Het maakt niet uit of er wel of geen erkenning is. Door middel van een dna test wordt vast gesteld of hij dus de vader is. Als vader heeft hij zijn plicht dan om voor het kind te betalen. Daarbij heeft de vader ook het recht om zijn kind te zien. ( maar weet niet of de vader dat zelf wil). Daar moeten jullie samen ook uit zien te komen. ( eventuele omgangsregeling dan)
Ik weet niet vanaf welke leeftijd kinderen bij jullie inspraak hebben in het al dan niet naar de ouders gaan, maar ik zou tot die tijd niks ondernemen met DNA testen etc. Zodra je kind zelf mag beslissen van de rechter, kun je dit laten doen als het op dat moment nog belangrijk is voor je (zeker omdat je zegt dat je geen allimentatie nodig hebt, is er geen reden het eerder te doen). Zorg er wel voor dat je bewijs hebt, dat hij op de hoogte was van het bestaan van zijn kind, zodat jou niks te verwijten valt (aangetekend schrijven bijvoorbeeld). Als je je verhaal opschrijft voor je kind, zou ik ook zo neutraal mogelijk proberen te zijn; ook al ben jij boos op je ex (mag je wel zeggen uiteraard), dat wil nog niet zeggen dat je kind dit ook zo moet voelen, die mag de kans krijgen om zelf zijn mening te vormen.
Daantje, een moeder kan gerechtelijke vaststelling van het vaderschap aanvragen, als de vermoedelijke vader niet vrijwillig meewerkt aan een DNA test kan de rechter hem dat verplichten te doen.
Waarom wil je een DNA test? Heb je dan toch twijfel over wie de vader is? Je kunt je zoon toch later gewoon vertellen wie zijn vader is en als hij vertrouwen in jou heeft dat als je zoiets zegt het ook zo is, is er toch niks aan de hand? Ik spreek uit ervaring. Vlak na mijn geboorte beweerde mijn vader in ene dat ik niet van hem zou zijn. Hij heeft mij wel aangegeven bij de geboorte. Mijn moeder weet 100% zeker dat dat wel zo is. Ik was 3 toen ik van achternaam veranderde om er voor te zorgen dat ieder kind binnen het gezin dezelfde achternaam zou dragen. Toen ik 16 was heb ik mijn vader via de politie en maatschappelijkwerk verzocht om een DNA test te laten doen om zijn ongelijk te bewijzen maar daar wilde hij niet aan meewerken. Sinds die tijd heb ik het laten rusten. Ik geloof mijn moeder op haar woord als ze zegt dat hij mijn vader is dat dat ook zo is. Ik heb nog nooit een woord met hem gewisseld en het is zijn verlies dat hij mij niet in zijn leven wilt en zijn kleinkinderen niet wil leren kennen.
Ik zou geen DNA test laten doen. Je kan toch gewoon vertellen wie z'n vader is? Mijn moeder heeft ook gewoon vertelt wie mijn vader is en ik geloof dat. Heb daar geen DNA test voor nodig hoor. Mijn zoon moet toch ook maar gewoon geloven dat zijn vader zijn vader is. Kan die hem erkend hebben, maar dat kan elke man hoor. Hoeft niet perse de biologische vader te zijn. Als je het doet omdat je geld wilt ja dan moet je het doen. Dat ga anders gewoon niet van hem krijgen. Succes met je beslissing.
alleen 1e bericht gelezen: Mijn stiefbroertje heeft zelf ook een kindje. de relatie met de moeder is over (dankzij haar moeder die zit te stoken) hij wilt ontzettend graag zijn zoontje zien maar weet zelf ook niet wat te doen. Zijn voor en nadelen en wie doe je er een plezier mee? optie 1: Vechten voor je rechten. Ja je kan ervoor gaan dat hij neergezet word als biologische vader máár dan heb je ook t punt dat als de vader dat zelf wil(misschien alleen al om jou tegen te werken) dat hij zijn zoon mag zien. omgangsregeling dus. bijv dat kindje ene week bij jou is en andere week bij zn vader. tja die recht heeft de bio-vader dan. optie 2: laten voor wat het is. voor je kindje komt het misschien hard aan later maar als zijn bio-vader niks met hem temaken wilt hebben, ja dan is daar helaas niks aan te veranderen. je kan je kindje altijd blijven vertellen wie zijn echte papa is en hem op latere leeftijd zelf laten uitzoeken wat hij wil doen met de info. wie weet denkt ie dat zn pa toch niks van hem wil weten, en laat ie t erbij. ook kan hij zelf opzoek gaan naar zn bio-vader en komt hij er vanzelf achter of die echt zo'n kwal is, of dat hij volwassen is geworden en toch een band met zijn kind wilt. succes!!
Dit vroeg ik mij idd af. Hoe is je situatie op dit moment. Ik zag dat je in verwachting bent en vroeg me af hoe je huidige vriend hier tegenover staat. Wat heeft hij je geadviseerd? Ik zou het persoonlijk laten rusten, hoewel het voor een buitenstaander gewoon heel moeilijk is hier iets van te vinden, want soms gaat je verstand lijnrecht in tegen je gevoel. Persoonlijk zou ik het niet fijn vinden als een rechter mij zou gaan vertellen dat mijn kind omgang zou moeten gaan hebben met zijn vader die het ineens in zijn bol heeft gekregen dat hij met het betalen van de alimentatie een weekend mag gaan pronken met een kind wat hij helemaal niet wil.... nee dank je. Ik pas. Ik denk dat er heel veel dingen zijn opgenoemd waar je wel wat mee kunt. Ik denk dat het zowiezo verstandig is om dingen door te nemen met een advocaat mocht je iets besluiten.
ik zou het niet doen. wat als hij niet draagkrachtig genoeg is voor allimentatie? dan krijg je niks, maar hij kan dan wel omgang eisen. En aan jou verhaal te horen, wil ik zo iemand niet bij mijn kind in de buurt. En heb je die bedreigingen op papier? Of evt. getuigen? of aangiftes etc. Want als je dat niet hebt, kan hij natuurlijk ook nog eens het verhaal gaan verdraaien. Zielig doen bij de rechter dat ie van zijn 'slechte vriendin geen omgang mag'. En zou je huidige vriend je zoontje niet willen erkennen, zodat jullie 1 gezinnetje zijn met zijn allen (op papier dan he, in reallife is dit natuurlijk al zo). Want als er wel iets met jou gebeurt wil je toch het liefst dat je kinderen bij elkaar blijven en niet dat je zoontje naar jou ex moet.
Hallo meid, Wat een lastige situatie en ik begrijp dat je het beste wil voor je zoontje. Echter denk ik niet dat je hem hier veel meer mee helpt. Als hij nu gewoon samen met jou gelukkig leeft dan zal hij je nieuwe vriend/man als papa zien. Ook al is hij dat biologisch gezien niet. Dat kan je hem toch ook vanaf het begin uitleggen? Ik denk dan aan de uitspraak (weet 'm niet meer precies): 'Er zijn vele vaders, maar niet iedereen is een papa.' Je kan zeggen van je hebt een andere vader (verwekker), maar dit (je huidige vriend) is je papa. En evt. wat iemand anders ook al zei je kan je kindje evt. ook laten erkennen door je huidige vriend als hij dat ook ziet zitten. Als jij informatie over z'n verwekker hebt en evt. foto's dan kan je dat altijd eens geven als hij oud genoeg is, of als hij vragen heeft. Dat hij weet hoe z'n vader er uit ziet e.d. Watvoor iemand het was e.d. Een DNA test voegt er niets aan toe. Ik zou er niet teveel nadruk op leggen... Maar als hij vragen heeft het gewoon wel nu al zeggen, en niet wachten tot hij 12/13 is. Ik denk dat dit juist dan erg heftig voor hem zal zijn als hij dan pas te horen krijgt dat zijn papa, niet zijn papa is.
ik weet niet of je nu nog kan erkennen, en of dat ook kan/mag als hij zeker de vader niet is, zou eerder denken aan een constructie waarin je huidige vriend je zoon adopteert? moet je wel heel zeker zijn van deze relatie, en weten dat je hem ook als papa van je kind wilt mocht het ooit mislopen tussen jullie. Zou het hem ook pas met 12 jaar ofzo uitleggen eigenlijk... de uitspraak die hier aangehaald wordt ken ik niet, maar wel een andere: "Elke idioot kan een kind verwekken, maar alleen een echte man kan een kind opvoeden"
iedereen mag een kind erkennen, ook als je niet de echte vader bent, bij mijn vader was het echter zo dat de 3 kinderen van mijn moeder al erkend waren door haar ex, deze heeft na een aantal jaar afstand gedaan van zijn kinderen en toen heeft mijn vader ze geadopteerd.
Ik zou niet het risico willen nemen voor geld straks wordt je zoontje verplicht om naar hem toe te gaan als hij jou echt wil dwarsbomen!