Grr.. ik heb nu al een paar jaar 3 katers in huis! 2 zijn echt ontzettende scheten hoor, lief en laten je ook gewoon met rust! Maar 1 tjes ARGH.. ik kan hem niet luchten of zien! Wat werkt die op mijn zenuwen zeg! Hij gaat steeds voor mijn voeten lopen als ik in de keuken kom! Hij wil alleen maar eten! Als ik gewoon doorloop, dan doet het hem niets, blijft gewoon voor mijn voeten lopen! Als ik eten wil geven gaat die kat boven op de bak zitten of hij zit al met zijn kop in de etensbak! HIJ DRIJFT ME TOT WAANZIN zowat! Van de week liep ie dus voor me en ik liep door, de volgende stap... als ik die had gezet, dan was ie nu dood geweest! En geloof me, ik heb getwijfeld! Ik zou namelijk met mijn voet op zijn keel beland zijn als ik me niet zou verstappen. Dit heb ik wel gedaan, want ik wil niet te boek staan als mishandelaar, maar och.. it crossed my mind! En het erge is nog wel. Het is de knuffelkat van mijn meisje. Die 2 zoeken elkaar steeds op. Zij mag alles met hem doen, maakt niet uit. In de bek kijken, kussies geven, staart trekken, op leunen.. alleen op zitten vind ie niet kunnen! Ondanks dat zou ik de kat(ten) het liefst weg willen doen. Ook omdat mijn man er allergisch voor is. Zodra hij thuiskomt moet ie aan de ventolin en reactine om de reactie te verminderen! Maar hij wordt al misselijk bij de gedachten alleen al. (en hij doet er echt helemaal niets voor, niks kattenbak, dierenarts, kots opruimen of lijken bergen) Hij erkent nu wel eindelijk dathet de katten zij waar ie op reageert, maar hij wil ze niet weg doen... Wat moet ik nou?
Ik vind dat als je voor dieren gekozen hebt, dat je ze hebt tot het einde. Ik vind het jammer dat je er zo over denkt. Als je het echt niet meer ziet zitten, dan vind ik dat je het ze verplicht bent om een goed huis voor ze te vinden. Sorry, misschien niet wat je wilde horen groetjes
Tja erg moeilijk, ik ben een enorme dierenliefhebber en ik vind dat je dat ook wel moet zijn wil je aan dieren beginnen. Er zitten nou eenmaal toch ook wel veel nadelen aan bijv. katten (verharen, kattebak, aandacht vragen, nagels ergens in zetten, oppas zoeken bij vakantie, dierenarts kosten etc etc) en dat gaat al snel irriteren als je niet enorm gek op die beestjes bent. Waarom heb je er eigenlijk 3 genomen? Je kan eventueel voor die ene kat die je niet kan luchten kijken of er een familielid is die het katje graag wil hebben, zo kan je dochtertje de kat toch zo nu en dan opzoeken. Of ander voer zoeken wat zn maag wat meer vult? Het blijft een moeilijke kwestie, je hebt ervoor gekozen en ja dan zal je er nu voor op de blaren moeten zitten (of je man moet deze katten al voor jullie relatie hebben gehad?) Ik wil je trouwens helemaal niet veroordelen met dit mailtje hoor, ik heb ook een kat gehad die enorm veel aandacht vroeg en de hele dag voor mn voeten liep, dus ik weet hoe gek ze je kunnen maken. Deze kat had ik van mn ouders gekregen (kwam uit het asiel) en ik kon het niet over mn hart verkrijgen om hem weg te doen. Op 6 jarige leeftijd is hij overleden aan een hartstilstand, en ik heb er toch erg veel verdriet om gehad. Veel sterkte iig. (zou het nu ook niet kunnen komen door je hormonen dat je aan je kat irriteert?)
He Gupsie, Ik zou het er toch eens goed met je man over hebben hoor. Ik nam twee katten uit een vorige relatie mee de huidige in en mijn vriend is mega allergisch voor katten. Ondanks dat het me aan het hart ging, heb ik toch besloten om de katten terug te brengen naar mijn ex. Ik zag elke dag de irritatie en frustratie bij mijn vriend als ie thuis kwam en dat was het mij allemaal niet waard. Hopelijk heb je hier wat aan!! Liefs Heel
nee idd als je zo iemand zou zijn dan zou je hier niet je hart luchten! En zo simpel is het helaas niet prinses wij hebben 2 jaar een pup gehad die maa rniet zindelijk wilde worden en op een gegeven moment was ik die schijt op de deurmat en onder de eettael zoooo zat he bestaat niet eens een woord voor zo zat, wij hebben ook een ander huis gezocht, op een boerderij is ze nu.
Ik zou hem zeker niet wegdoen! Vooral niet om je kind er gehecht aan is... ikzelf heb een kat gehad die was er ook al voor mij en die is uiteindelijk 20 geworden maar wat was ik gehecht aan die kat! ik mis haar nog elke dag want ik vond er vroeger veel steun aan... Over jou probleem: kun je de keukendeur niet dicht houden zodat die kat daar niet kan komen of heb je daar geen deur? En als het inderdaad echt niet meer gaat dan zou ik inderdaad zelf een goed baasje voor hem zoeken. mischien een bekende zodat je kind de kat nog kan zien? succes
We hadden eerst 2 katers. 1 ervan is tegen een auto opgelopen en mijn man wilde graag een 2de voor de achterblijver! Toen een tijd later liepen we langs een dierenwinkel en mijn man wilde even kijken. Ik niet, want ik wist zeker dat ik er met 1 naar buiten zou komen! ik ben een absolute dierenliefhebber en heb altijd katten gehad. Ik zie aandacht geven, kattenbak, en dierenarts en dergelijk ook helemaal niet als een last! Waar de irritatie door gekomen is, is dat mijn man dus hartstikke allergisch is voor die katten en dat eerst niet wilde erkennen. En ik begrijp die katten kunnen hier niets aan doen! Maar wel is het zo, dat door die katten, mijn man wel 10 - 15 jaar aan de medicijnen moet om de reactie te onderdrukken! Wanneer wij op vakantie zijn geweest, raakt hij zijn medicijnen niet aan. Eenmaal thuis, is ie moe, kan ie weer een theedoek als snotlap gebruiken en krijgt amper lucht! Dat en dan een stukje hormonen EN 1 zeer opdringerige kater (die dus alleen zo doet zodra je 1 voet in de keuken zet) zorgt ervoor dat ik het nu gehad heb!
Ik heb inderdaad geen keukendeur.. Het is wel een aparte ruimte naast de woonkamer, maar bewust is 2 jr geleden die deur eruit gehaald omdat mijn woonkamer dan helemaal zo smal leek..
Ah, maar ik krijg ook tranen in mijn ogen als ik denk aan een leven zonder katten. Alleen het is me dit allemaal niet waard! Die medicijnen, die irritatie. Let wel, ik neig ook op dit moment vaak naar depressiviteit! Gelukkig kan ik het onder controle houden, maar als die fijne kater dan voor mijn voeten loopt, keer op keer, dan schiet ik uit mijn slof en word ik helemaal ongelukkig van dat gevoel wat ik dan heb! Tuurlijk zal het veel pijn doen, bij ons allebeid. Astrid is er nog te jong voor om het te begrijpen (die is nog geen 17 maanden), maar ik trek dit zo eigenlijk niet meer! Weet je.. en dat kunnen sommigen misschien wel bevestigen. Het is ook echt niet leuk om je man in de nacht te horen piepen en hem horen opstaan om de puf te nemen!
nee gupsie dat kan ik begrijpen! Wat lief eigenlijk van je man dat ie ze toch wil houden! Je moet gewoon doen wat je het beste lijkt en idd dan niet te lang wachten met de kat wegdoen want nu begrijpt ze het nog niet... en dat als je een huisdier neemt dat je die dan ook tot de dood moet houden daar ben ik het niet mee eens want je kan nooit voorspellen hoe het allemaal gaat...
Een fijn nieuw huis voor ze zoeken. Misschien niet leuk om te horen, maar na een paar dagen zijn ze jullie vergeten. En eigenlijk maar goed ook, want dan kunnen ze gewoon weer verder. Ik snap je heel goed. En je hormonen en je man die zich altijd ziek voelt. Het is ook erg goed dat je je hart lekker lucht. en of je nu wel of niet een dierenvriend bent, ik denk juist wel, omdat je erover nadenkt en het beste met ze voor hebt, hoe vervelend eentje ook kan zijn. Het is denk ik beter dat ze naar een leuk ander huisje gaan. Een boerderij ofzo, Misschien kun je dan met je kindje daar op bezoek gaan, succes
Is dat zo? Als ik op vakantie ga zijn ze me toch ook niet vergeten? of komt dat omdat ze hun eigen huis zijn?
Ik zou ze ook in geen geval naar een asiel brengen hoor! Daar komt de oudste vandaan (die heb ik zelfs alweer 5 jaar zag ik net). Zo'n boerderij dat lijkt me wel wat! Kunnen ze lekker vrij en blij zijn. Ze zijn nu ook echt buitenkatten, want ik kan ze niet binnenhouden puur omdat ik vind dat ze moeten kunnen roven in de uurtjes dat wij slapen!
Allereerst wil ik wel even kwijt dat ik het niet eerlijk van je man vindt, dat hij niks met de katten doet. Wij hebben ook een kat die altijd in de pad loopt. Wat hielp is er op een gegeven moment niet meer voor stoppen. Klinkt zielig, maar bij ons is die kat echt een paar keer gelanceerd. Beter een keer gecontroleerd, dan dat ze het nooit afleren en je inderdaad een keer op hun keel trapt of rug breekt of weet ik veel wat.
Nou haha, als ik dus de vorige keer doorgelopen zou zijn, was ie nu dus echt dood geweest! En dat kan ik ook niet hoor! (gelukkig maar) Maar het idee dat ik er gewoon over nadacht, daar schrok ik van.. O, en mijn man, tsja.. die doet wel meer niet, maar het is wel mijn scheetje hihi! Toen ik 37 wkn zwanger was had de oudste kat zich gespiest op een tuinhek. Ik heb toen geprobeerd de kat onder de bank te krijgen, maar door die dikke buik kon dat dus niet. Mijn man kon niet naar huis komen en uiteindelijk kon ik de kat de dag erna pas wegbrengen (de DA zit bij ons in een ander dorp). Hij moest geopereerd worden en door complicaties in de wond moest ik dus met 37 weken en een beetje 4X heen en weer rijden! Ik heb daar zelfs voorweeën gehad in de behandelkamer.. En mijn man.. die had geen tijd! (hij vergeet alleen dat er hij er soms zelf wat aan moet doen om tijd te reserveren)
Klopt. Het gaat de katten voornamelijk dat ze te eten krijgen. Als ze thuis verzorgt worden blijft dat gewoon hun huis. Ergens anders wordt dat hun huis. Op de momenten dat jij voor ze zorgt zijn ze echt heel wijs met je, maar dat kan als het moet ook ergens anders waar goed voor ze wordt gezorgd. Dat betekent niet dat de katten niet gek op je zijn, maar ze denken anders dan een mens.
ok dat is zo... mijn oudste kat is dus wel extreem gehecht.. die is van slag als we weg zijn (vakantie) en ook nog als we terug zijn.. niet weg te slaan van ons.. maar wil van de etengevers niks weten! die kleine is een allemans vriend dus dat is altijd ok.
Tja, wat lastig. Als je er niet mee kunt leven, dan maar zonder zou ik denken. Je doet ze niet weg omdat je erop bent uitgekeken, toch? Maar Gupsie, voordat je dingen doet, waar je later spijt van krijgt. Je zegt zelf al dat je neigt naar depressiviteit. Ik denk dat je daarvoor echt beter naar de huisarts kunt gaan. Misschien dat je er iets voorkrijgt, zodat je je zwangerschap en die irritant lieve kat beter kunt handelen. Ik zou het sneu voor je vinden als je deze 40 wkn zo door moet maken en je ook achteraf niet die roze wolk jezelf voor de geest kunt halen. En daarbij dan dat 1 kat de laan uit gestuurd wordt, waar je later niet meer achter kunt staan. Veel sterkte meis.