Ik ben vandaag gebeld door bedrijf waar ik schriftelijk heb gesolliciteerd. Nu willen ze me uitnodigen voor een gesprek, op dezelfde datum waarop ook mijn 20-weken echo valt. Op zich geen probleem, ik wil dat best verzetten, maar het bedrijf weet niet dat ik zwanger ben. Aangezien ik er ook een heel eind voor zal moeten reizen, vraag ik me nu af of het verstandig is om aan te geven dat ik zwanger ben. Dan wil ik wel benadrukken dat mijn zwangerschap geen probleem hoeft te zijn/is, want het project loopt zo'n beetje tot aan mijn verlof. Maar als ik het niet nu aangeef, dan heb ik ergens het gevoel dat ik de boel zit te bedonderen, want zij steken ook tijd in mij en weten van niks én ik loop het risico een heel eind te reizen om vervolgens te worden afgewezen omdat het voor hun toch niet zo handig is. Dat hoeft niet te gebeuren, weet ik, maar ik zou het me wel voor kunnen stellen als zij zo denken. En dan heb ik ook mijn echo verzet voor niks, en aangezien de verloskundige een nogal volle planning heeft zal het waarschijnlijk minimaal een week duren voordat ik een nieuwe afspraak heb, en om heel eerlijk te zijn ben ik ook wel toe aan een controle, na vier lange weken wachten. Vind het wel belangrijk dat mijn kindje op tijd gecontroleerd wordt, zodat ik weet dat alles goed gaat... Wat zouden jullie doen, het aangeven of gewoon gaan?
Ik denk dat het er ook aan ligt, hoe graag je de baan wilt?! En misschien heeft de vk toevallig nog ergens anders komende week een plekje voor je open?
Ik wil het best wel graag Maar het is niet alleen die echo hoor, ook dat ik het gevoel heb dat ik niet eerlijk ben als ik het niet vertel van te voren. Dat had ik ook al een beetje met de brief, maar toen werd mij van alle kanten geadviseerd om eerst niks te zeggen, dus dat heb ik dan maar gedaan...
Ik zou het zeggen, dus bellen en het aangeven. Ik zit zelf aan werkgeverskant aan tafel bij sollicitaties (P&O) en kan je vertellen dat het geen aangename verrassing is. Wel de ervaring twee vrouwen, die het aangeven van tevoren, aangenomen te hebben . Maar dat is natuurlijk wel mijn ervaring en mening.... je moet met name datgene doen waar jij voor staat. Dus als het slecht voelt het niet te vertellen, zegt dat volgens mij genoeg en moet je het aankondigen. En ja, je loopt het risico dat ze het gesprek afzeggen maar dan ben je wel trouw aan je eigen gevoel gebleven.
Als je de baan graag wilt, zou ik eerlijk zijn en zeggen dat je zwanger bent. Daarna kan je altijd nog kijken of je de echo kan verplaatsen. Succes
Ik zou in jouw geval dan het melden, want het geeft je duidelijk een rotgevoel, je moet er ver voor reizen en de echo voor verzetten, beetje jammer als het dan straks een vervelend gesprek wordt omdat jij zwanger blijkt te zijn dan kun je dat beter meteen weten scheelt veel regel werk en is beter voor je gevoel
Ik zou hebben gezegd dat ik niet kan op de voorgestelde datum en een ander moment voor het sollicitatiegesprek plannen. Nee, je hoeft niet te vertellen waarom je niet kan, en ook niet dat je zwanger bent. Dat zien ze daar wel.
Ik zou het zeggen! Zou me als werkgever behoorlijk bedonderd voelen als er ineens iemand met een zwangere buik op gesprek komt.
Ik zou het wel zeggen. Als je zonder wat te zeggen zo binnen komt, dan voelen ze zich misschien bedonderd. Werkt alleen maar averechts
Bedankt allemaal! Ik ga het inderdaad gewoon aangeven. Dat voelt dan toch het beste en is inderdaad het eerlijkst. Het gesprek kon trouwens niet op een andere datum, dus dat zou geen optie zijn.
Ik zou niet weten waarom een werkgever zich bedonderd moet voelen. Er mag immers niet gediscrimineerd worden op geslacht, religie, of afkomst. Je hebt recht op gelijke behandeling en op beoordeeld te worden op je vaardigheden, niet op je buik. Als een werkgever zich bedonderd voelt, dan moet je je afvragen of je wel wilt werken voor zo'n werkgever. Ik heb ook zwanger (17 weken, had een wijd sweatervestding aan die mijn buik verborg) gesolliciteerd terwijl ik nog een andere baan had. Pas tijdens de onderhandelingen over salaris en extraatjes heb ik het aangegeven. Ik had gezegd dat ik expres niet vermeldde dat ik zwanger was, omdat ik beoordeeld wilde worden op mijn vaardigheden, ervaring, en of ik als persoon pas bij het bedrijf, net als ieder ander. En het was geen probleem. Ik zou liever zien dat geen enkele zwangere sollicitant zich genoodzaakt zou voelen om dat vooraf al te melden.
Ik zou het melden en meteen vertellen dat het geen probleem is voor dit project. Mochten ze er moeite mee hebben dan kunnen ze jou alvast de moeite besparen, en mocht je toch op gesprek komen en ze weten het dan hoef je je ook geen zorgen te maken en hoef je niet extra zenuwachtig te zijn.
Toen ik zwanger was had ik ook een gesprek over een functie. Heb toen gelijk aangegeven dat ik zwanger was ( was nog in een vroeg stadium en sommige familieleden wisten het nog niet eens), zogenaamd was dat geen enkel probleem. Er werd een keer aangegeven dat er nog even tijd nodig was om het salaris te bepalen en vervolgens NOOIT meer wat van gehoord. Gelukkig kon ik later met dikke buik en al nog aan de slag bij een bedrijf waar ik eerder iemand vervangen had. Ik vind niet dat je het hoeft te zeggen, probeer het gesprek te verplaatsen en zie waar het schip strand. Als ze je afwijzen omdat je zwanger bent, kom je daar toch nooit achter, want dat mag nml. niet. Dus verzinnen ze wel een ander excuus, waarom je het dan niet zou zijn geworden. Ene een man vertelt toch op sollicitatie ook niet dat hij een kind verwacht en dat ie ouderschapsverlof wil opnemen. Begrijp ook niet waarom mensen zich als werkgever bekocht zouden voelen. Stel ze nemen een andere vrouw aan en die is binnen een maand na indiensttreding zwanger....... Dat kan toch ook.
Ik zou bellen en vragen of zij eerlijk willen aangeven of het een probleem is. Heb ik ook gedaan tijdens mijn eerste zwangerschap (was 21 weken) en toen gaven ze aan dat ze weleens iemand hadden aangenomen die 36 weken was, gewoon omdat zij de juiste persoon was. Bijkomend voordeel: door mijn telefoontje had ik al een indruk gemaakt en mocht ik op gesprek (Ben het niet geworden helaas, was wel 2e uit 350 brieven)
Bij 10 weken had ik gezwegen. Bij 20 weken zou ik het wel zeggen, ook al omdat ze er stilaan niet meer naast zullen kunnen zien. En omdat er altijd iets kan mislopen waardoor je eerder moet stoppen met werken (moeten platliggen bijvoorbeeld of een vroeggeboorte). Nemen ze je dan niet aan daarom, dan zijn zij de klos, want ze lopen een goeie kracht mis.
Je kan het van te voren zeggen. Als je dan niet meer op gesprek mag komen dan kun je een klacht indienen wegens discriminatie van de zwangere vrouw. Solliciteren en discrimineren | College voor de Rechten van de Mens