Hallo Iedereen, Hoop dat ik een beetje goed zit met mijn verhaal want ik wist niet waar ik hem anders kwijt moest. Op 22 juni 2009 Ben ik bevallen van een gezonde dochter. We zijn helemaal trots op haar maar het beeld van een gelukkig Gezinnetje heb ik al een tijdje niet meer. Dit komt gewoon mede dat de zorg van onze dochter bijna volledig op mij is gesteld. Ik vind dat totaal geen probleem maar dit is totaal niet wat ik voor ogen had voor mijn zwangerschap. Voor mijn zwangerschap hadden we het over de opvoeding en HIJzou haar wel ophalen en zou met haar dit en dat doen Nou voorlopig doet die helemaal niks en verwacht nog van mij ook dat ik alles voor hem doet! Hij helpt mij niks mee geen huishouden, geen luier verschonen, geeft zelfs geen fles! En als ze huilt schiet die volledig in de Stress en kan haar gewoon laten liggen en volledig over de toeren laten gaan. En ons sex leven is ook op 0 gezet! Moet zeggen dat ik er ook niks voor voelt en heb er totaal geen zin in. Ben bang als dit zo door gaat dat het houden van, van mij kant volledig weggaat en dan is het einde in zicht!. Wie maakt dit ook zo mee en wat doen jullie eraan? Moet zeggen praten heeft ook geen zin want hij ziet dit totaal niet zo!!! Liefs Wonder
hallo helemaal goed zit je in dit topic inderdaad eigenlijk niet, maar ik snap wel dat je het hier plaatst. De meesten hier zijn verlaten of hebben gekozen weg te gaan in of na de zwangerschap en zijn dus alleenstaand moeder hier. Al hebben enkelen pril een nieuwe vriend / relatie en zijn er ook meiden die hier schrijven over het bang te zijn dat hun huidige relatie op korte termijn eindigt. Omtrent tips over hoe je het aan kan pakken met je vriend is dat hier denk ik wat lastig te antwoorden door de meiden. Ik kan alleen maar zeggen wees duidelijk wat je voelt en blijf toch proberen te praten. Vraag hem hoe hij de dingen ziet en waarom hij zo doet. ik weet niet hoe oud jullie kleintje is, maar voor sommige mannen is het begin ook gewoon nog een hele shock en moeten ze wennen. neemt niet weg dat hij jou dan maar alles moet laten doen. dus probeer toch te praten zou ik zeggen. hoe moeilijk ook
Hee Wonder! Ik herken je verhaal erg goed, al doet mijn vriend wel iets meer dan jouw vriend. Wij liggen op het moment ook erg moeilijk, en wat ik zeker heb gemerkt, is dat het voor mijn vriend erg moeilijk is om over te schakelen naar het vaderschap. Hij is zijn vrijheid kwijt, kan niet meer doen wat hij wil, continu de zorg voor de baby. Hij heeft ook eerlijk tegen mij gezegd dat als hij het van te voren had geweten, dat hij nog niet aan kinderen begonnen was. Maar goed, we hebben nou eenmaal zo'n kleintje dus hij moet zijn verantwoordelijkheden kennen. Het is natuurlijk zo, mannen hebben niet zo veel met kleine baby's. Ze kunnen nog niks, en het begint wat leuker te worden, als ze er mee kunnen voetballen bij wijze van spreken. Maar er zit natuurlijk nog een aantal jaar voor, en hij moet wel weten dat hij ook moet mee helpen met de opvoeding en verzorging van jullie kindje. Het is natuurlijk omschakelen voor hem, maar dat is het zeker ook voor jou! Ik vind niet dat hij jou kan laten 'zitten' met alle taken en verplichtingen die erbij horen! Hij zou jou moeten helpen. En wat mamametzoon ook al zei, praat met hem, en vraag hoe hij de dingen ziet, wat hij zo tegen vind vallen en laat ook merken dat jij het erg fijn zou vinden, als jij jou wat meer zou helpen! Maar probeer te praten, hoe moeilijk dat ook is!!
Hallo wonder, je verhaal is herkenbaar hoor. Mijn ex deed ook niks met onze zoon en alles kwam op mij neer. Ik heb met hem gepraat en hij beloofde steeds beterschap maar dit is nooit gebeurt zodoende ben ik nu alleen met mijn zoon en mijn ex ziet niet naar hem om... Maar als ik jou was zou wel gaan praten met je vriend! altijd proberen! vertel hoe jij je voelt en probeer ook hem te laten vertellen hoe hij zich voelt. Wellicht helpt het wel bij jullie! sterkte.
Bedankt voor jullie reacties! Moet zeggen dat ik het heel moeilijk vindt. Elke dag irriteer ik mij steeds meer aan hem en eigenlijk wil ik dat helemaal niet! Maar praten zou wel lukken alleen hij komt met dingen naar mij toe die gewoon niet waar zijn en alleen worden gezegt omdat ik kritiek op hem lever! En het mooiste van alles is nog dat hij nu eigenlijk al een 2de wilt en mijn kleine meisje is bijna 7 maanden! Moet er nog niet aan denken wil eerst van haar genieten. Maar ik weet dat ik moet praten alleen moet even kijken hoe ik dat moet doen! Hoop dat het niet te laat is, ( van mijn kant ). Liefs, Wonder