Tuc, jij hebt toevallig kinderen die wel tot rede vatbaar zijn tijdens een aanval. Maar ik ben heel benieuwd wat jij nou zou doen als jouw kinderen zo in een aanval zitten dat er niet meer tot door te dringen valt. En kom nou niet met die dooddoeners als vroeg beginnen met opvoeden bla bla bla. Want ik denk namelijk echt dat heel veel ouders dit ook doen.Maar sommige kinderen zijn nog te jong om hun gevoelens te uiten en zijn zo gefrustreerd omdat iets niet lukt, gaat of anders anders gaat dan in hun hoofd zit. Dit uit zich in een uitbarsting die zich niet langzaam opbouwt waarbij je nog kan afleiden, uitleggen of ingrijpen. Nee, die uitbarsting is er. En dat kan om iets heel kleins gaan waar al een hele ochtend frustratie aan ten grondslag ligt. En dan kun je geen kant meer op. In mijn geval zocht ik altijd een plekje waar ze relatief rustig uit konden razen. Zodra ze de ergste emoties kwijt waren, viel er weer een woord mee te wisselen. Mijn kinderen hadden het rond hun tweede jaar erg hevig. Totdat ze beter begonnen te praten! Nu hebben ze nooit meer een aanval en ze zijn 3,5 en 5 jaar oud.
Nee hoor helemaal niet streng ik zeg dat ook vaak genoeg als hij krijst om zijn zin te krijgen of omdat hij sago is. Ik heb het een keer meegemaakt dat hij voor de 2x in zo een speelgoed wagen wou. Mocht niet omdat ik een keer wel genoeg vond en hij heeft zich heel goed laten horen.. En heb genoeg mensen horen zuchten etc maar dat maakt mij niet uit. Kinderen huilen krijsen zeuren nou eenmaal. Maar juist dan moet ik volhouden anders doet hij het de volgende keer weer.. Hoop voor je dat jij het niet mee zal maken maar dat gebeurt vast wel
Hèhè ik heb niet alles gelezen alleen op, maar wacht maar tot ze 1,5 jr zijn, nee gaan zeggen en de terrible 2 op de hoek staat. Iedere moeder beleeft ooit ergens zo'n gil moment...
Stoer? Nee absoluut niet maar wel de werkelijkheid. Het us zoals het is en ga t niet mooier maken dan het is. Daar slapen ging m op dat moment niet worden. Volgende dag moest iedereen gewoon weer werken en naar school. Bij opa's en oma's doen we dat vaak wel. Maar dit was 5min bij ons vandaan dus naar huis was een makkelijke keuze.
Die van mij gaat dat vast en zeker doen. Hij begint nu namelijk al thuis als hij zijn zin niet krijgt. En helaas snapt hij nog niet als ik zeg dat hij moet ophouden. En hij heeft ook al bedacht dat hij maar steeds harder moet gaan krijsen, in de hoop dat ik dan wel reageer. Nu gelukkig alleen nog maar thuis. Maar hier horen ze mijn kind in de supermarkt wel de hele tijd brabbelen.
Ik lieg niet hoor Maar geloof jij lekker wat je wil. Mijn zoontje heeft nog nooit zo hysterisch liggen krijsen of gillen. Als je dat niet wil geloven prima, maar waarom zou ik hierover liegen? En of dat nou opvoeding of karakter is laat ik in het midden, dat weet ik niet.
maar wat gebeurt er voor zo'n aanval? Als ouder voel je dit toch wel aankomen? Hoe kan het zover komen dat zo'n kind volledig uit zn dak gaat?
Eerlijk gezegd vind ik het nogal arrogant overkomen dat je denkt dat het aan jouw goede opvoeding ligt dat je kindjes zo goed luisteren. Het ene kind is gewoon anders dan het andere kind, daar valt niet tegenop op te voeden. En natuurlijk moet je het dan wel gewoon blijven volhouden en blijven proberen, maar jij hebt echt niet zoveel invloed als je denkt. Denk ik, zal ik er nog maar even achteraan zetten, want het is mijn mening.
Ik heb een vriendin die ook een makkelijk kindje heeft. Hij zeurde nooit, krijste nooit, etc. Ze weet dat ook aan hun manier van opvoeden haha. Toen kwam de tweede. Ze heeft met hem precies dezelfde manier van opvoeden aangehouden en hij is juist wel een kindje dat snel zeurt, gilt, huilt, driftbuien heeft etc. En nu zegt ze dan ook dat ze pas ziet dat het dus ook echt aan karakter ligt. Als ze haar oudste corrigeerde had het effect en haar tweede had/heeft er maling aan (keer op keer). Haar derde kindje lijkt weer wat rustiger Ik denk dat je het echt zelf moet meemaken voordat je zult inzien dat het niet (volledig) aan de opvoeding ligt
Ik weet wel dat ik dat vroeger als kind dus echt NIET deed. Dan kreeg ik op mijn sodemieter. Was het snel afgelopen. Het enigste wat ik me kan voorstellen is dat het kind autistisch is of iets in die geest.
Nou...ik heb iemand mee gemaakt waarvan het kindje dus zo was. Gewoon gooien met dingen, schreeuwen, dingen niet opruimen. Moeder zei 1x wat en kind luisterde niet. Begon vervolgens zelf de puinhoop op te ruimen en kind zat in een andere kamer...
Dat vraag ik me oprecht ook af. Omdat mijn zoontje nooit zo is geweest vraag ik me echt af waarom kinderen zo hysterisch kunnen doen en worden.
(heb alleen de eerste pagina gelezen meer niet..maar dit is mijn gedachtegang erachter) Niemand vindt het leuk als zn kind uit zn stekker gaat in een winkel, maar ik geloof het niet als iemand zegt dat het hem/haar nooooooit zal overkomen omdat ze dat "er uit hebben opgevoed" Elk kind zal uittesten tot hoever hij/zij kan gaan. Mijn kind uiteraard ook. Hij ging vanuit het niets compleet uit zn dak en werd hysterisch omdat hij geen snoepje kreeg uit de snoepbakken bij het Kruidvat. Niet meer tot bedaren te brengen vanwege zo'n kl*te snoepdolfijntje of visje whatever. Uiteindelijik lag hij op de grond te dweilen van woede. Het was gewoon beschamend Ik kreeg hem niet meer stil en uiteindelijk was ik het zo zat, dat ik hem gewoon heb laten liggen, en de winkel ben uitgelopen en voor de deur ben staan wachten. Toen had hij door dat het volstrekt nutteloos was en daarna heeft hij het nog 1 keer geprobeerd in een andere winkel. Zelfde tactiek toegepast en het was gelijk over. Hij heeft het nooit meer gedaan. En elke keer als ik zo'n hysterisch kind zie in een winkel heb ik medelijden voor die ouders.. waarom? Omdat er heel veel mensen zijn die denken dat het van die ouders zijn die hun kind niet goed opvoeden. Let maar eens op hoeveel boze blikken de ouders krijgen. Maar ze zijn zelf vergeten (of willen het niet weten) dat ze ooit in dezelfde situatie hebben gezeten of nog zullen komen.
Nou niet arrogant bedoeld hoor...en heb ik ergens gezegd dat dat door mijn 'goede opvoeding' komt??? Ik heb mijn opvoeding nog nooit goed genoemd hoor. Ik zeg dat ik van meet af aan bepaalde grenzen stel en dat ik hen daar niet overheen laat gaan en dat ik goed naar mijn kinderen 'luister' zodat het niet zover komt. En dat mijn kinderen heel goed weten dat je boos mag zijn en dat je mag huilen en dat ik huilen en boos zijn iets heel anders vind dan hysterisch worden. En het gaat er helemaal niet om of mijn kinderen goed luisteren...het zijn boeven hoor...vooral de jongste, mn handen vol aan als hij weer eens op de salintafel staat te dansen. Maar dat is in mijn ogen iets heel anders dsn hysterisch worden omdat je je zin niet krijgt.
Omdat er bij sommige kindjes helemaal niets voor nodig is om van compleet kalm naar compleet hysterisch te gaan. Dat is een gegeven.