Onze lieve kleine dreumesje is een draak aan het worden, ze bijt en slaat als ze het ergens niet mee eens is. Voorbeeld vanmiddag haalde ik haar voor de 332309ste keer vandaag van de salontafel en ze beet in mijn hand. Vervolgens is er geen land mee te bezeilen en gaat ze op de grond liggen gillen. Prima lekker laten liggen en vijf minuten later zat ze weer op tafel maargoed.. Maar pff geen idee hoe ik met dat bijten om moet gaan.. Als ze normaal iets doet wat niet mag, leg ik uit waarom dat niet mag..( je mag niet op tafel klimmen want straks val je eraf en dat doet au) Een vriendin zei strafstoel invoeren?!?! Heeft dat al zin??
Gelukkig heb ik er nog geen ervaring mee! Toen ze jonger was, had ze wel een fase dat ze ging slaan, maar dat was niet bewust. Dat was een uiting van enthousiasme en blijdschap. Het hielp hier door een alternatief te bieden. Nu aait ze alles en iedereen Maar of dit ook opgaat wanneer ze bewust gaan bijten? Ik ben overigens tegen straffen. Ben meer van het erkennen van de behoeftes en kijken hoe je dat in goede banen kunt leiden... Moet me alleen nog verdiepen in het HOE. Iemand had een tijdje terug wat links geplaatst: Het breken van de weerbarstige kinderwil | Kiind Tien alternatieven voor straf Peuters: temmen of vertrouwen? – Naomi Aldort Misschien heb je er iets aan.
Hier is het niet bijten maar bv aan mijn haar trekken. Ik pak dan zijn handje kijk heel streng en zeg nee. Ik geloof, zeker op deze leeftijd, ook niet in straffen met een straf stoeltje ofzo, mijn nee en strenge blik maken vooralsnog indruk. Ga de linkjes ook eens bekijken
Mijn oplossing.. nee eigenlijk voorkom ik dit soort gedrag hier eerder mee... ALLES mag, zolang het niet écht gevaarlijk is. Als een kindje ergens op klimt, kan het er ook zelf weer afklimmen. Zo heb ik dit bij de oudste gedaan en doe ik het ook weer met de jongste. Ze moeten toch lekker kunnen ontdekken en ik moet zeggen mijn oudste is nu juist heel voorzichtig geworden en weet zelf heel goed wat hij wel en niet kan. Zelfs de jongste weet het al een beetje, die haalt soms nog wel rare stunten uit, maar ik geloof dat dit de beste manier is. En corrigeren deed ik met die leeftijd ook nog niet, als iets echt even niet kan dan bied ik alternatieven. In mijn ogen geeft dit heel veel rust, niet constant "Nee!" en "Niet doen!"... Voor ik zoiets wil gaan zeggen bedenk ik voor mezelf, "Waarom eigenlijk niet???"... Ik ga uit van de behoeften van de kinderen en niet van mezelf.. Wow dit klinkt geiten-wollen-sokkerig, maar goed, daar is het gelukkig ook wel het weer voor
Nou sorry maar hier mag echt niet alles, sommige dingen mogen hier echt niet, oa op tafel klimmen dus daar haal ik haar gewoon af met de uitleg waarom en biedt een alternatief..
Hier loopt ook zo'n kleine dondersteen van bijna even oud als jou dochtertje. Hier mag hij ook niet alles en zeker niet op de tafel zitten. Wat hier (vooralsnog) goed werkt is op ooghoogte gaan zitten, hem mij laten aankijken en "streng" toespreken. Ik heb heb 1 keer in de hoek gezet omdat hij echt dwars was, hij was wel even onder de indruk. Tja en het bijten dat doet hij niet, misschien help het om keihard auw te roepen, zodat ze daar van schrikt. Succes met je kleine bengel!
Gezien het feit dat ze op de tafel blijft klimmen, helpt het misschien om een ander alternatief te bieden dan je tot nu toe hebt gedaan? Het is nu wel heel koud buiten, maar lekker buiten spelen, rennen en klimmen?
Ik ben een mama die wel "nee" zegt. Soms haal ik mijn zoon ook even uit een bepaalde situatie. Maar ik ben wel van het type "choose your battles" en ga niet van alles lopen verbieden om het verbieden. Zo mag zoonlief gerust de papierbak op zijn kop zetten of een pan uit de kast pakken. Het kan niet kapot en is niet gevaarlijk. En ach, of ik nu een stapel folders moet opruimen of een berg duploblokjes maakt ook niet uit. Lekker laten begaan dus. Op de tafel klimmen zou van mij ook niet mogen. Daar staat geregeld drinken op. Er staat een plantje op tafel en kandelaars. Dat soort dingen kunnen wel kapot. Dus wil ik niet hebben dat hij eraan zit of dat hij op tafel klimt en die spullen eraf schopt. Bovendien vind ik het niet te vroeg om te leren dat je nu eenmaal niet altijd je zin kunt krijgen. De aanpak is bij mij meestal zo: Ik zeg eerst zijn naam en op waarschuwende toon "afblijven" of "niet doen". Hij weet wat dat betekent. Het is een beetje afhankelijk van zijn bui of dat genoeg is. Vaak zegt hij dan hoofdschuddend "neeeee" (op zo'n teletubbie-toontje ) en gaat dan wat anders doen. Als hij doorgaat, zeg ik op strengere toon "nee" en loop vast naar hem toe. Als hij namelijk naar de eerste waarschuwing niet luistert, helpt "nee" zeggen vaak ook niet meer. (Een enkele keer wel en ik geef hem graag een herkansing.) Als hij na die tweede waarschuwing nog niet luistert, pak ik zijn handjes en maak oogcontact en zeg nog eens: "Nee, dat mag niet." Soms is dat genoeg, andere keren blijft hij doorgaan. Dan pak ik hem op en zet ik hem even in een open stuk van de kamer neer, waar hij alle ruimte heeft om zijn boosheid te laten merken. Als het zover komt, dan eindigt het hier namelijk met en heuse woedeaanval waarbij hij gilt en zich op de grond laat vallen. Ik zorg dus dat hij ruimte heeft en blijf bij hem in de buurt om ervoor te zorgen dat hij zich niet bezweert. Ik blijf ook bij hem omdat ik het gewoon belangrijk vindt dat hij wel merkt dat mama er nog is. En zodra hij wat kalmeert, kruipt hij vanzelf tegen me aan en kan ik hem troosten. Ik benoem dan nog wel dat het jammer is dat hij iets niet mocht. Ik leg ook uit waarom het niet mag. Hij zal daar nog niet alles van begrijpen, maar dat komt wel. Ik vind zo'n woedeaanval ook moeilijk hoor, vooral als hij er niet uitkomt. Als hij zich niet lekker voelt, blijft hij maar doorgaan. Hij lijkt dan juist de dingen op te zoeken waarvan hij weet dat het niet mag. En op die momenten is ook alles wat ik doe verkeerd. Ik zorg er dan toch altijd maar voor dat ik kalm blijf. Hij weet zich nog geen raad met zijn emoties; ik wel. Als hij aangeeft dat hij getroost wil worden, ben ik er voor hem. En verder moet hij op zo'n moment maar even uitrazen. Ik zorg er dan alleen voor dat hij veilig is. En waar mogelijk probeer ik het wel wat makkelijker voor hem te maken. Maar als hij echt in een kwaaie bui is, lukt dat niet.
Buiten spelen wordt lastig want ze loopt nog niet los We gaan inderdaad weleens naar de speeltuin maar hier in de buurt zijn niet echt speeltuinen geschikt voor heel kleine kinderen.. Vanmiddag maar alle kussens van de bank op de grond gegooid en toen heeft ze daar een eind op geklommen..
@tupp zo doen wij het ook zo'n beetje en zo'n woedebui is niet leuk maar ik laat haar gewoon liggen en dan komt ze vanzelf inderdaad naar me toe. Alleen dat bijten wordt steeds meer en ik weet niet goed wat ik ermee moet.
@tupp: jouw methode klinkt heel respectvol en redelijk. Ondanks dat je zegt dat jij wel "nee" zegt, is dit toch een methode die niet straft, maar juist erkent dat je dreumes gevoelens heeft? Natuurlijk zijn er altijd situaties waarin je je kind iets moet verbieden. Het gaat om de manier waarop je het doet. Maar ja, dat bijten. Ik denk ook dat je goed en duidelijk moet aangeven dat het niet oké is en dat het pijn doet. Maar ik zou ook zeker proberen te achterhalen waarom ze het doet. En dan kom je denk ik toch weer terug bij die tafel?
Het is niet alleen de tafel hoor, ze heeft me al een keer gebeten toen ik een mes van haar af pakte en een keer toen ik haar uit de hondenbench haalde... Echt dingen die niet kunnen/mogen dus..
Maar het zal niet alleen om de tafel gaan, denk ik? Ze bijt toch niet alleen als ze niet op de tafel mag? Dat zal een reactie van haar zijn, op het feit dat ze wordt tegengehouden als ze iets doet. Nu is dat toevallig op tafel klimmen, maar op een ander moment zal een ander 'vergrijp' de aanleiding zijn. Ik zie bijten vooral als een manier om emoties te uiten. En dan de emoties waarmee ze niet zo goed raad weten. Kleine kindjes hebben volgens mij hele sterke gevoelens. Maar ze snappen zelf nog niet altijd waar die emoties vandaan komen en wat ze ermee moeten. Ze kunnen het ook nog niet verwoorden. En dan krijg je reacties zoals bijten. Daarmee wil ik het bijten trouwens niet goedpraten ofzo: het mag duidelijk zijn dat dit een "foute" reactie is en dat een kind moet leren hoe het dan wel moet! Maar voor mij helpt het wel om deze uitleg als achtergrond te zien. Een kind van die leeftijd bijt niet om jou pijn te doen of om jou te straffen ofzo. Het kind bijt omdat het even niet meer weet wat het anders moet doen. Mijn zoon bijt soms uit blijdschap / liefde / enthousiasme en soms uit boosheid. In beide gevallen vind ik bijten geen goede reactie. Dus corrigeer ik hem. Als hij uit blijdschap bijt, corrigeer ik wel wat zachter en rustiger trouwens. (Hij bijt dan ook anders) Ik zorg er dan voor dat hij nergens bij kan om te bijten. En ik vertel rustig dat bijten niet mag, maar dat hij wel mag knuffelen of een kus mag geven. Ik merk dat dat steeds beter gaat. Maar ik zorg wel dat ik hem op dat moment blijf knuffelen (want daar zijn we meestal mee bezig als hij uit blijdschap bijt.) Ik wil hem niet van me afduwen als hij op een lieve manier naar mij toekomt. Ik ben bang dat hij dan gaat denken dat ik het tonen van liefde / genegenheid afkeur. En dat is juist niet de bedoeling! Als hij bijt uit boosheid, corrigeer ik een een stuk strenger. Dan zet ik hem gelijk een stuk bij mij vandaan neer en zeg duidelijk en streng "Nee, je mag niet bijten." Soms probeert hij dan te slaan en een enkele keer probeert hij opnieuw te bijten. Ik zorg er dan voor dat hij er niet bij kan. Ik hou hem dan net zo lang tegen tot hij een andere manier vindt om te laten merken dat hij boos of gefrustreerd is. Meestal is dat op de grond liggen schreeuwen. Dat vind ik uiteraard ook niet leuk. Maar ja: zoveel andere manieren heeft hij nog niet. Dus laat ik hem dan maar even. Maar ik blijf dus altijd bij hem in de buurt. Het is voor hem ook vervelend dat hij boos of gefrustreerd is. Dat zijn grote emoties voor zijn klein lijfje! Ik hoop dat hij zich veilig voelt zo lang ik in ieder geval in de buurt ben. Maar ik besteed verder niet te veel aandacht aan dat gedrag. Ik ben er voor hem en troost als hij weer wat rustiger wordt. Maar: ook ik ben mens, haha. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hem ook wel eens in zijn bed heb geparkeerd en naar beneden ben gegaan. Maar dat speelde er bij mij meer een rol dan alleen zijn (zoveelste) boze bui! Dat was dan net even de druppel. Als ik voel dat ik zelf ook boos ga worden, dan kies ik even een andere oplossing en neem ik wel afstand. Ik denk namelijk dat een boos / gefrustreerd / verdrietig kind het meest aan je heeft als je zelf rustig en in dichtbij bent. Maar als je echt boos gaat worden maak je de situatie voor het kind alleen maar vervelender en onveiliger. Dan is afstand nemen soms even beter. (Wel je kind op een veilige en vertrouwde plek natuurlijk!)
@tupp tegelijk gepost, tis inderdaad niet alleen de tafel.. Je verhaal is duidelijk en denk dat je gelijk hebt... Onze dochter is een heel gevoelig kindje en ik denk dat ze inderdaad geen raad weet met haar emoties. Nou is ze ook veel ziek (derde keer blaasontsteking in vijf maanden en veel virusjes deze winter), zit gewoon echt niet lekker in haar vel.. Maarja ga de manier die je beschrijft proberen.. PS ze is verder ook wel lief hoor
Hoi! Hier (nog?) geen bijten, gelukkig, maar wel woedebuien als we haar niet snel genoeg snappen of als iets niet mag. Ik zeg ook geregeld "nee" tegen dingen die echt niet mogen (hete thee, plantjes slopen, van ons bord pikken, kattenjagen), daarna nog een waarschuwing en daarna vasthouden, aankijken en nog eens waarschuwen/nee zeggen. Doet ze het dan nog eens, dan gaat ze even in de box. Sinds een paar weken slaat ze gericht en gooit ze haar hoofd naar achter als ze op schoot zit. Daar zijn we - net als kdv - heel duidelijk in. We pakken haar handje, houden het vast, kijken haar aan en zeggen "niet slaan". Meestal probeert ze het dan met de andere hand nog eens, zelfde verhaal. Zodra ze weer rustig is mag ze weer los. Dat duurt nu meestal een paar seconden, dan vragen we "is het over?" en krijgen we meestal een knikje en soms zelfs een knuffel. In alle gevallen van ongewenst gedrag benoemen we haar gevoel, leggen we de situatie uit ("poes is leuk, he? Maar hij is een beetje bang van je en wil weglopen. Je mag hem niet zo achterna zitten. Jammer he? Doe maar voorzichtig met de poes."), blijven we rustig en trekken we één lijn qua reageren. Ze heeft het inmiddels aardig door... hoewel ze nu al wel uitprobeert om bijv. een "gestolen" gsm snel te verstoppen als we de eerste keer "nee" zeggen. Ik kan er wel om lachen, maar hoop dat ze dat niet meer doet als ze 16 is. Ik herken wel dat Fay op dat soort momenten/dagen niet lekker in haar vel zit of gewoon moe is. Met wat meer slaap en wat extra knuffels is het meestal al snel weer voorbij.
Ook weer herkenbaar; niet lekker voelen en woedeaanvallen. Onze zoon heeft een tijdje terug in die weken een half gebit erbij gekregen. Dat heeft natuurlijk als voordeel dat je er snel van af bent, maar AAAAAAAAHHH dat humeur! Hij had er ook nog een virusje bij. Heel sneu. Het gevolg van al die malaise: meerdere woedeaanvallen op een dag, die dan gerust een uur aanhielden. Ik werd er doodmoe van! (Hijzelf waarschijnlijk ook.) sinds een paar dagen lijken we weer in wat rustiger vaarwater te zitten. Hij is de hele dag lief aan het spelen, is niet steeds op zoek naar dingen waarvan hij eigenlijk wel weet dat het niet mag. En als hij dan toch een keer de verleiding niet kan weerstaan, laat hij zich makkelijke corrigeren. Kortom; hoe vol! Het heeft bij ons een week of vijf geduurd en toen ging het ineens weer beter. En straks krijgen we vast weer zo'n periode dat het ineens weer slechter gaat. Hij moet nog een paa kiezen en hij zal vast wel weer eens ziek worden. Maar daar wil ik nog even niet aan denken. Hij is zo schattig nu!
Nog eentje die alle tanden tegelijk doet! Hier ook vier hoektanden zowat tegelijk.. Het lastige is, is dat we al vanaf half september aan het tobben zijn met haar gezondheid en ze heeft ook in het ziekenhuis gelegen twee keer maarja maandag weer naar de kinderarts terug... Ooit zal het wel goedkomen, alle "fases" gaan voorbij toch?
Mijn dochter is nog maar 4 maanden en het is mijn eerste kindje dus qua opvoedkundig kan ik je niet echt helpen. Alleen 1 ding over dat bijten. Mijn broertje beet mij vroeger ook erg vaak totdat mijn moeder het zo beu was dat ze hem, nadat hij mij weer voor de zoveelste keer had gebeten, zelf niet al te hard in zijn eigen handje terug beet. Hij was daar zo van beduusd en onder de indruk dat hij het daarna nooit meer gedaan heeft Ik zeg niet dat je dit moet doen, doe ermee wat je wilt. Misschien begrijpt hij niet helemaal wat hij doet en hoe dat voelt bij een ander???... We praten nu ook over 25 jaar geleden ongeveer, dus de tijd was toen anders. Succes in ieder geval
Terugbijten zou ik zelf niet doen; je wilt juist dat je kind goed gedrag vertoont, ik denk niet dat zelf 'slecht' gedrag tonen daarbij helpt. Mijn zoon heeft nog geen tanden, maar mijn nichtje had er ook een handje van: slaan en bijten als ze haar zin niet kreeg. Dan pakte ik haar stevig beet (meteen bij de eerste keer al; is ze nou helemaal betoeterd? ), keek haar aan en zei duidelijk: Nee, dát doen we hier niet! Dat begreep ze uitstekend, sorry, kus, klaar. Een vriendin van me zette haar kind na een waarschuwing even in de box. Dat kwam ook goed aan bij haar kindje.
Mijn zoontje bijt soms uit enthousiasme, als we aan het stoeien zijn. Ik kijk hem dan aan en zeg op serieuze toon: 'niet bijten'. En dan pak ik zijn handje om daarmee zachtjes over mijn gezicht te aaien en dan leg ik uit dat lief aaien wel mag. Dit doe ik ook als hij slaat. Het gebeurt niet vaak, maar ik corrigeer het altijd meteen. Er zijn een paar dingen die hij niet mag, hij mag bijvoorbeeld niet aan de kabels achter de TV zitten. Ik zeg dan eerst op serieuze toon dat hij daar niet aan mag komen. Als hij dan toch doorgaat ga ik bij hem staan, leg uit waarom het niet mag en indien nodig biedt ik hem een alternatief aan. Ik geloof zelf niet zo in strafstoeltjes, time out etc. Maar ik vind wel dat hij mag leren dat sommige dingen niet mogen en dat hij moet luisteren.