Hallo meiden, Ik heb de laatste tijd niet meer veel geschreven hier op het forum, omdat ik er totaal geen energie meer voor had. Ik heb waarschijnlijk een postnatale depressie..maar gelukkig niet in de zin dat je je kindje niet graag ziet, want wat ben ik trots op die kleine kabouter. Ik heb nu alleen echt de balen van dat alleen zijn....bah!!!! Ik wil zo graag samen zijn met iemand,een gelukkig gezinnetje zijn,maarjah helaas..en dan te bedenken dat mijn ex het zich allemaal makkelijk maakt met een nieuw grietje:xen nog nooit heeft omgekeken naar die kleine man hier. En nu met die verrekte sneeuw merk ik al helemaal hoe rot het is om er alleen voor te staan. Mijn familie is niet van het slimste soort en het valt niemand in dat ik misschien ook even de deur uit wil en boodschapjes moet doen.ik heb het wel aan een zus van me gevraagd en ze beloofde ook te komen, maar na 5 uur en 3 telefoontjeste hebben gewacht kwam er nog niemand opdagen..dus ik moet me iedere keer met de kinderwagen door die sneeuw heen duwen...ontzettend zwaar en voor Finnley ook niet echt een prettig iets, want het arme ventje ligt de hele tijd in zijn wagen heen en weer te hobbelen. Maar het is niet alleen de praktische kant. Ook het samen genieten van de dingen die een kindje leert,'savonds lekker samen op de bank hangen, in bed nog even de dag bepraten en ga zo maar door. Sorry voor mijn ego bericht, maar het zit me gewoon echt even hoog! Zoooo hopelijk kan ik nu wel slapen liefs moon
Hey Moon, Ik wou je even een knuffel geven. Ik ben blij dat je wel van je ventje geniet! Heb je er al over nagedacht om met bijv. je huisarts er over te praten? Hij zou je evt. medicatie voor kunnen schrijven zodat je wat beter in je vel zit. Of je door kunnen verwijzen naar iemand waarmee je kunt praten. Sterkte! *knuff*
Hoi Moppie.. Ik zat net toevallig even jou stukje te lezen in het nachtmensentopic Ik ben al in behandeling ervoor, maar toch blijft dit steeds aan me knagen. Gewoon ook omdat ik het idee heb vast te zitten in mijn leven. Maar goed, op een dag zal ook hier de zon weer schijnen, ik moet alleen nog even uitzoeken hoe ik die verdomde regenwolk ervoor weg krijg. Jij heel veel succes met het volhouden met stoppen met roken!!!
Ik kan jou verzekeren dat alles ook weer beter gaat hoor ! Ook ik had een depressie nadat mijn dochtertje geboren was en ik zat ook echt in een diep dal en inderdaad niet in de vorm dat ik mijn dochtertje iets aan wou doen maar meer de overbezorgde vorm , zooo bang dat haar iets zou overkomen voelde me ook eenzaam en bedrogen en zat echt in een megadip maar nu gaat alles prima , de kleine is groter geworden , kan zichzelf ook wat beter behelpen en je hebt zowaar een gesprekspartner Dus de dag bespreken doe ik nu met mijn kleine meisje , hahahaha ... Hier ook nog geen vriend maar ik merk wel dat ik veel kieskeuriger ben geworden nu ik haar heb , moet wel echt de perfecte vent zijn voor mij wil ik er nog een keer intrappen Maar ik begrijp je helemaal tuurlijk mis je dat samenzijn met iemand , lekker bankhangen sávonds , dagjes weg met zn allen ... tja en dat alleen voor alles zorgen is natuurlijk helemaal moeilijk ... hoop dat je snel deze moeilijke tijd voor jou doorkomt en dat het er voor jou ook weer wat beter uit mag gaan zien ...
Snap dat wel. Had het er gister nog over. Ik doe ook alles alleen papa is volkomen uit beeld. En je mist dat gewoon zo. Hij zit lekker thuis op de bank kan doen wat hij wil en ik mag ploeteren iedere dag om kindje tevreden te houden. En soms mis ik dusdanig iemand dat ik mezelf soms nog betrap om na te denken om maar te doen alsof alles mijn schuld is geweest dat hij me misschien nog wel terugneemt. Natuurlijk is dat de grootste onzin ik ben bij hem weg om heeeeeel veel redenen en het zou volkomen idioot zijn als ik mezelf ooit nog eens zo laat behandelen maar het geeft wel aan hoe sterk dat gemis soms kan zijn. Bij mij helpt het om een paar vrienden uit te nodigen. Die spelen dan lekker met hem of dan kun je even je ei kwijt en dan kan je weer eventjes wat afstand nemen om goed na te denken. Aan de andere kant, het feit dat je iemand zo mist zegt ook dat je nog niet klaar bent voor een nieuwe relatie, al zou je iemand tegenkomen. Probeer eerst je leven op de rit te krijgen, gelukkig te zijn met jezelf en je kleine en goed na te denken over wat je nou wil. Als je dat niet (genoeg) doet dan heb je kans met een verkeerde thuis te komen omdat je zo graag iemand naast je wilt hebben dat je je eisen maar verlaagt. Joh wij redden het best wel zonder kerels hoor
@Nicole: fijn te horen dat er echt betere tijden aanbreken..Dat kieskeurige heb ik idd ook.Maarjah alleen het beste is goed genoeg voor onze ukkies!! @Eline: Ik heb die gedachte idd ook gehad, maar dan komt daarna weer het rotgevoel wat hij me bezorgt heeft en dan sta ik weer met beide benen op de grond! Ik had ook idd iemand die me wel zag zitten en had er ook bijna mee aangepapt, maar toen ik bij mezelf te rade ging of ik hem wel echt zag zitten wist ik dat dit het niet ging worden! hopelijk wordt er gauw een blik met prinsen op het witte paard opengetrokken
Hi eline dat heb je weer mooi verwoord haha Ik moet zeggen dat ik ook eindelijk los ben van mijn ex. tenminste in de zin van gevoel. Een ruime maand geleden ervaarde ik zoals je wel weet nog w.s. jouw omschrijving van iemand weer bij je willen hebben en dacht ik mijn ex terug te willen. Niet gedaan en gelukkig maar..... want al snel waren de irritaties er ook weer en besefte ik me steeds meer waarom ik niet door kan met hem. De druppel was dat hij uiteindelijk de opmerking maakte: ach joh je bent toch geen alleenstaande moeder. je kan me toch bellen als er wat is hij was 6 maanden niet in beeld geweest ... en nu laatst betrapte ik hem weer op leugens. voor mij is het klaar en ik ben zo blij te kunnen zeggen dat ik niet meer van hem houd. Ik baal soms juist dat ik hem weer in beeld heb gehaald nu. Vind het eerlijk t.o.v. hem en mijn zoontje, maar liefst had ik hem nu niet meer in mijn leven en doe ik het gewoon alleen zolang het duurt en tja... tuurlijk is het leuk als ik dan weer iemand tegen kom. Maar dat zal niet mijn ex meer zijn hahaha Hij mag er zijn om mijn zoontje te zien ( nu nog onder mijn toezicht !!) maar dat is het dan ook wel. Ik vond wat je schreef dus erg herkenbaar. was er toen zelfs bijna ingetrapt. gelukkig door praten en hier posten kon ik nog erover blijven denken en heb ik het niet gedaan. Wat ik wel merk is dat ik toch wat onrustig blijf in de situatie omdat ik gewoon steeds niet weet wat ik kan verwachten. blijft het nu goed gaan het contact of zal er weer wat gaan barsten en verbreekt het contact weer enz enz. Die gedachtes blijven er maar zijn en ik vind dat vervelend. niet altijd aanwezig hoor, maar soms en dan met name als ik weer contact heb gehad. ik heb de afspraak dat mijn ex 1x per week contact opneemt. zoniet dan is het contact voorbij. als hij contact opneemt kan hij afspreken wanneer die wil komen. wij hebben dus nog geen vaste afspraken m.b.t. omgangsregeling behalve dus verplichting tot 1x per week een mail, telefoontje of msn en dan afspreken. Dit zodat ik zelf ook kan aangeven of ik dat moment contact zie zitten. Heel gemeen maar soms hoop ik stiekem dat hij geen contact opneemt en ik dus reden heb om contact dan helemaal te verbreken. Toch laat ik hem toe hoor als het goed gaat en hij zich aan de afspraken houdt, maar dat gevoel blijft herkenbaar voor iemand??? (voel me soms zo stom dat ik dat zo ervaar :x)