Nou precies! Als ik moet kiezen tussen beide, dan kies ik absoluut weer voor normale contacten en een normaal leven en dan neem ik al die afspraken eromheen wel voor lief. Maar met die versoepelingen heb ik én weer die afspraken (vandaag logopedie, ortho en een sportend kind, morgen tandarts en een monteur komt langs) én verder is het leven nog verre van normaal. Beetje tussen wal en schip zo.
Maar dat is dus waar het me om gaat! Je kunt prima normaal met iemand omgaan als je een andere mening hebt. En natuurlijk voel je je meer ‘verbonden’ met ‘gelijkgestemden’ en dat is ook prima. (Ik draag overigens ook geen mondkapje. )
Ik begon wat relaxter te worden op het moment dat ik alleen nog naar de cijfers keek in de media en niet meer de persoonlijke verhalen van slachtoffers las. Mijn grootste angst waren de kinderen, en op de cijfers afgaande lopen die gewoon minimaal risico en meer risico in het verkeer bijvoorbeeld. Die gaan nu sinds een ruime week weer naar school. Mijn andere grootste angst is mijn vader. Mijn ouders leven nog wel in quarantaine dat stelt me gerust (dat ze het serieus nemen en voorzichtig zijn) en ik zie hem niet of alleen in de tuin met hele ruime afstand. Daarnaast ook wel het stukje dat na de drukte op de stranden en met Pasen dat daarna geen explosie aan nieuwe patiënten kwam. En in mijn omgeving zijn een paar mensen positief getest en die zijn wel flink beroerd geweest maar daar kwam geen ziekenhuis of IC aan te pas, behalve de moeder van mijn zwager, die is overleden in het verzorgingstehuis maar was al oud en ziek. Dus eigenlijk is het een soort optelsom denk ik. En nu ik wat relaxter er mee om ga ben ik ook weer een leukere persoon voor mijn omgeving dus denk dat het voor mij en iedereen om me heen een goede omslag is. Ik probeer me over het algemeen nog wel aan de regels te houden (dit weekend dan wel even een cheat weekend gehad) maar ga er niet meer hysterisch mee om zoals ik deed in het begin. Oh en wat mee speelt is de versoepeling. Dat zoveel dingen in mijn ogen heel erg onlogisch zijn. Dat ik op bepaalde momenten wel met iemand binnen 1,5 meter mag zijn en op andere momenten weer niet met diezelfde persoon.
Ik vind het stom dat mijn zoon niet naar school mag omdat hij verkouden is. Tuurlijk snap ik het, maar heeft met buurkindje gespeeld die verkouden was en nu is hij het dus ook.
Heb je ervan genoten? Dat heb ik afgelopen weekend dus zo erg gedaan toen ik 3 dagen lang leuke dingen met mijn beste vriendinnen heb gedaan.
Dat is een stukje waar ik wel heel zwaar aan trek hoe graag mijn ouders het ook willen daarin overheerst de angst gewoon. Mijn vader heeft nog maar 30% longinhoud (10% achteruit gegaan in een jaar door copd) en hartpatiënt en ik zou het mezelf nooit vergeven als hij corona krijgt en ik me de rest van mijn leven af zal vragen of de besmetting bij mijn gezin heeft gelegen.
Precies dit dus! Ook mijn vader heeft een zeer broze gezondheid. Ik vergeef het mezelf nooit! Anderzijds vraag ik me af of ik er (nog heel veel langer) mee leven kan, hun hun kleinkinderen te "onthouden" met het risico dat ze vandaag of morgen door wat dan ook geveld worden en dan hun kleinkinderen eind februari van dit jaar voor het laatst in hun armen hebben gehouden. Ik vind het onderhand een duivels dilemma worden
Ook dat dilemma herken ik. Toen hij 2 weken geleden te horen kreeg dat hij longinhoud weer zo gigantisch achteruit was gegaan besefte ik me ineens dat hij zonder corona eigenlijk ook heel kwetsbaar is en ook zonder corona weleens dood zou kunnen gaan. En dan is zijn laatste contact als knuffels en kusjes van de kinderen maanden geleden geweest.
Bedankt voor het delen! Ik maakte me destijds namelijk een beetje zorgen om je, vooral na dat douche verhaal daarom is dat blijven hangen, of je er niet te diep in zat. Ik ben al een beetje (erg) panisch maar toen ik dat las dacht ik: Oh Gossip, niet er aan onderdoor gaan hoor. Dus het doet me goed dat je het voor jezelf wat hebt losgelaten En ergens ben ik ook misschien een beetje jaloers dat je hebt kunnen loslaten en vroeg ik me af wat het geheim was haha.
Lief van je. Ik verloor mezelf er ook helemaal in. Dat is mijn slechte eigenschap dat ik altijd volledig ergens in kan springen en iets niet meer los kan laten. Maar in dit geval ging ik er wel een beetje aan onderdoor. Was elke dag verdrietig en vooral heel erg bang. En ik ben nog steeds wel een beetje bang maar ik kan niet mijn hele gezin laten leiden onder mijn angsten en dat hebben ze wel weken lang gedaan. Ik heb echt mazzel met mijn man. Dat die zoveel geduld met me heeft als ik mezelf weer eens ergens helema in verlies. Hij blijft altijd rustig en de stabiele persoon die het gesprek net zo lang aan blijft gaan tot ik dingen weer in een juiste verhouding kan zien en er naar kan handelen.
Ik vind jou de laatste tijd echt een topwijf in elk geval. Zóveel meer relaxed. Grappig hoe je zoiets ook op een forum blijkbaar kan 'voelen'....
Dank je wel, dat vind ik echt een compliment om in mijn zak te steken en inderdaad heel grappig dat mensen online dat dus zelfs aan me merken. Je weet nooit wat mijn volgende bevlieging is dus geniet er van dat ik op dit moment leuk ben hier
Ik erger me helemaal rot aan oudjes die sch*t hebben aan de regels, terwijl ik me weken lang voor o.a. hen aan al die regels houd.
Wat is jouw grootste angst waardoor je niet zo goed los durft te laten nu? Bij mij werd de angst voor de kinderen grotendeels weg genomen door een lid hier. Waar ik een paar weken geleden via pb contact heb gehad over mijn angst corona en kinderen. Zij werkt in de medische wereld werkt en vertelde me dat in Nederland maar 1 kind op de IC is opgenomen. Dat was die tiener (jongen/kapper) die zo in de media is geweest en gelukkig weer hersteld is. Maar die had wel iets onderliggends in tegenstelling wat in de media werd beweerd, alleen wisten zijn ouders dat toen niet toen ze zoveel interviews gaven. Dus de reden dat hij door corona op de ic kwam was te verklaren en is niet iets wat "onze" kinderen qua leeftijd zal overkomen.
Mijn man zijn oma is er zo 1. Elke dag nog naar de AH toe. Op haar verjaardag (ze werd 92) hebben we haar verrast met orgelman buiten hele familie aanwezig op ruime afstand. Eerst wilde ze iedereen zoenen om te bedanken, niemand die dat wilde en iedereen die uitlegde waarom. Toen wilde ze de orgelman een hand geven (wildvreemde) ook die weigerde, met de woorden niet voor hem zelf maar voor oma. Daarna was ze boos dat we niet na het optreden met 30 man excl. Achterkleinkinderen mee naar binnen wilde in haar kleine appartementje om een kopje koffie te drinken. Ze vind zelf dat ze een prachtige leeftijd heeft om dood te gaan snap haar ook wel maar ze moet ook begrijpen dat we allemaal heel zuinig op haar zijn.