Ik ben trots op mezelf omdat ik het toch maar mooi alleen red met m'n 2 kinders. Bewust alleenstaand, Een baan, paarden, honden en andere dieren, eigen auto enz en het lukt me ondanks m'n autisme/ADD prima om alles goed rond te breien qua verzorging en financiën. Tuurlijk, soms gaat het moeizamer maar het lukt. Pas verhuisd en ik kan zeggen dat ik 95 % zelf heb gedaan qua klussen. Hele huis van top tot teen in de verf gezet, planken enz opgehangen, kasten in m'n eentje in elkaar gezet waar je normaal 2 personen voor nodig heb, laminaat gelegd en en en..
Leuk om te lezen! Maar ik wordt er stiekem wel jaloers en beetje verdrietig van. Veel van de dingen die ik lees zou ik mijn kinderen ook willen (kunnen) bieden. Maar waar ik trots op ben: Ik ben alleenstaande moeder van 2 kinderen. Vader is buiten beeld. Mijn kinderen en ik hebben alledrie ass. Dochter en ik mild maar zoon heeft een behoorlijke heftige vorm (mcdd). En toch flikken we het maar mooi met zijn drietjes! Ik werk onder schooltijd (wordt aangevuld met uitkering). Zoon gaat 3x per week naar de bso, hij heeft een indicatie van de gemeente. Op deze manier kan dochter thuis ook vriendinnetjes ontvangen of zelf gewoon tot rust komen. Dochter en ik hebben een hartritmestoornis maar we leven allebei nog, daar ben ik ook trots op want het is niet altijd zo goed gegaan als het nu gaat. Ik ben gelukkig met mijn kids en daar ben ik trots op. Maar ik vind het toch lastig dat we het financieel niet breder heb en dat ik de kids in die zin niet meer kan bieden dan ik nu doe.
Ik ben trots op mijn prachtige gezin. Ik heb een hele lieve man, 4 schatten van kinderen die gezond zijn, lekker in hun vel zitten, vrienden hebben en het heel goed doen op school. Zelfs de oudsten van 20 en 18 geven me vaak een knuffel en vertellen me dat ik hun "lieve moedertje" ben. Dan voel ik me trots. Ons huis ( geen villa overigens ) is altijd gevuld met vrienden/ vriendinnen en iedereen komt graag bij ons over de vloer. Als ik dan 's avonds aan tafel zit en ik zie iedereen zitten, voel ik me een rijk gezegend mens!
Ik ben trots op onze middelste. Hij is vier en zit in groep 1. Juf zei in september dat ze hem na de zomer naar groep 3 willen doen. Zelf zijn wij daar niet voor, maar de juffen zijn bang dat hij zich net als zijn zus in groep 2 stierlijk gaat vervelen. Ben sowieso trots op alle drie de kinderen!
Daar mag je met recht trots op zijn! Ik hoop dat je het financieel ooit beter gaat krijgen, maar als dat niet gebeurt; ik weet zeker dat je kinderen eerder zullen onthouden dat je er altijd voor ze was en van ze houdt, dan dat ze een playstation of dure kleding van je kregen.
Ik ben trots op mijn oudste dochter: vorig jaar kwamen we er achter dat ze een spreek en taal stoornis heeft, maar mits de juiste stimulans heeft ze zo'n vooruitgang gemaakt. De thuisbegeleidster kwam vandaag (onverwachts) voor het laatst: "de stappen die zij heeft gezet zijn ongelofelijk, jullie mogen fier zijn, jullie hebben ze voldoende gestimuleerd zonder er te veel druk op te leggen, mijn taak zit erop" Het blijft een uitdaging hoor, maar haar frustraties zijn al stuk minder. En de jongste dochter stapt sinds een paar weken het hele huis rond en wordt zaterdag pas één jaar Daarnaast ben ik dit jaar zzp'er geworden, in combinatie met een halftijdse job in het onderwijs en het is pittig geweest maar ik ben er toch trots op. Het ziet er naar uit dat ik na dit schooljaar volledig zzp'er zal zijn omdat de combinatie toch echt zwaar is... We hebben dit jaar ook een nieuw huis gekocht (met zwembad, poolhouse, grote garage + kleine vakantiewoning die we kunnen verhuren), daar ben ik ook trots op.
Ik ben trots op onze kinderen. Beide hebben een duidelijke mening, empathie en gevoel voor humor. Onze dochter (5 jaar) is een kopie van mij. Maar waar ik als kind mijn eigen mening altijd ondergeschikt maakte aan anderen kan zij helder en duidelijk (doch vriendelijk) deze uiten. Ze heeft een groot inlevingsvermogen maar laat anderen niet de lijdraad zijn voor haar eigen gevoel en mening. Ik had dat graag ook gekunt voor mijn 16e.
Heel leuk topic dit!! Na mijn eerste zwangerschap ben ik fanatiek met mijn gezondheid aan de slag gegaan. Heel veel bereikt en had zelfs bijna een sixpack, daar was ik wel trots op. Veel belangrijker; voelde me fitter dan ooit! Nu net Bevallen van de 2e en mag weer goed aan de bak. Wel is mijn buik al weg en kan niet wachten tot ik deze weer strak getraind heb! Maar eerst herstellen!
Ik ben trots op mijn man en mezelf. Dat we ondanks onze slechte jeugd, samen goed terecht zijn gekomen. In de statistieken stonden we al 5-0 achter, maar we zijn er zo goed uit gekomen. Drie kinderen die het goed doen, man die een goede baan heeft, twee nieuwe auto’s voor de deur, en een leuk huis. Mijn lichaam sputtert enorm tegen in mijn werk in de zorg, maar omdat man zoveel verdient kan ik rustig in september gaan beginnen aan een bachelor!
Ja weet ik. Ben net 40 en volgens mij ga ik even door zo'n 40-blues ofzo. Ik zie alles nu even zwaar, normaal sta ik lichter in het leven
Ik ben er erg trots op dat ik erg tevreden ben met mijn leven. Ondanks flinke tegenslagen hebben we het goed samen en hebben we een goed (financieel) plan om alle dingen die we willen doen te bereiken. We hoeven allebei geen dure spullen, maar willen wel graag mooie dingen met ons gezin beleven. Alleen nog wel de wens voor nog een kindje op termijn.
Ik ben trots op mijn oudste. Ze is erg bamg aangelegd en toch pushed ze zichzelf om elke keer een stapje verder te gaan. Vooral met zwemmen maakt ze nu hele grote stappen. En ook op mijzelf toch wel. Na alles wat er al in mijn leven voor de kiezen is gegooid sta ik nog recht op en ben postief ingesteld ondanks alle tegenslagen. En ben er mentaal zo sterk van geworden.
Ik ben er trots op dat het ons financieel zo goed gaat. En tegelijkertijd merk ik dat ik het zelfs online lastig vind te zeggen hoe goed het gaat. Ik heb een goede vaste baan, mijn man zzp-er. Gezin van vijf, we doen geen gekke dingen. We geven uit wat we nodig hebben maar hebben besloten geen verre vakanties te doen en enorm grote huizen te kopen. In plaats daarvan hebben we een eigen vrijstaande woning, drie huizen om te verhuren en sinds kort een eigen vermogensbeheerder voor onze beleggingen. En toen die vermogensbeheerder thuis aan tafel zat voelde ik me wel heel trots. Over 10 jaar kunnen we stoppen met werken als we willen.
Ik ben trots op mezelf. Ik ben 33 maar durf sinds kort voor mezelf op te komen. Voorheen liet ik alles over me heen komen want ja de vrede bewaren... Nu doe ik dat niet meer, ik kom op voor mezelf en mijn kinderen. Ik steek geen energie meer in mensen die dat in mij en ons gezin ook niet doen. En ik moet zeggen, het geeft een hoop rust!
Mijn oudste blijkt de beste van de klas te zijn met lezen. Terwijl hij start schooljaar überhaupt nog geen woord kon lezen. Zo trots!
Ik ben vooral trots op het feit dat ik na een moeilijk jaar in 2018, met een burnout, nu veel betere keuzes voor mezelf maak. Met twee banen, twee kinderen, een man, een verbouwing en huishouden is het nog steeds druk, maar ervaar zoveel meer rust door mijn grenzen aan te geven en vaker voor mezelf te kiezen.
Leuk topic Ontzettend trots op al onze kinderen!!!Alle 8 gevochten voor een plekje op deze wereld,1 heeft dit gevecht in mijn buik verloren,3 hebben het verloren een paar weken na hun (te vroege) geboorte.(We missen ze enorm,onze dappere helden) 4 hebben het gevecht gewonnen,ook na een veel te vroege geboorte,en zoontje veel te vroeg en HLHS.Het blijft een wonder...Daarnaast ook heel erg blij en trots met/Op mijn man!!!Die altijd voor mij,en de kinderen klaar staat. Een kanjer uit duizenden is het! Heerlijk zo even op te scheppen
Volgens mij word dit topic iets te veel verward met dankbaarheid. Ik mis toch iets te veel lekker opscheppen. Kom op dames, jullie moeten toch ook wel iets van jezelf goed vinden? Het gooien op 'trots op mn gezin' vind ik (ondanks de verhalen die voorbij komen ) iets te makkelijk
Oh jeetje zeg wat mag jij trots zijn op jezelf... Jij en je gezin hebben nog al wat moeten doorstaan! ❤