Lieve dames, ik zou graag mijn verhaal kwijt willen en misschien fijn om positieve ervaringen van anderen te lezen ook! Ik heb 3 maanden geleden bij een zwangerschap van 12 weken een miskraam gehad. Het begon op zondagmiddag, toen kreeg ik licht bloedverlies en krampen, en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. De baby had inderdaad geen hartslag meer en was niet meer gegroeid, ik kreeg medicatie om het verder op te wekken en zou vrijdag terug moeten komen voor controle en eventuele curettage. Woensdagochtend werd ik wakker in het bloed en verloor ik stolsels ter grootte van een tennisbal. Ik had enorme weeen en meer pijn dan tijdens mijn bevalling. Ook was ik enorm duizelig en voelde me telkens slapper worden. Ben naar beneden gestommeld en in de armen van de buurvrouw flauwgevallen. In het ziekenhuis aangekomen had ik nog maar een bloeddruk van 70/20 en ben meteen naar de OK gebracht. De buren hadden mijn zoontje opgevangen en mij gebracht. Nu na 3 maanden gaan we weer proberen voor een tweede, maar ik ben stiekem best wel bang dat er weer zoiets gaat gebeuren.. Komt dit jullie bekend voor?
Jeetje meid wat heftig zeg!!! Ik heb in mei een miskraam gehad met 7 weken en totop heden nog niet zwanger.. Echter heb ik dezelfde angst als jou, al is wat jij hebt mee gemaakt velen malen heftiger lijkt mij! Ik heb het gevoel dat mocht ik opnieuw zwanger raken het "spontane" het ongestoord genieten eraf is en er angst en berekendheid voor in de plaats komt... Heel veel sterkte en liefs
Ik heb ook een MK gehad, niet zo heftig als bij jou! Maar ik (wij) vonden het belangrijk dat we er allebei weer helemaal aan toe waren voor we er weer voor gingen. Maar natuurlijk heb je nog angst! Tot overmaat van ramp kreeg ik tijdens de zwangerschap van Nora ook nog een bloeding... Gelukkig ging alles goed! De eerste weken zullen gewoon extra spannend worden! Maar probeer te relativeren dat dit een nieuwe zwangerschap is, een ander kindje. Ik vond het niet "eerlijk" van mezelf dat ik de eerste en de tweede zwangerschap met elkaar vergeleek. Klinkt heel mooi natuurlijk, nieuwe zwangerschap, nieuwe kansen... Maar het vertrouwen hebben in je lijf en de "nieuwe" beeb/zwangerschap is wel moeilijk! Ik hoop dat jullie snel weer zwanger worden, en dat je na 40 weken nog eens terugdenkt aan de gevoelens die je nu hebt, terwijl je over een mega dikke buik wrijft
Bedankt voor de lieve reacties! Het was gewoon een en al traumatisch voor me, daarnaast ook meteen de eerste keer in een Frans ziekenhuis en ik spreek de taal nog niet geweldig (we wonen hier pas een paar maanden). Ik heb wel vertrouwen in mijn lichaam, ben er van overtuigd dat ons best nog een kindje gegund is (raak telkens meteen zwanger). Immers heb ik mijn zoontje ook mogen krijgen en dat was een gezonde flinke baby. Ik hoop dat het snel mag lukken en de eerste 3 maanden voorbijvliegen pfft! En voor jullie ook uiteraard!
Herkenbaar: ik heb ook 3 maanden geleden een MA gehad, ons kindje is geboren met 13.3 weken, hier bleef de placenta vastzitten en verloor ik enorm veel bloed, dus moest ik naar de ok. Er zat nog zoveel bloed en stolsels dat ze ruim een uur nodig hebben gehad om alles schoon te maken, iets waar de gyn normaal 5 min voor nodig heeft. Ondanks mijn angst zijn we aan het proberen om zwanger te raken. Hier ook de angst dat met misschien weer fout gaat, ik had al 2x een goede echo gehad, dus dan verwacht je het gewoon niet meer. Ik ging gewoon op controle en toen bleek dat het hartje onverwachts gestopt was.......Mijn gynaecoloog heeft voorgesteld om me van week 8 tm week 14 elke week een echo te laten maken. Uiteraard kan er van alles tussendoor gebeuren, maar dan zit ik niet wekenlang in onzekerheid of het nog goed gaat van binnen.
He bah mamabri, een soortgelijke ervaring dus. Vervelend dat je dat hebt moeten meemaken. Was het je eerste zwangerschap?
Nee, Mijn 7e, (3 levende kinderen, 1x mk met 8 weken, 2 vmk en dit doodgeboren kindje, dat MA heet in medische termen.) Ik heb tussen elke goede zwangerschap een miskraam gehad. Een vraag aan jou, omdat je ook al 12 weken was: heb jij je kindje nog kunnen zien?
Hoi Parisienne! Welkom in Frankrijk! Ik woon hier ook en werk in Parijs. Hier ook hetzelfde geval. In juni 13 heb ik een MA gehad op 10 weken met een curretage als gevolg. Nu 5 maanden later ben ik terug zwanger. Maar ik zit niet op mijn roze wolk hoor. Het vertrouwen is totaal weg. Elke dag, van smorgens tot savonds loop ik te piekeren en zeg ik tegen mezelf: dit gaat niet goed, dit gaat niet goed. Ik heb geen vertrouwen meer in mijn lichaam. Ik heb ook heel weinig symptomen (gelijk bij de MA) en dit doet me nog meer twijfelen. Ik heb enkel gevoelige (.)(.) en gisterenavond toen ik voelde waren ze totaal niet pijnlijk meer. Toen werd ik plots overvallen met het gevoel: het is voorbij, ons beebje leeft niet meer. Deze morgen was ik terug misselijk maar ik weet het niet hoor. Het is zo moeilijk om positief te blijven. Volgende week donderdag de eerste echo, maar ik hou rekening met alle mogelijke negatieve scenario's.
Ik heb mijn kindje niet meer kunnen zien. Ik had medicatie gekregen in eerste instantie om de miskraam verder op te wekken, wilde nl. geen curretage ivm risico's. Daarna met spoed naar de OK gebracht op de woensdag, ik was zelf niet bij dus kon ook geen wensen ofzo meer doorgeven.