Hoi dames, Ben benieuwd of er hier nog meer dames zijn die last hebben van neerslachtigheid/depressiviteit tijdens de zwangerschap. Ik had hele korte momentjes dat ik me heel rot voelde maar afgelopen weekend was het echt heel extreem en niet te verklaren! Ik heb daar normaal gesproken nooit last van, heb een hele fijne relatie en ben niet extreem bang of onzeker over het krijgen van een kindje. Maar wat ik afgelopen weekend voelde, daar schok ik echt enorm van. Ik kon alleen maar huilen en voelde me echt depressief, nergens zin in, gewoon zin om te verdwijnen. Een vreselijk gevoel! Het is met name als ik alleen ben, als ik met mijn hubbie ben is het veel minder. Het gaat de laatste dagen weer wat beter, gewoon aan het werk en de dagelijkse dingen, maar ik voel dat het blijft sluimeren. Ik hoop dat er meer meiden zijn die dit hebben, zodat ik het wat meer een plaatsje kan geven, of misschien wat tips om er beter mee om te (leren) gaan.
Tijdens de zwangerschap van mijn zoon was ik echt supervrolijk! Maar tijdens de zwangerschap van mijn dochter juist niet. Het was niet zo dat ik niet blij was met mijn zwangerschap maar had een algeheel neerslachtig gevoel. Wilde ook niet echt mijn zwangerschap bekend maken/ delen met iemand behalve met mijn man. Ik heb geen tips... het was gewoon zo en naarmate de zwangerschap vorderde werd het ook wel minder.
Ik herken je gevoel. Soms heb ik er gewoon echt geen zin meer in, voel me dan zo schuldig dat ik me neerslachtig voel terwijl ik zoveel geluk heb dat er een klein wondertje komt. Tjah, gewoon ondergaan hoor denk ik meid!
ja het is wel herkenbaar hoor. ben soms wel even bang dat ik misschien een prenatale depressie krijg. heb dagen dat ik me ''prima'' voel, maar ook dagen dat ik me vooral neerslachtig voel en niet kan verklaren waar dat door komt.. ik geniet ook niet van de zwangerschap. het kindje is volkomen gewenst, maar het lukt me niet om er volop van te gaan genieten. zelfs met de trapjes niet en dat frustreerd me soms best wel. maar doe wel erg mijn best om positief te blijven....
Ja ik herken het helaas ook. Bij mij heeft t ook te maken met de moeite die ik met mn lichaam heb op dit moment, waardoor ik totaal niet weet wat ik aan moet trekken en niet meer naar buiten durf, waar ik ook wel eens wanhopig van word. En idd als ik alleen ben kan ik me soms zo verdrietig voelen, alsof het ergste van de wereld me is overkomen. Ik schuif het toch maar af op de hormonen, want ik ben dolgelukkig met mn kindje. Wat ik doe op zo'n moment is een goeie vriendin bellen ( en er niets over zeggen, maar gewoon even gezelligheid) of mn moeder om even te kletsen of ik ga bloopers kijken op youtube..
dit gevoel heb ik niet dagelijks hoor, wil ook neit TE depri overkomen, maar het gevoel zit er wel eens. en dan wel de hele dag.. jij iig heel veel sterkte ermee!! het zullen HOE IRRITANT OOK wel de hormonen zijn
Is bij mij inderdaad ook een dag of paar dagen. Goed om te horen dat ik niet de enige ben! Ik weet ZEKER dat dit de hormonen zijn, heb dit nog nooit zo gevoeld, ben ook niet ontevreden met mijn lichaam nu ofzo, kindje is ook meer dan gewenst! Is bij mij pas sinds een maandje ofzo dat het sluimert en nu afgelopen weekend dus heel extreem. Het lucht al wel op door mijn vriend erover in te lichten en ik moet gewoon onder de mensen zijn en leuke dingen plannen, merk dat ik me daar beter van voel. Is ook niet constant gelukkig, maar wil het wel in de gaten houden. Ik ben ook erg bang voor een post partum depressie, dus ik licht iig mijn vlos ook even in bij de volgende afspraak. Nu gewoon hopen dat het niet meer zo erg terugkomt! Iedereen sterkte ermee en succes met de zwangerschap!
Echt meis hoe vervelend ook puur hormonen...ik heb het dit keer ook erger als bij de eerste hoor...en idd met vlaagjes...voel me ook vaak goed...maar als het dan raak is!!Naaah dan blijf maar uit de buurt want dan gaat de kraan los en is moelijk te stoppen haha En als ik dan eenmaal bij ben dan denk ik "waar ging het eigenlijk over"??!!! Sterkte en gewoon af en toe flink huilen kan ook best opluchten!! Xxxx
Hoi Sjaantje, ja hormonen.... Maar ik wist niet dat dat zo'n enorme invloed kon hebben, dat ik mezelf gewoon niet meer herken, was toch wel effe eng hoor. En het was echt een heel zwart gat waar ik inzat. Dus maar goed in de gaten houden! Jij ook succes he meid
Ik herken het ook. Je post had de mijne kunnen zijn zo'n 3maand terug. Het is zoals je zegt bijna alsof je jezelf niet meer herkent! Ik heb dit voor de zwangerschap ook nog nooit meegemaakt dus ik wist niet wat me plots overkwam! Ik heb echt gedacht dat ik gek kwam, dat ik nooit meer mezelf zou terugvinden als het ware. Het is een enorm verschrikkelijk gevoel! Bah! Maar kijk, het is bij mij nu terug verbeterd en bijna weg! Wat een enorme opluchting! Ik heb nu nog een goeie 5 weken te gaan en ik kijk uit naar de bevalling. Hmmm mss beetje verkeerd verwoord; ik kijk uit naar de geboorte van onze kleine spruit zodat ik hem eindelijk kan aanraken en zien! En niet echt naar de bevalling zelf Dus je ziet, het zal echt wel terug verbeteren! Ik dacht ook van gaat dit nog wel overgaan? Maar dat komt wel. Voel je niet al te schuldig dat je je nu zo voelt, je kan er echt niets aan doen, het ligt echt aan die hormonen!! Ik heb ondertussen op dit forum al een aantal keer dit onderwerp zien terugkeren en ben al verschillende vrouwen tegengekomen die met hetzelfde worstelen. En geen één vrouw had voor de zwangerschap ooit zo'n gevoelens gehad en was in eerste instantie heeeeeeel erg blij met de zwangerschap! Dus blijf ik erbij dat de hormonen hier een ontzettend grote rol in spelen en de ene vrouw daar ontzettend gevoelig voor lijkt te zijn. Sterkte alvast! Bij mij beterde het rond de 25 weken, en voelde ik me rond de 30 weken terug vrij normaal.
Elynada, bedankt voor je herkenning Voel me niet schuldig dat ik me zo voel, tis ook niet dat ik niet blij ben met de komst van onze kleine, dat staat er helemaal los van! Tis gewoon dat ik er zo van schrok dat ik zo depri kon zijn en ben met name bang voor een langdurige depressie. Maar de meesten zijn er na een tijdje weer vanaf lees ik zo hier en daar, dus daar ga ik ook voor Je verhaal doet me goed meid!
Héél herkenbaar hoor! Heb me zelfs afgevraagd of ik geen prenatale depressie had.. Voor onze zwangerschap was ik dol op kinderen, en had verwacht dat als ik ooit zwanger mocht worden ik 9 maand lang op een roze wolk zou zitten.. Het tegendeel blijkt.. Angstgedachten of ik wel van mijn kindje kan houden, ik kon zelfs soms geen kinderen/blije moeders meer zien! Echt vreselijk! Nu gaat het gelukkig wat beter, ik geef het ook puur op de hormonen, want eerder voelde ik me ook nooit zo! Sterkte hoor en... je mag altijd PB'en!
Hoi Tooske, Ik heb dezelfde ervaring. Bij mijn eerste dochter ook gehad. Toen ik zwanger was van mijn zoon heb ik nergens last van gehad. Maar nu ben ik weer zwanger (meisje) en heb ik er weer heel erg last van. Hele depressieve periodes. Mijn man en kinderen trekken me er wel weer door. Mijn man zegt dan: let maar niet teveel op hoe je je voelt, het gaat weer over. Ik probeer dan hardop alle goede dingen te noemen.Dat helpt wel wat. Maar tja... als je je gewoon depri voelt, dan voel je je gewoon zo. Ik kan niet veel anders zeggen dan... houd vol. Het gaat waarschijnlijk wel weer over. Mocht het extreme vormen aan gaan nemen, dan zou ik even bij de huisarts langsgaan. (ook al heb je daar dan juist helemaal geen zin in)
Oh, ik lees zulke herkenbare verhalen hier! Ook ik heb hier last van. Begin van de zwangerschap schrok ik best erg, dit kindje was wederom niet heel erg gepland, maar wel zeer welkom! De 1e en 2e echo waren beide goed en ik voelde me daardoor ook beter. Tot een week of 21, toen sloegen bij mij de stoppen volledig door. Ik wilde niet meer en kon alleen nog maar huilen. Omdat ik er al een langere tijd mee liep (heb in die tijd wel hulp gehad van een ma. werkster wat echt wel geholpen heeft) hebben de VK en huisarts mij doorgestuurd naar de crisisdienst. Ik kon daar dezelfde week al terecht. De intake die ik daar had voelde goed. Er zaten 3 mensen bij en ik en mijn man. De reden dat ik dus angstig, paniekerig en depri ben is omdat de angst de rode draad in mijn leven is (blijkt achteraf!). Ik heb dus een angststoornis ontwikkeld die er na de geboorte van mijn zoontje uit is gekomen! Lang verhaal, maar om het kort te maken: hij is na 9 dagen opgenomen met een hartafwijking (vernauwde aorta), als wij niet aan de bel hadden getrokken, was hij er nu niet meer geweest. Was dus zeer ernstig. Met 14 dagen is hij hieraan geopereerd en nu doet hij het supergoed en is gezond verklaard! Dit was bij mij de reden dat het eruit is gekomen in de vorm van een depressie. Ik was bang geworden voor de dood. Zag mezelf opeens over het balkon springen. ik begreep er helemaal niets meer van, Waarom zou ik over een balkon springen terwijl ik als de dood ben voor de dood? Een paar dagen later kwam ik bij een psychiater terecht (speciaal voor moeder en kind) en heeft me sertraline voorgeschreven. DIt is een anti depressiva. Niet de meest voor de hand liggende keuze tijdens een zwangerschap, maar in mijn geval wel de beste. Gelukkig is dit middel nummer 1 wat voorgeschreven wordt tijdens zwangerschappen. De eerste week ben ik erg bang geweest dat ik mijn kindje zou vergiftigen, maar nu ik een 7 weken bezig ben voel ik me beter dan ooit. De angstklachten worden zodanig afgeremd dat ik eindelijk van deze zwangerschap kan genieten. Werd wel tijd ook, want ik hoef nog maar een kleine 10 weken. Wat ik jou kan adviseren is om toch hulp te gaan zoeken! Desnoods met je VK er over praten! Het komt goed meid!
Enorm bedankt voor jullie herkenbare verhalen meiden! Het doet me goed te weten dat ik niet de enige ben. Gelukkig gaat het beter, ik moet vooral zorgen dat ik leuke dingen blijf doen en lekker onder de mensen blijf, dan voel ik me het best. Zo'n enorm k*tweekend als vorige week heb ik nu niet gehad, dus ik heb er vertrouwen in! Heftige verhalen hoor bij jullie,iedereen veel sterkte. Ik ga het zeker aankaarten bij de vlos iig.
Erg herkenbaar. Bij mijn eerste zwangerschap had ik weleens last van mindere dagen, maar was ik verder super gelukkig, kon ik overal van genieten, ieder schopje, ieder dingetje dat ik kocht, het opleuken van de babykamer. Nu ben ik weer zwanger, dit keer krijgen we een meisje. Echt een kongingskoppel zoals iedereen zegt en ik ben er ook super blij mee, ook dit kindje is super gewenst en ook gepland, maar wat voel ik me VRESELIJK chargrijnig en slecht door die klote hormonen. Sorry dat ik het zo zeg hoor, maar ik loop iedere dag wel een keer te huilen en mijn man heeft het allemaal gedaan! Het komt ook omdat ik erg last heb van bekkeninstabiliteit en als ik ergens niet tegen kan is als ik niet gewoon mijn ding kan doen, poetsen en alles bij kan houden. Mijn man is druk bezig om ons nieuwe huis op te knappen voordat de kleine komt, want hier moet nog heel veel gebeuren. Verder heeft hij nog een eigen bedrijf en werkt daarnaast nog gewoon als manager wat ook nog een best verantwoordelijke baan is. We zorgen samen voor onze zoon, waar we wel volop van genieten! Maar het stijgt ons beide even boven het hoofd. Ik ben door de bekkeninstabiliteit gestopt met werken waardoor ik hoopte meer tijd te hebben om wat meer te rusten. Ik merk alleen dat het juist drukker is... Ik wordt regelmatig echt blind van woede als het gaat om mijn man, hij doet zijn best, maar ik vind toch dat hij er niet genoeg is voor mij op dit moment. Hulp van familie is er momenteel even niet omdat mijn oma in het ziekenhuis ligt en alle aandacht daar naar uit gaat. Dus het is ook gedeeltelijk verklaarbaar dat ik gefrustreerd ben. Het wordt echter wel heel erg versterkt door de hormonen. Ik weet zeker dat als ik bevallen ben en mijn kleine meisje er is en ik weer wat op figuur en mezelf ben, dat het stukken beter zal gaan. Hopelijk geldt dat voor jou ook! En als je echt denkt dat het niet gaat, geef het aan bij de verloskundige.