en dan zit ik met een volledig overstuur kind wat amper te troosten is, hij kan me overigens gewoon zien als ik in de keuken ben en als ik naar de slaapkamer moet neem ik m daar mee naartoe. Als ik m bij pappa laat in de woonkamer is i aan het wurmen om los te komen om mij maar te kunnen zien en word boos als dat niet lukt. Zelfs buiten gaan wandelen is niet leuk meer we wandelen dan in de stad met een levende Sirene Dit is zo gekomen na het laatste bezoek aan het consultatie bureau en hij weer gevaccineerd is. Nu lijkt me dat niet iets met elkaar te maken hebben maar t is wel toevallig. Wat is dit? En wat kan ik er aandoen zo dat ik niet de haren uit m'n kop trek.
Welkom in de 11 maanden sprong en eeeh... Succes! Dit was bij mijn oudste de ergste van allemaal en bij mijn jongste ging het gelukkig snel weer over. Beide waren verre van te genieten, niks was goed, alles fout. Drama... Dus helaas geen tips, je zal er ff doorheen moeten
Rond de elf maanden heeft je baby een ontwikkelingssprongetje. Goede nieuws; hoort er gewoon bij. Je baby is nu éénkennig en vind het eng om bij jou vandaan te zijn. Bovendien staat z'n innerlijke wereldje even op z'n kop. Hij heeft je echt hard nodig nu. Het gaat weer voorbij hoor. Even volhouden nog. Wij zijn er net uit. En de kleine slaapt meer dan ooit tevoren en is weer z'n vrolijke zelf
Nou, ik herken het en ik zou niet weten waar ik was zonder draagzak. Zoonlief de nabijheid en ik mogelijkheid om wat in huis te doen. Het huis uit gaan hielp hier ook wel. Andere omgeving. Succes. Ik weet dat je er knettergek van kunt worden.
als die vaccinatie minder dan een week geleden is kun je proberen of hij opknapt van een paracetamolletje. maar ik vrees eigenlijk dat dit een fase is waar je gewoon doorheen moet.
Oh ja, typisch de 11 maanden sprong. Ik weet het nog van mijn zoontje, die had dat ook bij 11 maanden. Echt niets was goed, ik had een compleet ander kind. 't Duurde anderhalve week bij hem, toen werd hij weer zijn eigen ik. Sterkte, het hoort erbij (makkelijke dooddoener, ik weet het) en het gaat echt weer over!
Sprong, tandjes, verlatingsangst, iets verkeerds gegeten, vaccinatie. Hoe lang is de vaccinatie geleden? Geen koorts, vlekjes oid? Hier was het met 10/11/12 maanden ook feest. Zo rond die tijd, weet het niet precies meer. Combi van sprong en tanden, hoera
Wat betreft wandelen.... De wagenbak (de zitting) omdraaien en naar jou gericht laten. Dan ziet hij jou en weet hij dat hij bij jou is. Als hij face-forward zit, kijkt hij de weide wereld in en jij bent volledig uit beeld (door de leuning van de wandelwagen en de zonnekap) een kindje van 11 maanden heeft niet door dat jij hem duwt (en dus vlak achter hem bent), voor hem ben je uitbeeld, dus van de aardbodem verdwenen. Als de zitting is gedraaid dan kijkt hij naar jou.... Voordeel is dat jullie ook kunnen babbelen en hij als hij wilt gewoon de weide wereld in kan kijken.
Wat iedereen zegt, combi van ziek, tandjes, sprongetje. je weet t soms toch niet. Wat je er aan kan doen zodat je niet je haren uit je kop trekt; ga er ff een dagje tussenuit. afgezien van je kind zn problemen voelt hij natuurlijk ook jouw spanning en zoals je dit schrijft kan ik me niet voorstellen dat je uitermate relaxed bent in de omgang met hem. niks mis mee, ik kan dr ook wel eens achter het behang plakken. maar ga ff een dagje wat voor jezelf doen, misschien kun je dan net wat meer hebben
Hier is het nu ook al een paar weken aan de gang, de ene dag erger dan de ander. Ik dacht pas dat het minder werd, maar de laatste dagen is het weer erger. Merk ook dat hij heel erg aan me hangt, vandaag was ik de hele dag aan het werk en m'n man zag een heel ander kind dan dat hij door de weeks ziet als hij thuis komt en ik ben ook thuis. Ik probeer hem hier rustig te benaderen en op momenten dat ik dat niet kan negeer ik hem. Verder probeer ik hem regelmatig aandacht te geven en samen met 'm te spelen. Erop uit gaan helpt hier juist wel, lekker wandelen langs de eendjes en door het park, zo ziet hij van alles. Hier zit hij juist sinds kort van me af, als hij naar me toe zat zag hij alleen mij en ging hij uiteindelijk ook zitten gillen (om aandacht??). Sinds hij van me af zit is hij eigenlijk heel zoet en zit rustig voor zich uit te kijken. Af en toe praat ik tegen 'm en dan kijkt hij scheef omhoog/achter zich en lacht en brabbelt even. Hier heb ik trouwens altijd een koekje, speen en beker drinken mee voor als het echt te erg wordt.