Hee dames, misschien een gekke openingszin... Maar ik zou graag een tweede kindje 'willen'. We hebben nu een dochtertje van bijna 9 maanden, en ik denk steeds aan een tweede kindje. Nu hadden mijn man en ik van te voren 'bedacht' om weer te klussen als ons dochtertje een jaar zou zijn. Dat duurt nu dus nog zo'n 3,5 maand. Mijn eerste gedachte is eigenlijk... pfff dan al?! Dat is al bijna! Maar aan de andere kant wil ik heel graag! Ik ben echt een piekeraar... en ik weet gewoon niet wat ik wil. Ik weet zeker dat een tweede kindje heel welkom is, maar ik ben gewoon een beetje bang denk ik Ik heb namelijk een behoorlijk zware zwangerschap gehad (kotsmisselijk, BI, en uiteindelijk zwangerschapsvergiftiging).. en de bevalling vond ik ook een hel drie dagen over gedaan.... ingeleid, kreeg geen ontsluiting... en eindelijk op dag drie zetten de weeen door, maar kreeg ons dochtertje op het laatst moeilijk, haar hartslag daalde enorm en moest toen uiteindelijk alsnog met enige spoed geboren worden (ben toen geholpen met vacuumpomp) Dit alles bij elkaar heb ik als erg heftig ervaren, en heb echt maaaaaanden lang nachtmerries gehad en therapie om het te kunnen verwerken. (zelf nu kan het me nog benauwen als ik er aan denk) Nu ben ik dus op het punt dat ik eigenlijk wel wil.. maar dus niet goed durf.. Ik zit gewoon met heel veel vragen. Wat als ik weer zo'n zware zwangerschap heb, trek ik dat wel? Wat als de bevalling weer zo heftig is, kom ik daar wel overheen? Nu hebben we een schat van een baby, die (vrijwel) nooit huilt... Wat als we dalijk een baby hebben die constant huilt, of ziek is.., trek ik dat wel? Dat ben ik niet gewend! Nu met een kindje weet ik waar ik aan toe ben, krijg alles goed geregeld. Dalijk met twee veranderd alles! Pfff... Ik weet gewoon niet of ik er al klaar voor ben.. Maar wanneer weet ik dat? Wanneer weet je dat je klaar bent voor een (tweede) kindje? Of moet ik niet zo zeuren... en komt alles toch wel goed? Dus gewoon gaan met die banaan, en vertrouwen op mezelf en mijn man.. Hebben jullie tips?
Hoi, Ik herken wel een beetje wat je zegt. Ik heb geen hele zware zwangerschap gehad, wel heel onzeker vanwege lang bloedverlies en tot 20 weken ontzettend veel gespuugd Mijn bevalling was daarentegen wel een uit het boekje, gebroken vliezen, weeën en binnen 8 uur was ons meisje er. Ze kwam alleen wel 5 weken te vroeg en dat was voor mij echt even een shock. Ik was namelijk pas net met verlof en ongelofelijk moe, ik sliep zelfs tussen de weeën door, terwijl die om de 2-3 minuten kwamen! Vanwege deze moeheid kon ik alles maar moeilijk bevatten en het duurde zeker 6-7 weken, totdat ik echt kon genieten.. Ik keek dus ook steeds ontzettend op tegen onder andere die misselijkheid, de vroeggeboorte en vooral die weken erna, waarin ik me best rot voelde. Wij zijn sinds december bezig voor een tweede, toen was onze dochter anderhalf. Toen was ik gevoelsmatig echt over een drempel heen, waarbij al die dingen me ineens niet meer zo konden schelen. Inmiddels een half jaar verder en helaas nog niet gelukt, maar al die 'bezwaren' spoken nooit meer door mijn hoofd! Ik ben dus wel blij dat wij hebben gewacht tot we (ik) niet meer dacht: Pfff nu al.. Nu voelt het namelijk meer dan goed!! Succes met je keuze!
ik herken je gevoel. ik heb de eerste 3 maanden veel overgegeven, viel af inplaats van dat ik aankwam. Vanaf 20 weken mocht ik al niet veel doen vanwegen harde buiken. met 35 weken is ons zoontje geboren waarbij hj 3 weken in het ziekenhuis heeft gelegen ivm onrijpen longen, klaplong, longonsteking en wat bloed bij zn hersenvocht. Hij heeft op het randje gelegen. Ik bleek de dag voor de geboorte (ik lag toen in het ziekenhuis) een zwangerschapsvergiftging te ontwikkelen. tot 5 maanden op controle geweest en met 6 maanden werdt hij ziek, hij blijkt een auto imum probleem te hebben en is door de prematurentijd resistent tegen antibiotica. Wij grapte altijd dat we nog voor zn 1e verjaardag aan een 2de wilde beginnen ( dit was voor zn geboorte) ppfff daar moest ik echt niet aan denken het afgelopen jaar. Gisteren ben ik met de pil gestopt niet om gelijk zwanger te raken, maar om te kijken of mn menstruatie weer terug komt. ( ik geeft nog borstvoeding maar bij de minipil staat dat je menstruatie ook door de pil weg kan blijven, en er staat dat je minder zin in vrijen kan hebben nou dat klopt wel) ergens vind ik het wel spannend want vriend is eigenlijk niet zo van de condooms dus ben benieuwd hoe lang hij dat vol houd. Het lijkt me heerlijk weer een kleintje maar gezien de vorige zwangerschap en eerste weken vind ik het best eng en vol me ergens ook schuldig naar mn zoontje maar heb wel eens gelezen dat dat normaal is mmm verhaal is iets langer geworden dan de bedoeling was, maar zo zie je je bent echt niet de enige