Ik zat echt even zo achter mijn pc ... snap niet zo goed wat parttime werken met aantrekkelijkheid te maken heeft, maar goed dat ben ik Ik vind mannen die heel hard roepen dat ze niet minder of parttime kunnen werken juist een beetje achtergebleven
dat kan, daarom hebben we niet allemaal dezelfde man Ik ben zo opgevoed en gelukkig zijn mijn man en ik zijn hier tevreden bij. Nu moet ik zoiezo zeggen dat ik parttimers irritant vind (dan puur sprekende als ondernemer en als klant) is toch irritant als je naar een afdeling belt en die persoon is er weer eens niet, dat je dan een dag later ofzo moet terugbellen, ik bel DIE dag juist omdat IK tijd heb, zeker als ze dan geen vervanger hebben (alhoewel ik liever graag met belangrijke dingen gewoon 1 persoon heb als aanspreekpunt) Met peuterspeelzaal regelen ook, die vrouw is echt nooit aanwezig als ik bel, kan altijd terugbellen, dat vind ik echt zo vervelend.. maar goed dat is mijn persoonlijke frustratie en niet erg belangrijk in dit topic. Zoiezo ging het topic over of je genoeg verdiend ja of nee om comfortabel te leven en dat doen we en hoe we dat doen is niet zo belangrijk toch?
Wij hebben het ook wel gewoon goed. We zijn niet rijk maar kunnen gewoon lekker boodschappen doen en halen ook het einde van de maand. En dat vind ik toch de grootste rijkdom. Ik heb gelukkig geen slapeloze nachten van onze financiën. We verdienen denk ik 70.000 per jaar met zijn tweetjes.
@ Triselke Je zegt juist die dag te bellen omdat jij dan tijd hebt. Dan ben jij zelf toch ook niet flexibel in je tijd? Al is dat dan niet omdat je parttime werkt..
Als ik er op een donderdag ochtend aan denk en dan bel wil ik ook gewoon iemand spreken die daar over gaat, ik heb wel meer dingen natuurlijk die ik moet doen op een dag, ik zit niet heel de dag uit mijn neus te eten haha Ik doe ook dingen voor school, heb meerdere afspraken staan voor extra hulp voor onze zoon, sportafspraken, speelafspraken. Als ik een instantie bel dan verwacht ik gewoon dat ik geholpen word en niet dat ik de volgende dag moet gaan terugbellen (that's all) ik heb genoeg te doen, vermaak me elke dag prima
Oh oh, ik zie dat dit hele topic weer is verzand in het werken-of-thuisblijven-emancipatie-financieel afhankelijk etc discussie. Niet aan iemand in het bijzonder, maar waarom gaan vrouwen onderling toch altijd zo tegen elkaar tekeer? Krabbenmand theorie ten top. Als we elkaar nou 's een keer zouden steunen ipv elkaars levenswijze naar beneden halen... Jammer.... groetjes ps hier trouwens een tevreden werkende quasi-carrieremoeder.
nou net als jou hebben andere mensen ook dingen tedoen en zijn er ook niet 24 uur per dag om jou te woord te staan.. snap niet waar je je zo druk over maakt gaat er toch om of het uiteindelijk opgelost wordt of dat vandaag of morgen zou zijn..
Maar verwacht je dan ook dat mensen altijd telefonisch bereikbaar zijn voor jou? Want stel dat ze op het moment dat jij belt in gesprek zijn, op cursus, in een vergadering, of gewoon even druk met een spoedzaak. Ik werk fulltime maar ben zeer zeker niet altijd per direct beschikbaar als iemand belt. Ik heb ook andere dingen die ik niet kan onderbreken.
Ik kan enkel vanuit mijn eigen ervaring spreken en de vrouwen die ik om mij zie natuurlijk... Moeder heeft tot haar 60 bijna altijd FT gewerkt, maar minstens 92%, grootmoeders hebben gewerkt... Heb 1 vrouw gekend die TBM was, niet meer. Je hebt gelijk dat BE eerder een FT-cultuur heeft. Ik werk in een MN en denk dat er op een 120 mensen ong 4 à 5 PT werken, en dan gaat het idd om 4/5 en 50+ ers. De houding en mindset tov deelname aan de arbeidsmarkt is hier totaal verschillend als in NL (net zoals vele andere niet arbeidsgerelateerde onderwerpen) In de gesprekken onder collega's van "als ik ooit de lotto won" of "als het niet zou hoeven" is er niemand van de vrouwen die zegt dat ze dan thuis zou blijven. OK, die 4/5 is een optie ev 3/5, maar minder dan dat is een rariteit. Voor mezelf: zou ook niet minder dan 4/5 willen gaan werken. Ik wil financieel onafhankelijk zijn en gevoelsmatig zou het voor mij niet werken om te leven op/van het loon dat mijn vriend binnenbrengt (ook al neem ik de zorg van 2 kinderen op me). Het 50 - 50 principe is voor mij heel belangrijk. Ik ben net aan mijn bevallingsrust begonnen en ik ga er ook nog wat ouderschapsverlof aan plakken, want ik wil echt ook wel m'n kindje een tijdje dicht bij mij, maar dat werkt voor mij omdat ik weet dat er een einde aan komt, omdat ik gewoon geen bal waard ben als ik thuis ben Oh ja, en om toch even on-topic te gaan: we hebben het goed met hetgeen hier binnenkomt. Mooi reservepotje als er iets stuk gaat, hebben net een leuk vakantiehuis geboekt en als ik iets wil kopen kan ik het gewoon.
als ik een klantenservice bel van bv een bedrijf dan verwacht ik wel dat ze me te woord kunnen staan (wie dan ook) dat ze me over een uurtje bellen ofzo vind ik ook prima maar niet met de opmerking "ja die is er morgen of overmorgen weer probeer het dan maar" dan is NIET klantvriendelijk ten eerste en ten tweede gewoon irritant Ligt er ook wel aan wie ik bel hoor maar met die parttime banen allemaal van tegenwoordig weet de helft niet meer waar ze het over hebben en heb je van die vingerwijzende activiteiten in een bedrijf, want ja iedereen en niemand heeft het gedaan dan natuurlijk.
Mijn man heeft geen andere keuze dan 60 à 70 uur per week te werken. Ook de vrouwen bij hem op kantoor werken allemaal fulltime (met uitzondering van de secretaresses). Ik ben dus op een gegeven moment op mijn strepen gaan staan, toen ik het niet naar mijn zin had in mijn baan, en daarnaast thuis ook nog eens alles kon regelen: ik wilde stoppen met werken (heel veel gerekend, en toen bleek dat het financieel kon, was de keuze snel gemaakt). Mijn man werkt nu buiten de deur, kan zich volledig inzetten voor zijn werk, kan naar cursussen, diners, reisjes, afspraken aan de andere kant van het land, en ik regel ondertussen thuis dat alles goed verloopt. Het feit dat hij daar direct geld voor krijgt, betekent voor mij niet dat ik me minderwaardig voel. Als hij thuiskomt, hoeft hij zich (behalve over zijn werk) nergens meer zorgen om te maken: zijn eten staat klaar, het huis is schoon, zijn kleren hangen gewassen en gestreken in de kast, financiële zaken/abonnementen/klusjesmannen etc. zijn geregeld. Doordat hij zich nu volledig kan richten op zijn werk, wordt er straks steeds meer mogelijk. De werkdruk gaat als het goed is iets omlaag, het salaris zal flink stijgen. Hoewel het volledig mijn eigen keuze is geweest om thuis te blijven, weten we allebei dat zijn carrière er heel anders uit zou zien als ik dat niet had gedaan... (waarschijnlijk was ik tegen deze tijd allang een keer ontploft, omdat voor mijn gevoel alles op mijn schouders neer zou komen....)
Poeh het topic is wel heel erg omgeslagen. Ik meng me liever niet in de emancipatie-discussie. Iedereen geeft een andere invulling aan geemancipeerd zijn en zichzelf ontwikkelen. Wij hebben het goed. Mijn man heeft een eigen bedrijf, ik werk 3 dagen in de week bij een overheidsorganisatie in een leuke functie tegen een zeer goed salaris. Ik moet er persoonlijk niet aan denken om niet meer te werken. Ik vind mijn werk hartstikke leuk, haal er veel voldoening uit en ik vind het heerlijk om even met andere zaken bezig te zijn dan luiers, flesjes etc. We verdienen denk ik 2 tot 3 keer modaal. Maar geven ook heel erg veel geld uit . Ik lees hier veel meiden die goed verdienen maar toch heel zuinig zijn, heel verstandig. Dat zijn de types die 'rijk' zullen worden haha. Wij zijn helaas niet zo, wij zijn spenders. Consumeerders. We sparen wel (maar misschien max 500 per maand), hebben hoge vaste lasten en stoppen daarnaast veel geld uit aan de pot die we noemen: geen-idee-waar-het-blijft. Veel goede voornemens al gehad over die pot, maar nog niks van terecht gekomen.
Haha, zo herkenbaar!! Wij geven ook veel geld uit en waar het blijft?? Ja, wij worden ook niet rijk, maar we leven wel nu en dat vinden wij heel belangrijk.
Dan vraag ik me weer af (in zijn algemeenheid hè, niet om iemand aan te vallen) of dat dan is omdat dat de norm is of omdat ze stiekem niet toe willen geven dat ze eigenlijk graag wat meer thuis willen zijn. Ik bedoel: Als je in een land woont waar (bijna) fulltime de norm is, zijn de mogelijkheden er ook niet naar om minder te gaan werken. (duobanen ofzo) Verder ben ik het met je eens, hoor. Ik moet er niet aan denken om TBM te zijn. Ik ben gewoon een leukere moeder als ik ook wat voor mezelf te doen heb. Ok, dat kan ik ook op andere manieren bereiken, maar nu blijf ik wel bij in mijn vakgebied. Ok, billen wassen zal over 10 jaar waarschijnlijk ook nog met een washandje en zeep gaan, maar je weet nooit hoe een balletje rolt.. *ziet een seniorenwasstraat voor zich om personeel uit te sparen* Na mijn bevallingen ben ik bij beide kinderen langer thuis gebleven, bij Jelle 4 maanden, bij Jitte 5 maanden en dat was lang genoeg.
kwek, grappig. Mijn man werkt voor een internationaal bedrijf, met hoofdkantoor in nl. Klanten zijn voornamelijk, nederlanders, belgen en fransen. Op zijn afdeling heel veel belgen. Meeste vrouwen ook, die snappen er dus werkelijk niks van dat ik full time thuis ben. Daar verbazen ze zich elke week weer over. Wat doet ze dan allemaal??
Wij zitten denk ik net tegen modaal aan qua inkomen (zal komend jaar wat minder worden) en hebben het naar mijn beleving reuzegoed. Absoluut geen geldzorgen en we leven dusdanig dat we meer dan genoeg hebben om aan mensen/doelen te geven die het harder nodig hebben dan wijzelf. Maar wat ik het allerfijnst vind is dat we samen de zorg voor de kinderen doen: mijn man werkt 3 dagen, ik 2, waardoor we voor ons werk nooit opvang nodig hebben. Ja, we zouden zeker meer inkomen hebben als we beiden meer zouden werken (dat zou in ons geval echt voordeliger zijn dan wanneer de kinderen naar de opvang gingen), maar persoonlijk vind ik dit één van de beste keuzes ooit die we gemaakt hebben. Maar goed, niet iedereen heeft die keuzemogelijkheid natuurlijk. Mocht je 'm wel hebben: het is een aanrader en ik ben dus erg blij dat ik niet in België woon
ja ik heb ook Belgische kennissen die er niets van snappen, maar als ik dan haar kids in slaap zie vallen bij het eten en dan rechtstreeks naar bed gaan en ze dus maximaal 1 a 2 uur per dag echt met hun kids zijn dan snap ik het andersom ook niet echt, dus dat zal aan beide kanten altijd wel zo blijven. Iedereen zo haar keuze, we kiezen er niet voor niets voor we hebben onze redenen waar ze volledig achterstaan (allebei de partijen) dus zullen deze ook "verdedigen" dat ik het niet snap of zou willen voor ons gezin maakt het nog geen "slecht" iets alleen voor mijn kinderen wil ik graag anders (en hebben ze hier ook nodig)