@Tiniedice en @Cecilia82 thnx voor de lieve woorden meiden, dat doet me goed. Uiteindelijk heb ik wel wat geslapen beneden op de bank met tussenpozen @Sylvia29 ik excuseer me ook dagelijks bij mijn man, ik voel me al schuldig dat hij nu met de hond aan het wandelen is en ik op de bank zit Terwijl ik weet dat het hem niks uitmaakt en hij zegt zelfs blij te zijn dat hij nu eindelijk eens iets voor me kan doen aangezien ik de volledige zwangerschap alles maar evengoed alleen heb gedaan. Een voedingskussen heb ik niet, wel geprobeerd met een kussen in mijn rug en een tussen mijn benen maar dat hielp niet. Het frustrerende is dat de pijn echt links in mijn onderrug zit, waar het altijd gezeten heeft en ik kan nu door mijn buik echt alleen maar op mijn linkerzijde slapen waardoor er dus continu druk op dat stuk staat. Als ik me enigszins verplaats of zo dan is het net alsof iemand een mes in mijn rug steekt, zo'n helse pijnen bah! De dagen doorkomen vind ik echt een stuk minder erg dan de nachten doorkomen
:x Heb ik toch netjes de morfine afgebouwd in de hoop zo weinig last van afkickverschijnselen te hebben maar helaas. Ik zit hier wat te rillen op de bank, loop elk half uur naar de wc want ben gigantisch aan de diarree (normaal verstopt door de morfine), zit de hele tijd te niezen en te gapen, bah! Had gehoopt hier geen last van te krijgen maar wel dus, hopelijk is dat snel over maar ja, nu maar gewoon doorbijten. Heb toch eventjes de huisarts gebeld en wordt terug gebeld omdat ik wel wil weten hoe lang dit gaat duren en of er iets tegen te doen is De kleine is over actief want ja, die is ook aan het afkicken
Thnx je bent een lieverd Het is gewoon lastig, ik heb geen vriendinnen, geen contact met ouders en broer, mijn familie woont ver weg en mijn schoonfamilie heeft het druk dus zit de hele dag alleen. Normaal heb ik daar geen moeite mee maar vandaag ben ik toch zo ontzettend eenzaam en voel ik me werkelijk zielig en emotioneel. Ik ga mijn man ook niet steeds bellen want die vindt het erg lastig dat hij moet werken en er niet voor me kan zijn en wil niet dat hij zich rot voelt.
Dan moeten wij je maar even gezelschap houden hier! Hier kun je zoveel klagen als je wil. Ik herken je gevoel precies, dat je dan zo'n scherpe pijn voelt dat het vergelijkbaar is met een messteek. Niet dat ik ooit met een mes ben gestoken, misschien doet die zenuwpijn wel veel meer pijn haha. Ik heb tijdens die periode (en nu nog steeds trouwens) ook altijd in een soort foetushouding geslapen. Dus zeg maar met 1 been lang en 1 been omhoog op een kussen. Dat schijnt wel de meest comfortabele houding te zijn bij herniapijn. Maar ik kan me voorstellen dat dat bij zwangerschap weer moeilijk is . Moet jiij eigenlijk natuurlijk bevallen? Ik ben vorig jaar zwanger geweest (helaas een miskraam) maar ik maakte me daar echt zorgen over. Tegen mij zeiden ze dat een actieve hernia geen reden is voor een keizersnee. Ik vroeg me toen echt af wat die mensen bezielt eigenlijk haha. Hoe kun je bevallen en persen met een uitpuilende hernia die tegen een zenuw aandrukt? En wat is de schade in mijn rug daarna wel niet. Hallo, ik moet nog de rest van mijn leven met deze rug verder hoor. Ik vond dat echt apart.
Oh ja die leuke antwoorden ken ik ook wel hoor Ik moet beginnen met een natuurlijke bevalling, een ruggenprik is dus wel mogelijk en mocht het echt niet gaan dan kan het een keizersnede gaan worden. Ik ben ook erg bang voor de bevalling maar momenteel heb ik zoveel klachten van mijn rug en bekken dat ik er gewoon vanaf wil zijn en bijna uitkijk naar de bevalling en vooral de tijd erna dat ik weer morfine mag slikken. Normaal lag ik ook vaker in de foetushouding te slapen als ik echt veel pijn in mijn rug had of een been opgetrokken maar heb echt een behoorlijke buik dus dat gaat nu gewoon echt niet Die gigantisch gemene steken onder in die rug die zijn zo venijnig, als ik de trap op of af moet dan is dat al een drama, ook het gewone lopen wordt steeds lastiger. Ik ben echt een bikkel maar heb net toch een potje zitten huilen, mijn god, voel me momenteel toch wel zielig en dat is gewoon echt niks voor mij! Gelukkig doet de kleine het goed en die is weer bezig met zijn ochtendgymnastiek in mijn buik
Toch maar even de gynaecoloog gebeld omdat ik wat onzeker ben of dit echt geen kwaad kan voor de baby en mag vanmiddag om 15:00 in het ziekenhuis zijn voor een CTG, ze willen het toch eventjes uitsluiten dat dit wel goed gaat met de baby en met mij. Ik voel de kleine meer dan genoeg bewegen dus denk dat het wel los zal lopen maar misschien zien ze dan ook in dat het zo bijna niet te doen is voor mij!
Pffffff jeetje wat rot dat je zoveel pijn hebt! Gaan ze je eerder inleiden of moet je gewoon afwachten??? Geen tips voor je helaas maar dikke knuffel voor jou! Snap dat het in jouw situatie niet makkelijk is, ik heb een eerder topic van je gelezen over je familie. Herkenbaar mijn moeder is overleden en nagenoeg geen contact verder met de rest van de familie. Dat maakt het extra zwaar en schoonouders is toch niet hetzelfde he! Ik hoop voor je dat je niet zo heel lang meer pijn hoeft te lijden. Sterkte en een knuffel!!! Liefs Tess
Lief van je Ze hebben steeds gezegd dat ze in de 38ste week eens gaan kijken of ze me kunnen inleiden maar misschien zien ze nu wel in dat het beter is om dat vanaf week 37 te doen. Ik verbijt me al weken met het afbouwen van de morfine maar nu ik volledig gestopt ben en die afkickverschijnselen en bijna ondraaglijke pijn heb, hoop ik dat ze inzien dat ik dit niet veel langer ga trekken! Ik heb mijn schoonzus ingelicht en die reageerde heel erg lief dat als er wat was of ik iets nodig had, ik gewoon moest bellen aangezien ze vandaag de auto had (heeft haar man regelmatig mee naar het werk). Mijn schoonmoeder heb ik ook op de hoogte gesteld en die zei alleen Sterkte en ging daarna beginnen over de leuke familiemiddag die ze vanmiddag had gepland met de ouders van haar vriend!!! Heb het gesprek direct afgekapt want vond het zo kwetsend dat ik hier lig te creperen, het haar laat weten en zij dan over zoiets begint
Jeetje wat heb jij het zwaar! Belachelijk trouwens dat ze niet willen inleiden met 37 weken. Mijn nicht heeft een kindje verloren in haar zwangerschap en is de keren daarna (4 keer) telkens ingeleid met 37 weken, alleen maar omdat ze het psychisch zo zwaar had. Kan je niet uitwijken naar een ander ziekenhuis? Ik kan me voorstellen dat het niet te doen is voor je... en dan ook nog geen famillie in de buurt en alleen maar een vervelende schoonmoeder (en dan druk ik me nog netjes uit )
Wat verschrikkelijk voor je nichtje Misschien als ze nu inzien dat het echt niet meer met me gaat dat ze wel bereid zijn het vanaf 37 weken te doen, ik heb tot op heden de hele zwangerschap ook niet geklaagd en alles maar geaccepteerd wat ze verteld hebben maar ik heb verleden week donderdag gebeld dat het niet te doen was en vandaag ook weer dus misschien dat het kwartje begint te vallen dan. Het nadeel is dat dit het beste ziekenhuis hier in de omstreek is dus naar een ander ziekenhuis gaan is gewoon geen optie.
Lekkere schoonmoeder door de bocht. Hoe ga je vanmiddag dan naar het zkh? Rijdt er wel iemand met je mee? Hopelijk zien ze dat je er echt niet leuk aan toe bent, en halen ze het met 37 weken. Mijn vriend vindt het ook niet erg, soms is hij wel moe en dan zie je hem ook wel even puf puf doen, maar het is niet zo dat hij het dan niet wilt doen (mannen logica denk ik haha)
Mijn man heeft met zijn bazin geregeld dat hij eerder uit de route gaat (is pakketkoerier) zodat hij me om 14:15 kan komen ophalen en we samen naar het ziekenhuis kunnen gaan. Ik kan zelf echt niet meer autorijden en heb helaas niemand in de buurt wonen die me kan helpen. Mijn schoonmoeder daar hoef ik sowieso nooit op te rekenen en dat blijkt nu ook wel weer Mijn schoonzus was ook nog een optie geweest als mijn man echt niet vrij had kunnen krijgen.
Jeetje Drieka, wat onwijs pittig dit... Je lichaam zo pijnlijk en dan geen slaap is killing. Wat ik 'slecht' vind van de gyn is dat hij even over het hoofd ziet dat jij straks ook nog moet bevallen, en daarna je kind moet kunnen verzorgen. Als jij nu geen slaap krijgt ben je straks zo vermoeid dat je je kindje niet eens kunt baren... Ik begrijp volledig dat ze niet nu gaan halen bijvoorbeeld, maar waarom niet gewoon met 37+1 huppekee inleiden? Met 37 mag je thuis ook bevallen, aan je handtekening te zien doet die kleine het super en dan heb jij ook gewoon een punt om naar af te tellen. Het niet weten tot wanneer je je moet verbijten is gewoon ruk. Mijn situatie lijkt niet op de jouwe maar zal m kort omschrijven. Heb een hernia linksonder en mn SI gewrichten beiden naar de knoppen. Na een pittige bevalling (totaal 18u) waarvan 9u met een rugweeenstorm en weigering van ruggenprik (welke weer niet uit wilde werken, met katheter naar huis, welke een retentieblaas gaf en daarna wekenlang alles ontstoken down under) heb ik 9 maanden plat gelegen met bekkeninstabiliteit, doordat er dus niet op tijd is ingegrepen. Hele dikke knuffel en klets hier lekker van je af! Ik duim met je mee dat ze je zeer binnenkort een verlossend antwoord gaan geven!
Dan heb je ook genoeg meegemaakt Dat is dus ook voor een deel het punt, ik weet niet tot wanneer ik dit moet volhouden en dat maakt het extreem zwaar. Als me verteld zou worden dat met 37 weken de inleiding zou plaatsvinden dan heb ik iets om me aan vast te houden. De kleine doet het ook goed en loopt zelfs voor, dus dat is alleen maar goed.
Waarschijnlijk weegt je kindje al bijna 3 kilo nu, dus ik zou ook zeggen, halen met 37 weken. Hoop echt dat de gynaecoloog een beetje mee wil werken! Als je thuis bevalt met 37 weken is er niets aan de hand, dus waarom dan niet inleiden?
Succes drieka! Hoop dat ze gaan inzien dat dit echt te zwaar word voor je en ze niet tot 38 weken gaan wachten met het maken van en plan. Hoewel ik best begrijp dat het voor een kindje het beste is om zo lang mogelijk (tot op zekere hoogte) lekker in mamas buik te zitten, vind ik wel dat ze ook naar de toestand van de moeder moeten kijen en dit tegen elkaar afwegen. Hallo, jij bent er ook nog!!