Hoi meiden, Graag even een eerlijke mening over het volgende gevraagd. Een aantal maanden geleden kwam ik er achter zwanger te zijn, dolblij natuurlijk. Maar ons prille geluk werd al snel de kop ingedrukt na een aantal slechte echo’s, er was (nog) niets te zien en ik moest telkens terugkomen. Na 9 weken gerekend vanaf de laatste cyclus was er die vrijdag nog steeds niets te zien op de echo. Ik ben toen wederom naar huis gestuurd, en de zaterdagavond daarop is mijn eileider geknapt. Ik was toen helemaal alleen en man zat op dat moment in het buitenland voor zaken. Ik wil er natuurlijk niet meer aan dénken wat er allemaal gebeurt had kunnen zijn maar ik heb na 2.5 liter bloed te zijn verloren op het randje van de dood gelegen. Puur door slecht kijken/handelen van de echoscopistes. Ik weet dat dit niet nog een keer hoeft te gebeuren maar ik ben er zo ondersteboven van geweest dat ik überhaupt niet weet of ik nog wel kinderen wil ooit. Stel dit gebeurt weer ? Of dit keer gaat het wel echt mis ? Manlief wilt graag weer proberen maar ik absoluut niet. Hoe ga ik dit aanpakken ? Stel dat ik nooit meer van gedachte verander ?
Ik snap dat je het niet verwerken wat er gebeurt is. Het is nogal wat. En een fout dat je eileider kost en migelijk je leven had kunnen kosten is natuurlijk onvergefelijk. Praat met je man dat je het nu niet kan en wil. Geef het tijd en probeer het een plekje te geven om het verlies en de hele gebeurtenis te verwerken. En kijk of je gevoel veranderd. Zo zal je er achter komen of het weer gaat kriebelen of dat je het voor jezelf hebt afgesloten. Vrouwen met een horror bevalling roepen vaak dit nooit meer. Maar beginnen uiteindelijk toch aan een nieuwe zwangerschap. Tijd zal het leren. Ik wil in in iedergeval heel veel beterschap en sterkte wensen. Ik vind het vreselijk dat je dit overkomen is terwijl er niemand bij je was.
Goh wat ontzettend verdrietig en heftig wat je is overkomen. Heb je professionele hulp om dit te verwerken? Want anders zou ik dat zeker adviseren. En zeker niet aan iets beginnen waar je (nog) niet achterstaat. Want wat jou overkomen is is niet zomaar even iets waar je je overheen moet zetten, het verwerken zal echt tijd nodig hebben. Sterkte!
Wat een vreselijk verhaal meis! En dit terwijl je er helemaal alleen voor stond, het is absoluut niet vreemd dat je hier getraumatiseerd door bent. Ik zou het kindje even op pauze zetten en inderdaad in therapie gaan. Bespreek deze gevoelens met je man, hij zou het zeker wel begrijpen. Ik had inderdaad een horrorbevalling en zei dat ik dit nooit meer wilde. Nu bijna 3 jaar later heb ik geen actieve kinderwens maar de scherpe randjes verdwijnen en ik sta er in de toekomst vast wel weer open voor. Jij hebt iets heftigs mee gemaakt en dat heeft tijd nodig om te helen. Sterkte!
He Meis wat verdrietig en wat traumatisch moet dat voor je geweest zijn. Ik kan me voorstellen dat je het even niet meer weet. Geef het tijd en praat er vooral wel over, eventueel met een therapeut mocht je t gevoel hebben vast te lopen. En wie weet komt er een moment dat je wens voor een kindje groter wordt dan de angst voor wat als het mis gaat. Misschien ook niet maar dat zie je dan wel. Hoe dan ook kun je hier geen verkeerde keuze maken, gun jezelf dat idee dat het niet moet en niet hoeft. En met de tijd ga je kijken hoe en wat.
Geef het tijd. Het kamt vanzelf weer. Of niet. Het belangrijkste is nu dat je eerst dit niet verwerken voor je aan een volgende zwangerschap begint.
Jeetje heftig! Ik denk dat er al goede adviezen gegeven zijn, ga hier idd met iemand over praten. De praktijkondersteuner ggz bij je huisarts kan hier ook misschien al iets in betekenen, al is t maar je doorverwijzen naar de juiste persoon. Ik zou je gevoel vertellen aan je man, dat je er nu nog niet klaar voor bent en dat je niet weet wanneer en of dat punt ooit weer komt voor jou. Belangrijk is dat je nu eerst deze traumatische ervaring goed kunt verwerken op jouw tempo. En m.i. Zou hij je daar de ruimte voor moeten geven want t is niet niks wat je meegemaakt hebt!
Wat heftig wat je hebt meegemaakt. Hier ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Gelukkig een minder heftig verloop dan bij jou. Maar ook ik ben er flink van ondersteboven geweest. Ik heb uiteindeljk emdr therapie gehad om het te verwerken. Ik kan je zoiets echt aanraden. Na mijn BBZ heb ik een prachtige dochter gekregen en ik ben nu pril zwanger van de tweede. Mega spannend en heel zenuwslopend maar beide keren heb ik heek vroeg een echo gehad en ik word serieus genomen in mijn angsten. Voor mij was het dus geen reden om een niet weer voor te gaan. Maar volg daarin je eigen gevoel en geef het misschien ook even wat tijd. Mocht je meer willen weten mag je altijd vragen stellen. Ook in PB als je dat liever wilt. Veel sterkte gewenst de komende tijd!
Jeetje.... wat een horror ervaring moet dit geweest zijn voor je! Ik snap werkelijk niet dat ze je zo lang door hebben kunnen laten lopen! Maar goed dat ten zijde... Ik denk dat je dit eerst zult moeten verwerken, je geeft aan dat je vriend graag weer wil, maar weet hij wat dit voor geestelijke impact heeft gehad en nog heeft bij jou? Zo niet zeker aan geven. Ik zou ook eventueel een afspraak maken met je huisarts om je angst te bespreken. Verder heb ik weinig tips voor je, Maar het verwerken zal denk ik toch eeest moeten voor je überhaupt weer over een nieuwe poging kan na denken. Wil je je er veilig bij voelen. In ieder geval een dikke digitale knuffel!
Mss kun je een afspraak maken met de gyn om je casus door te spreken en afspraken te maken over een volgende zwangerschap. Je zult dan eerder echo's krijgen, en in geval van herhaling op tijd geholpen worden. Geen echoscopiste maar de gyn die de echo's maakt. En daarna eerst verwerken, en over een x aantal maanden opnieuw met je man bespreken. Je hoeft niet nu een keus te maken.